ความคิดเห็นที่ 1 ไม่อยากที่จะแทงประเด็นอ่ะค่ะ...ถือว่าเล่าให้ฟังแล้วกันนะคะ ตอนหมูพีทำงานใหม่ๆ... โลกสวยงาม.. เพื่อนร่วมงานน่ารัก... มีความสนุกกับการทำงานทุกวัน.. จนวันนึง การเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น ไม่อยากไปทำงานเลย... แล้วก็ไม่รูสึกอยากมองหน้าใครด้วย.. แล้วเวลาก็ผ่านไปอีก.. ตอนนี้...มุมมองของงาน... เพื่อน... ก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง.. หมูพีได้คำตอบที่แม้ว่าอาจจะไม่เป็ฯคำตอบที่ถูกที่สุด.. แต่เชื่อว่าน่าจะเป็นความจริงบางส่วน.. เพราะว่าตอนนี้ทำงานแล้ว..กลับมามีความสุขอีกครั้ง..ทั้งๆที่ไม่ได้เปลี่ยนทั้งเพื่อนร่วมงาน และที่ทำงาน.. 1. เราอย่าเอาเรื่องทุกเรื่องเป็นเรื่องส่วนตัว.. ความขัดแย้งในเรื่องงานไม่ได้แปลว่าเราเกลียดเพื่อน หรือว่าเพื่อนเกลียดเรา... 2. เราอย่าคาดหวัง... เพราะเจอมากับตัวอ่ะค่ะ...    เมื่อไม่คาดหวัง ก็ไม่ผิดหวัง 3. พยายามคิดว่าทุกคนไม่อยากให้ความผิดพลาดเกิดขึ้น..  หากเกิดความผิดพลาดขึ้น มันก็เป้นเรื่องช่วยไม่ได้..ท่บางคน... จะเกิดกลไกปกป้องตัวเองขึ้นมา... หมูพีพยายามคิดแบบนี้... แล้วมีความสุขกับงานอีกครั้งจริงๆค่ะ.. ....โชคดีนะคะ.. @^__________^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 29 เม.ย. 47 18:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พูดยากนะ พี่ว่าอยู่ที่ตัวน้องเองด้วยค่ะ อยู่ในที่ที่เราสบายใจแล้วกัน ส่วนใครจะปฏิบัติอย่างไรเป็นเรื่องของเขานะ เราทำอะไรที่เราสบายใจและถูกต้องก็แล้วกัน ที่สำคัญอย่าไปทำตามในสิ่งที่ไม่ดีเป็นใช้ได้ ถ้ายังพอทนได้ และคิดว่าสามารถเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นได้ ก็รีบดำเนินการค่ะ แต่ถ้าทนไม่ไหวจริง ๆ จะลาออก ก็ต้องมีที่ใหม่ที่ดีกว่าด้วยค่ะ อยู่ไม่ไหวก็ลาออก ก็เท่านั้นนะ พี่ว่าอยู่ในที่ที่คนเขาเห็นคุณค่าเราดีกว่าค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 29 เม.ย. 47 18:52:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น้อยมากๆ ที่ทำงานกับคนแล้วจะไม่ปัญหา คำถามทั้ง 3 ข้อ ต่างคน ต่างสถานการณ์ก็ได้คำตอบต่างกัน ถ้าพอจะพูดคุยกันได้ก็พูด ถ้าพอจะโวยได้ก็โวย ที่สำคัญ ถ้าพอจะทนได้ก็ทน การเป็นผู้ประสานงานเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ เป็นกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ สู้ตาย (คนอื่นตายนะ ไม่ใช่ตัวเอง :) จากคุณ : scottie - [ 29 เม.ย. 47 19:07:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แบบนี้เขาเรียกว่า ม็อบบิ้ง มันเป็นการกดดันในที่ทำงาน ที่โรงเรียนหรือแม้แต่ในครอบครัว เหตุใหญ่ ๆ ที่เกิดเพราะ 1 .ตัวเอง 2.ผู้ร่วมงาน 3.กลุ่มคน คนเราทุกคนต้องการการยอมรับในสังคม ในขณะเดียวกันบุคคลิกของคนแต่ละคนก็ย่อมไม่เหมือนกัน แม้แต่ความคิดความอ่าน บางครั้งคุณอาจท้อเพราะเหตุมันอาจมีก่อนหน้าคุณมาเข้างาน คุณเป็นคนใหม่ไม่รู้เบื้องหลังอะไรนัก เมื่อใครพูดด้วยคุณก็พูดด้วยความร่าเริง หลังจากนั้นจะมีเพื่อนที่คุณคิดว่าสนิทเช่นไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน โดยที่คุณไม่รู้หรืออาจรู้ว่าเพื่อนคนที่คุณสนิทด้วยนั้นมีปัญหาขัดแย้งกับอีกคนหนึ่งที่มีระดับเดียวกันหรือใหญ่กว่าในสายงาน คุณพยามทำตัวเป็นกลาง แต่นั่นมันช่วยคุณไม่ได้หรอก เพราะอีกฝ่ายนั้นได้หมายหัวคุณให้เป็นศัตรูไปโดยไม่รู้ตัว  ฝ่ายนั้นอาจจะเล่นสงครามประสาทกับคุณโดยที่คุณก็สัมผัสได้ แต่คุณไม่อยากโต้ตอบเพราะคิดว่าเขาจะเลิกไปเอง แต่เขาไม่เลิกกลับได้ใจกดดันด้วยคำพูดหรือการกระทำจนทำให้คุณทนไม่ได้ ถ้าอยู่ในสายงานเดียวกัน ทั้ง ๆ ที่งานจะต้องเร่งให้เสร็จแต่เขาทำเป็นไม่สนใจปล่อยให้คุณทำคนเดียว และอีกประการหนึ่งเขาอาจจะมีคำพูดของนักการฑูตที่คุณทำไม่ได้อย่างเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา เขาจะได้รับการตอบสนองที่ดีจากระดับที่สูงกว่าร่ำไป ทั้ง ๆ ที่คุณมีเหตุผลสมควรเจ้านายนั้นก็จะไม่ฟังคุณ อย่างนี้มันจะทำให้คุณเกิดความท้อแท้และเบื่อหน่าย เราจะเรียกเหตุการณ์อย่างนี้ว่า เป็นกลุ่ม เพราะตอนนี้ไม่ใช่แค่คนระดับเดียวกัน แต่กับระดับสูงกว่าขึ้นไปที่เอนเอียงไปทางฝั่งนั้น เมื่อคุณทนไม่ไหวให้การตอบโต้ โดยคุณคิดว่าจบแล้วก็จบไป  แต่ว่าเขาไม่จบด้วยและไปฟ้องเจ้านาย ซึ่งแน่นอนว่าเขาต้องพูดเอาความดีเข้าตัวเขา ที่นี้คุณก็เป็นคนผิดในสายตาของเจ้านาย ในเมื่อเจ้านายมองคุณว่าเป็นคนเจ้าอารมณ์  ร้ายกาจ ไม่สามารถเข้ากับคนอื่นได้ เพื่อนที่สนิทกับคุณก็ไม่สามารถช่วยอะไรคุณได้นอกจากมองดู เพราะตัวเขาเองนั้นย่อมรู้อยู่เต็มอกว่ามันต้องเกิดแบบนี้ขึ้นสักวัน เพื่อนคุณเขาอาจลาออกไปก่อน และตอนนี้คุณไม่เหลือใครเลยที่จริงใจและคอยปรับทุกข์ ตอนนี้มันจะยิ่งแย่ในความรู้สึกของคุณ ทำให้คุณเกิดความเบื่อหน่ายจนอยากจะออกให้รู้แล้วรู้รอดไป เรามีคำแนะนำ ให้ลาออกเสีย เพราะนั่นมันหมายถึงสุขภาพของคุณด้วย คุณจะมีอาการโมโหร้ายกับ่คนในครอบครัว วัน ๆ ไม่อยากเจอผู้คน อาจจะปวดหัวข้างเดียวโดยเริ่มจากต้นคอ ไม่มีอารมณ์ที่จะทำความดี ในหัวของคุณมีแต่แผนการร้ายแก้เผ็ด คิดแผนเพื่อเอาชนะ คุณจะไม่มีความสุขในที่ทำงาน ตัวอย่างเช่น ถ้าคนนั้นพูดอยู่กับใครแล้วเกิดหัวเราะกันขึ้นมา คุณจะคิดแล้วว่าเขาหัวเราะเยาะอะไรคุณ เกิดความโกรธขึ้นแล้วในใจ ทั้ง ๆ ที่บางทีเขาอาจจะไม่ได้พูดถึงคุณก็ได้  เจ้านายนี่ไม่ว่างานอะไร เป็นหน้าที่คุณหรือไม่ก็ตามจะมาโหมะให้คุณทำจนแทบไม่ว่าง คนอื่นนี้ทำงานกันอย่างช้า ๆ สบาย ๆ โอเค เจ้านายอาจจะรู้ว่าคุณมีความสามารถที่คนอื่นทำได้ไม่สำเร็จ แต่คุณจะไม่ได้อะไรตอบแทน่ความดีของคุณเลย เชื่อเราสิ ออกเสียก่อนที่คุณจะเป็นบ้า ในระหว่างที่คิดจะลาออกศึกษาให้ดีว่าต้องเขียนลาอย่างน้อยกี่เดือน และในระหว่างนั้นให้ขยันหางาน โทรถามจากคนใกล้ชิด เพื่อนสนิทสมัยเรียน ฯลฯ เราเข้าใจความรู้สึกของคุณดีถ้าเป็นเรื่องจริงตามที่คุณเขียนมาตั้งกระทู้ และขอให้คุณโชคดี  ถ้าไม่ได้เป็นเรื่องในชีวิตจริงก็ให้มันผ่านไปเป็นประสบการณ์ให้กับคนอื่นแล้วกัน จากคุณ : นัทตี้ - [ 29 เม.ย. 47 22:11:09 A:62.167.64.149 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เธอตื่นแล้ว จากฝันแสนสุข ไม่มีสูตรสำเร็จสำหรับการแก้ไขปัญหาทั้ง 3 ข้อ คนเราสามารถเลือกสิ่งแวดล้อมได้แต่น้อยมาก ฉันรู้มานานแล้วว่า แม้ว่าฉันไม่สามารถเลือกงานที่รักได้   แต่ก็สามารถเรียนรู้ที่จะอยู่กับงานปัจจุบันได้ แต่การเรียนรู้ของฉันรู้สึกว่ามันไม่จบสิ้นเสียที ขยับยังไงก็ไม่พอดีกับความรู้สึก เพราะปัญหามันพุ่งใส่เราทุกวัน บนฐานที่ยังไม่มั่นคงนั่นเอง สู้ต่อไปเถอะ ดอกงิ้วววววววว จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 30 เม.ย. 47 10:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6                 จากคุณ : [:-Ancharee-:] - [ 30 เม.ย. 47 13:15:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รักในสิ่งที่เป็น รักในสิ่งทำ สุดท้าย และ ท้ายสุด... ก็จะได้เป็นและทำในสิ่งที่ 'รัก' ^___^ จากคุณ : ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) - [ 30 เม.ย. 47 13:58:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำงานมาระยะหนึ่งแล้วเหมือนกัน  จำได้ว่าช่วงแรก ๆ พี่ที่ทำงานบางคนไม่ค่อยชอบขี้หน้าเรา เค้าให้เหตุผลตอนหลังว่าไม่ค่อยถูกชะตา  จนต้องทำงานอยู่ด้วยกันเรื่อย ๆ ความเป็นตัวเรามันชัดเจน เค้าเริ่มรับเราได้ว่าสิ่งที่เค้าเห็น  คือสิ่งที่เราเป็นจริง ๆ  ก็คุยกันมากขึ้น  และเริ่มเข้าใจความต่างของแต่ละคน หลังจากนั้นก็ทำงานด้วยความสบายใจขึ้น  เพราะแยกงานกะความไม่ชอบส่วนตัวทิ้งกันไปคนละทาง อาจจะเพราะโชคดีได้ทำงานที่อยากทำ  เลยได้ทำในสิ่งที่รัก  และ  รักในสิ่งที่ทำ แต่สิ่งที่ต้องคอยบอกตัวเองเสมอคือ  ทุกสิ่งทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลงได้เสมอ บางครั้งก็ต้องปรับตัว  ปรับใจ  และที่สำคัญคืออดทนมาก ๆ นะคะ เกี่ยวกันไหมเนี่ย -_-" จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 30 เม.ย. 47 16:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณคะสำหรับทุกข้อความ ทุกความห่วงใย ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ แต่สงสัยว่างานนนี้พี่รสาต้องดุแอนอีก แน่ ๆ เลย เพราะว่าแอนสื่อสารผิดอีกแล้ว จริง ๆ แล้วแอนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับที่ทำงานเลย มีความสุขดีค่ะ งานเหนื่อยแต่สนุก หัวหน้าก็ดี บรรยากาศรอบ ๆ ตัวก็ครุกรุ่นดี ขัดแย้งกัน เราอยู่ตรงกลาง แต้ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร   แต่แอนว่างานนี้แอนกำลังสื่อสารผิดแน่ ๆ เลย จริงแล้วแอนจะถามว่าในการทำงานน้ะ 1. อารมณ์เป็นตัวทำลายกับเหตุผลเป็นผู้สร้างสรรค์จริงไหม 2.การทำงานท่ามกลางความขัดแย้งแล้วมันยากเกินไปที่จะทำหรือเปล่า ส่วนข้อ 3  ไม่ถามดีกว่า กลัวเรียบเรียงไม่ถูกอีก ปล. แต่ก็ดีใจจังเลย มีคนห่วงเยอะมาก ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ดอกงิ้ว - [ 30 เม.ย. 47 16:08:43 A:203.155.237.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาตอบคำถามค่ะ.. ข้อ 1 อารมณ์เป็นตัวทำลายกับเหตุผลเป็นผู้สร้างสรรค์จริงไหม ไม่จริงเสมอไปค่ะ...ในการทำงานควรใช้ทั้งอารมณ์และเหตุผลร่วมกัน ขึ้นอยู่กับว่า..ควรใช้ด้านใดมากกว่า.. ถ้าหมายถึง "อารมณ์โมโห" มันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย.. ข้อดี คือ... ทำให้เราเกิดแรงฮึดที่จะเอาชนะ หรือทำให้ได้ ข้อเสีย คือ.. ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เสียบรรยากาศในการทำงาน ส่วน "เหตุผล"  คล้ายกับจะดีเสมอ แต่ไม่หรอกค่ะ.. เรื่องบางเรื่อง งานบางอย่าง ใช้แต่เหตุผลไม่ได้ ..และบางครั้ง "เหตุผล" ก็ทำลาย "อารมณ์" ได้เช่นเดียวกัน.. ดังนั้น..หากทำให้อยู่ร่วมกันได้ด้วยความสุขก็ยิ่งดีค่ะ.. ข้อ 2 การทำงานท่ามกลางความขัดแย้งแล้วมันยากเกินไปที่จะทำหรือเปล่า การทำงานท่ามกลางความขัดแย้ง.. ยากค่ะ ยากตรงการควบคุม "อารมณ์" แต่ก็คงไม่ยากจนเกินความสามารถที่จะจัดการ.. เช่น เวลาเราดูการอภิปรายของรัฐบาลและฝ่ายค้านผ่านทางสื่ิอ ก็รับรู้ถึงภาวะนั้น โดยที่เราไม่ได้อยู่ในที่แห่งนั้น..วุ้ย.. อิอิอิ ข้อ 3  ความจริงใจในการทำงานเปลี่ยนแปลงคนได้จริงไหม เปลี่ยนได้ค่ะ ขึ้นอยู่กับว่า จะมากน้อยแค่ไหนและใช้เกณฑ์ใดตัดสิน เช่น คบกันอยู่ดี ๆ เำื่พื่อนก็เปลี่ยนไปและให้ร้ายเรากับหัวหน้าลับหลัง เป็นไปเพราะกลัวเพื่อนจะก้าวหน้ามากกว่าตัวเอง และที่สำคัญเรื่องของ เงินเดือน เป็นต้น.. และที่เึคยเจอมา.. เราเห็นพฤติกรรมของเพื่อนที่ทำงานร่วมกันและรับไม่ได้ เราเปลี่ยนค่ะ... เพราะว่าพอรู้สึกว่า เืพื่อนคนนั้นไม่จริงใจ..เราก็ตีห่างออกมา เพราะ "ความจริงใจ" บ่งบอกถึง การไว้วางใจ...นั่นเอง และัที่สำคัญอีกอย่าง "ทำดีแต่อย่าเด่นจะเป็นภัย ไม่มีใครอยากเห็นเราเด่นเกิน" พ่อกับแม่เคยบอกไว้ค่ะ..คิมเคยเจอและจดจำแม่นเลย.. :) แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 47 21:25:19 แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 47 21:18:52 จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ วันแรงงาน 21:15:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่หรอก พี่ว่าพี่อ่านแล้วเข้าใจผิดมากกว่า มาตอบคำถามแล้วกัน ข้อหนึ่ง ไม่มีคำตอบแน่นอน บางครั้งอารมณ์ถูก แต่บางครั้งเหตุผลก็ถูก ขึ้นอยู่กับชนิดของงาน และแต่ละสถานการณ์ก็ย่อมแตกต่างกันไป บางครั้งก็ต้องใช้เหตุผล แต่ก็ต้องดูด้วยว่าผู้รับเปิดใจพอหรือเปล่า การแลกเปลี่ยนบางครั้งต้องใช้อารมณ์ และศิลปะในการพูดเข้าประกอบด้วย อารมณ์ในที่นี้จึงหมายถึงอารมณ์เย็นไว้สำหรับ อธิบายให้เจ้านายหรือลูกน้อง และบางครั้งต้องใช้อารมณ์การตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เพื่อให้งานดำเนินต่อไป อย่างไม่ลังเล ยิ่งเขียนยิ่งงงเอง สงสัยวันนี้เริ่มมึนแล้วแหล่ะ ไปทานเลี้ยงเพิ่งกลับมา ส่วนข้อสอง พี่ว่าไม่ยากหรอก ขึ้นอยู่กับวิธีการมองปัญหา และมองว่าจะแก้ปัญหา นั้น ๆ ได้อย่างไร ก่อนอื่นเรารู้ว่าการพูดเพื่อบรรลุวัตถุประสงค์ ที่เราต้องการนั้น มีได้หลายแบบ เราสามารถพูดให้นุ่มนวลแทนการพูดแบบเด็ดขาดได้ ซึ่งก็บรรลุประสงค์เหมือนกันได้ ดังนั้นถึงแม้จะขัดแย้งกันแค่ไหน แต่เราสามารถทำให้ทั้งสองฝ่ายประนีประนอม เข้าหากันได้ ศิลปะของการพูดย่อมสำคัญ ข้อสาม สิ่งต่าง ๆ จะเปลี่ยนแปลงคนได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับว่าคน ๆ นั้นเปิดใจยอมรับ และปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นหรือเปล่า คนบางคนมีอัตตาโต มีความเชื่อมั่นมากเกินไป ทำให้ไม่ยอมรับฟังคนอื่น คนแบบนี้ก็ยากที่จะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นได้ พี่ว่าพี่เริ่มเมาแล้วล่ะ พูดวกไปวนมา ไปนอนดีกว่า จากคุณ : รสา รสา - [ 2 พ.ค. 47 04:12:53 ]