ความคิดเห็นที่ 1 “รู้สึกตัวแล้ว”     เสียงนุ่มๆ แต่แปลกหู ดังขึ้นแว่วๆราวกับว่ามาจากที่ไกลแสนไกล     ใคร...นี่คือสวรรค์ใช่ไหม     พลอยลืมตาขึ้น  ภาพแรกที่เห็นเป็นภาพชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งยื่นหน้ามาใกล้จนห่างจากเธอไม่กี่คืบ  เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ   พลอยมองไปรอบๆ ห้องทั้งห้องขาวโพลน  มีเตียงสีขาวเรียงราย บางเตียงว่าง บางเตียงมีคนนอนอยู่     ใคร...ที่นี่ที่ไหน     “คุณไม่รู้จักผมหรอก แล้วที่นี่ก็โรงพยาบาล” เขาพูดพร้อมยกแก้วน้ำเอาหลอดมาจ่อที่ปากเธอ “เอ้า...ดื่มน้ำสิ”     พลอยดูดน้ำอั้กๆอย่างกระหาย     “ดีนะที่แค่หัวแตก  คุณไม่น่าทำยังงี้เลยนะ” ชายหนุ่มแปลกหน้านั่งเท้าคางกับขอบเตียงแล้วจ้องมองเธอ อย่างจาบจ้วง     เสียมารยาทจริง...จ้องอะไรอย่างนั้นไม่รู้  พลอยนึกตำหนิอยู่ในใจ     พลอยล้มตัวลงนอนแล้วพลิกตัวหันไปทางที่ไม่มีเขาอยู่     “แล้วคุณนึกยังไงน่ะ ถึงเดินออกไปให้รถชนยังงั้น” เสียงนุ่มๆนั้นกวนอารมณ์เธอยิ่งนักในตอนนี้  เธอไม่ต้องการถูกสอบปากคำตอนนี้     พลอยนิ่งเงียบ...     ชายหนุ่มนิรนามรอคำตอบเก้อ  เขาหัวเราะเบาๆให้ตัวเองอย่างขันๆ     “เอาละๆ คุณไม่คิดจะขอบคุณผมบ้างเลยเหรอ  นี่ผมเข้าไปช่วยผลักคุณออกมานะ เสี่ยงแทบตาย”     พลอยขยับพลิกตัวหันมาทางเขา     “ขอบคุณค่ะ” พลอยสังเกตมองเขาอย่างระแวงระวัง     เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีทีเดียว  ตาสวยคม จมูกโด่ง ปากบางเฉียบ ผิวเข้ม  แล้วยังมีรอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา     “คุณเป็นอะไรมากมั้ย”   “ผมไม่เป็นอะไรหรอก”ชายหนุ่มยิ้มยียวน “เป็นห่วงผมเหรอ”     พลอยมองตาเขา แม้จะไม่เคยรู้จักกันแต่ดวงตาเขาให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก     “ก็คุณช่วยฉันนี่...” หญิงสาวอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้แต่ก็ต้องกลืนมันเข้าไป     “ดึกแล้ว คุณควรจะกลับบ้านได้แล้วนะ” เขาพูดแล้วลุกขึ้น  พลอยเพิ่งได้เห็นร่างเขาเต็มๆเขาเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ทีเดียว “คุณดีขึ้นรึยังล่ะ”     “อืม...” หญิงสาวพยักหน้า     พลอยขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง  เขายื่นเสื้อแจ็คเก็ตตัวโคร่งให้     “ข้างนอกมันหนาว”       ---------------------------------------------------------------------------------     ข้างนอกโรงพยาบาลหนาวอย่างที่เขาบอกไว้ไม่มีผิด  ขนาดใส่เสื่อกันหนาวที่ทั้งหนาและใหญ่ก็ยังไม่พอป้องกัน พลอยอดเป็นห่วงชายหนุ่มที่เธอเป็นหนี้ชีวิตเขาไม่ได้     “คุณไม่หนาวเหรอ”     เขาหันมามองตาและยิ้มให้เธออย่างอารมณ์ดี     “คุณเป็นห่วงผมเหรอ”     พลอยหลบสายตาเขาไปทางอื่น รู้สึกเขินอายที่เขาถาม     “ก็เห็นคุณใส่เมื่อยืดตัวเดียว”     “ไม่หนาวหรอก เพื่อ...”ชายหนุ่มเผลอหลุดคำพูดออกมาแล้วกลืนกลับมันเข้าไป     พลอยเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม     “เพื่อความอึดของผมไง” เขายกแขนขึ้นแล้วทำท่าเบ่งกล้าม     พลอยหัวเราะคิกกับท่าทางของเขา  เธอเพิ่งจะรู้สึกดีเป็นครั้งแรกหลังจากที่พี่แพทได้ไปจากชีวิตเธอ     ทั้งสองเดินคุยไปหัวเราะไปพร้อมกัน  เขาเป็นผู้ชายที่ขี้เล่น อารมณ์ดี ทำให้พลอยลืมความเศร้าและความเจ็บปวดเมื่อตอนหัวค่ำไปสนิท     พลอยแอบรับเขาเข้ามาไว้ในใจของเธอโดยไม่รู้ตัว...         -----------------------------------------------------------------------------------     “คุณชื่ออะไร” พลอยถามขึ้นระหว่างที่เดินข้ามสะพาน     “ต้น  คุณล่ะ”     “พลอย” หญิงสาวหยุดกระทันหัน ทำให้ต้นต้องหยุดตาม     พลอยเกาะราวสะพานชะโงกหน้าลงไปมองดูแม่น้ำกว้างใหญ่  ผืนน้ำเบื้องล่างนี้กลืนชีวิตใครต่อใครไปกี่คนแล้วนะ     “หยุดทำไมล่ะ”     ไม่มีเสียงตอบจากพลอย หญิงสาวมองเหม่อไปที่สายน้ำ   ต้นเดินมายืนเคียงข้าง     “คิดที่จะฆ่าตัวตายอีกเหรอ”     พลอยหันหน้ามามองต้น  ดวงตาเศร้าสร้อย     “คุณน่าจะปล่อยให้ฉันตายไปซะ”พลอยเบือนหน้ากลับไปยังพื้นน้ำเบื้องล่าง “ไหนๆก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว”พูดจบน้ำตาก็ไหลออกมา     “ทำไมคุณพูดงี้ล่ะ” ต้นหันหลังพิงราวสะพาน เพ่งมองหน้าหญิงสาวที่เห็นเพียงค้านข้างอย่างเห็นใจ  เขารู้สึกไม่ดีนักที่เธอดูเศร้าไป     พลอยใช้หลังมือเช็ดน้ำตาแรงๆ     “ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว” ยิ่งพูดก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึก น้ำใสๆยิ่งไหลออกจากตา     สิ้นคำพูดของพลอย ทั้งสองก็เงียบไปชั่วขณะ  เขาไม่รู้จะปลอบใจเธออย่างไรดี  ได้แต่ยืนนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น     “พลอย” หญิงสาวหันมา น้ำตาไหลนองทั้งสองแก้ม     “ขอโทษนะ”     ต้นจับไหล่พลอยให้หันร่างเข้าหาเขา  มือใหญ่หยาบกร้านเช็ดน้ำตาที่ไหลนองแก้มของเธออย่างนุ่มนวลเบามือ     พลอยมองตาเขาอย่างตกตะลึงเล็กน้อย  เมื่อได้มองลึกเข้าไปในดวงตาเขา     สายตาของเขา...เหมือนสายตาของพี่แพทที่มองเธอครั้งเมื่อยามความรักยังหวานชื่นไม่มีผิด     พลอยรู้สึกร้อนผะผ่าวขึ้นมาที่ผิวหน้า  ถ้าขณะนี้เป็นเวลากลางวันอีกฝ่ายคงเห็นสีแดงระเรื่อที่ระบายอยู่เต็มใบหน้าของเธอ     น้ำตาแห้ง  พลอยเสหันมองไปทางอื่น  หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ  ความรู้สึกส่วนลึกสั่นไหว     เงียบไปพักใหญ่  ต่างคนต่างเงียบ ต่างคนต่างจมลึกกับความรู้สึกของตัวเอง     “ต้น...ถ้าฉันจะกระโดดสะพานนี่ลงไปอีก คุณจะช่วยฉันมั้ย”พลอยถามขึ้นทำลายความเงียบ     “คุณคิดจะฆ่าตัวตายอีกเหรอ” ต้นหัวเราะเบาๆ     “ผมน่ะมีแค่ชีวิตเดียวนะ อีกอย่างผมว่ายน้ำไม่แข็งด้วย”     พลอยมองหน้าเขาอย่างงุนงง     “คุณพูดอะไรแปลกๆ” พลอยออกเดินต่อ ต้นตามประกบข้าง “นึกยังไงของคุณนะถึงเสี่ยงชีวิตออกไปช่วยฉันยังงั้นน่ะ” พลอยพูดพลางมองดูร้านค้าต่างๆข้างทาง     ต้นเดินก้มหน้านิ่ง “คุณอยากรู้จริงๆเหรอ” หญิงสาวพยักหน้า “คุณอาจจะไม่เชื่อก็ได้...คุณเชื่อในเรื่องรักแรกพบมั้ย” พลอยมองหน้าเขาอย่างฉงน ไม่นึกว่าผู้ชายอย่างเขาจะสนใจในเรื่องที่ผู้ชายส่วนใหญ่เห็นว่าเป็นเรื่องไร้สาระ     “ไม่รู้สิ  ฉันไม่เคยเห็นใครปุ๊บแล้วก็รักปั๊บ แต่ไม่น่าเชื่อนะ แค่เห็นหน้ากันครั้งแรกจะรักกันได้” พลอยตอบไปตามความรู้สึกของตัวเอง     แต่เมื่อนึกถึงสายตาของเขาเมื่อตอนอยู่บนสะพานก็ทำให้เธออดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้  ใจของเธอก็เริ่มเอนเอียงไปทางเขาแล้วเหมือนกัน     “ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อ แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นกับตัวผมเอง...”     “ผมชอบคุณนะ  ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แล้วครั้งต่อมามันก็มากขึ้นๆ ผมเองก็ไม่รู้ตัว ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นความรู้สึกอะไรกันแน่ แต่แล้วผมก็ได้รู้เมื่อผมได้เข้าไปช่วยคุณเมื่อตอนหัวค่ำ ทั้งๆที่เพื่อนของผมก็พากันห้ามไว้”     พลอยอึ้งเงียบ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่ามีเขาอยู่ในโลกนี้ด้วย     “เพราะว่า...ผมรักคุณ”     คำสุดท้ายของเขาก้องกังวานอยู่ในใจของพลอยราวกับว่าจะฝังลึกลงไปในร่องรอยของความทรงจำ  พลอยได้แต่เดินเคียงข้างเขาไปเงียบๆ ตาจับอยู่ที่หน้าเขาตลอด     “คุณคงไม่เชื่อผมล่ะสิ” ต้นยิ้มใส่ตาเธอแล้วเมินหน้าไปทางอื่น “ผมรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะบอกคุณ แต่เวลาของผมมันจะไม่มีแล้ว...”     แม้จะแอบมีใจให้เขาบ้างแล้ว แต่ก็ออกจะเร็วไปที่จะได้ยินคำว่า “รัก” จากปากเขาทั้งที่รู้จักกันได้ไม่กี่ชั่วโมง  พลอยจึงได้แต่เงียบ สมองสับสนไปด้วยคำถามมากมาย     ทั้งสองเดินเงียบๆมาจนถึงจุดที่เกิดเหตุเมื่อหัวค่ำ  ตอนนี้รถและทุกคนแทบจะไม่มีปรากฏให้เห็น     “ถึงแล้ว...คุณควรจะกลับบ้านได้ซะทีนะ”     “คุณจะไม่ไปส่งฉันเหรอ”     พลอยมองหน้าเขาแล้วก็รู้สึกใจหาย  อะไรบางอย่างบอกเธอว่าอาจจะไม่ได้พบเขาอีก     “ผมต้องอยู่ที่นี่  เราคงไม่ได้เจอกันอีกนาน”ชายหนุ่มถอนใจยาวอย่างหักห้ามความรู้สึก “สัญญาอะไรกับผมอย่างได้มั้ย...พลอย”     หญิงสาวพยักหน้า   บรรยากาศรอบตัวดูสลดหดหู่เหมือนความรู้สึกของทั้งสองคน     “สัญญากับผมนะว่าคุณจะไม่ทำร้ายตัวเองอีก”     พลอยมองตาเขา เห็นแต่แววแห่งความอาลัยอยู่ในนั้น  น้ำตาของเธอก็พาลจะไหล     “ค่ะ ฉันสัญญา ฉันจะเข้มแข็งให้ได้ ขอบคุณคุณมากๆนะคะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างวันนี้ ขอบคุณมาก” เสียงของหญิงสาวเริ่มเครือด้วยสะกดอารมณ์ไม่อยู่       พลอยโผเข้ากอดชายหนุ่มแต่ยังไม่ทันที่เขาจะโอบกอดตอบ  เธอก็ผละออกจากอกเขาอย่างรวดเร็ว     “พรุ่งนี้ฉันจะมาหาคุณที่นี่อีกนะ” พลอยปาดน้ำตาแรงๆแล้วยิ้มแจ่มใส     “ไม่ต้องหรอก  คิดถึงผมบ้างก็พอ”ต้นส่งยิ้มอบอุ่น แววตาของเขาเป็นประกายด้วยความอิ่มเอิบใจ  แม้จะเจือด้วยความอาลัยอยู่บ้าง     พลอยยิ้มหวานให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวออกสู่ถนนซึ่งบัดนี้ว่างโล่งแตกต่างจากเมื่อตอนหัวค่ำอย่างสิ้นเชิง     พลอยเดินข้ามถนนอย่างอ้อยอิ่ง ยังหันไปมองเขาที่ยังยิ้มและโบกมือให้เธอ  หญิงสาวจึงไม่ทันเห็นรถคันหนึ่งที่แล่นมาหาเธออย่างรวดเร็ว     “ปี๊น!...”     เสียงแตรรถก้องกรีดโสตประสาทของพลอย  เธอหันไปขณะที่รถจะมาถึงตัวเธอแล้ว  แสงไฟหน้ารถสว่างจ้าทำให้เธอต้องหรี่ตา     พลอยรู้สึกเหมือนของแข็งขนาดใหญ่พุ่งกระแทกมาที่ตัวเธออย่างรุนแรง  ร่างของเธอกระเด็นลอยคว้าง     “ผมรักคุณ” เสียงของต้นดังกังวานในโสตประสาทของเธอ     แล้วสติของเธอก็ดับวูบไป           -------------------------------------------------------------     เสียงอะไรนะ เหมือนเสียงนกร้องเลย  นี่สวรรค์หรือเปล่านะ     พลอยลืมตา...     เพดานสีขาวลอยเด่นขนานกับร่างของเธอ  ตั้งฉากกับฝาผนังสีขาวทั้งสี่ด้าน  ห้องทั้งห้องสว่างโพลนไปด้วยแสงแดดอ่อนๆยามเช้าที่ส่องลอดเข้ามา     พลอยพยายามขืนกายขึ้นนึ่งแต่ก็หน้ามืดจนต้องล้มตัวลงไปนอนอย่างเดิม  รู้สึกปวดหัวจี๊ดจนแทบทนไม่ได้     ประตูห้องเปิดออก ร่างสูงโปร่งของพี่แพทเคลื่อนตัวเข้ามาในห้อง     “ตื่นแล้วเหรอ คนเก่ง” พี่แพทยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แต่พลอยไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับรอยยิ้มของพี่แพทอีกแล้ว     พลอยคิดถึงแต่เขา...เขาคนนั้น     “ต้นล่ะคะ  พี่แพท  ต้นไปไหน”พลอยถามด้วยเสียงแหบพร่า     พี่แพทมองหน้าพลอยอย่างฉงน     “ใครคือต้นน่ะพลอย”     “ต้น...ต้น” พลอยพยายามขืนตัวขึ้นอีกครั้งแต่ก็ต้องล้มลงไปนอนอีกด้วยความอ่อนเพลีย     “พลอยคงหมายถึงคนที่ช่วยพลอยจากโดนรถชนใช่มั้ย”     “ค่ะ พี่แพท ต้นอยู่ที่ไหนคะ” พลอยยิ้มออกมาอย่างดีใจ     พี่แพทนิ่งเงียบ  เขาจะบอกเธอได้อย่างไรว่าผู้ชายคนนั้น  ได้เสียชีวิตตั้งแต่ยังไม่นำส่งโรงพยาบาลด้วยซ้ำ   สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจยิ่งนัก...พลอยรู้จักนายต้นสักได้อย่างไรทั้งๆที่ทั้งสองไม่เคยรู้จักกัน     “บอกพลอยสิพี่แพท  ต้นอยู่ไหน” พลอยคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้     “พลอย  นอนพักก่อนเถอะ”     “ไม่เอาอ่ะ พี่แพทบอกมาสิว่าต้นอยู่ไหน” พลอยร้อง             -------------------------------------------------------------------     ในที่สุด  พี่แพทก็ยอมพาเธอมาพบกับต้นเป็นครั้งสุดท้าย     ลิ้นชักเก็บศพชั้นล่างสุดถูกเปิดออกมา พลอยทรุดลงนั่ง ร่างของต้นนอนสงบนิ่งอยู่ในนั้น  แม้จะสิ้นชีวิตแล้ว ริมฝีปากบางเฉียบของเขาก็ยังหยักยิ้ม  ใบหน้าของเขาเหมือนคนกำลังยิ้มอย่างมีความสุข     “พี่แพทคงไม่เชื่อพลอยใช่มั้ยคะ”     พี่แพททรุดตัวลงนั่งข้างพลอย     “มันดูเหนือจริง แต่พี่เชื่อว่าพลอยคงไม่โกหกพี่”     “พลอยก็ยังไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกัน ยังกับฝันไป...” พลอยลูบใบหน้างดงามนั้นอย่างอ่อนโยน  น้ำตาคลอรื้นที่ขอบตาทั้งสองข้าง     “ขอบคุณมากนะต้น ฉันขอบคุณคุณมากๆ”พลอยรำพึงรำพันกับร่างไร้วิญญาณของต้น น้ำใสๆไหลนองอาบสองแก้ม  ความรู้สึกที่จุกแน่นในอกของหญิงสาวยากจะพรั่งพรูออกมาเป็นคำพูดได้ในตอนนี้  คำขอบคุณอาจไม่พอ แต่เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้มากกว่านี้อีกแล้ว     หนึ่งชีวิตอาจเป็นแค่สิ่งเล็กๆสิ่งหนึ่งของโลกใบนี้  แต่สำหรับใครบางคนหนึ่งชีวิตของคนที่เขารักคือโลกทั้งใบ... จากคุณ : ใบปลิว - [ 29 เม.ย. 47 17:13:31 A:203.113.46.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านแล้วช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ใบปลิว - [ 29 เม.ย. 47 17:14:41 A:203.113.46.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วแพทเลิกกับพลอยทำไมคะ? แล้วต้นมาจากไหน? จากคุณ : scottie - [ 29 เม.ย. 47 19:10:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คิดไว้เหมือนกันเลยค่ะ  ว่านายต้นต้องตายไปแล้วเพราะช่วยชีวิตนางเอก...   แบบว่าอ่านแล้วมันเศร้า...T T จากคุณ : อรพิม - [ 29 เม.ย. 47 19:58:22 A:203.157.125.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 พี่แพทเลิกกะพลอยเพราะมีผู้หญิงคนใหม่ค่ะ แล้วต้นมาจากไหนก็ไม่รู้ค่ะ สงสัยทำงานอยู่แถวนั้น อิอิ ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ จากคุณ : ใบปลิว - [ 29 เม.ย. 47 22:09:40 A:203.113.46.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6                 จากคุณ : [:-Ancharee-:] - [ 30 เม.ย. 47 13:16:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ้าว มีคนใหม่แล้วมาหาพลอยอีกทำไม สงสัยต้นจะเป็นวิญญาณแอบรัก จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 30 เม.ย. 47 15:34:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดีค่ะ แต่มีบางตอนที่เล่าแล้วทำให้คนอ่านงงนิดๆอ่านะ เขียนต่อไปเรื่อยแล้วกันค่ะ เป็นกำลังใจให้น๊า จากคุณ : จิ้งจกหน้าหวาน - [ 30 เม.ย. 47 17:40:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สงสารต้นจัง จากคุณ : bookmark - [ 30 เม.ย. 47 20:55:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รถชน2หน เหรอคับ.. จากคุณ : -.-" (ลันลา) - [ 30 เม.ย. 47 21:24:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ พี่แพทมาหาพลอยเพื่อมาบอกเลิกค่ะ ส่วนรถชนครั้งแรกเป็นรถชนจริงๆ แต่ครั้งที่2เป็นการกลับไปสู่ภาวะปกติของพลอยค่ะ จากคุณ : ใบปลิว - [ 30 เม.ย. 47 22:05:20 A:203.113.46.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ) _ _ __ _ _ _ _ __ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ __ ( ^ For all, you maybe just one. But For one, you are all. จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 2 พ.ค. 47 20:33:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เศร้าค่ะ.. ฮืออ.. จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 3 พ.ค. 47 22:20:52 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่าสงสารจัง จากคุณ : ง๊องแง็ง - [ 10 พ.ค. 47 00:42:18 ]