"ว่าไงนะ ตายแล้ว"เดอาน์ช๊อค

"ใช่ เขาเพิ่งตายไปเมื่อ3เดือนก่อน ฉันเองก็เพิ่งจะรู้เหมือนกัน"วิมลี่ลดเสียงลงจนเหมือนจะเป็นเสียงกระซิบ

"แล้วเธอแก้ไขเรื่องของพวกเราไม่ได้เลยหรอ"เดอาน์เสียงสั่นเครือ

พ่อมดส่ายหน้าช้าๆไปมาพร้อมก้มหน้ามองพื้น

"ฉันมีหน้าที่แค่สร้างให้มันเป็นจริงและสร้างส่วนที่ย้อนเวลา แต่เขา สร้างส่วนที่สำคัญและเป็นกุญแจสำคัญของเครื่องนี้"เขาเงยหน้ากลับขึ้นมาเผชิญหน้ากับทั้ง2อีกครั้ง

"แล้วกุญแจที่ว่ามันคืออะไรหล่ะ"เคอัสถามอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ฉันเอง ฉันก็ ไม่รู้"พ่อมดวิมลี่น้อมรับความจริง

"เฮ้ยงั้นก็มีทางเดียวใช่ไหม"เดอาน์หันไปพูดกับวิมลี่

เคอัสมองเธออย่างฉงน

"คือ. . .คือ. . .ฆ่าเธอให้ตาย วิมลี่ เตรียมตัวตายได้แล้ว"เดอาน์กลับมาแยกเขี้ยวแหลมกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่า(เดอาน์เปี่ยนไป๋)วิมลี่หน้าซีดเผือกถอยกรูไปติดกับกำแพง แต่เดอาน์ก็ไม่ได้ดูว่าจะไว้ชีวิตของวิมลี่น้อยไว้เลย เพราะเธอก้าวซวบมาอย่างฉับพลันทำให้พ่อมดสดุ้ง
เหือก รีบหยิบกระดาษกับปากกาที่อยู่ใกล้ที่สุดมาเตรียมตัวที่จะ. . . .เขียนพินัยกรรมให้เร็วที่สุดภายใน10วิแล้วม้วนมันเป็นวงๆ จากนั้นก็สวดมนต์ขอพรจากคุณพระคุณเจ้า พ่อมดสวดซะเร็วปรื๋อ จนออกมาไม่เป็นคำศัพท์ แต่องค์หญิงมนุษย์หมาป่าไม่สะทกสะท้านเพราะหล่อนค่อยๆย่างสามขุมตรงมาต้อนเจ้าพ่อมดเตี้ยให้จนมุม และแล้วหล่อนก็ดีดตัวพุ่งเขาหาพ่อมดสุดแรงแต่แล้วก็เกิดเสียงแปลกๆขึ้น แควก. . .

มนุษย์หมาป่าที่เคยมีหน้าตาดุร้ายบ้าคลั่ง ลงไปกองอยู่กับพื้นพร้อมกับร่างของเดอาน์ที่มาอยู่แทนที่องค์หญิงสุนัขป่ากำลังทำท่าจะตะปบเหยื่อที่ขดตัวเล็กอยู่มุมห้อง เมื่อเจ้าหล่อนรู้ตัวแล้วก็หันกลับไปตวาดคนที่ทำแผนเธอล่มทันที่

"นี่มาขวางฉันไว้ทำไมห๊า กำลังถึงตอนไคล์แม็กพอดี โถ่เอ๊ย หมดหนุกหมด"เดอาน์กอดอกเชิดหน้าขึ้นเป่าลมเข้าไปในกระพุ้งแก้มเหมือนเด็กเล็กๆที่ขี้งอน

"ก็เธอเล่นทำให้เจ้าพ่อมดนั่นกลัวจนเขียนพินัยกรรมเสร็จไปแล้ว ฉันก็เห็นว่ามันก็ควรพอได้แล้ว"เคอัสทำหน้าเคร่ง

"ก็ได้ ก็ได้ แหมก็แค่ไปเจอชุดจากในห้องก็เท่านั้นเองเลยเอามาลอง"เดอาน์หันมาแล้วทำสายตาดุๆใส่ตัวป่วนแผนผู้ไม่เคยยิ้มแล้วหันไปหาวิมลี่ผู้ขดตัวจนเหมือนเม้นไปแล้ว

"วิมลี่ลุกขึ้นเถอะ ลุกขึ้น ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง(เท่านั้นเอง O_o!!) เห็นบรรยากาศมันเครียดๆแล้วก็นึกว่าเธอจะเสกคาถาอะไรได้ไม่นึกว่าจา. . ."เดอาน์สำนึก วิมลี่หันมาแล้วกระโดดขึ้นไปกอดเดอาน์แน่นแล้วซุกหัวไว้กับหน้าอกของเธอ

"แง้ เค้ากลัวนะ รู้มั้ย"แล้วเจ้าพ่อมดก็ยิ่งซบอกเดอาน์แน่นเข้าไปอีก

โป๊ก !!!

เดอาน์เขกหัวเจ้าพ่อมดลามกไปเต็มๆแรงหนึ่งที

"ไอ้ลามก โรคจิต"เธอเริ่มหันมาด่าเจ้าพ่อมดที่ทางเหมือนเด็ก

"ซบหน่อยก็ไม่ได้ แถมยังแบนอีกต่างหาก ไมjนุ่มนิ้มเอาซะเลย"พ่อมดบ่นพึมพัมอีกเบาๆ และเพราะเหตุนี้หลังจากนั้นเจ้าพ่อมดก็เลยได้แผลไปอีก3ที่

"โถ่เจ็บนะ กำลังจะพาไปดูห้องนอนซะหน่อยไปไม่ได้แล้วพอดี"วิมลี่ต่อ

"แล้วใครเขาจะไปนอนห้องเดียวกับพ่อมดบ้าๆอย่างงี้หล่ะ แล้วก็ไม่ต้องห่วงเพราะฉันได้เลือกห้องไว้แล้วด้วย"เดอาน์หน้าแดงตอบไป

จู่ๆเสียงหัวเราะในลำคอของใครบางคน ทำให้เดอาน์ต้องหันไปมองพร้อมกับได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นก็คือรอยยิ้มที่มุมเรียวปากของเคอัส
เมื่อเขารู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องมองโดยแม่จอมยุ่ง เขาก็รีบซ้อนรอยยิ้มที่หาดูได้ยากทันที พร้อมกับทำหน้าตายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"วันนี้คงมีฝนตกลงมาเป็นทองแน่ๆเลย เพราะได้เห็นรอยยิ้มอันหาได้ยากจากเจ้าชายภูผาน้ำแข็ง"เดอาน์เริ่มแซวตามนิสัยของเธอ

"บ้าหน่ะสิ ใครเขาจะไปยิ้มกับเรื่องขององค์หญิงที่หนีความรับผิดชอบมา"ไม่ทันให้เดอาน์โต้ เคอัสก็รีบเดินหนีขึ้นไปนอนทันที

เดอาน์เดินตามไปถึงหน้าห้องของเคอัสเพื่อจะไปเถียงแต่แล้วขณะที่กำลังจะเคาะเธอก็เปลี่ยนใจหันหลังกลับแล้วเดินไปยังห้องที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามแทน

"ราตรีสวัส"เดอาน์ตะโกนเสียงดังก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของเธอแทน

เช้ารุ่งขึ้นเธอเก็บของอย่างรีบร้อนพร้อมกับแบกมันลงมาด้วยและก็มาเจอกับ1เด็ก 1เจ้าชาย และ1มังกร

"พร้อมจะไปรึยัง"เธอพูดเสียงร่าเริง

เจ้าชายผู้ที่กำลังนั่นจิบชาอย่างสงบหันมามอง พ่อมดรุ่นจิ๋วที่กำลังเกาพุงมังกรน้อยอยู่(ไม่ใช่หมานะเฟ้ย ที่จะมาเกาพุง)ก็หันมามองอย่างงง เมื่อเห็นว่าทุกคนงงได้ที่เดอาน์ก็เลยต้องออกโรงอธิบาย

"เอ้าก็จะนั่งอยู่เฉยๆหรอ"เธอถาม

"แล้วจะให้พวกเราไปไหนล่ะ ก็เพื่อนของฉันก็ตายไปแล้วยังจะให้ไปไหนอีก"วิมลี่ถาม

"ก็ไปตามหาเขาหน่ะสิถามได้"เธอโต้

"คนตายนี้นะ"วิมลี่ตกใจ

"เปล่า ก็ย้อนเวลาไปหาไง มานี่ทั้ง2คนเร็วๆเดี๋ยวฉันก็ไปก่อนนะ วิมลี่เธอยิ่งต้องรีบมาด้วยเพราะเธอจะช่วยฉันได้"เธอเริ่มเรียก ทั้งสอง+1ตัวก็ลุกเข้ามายืนใกล้เธอแต่เคอัสลังเล

"จะกลับประเทศไหมหล่ะ"เธอพูดพลางมือเท้าสะเอวเมื่อเห็นท่าทีของเขา

สักพักเขาก็มายืนใกล้ๆกับเธอ

"เตรียมพร้อมไว้นะอดีต เพราะพวกเรากำลังจะไปเยี่ยม"เธอพูดครั้งสุดท้ายก่อนที่จะร่ายคาถาแล้วหมุนเฝืองนาฬิกาพกมอซอ

โลกเริ่มหมุนเป็นวงช้าๆ แล้วค่อยๆเร่งความเร็วขึ้น ว๊าบ เกิดแสงสีขาวสว่างจ้าเหมือนเวลาที่เราแหงนหน้ามองดูดวงอาทิตย์

ทั้ง4ได้หายไปแล้ว กลับไปสู่อดีต ไปตามหาผู้คิดค้นนาฬิกาอีกคน

((โปรดติดตามตอนต่อไป "อะไรกันเนี่ย เธอเป็นใคร ซินเดอเรร่า "))

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดีดีดีค่ะ งวดนี้ก็จะหาไอเดียมาเขียนเป็นพวกเทพนิยายแล้วสิ สงสัยจะคิดไม่ออกจริงๆแฮะ งวดนี้จะมาพูดถึงเรื่องที่ฉันจะแต่งหลังจากเรื่องนี้นะ ที่เคยบอกไว้ในบทที่4 ต่อคงบอกคราวๆได้แค่ว่า จะเกี่ยวกับเด็กชายคนหนึ่ง บุกเข้าไปโรงเรียนมหาเวท เพื่อจุดประสงค์บางอย่าง และจอมโจร บอกแค่นี้ก่อน เดี๋ยวไม่ตื่นเต้ล รับรองสนุกแน่ๆ ต้องรอไปก่อนนะเร็วๆนี้แหละ ยังไงก็ช่วยกันไปติดตามด้วยนะ บาย