ความคิดเห็นที่ 1 ( ต่อค่ะ ) " มีสิค่ะ  ในกล่องสีดำนั้นไงละค่ะ  ครบชุดเชียว " สายตาของหญิงสาวในชุดสีฟ้างงงัน  ก่อนที่จะมองไปยังกล่องกำมะยีสีดำทีวางอยู่  ความรู้สึกบางอย่างวิ่งขึ้นมาจากหัวใจสู่สมอง  ความรู้สึกน่ากลัว  สูญเสีย  ในกล่องนั้นต้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ดี  ไม่น่าเปิด " ไม่ค่ะ ไม่  กล่องนี้ไม่ใช่ของแอน  แอนไม่เปิดค่ะ " หญิงสาวชุดสีฟ้าเริ่มถอยห่างจากโต๊ะด้วยสีหน้าซีดเผือด  แววตาหวาดกลัว " ใจเย็น ๆ นะค่ะ คุณแอน  กล่องนั้นเป็นของของคุณแอน  ข้างในเป็นเครื่องประดับเข้าชุดกันไงค่ะ  ของที่คุณเอกให้ " " ไม่ " หญิงสาวชุดสีฟ้ากรีดร้องกับสิ่งที่ได้ยิน   กล่องกำมะยีสีดำกับภาพรถยนต์  ร่างผู้ชายคนหนึ่งที่นอนจมกองเลือด  มือยังคงจับกล่องกำมะยีสีดำไว้แน่น  หน้าคว่ำสนิท  ร่ายล้อมไปด้วยรถยนต์มากมาย " ไม่  ไม่ใช่  ไม่ใช่ " แอนถอยห่างออกไปพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มรินไหล  ร่างของผู้ชายคนนั้นถูกคนพลิกเงยขึ้นมา  ไม่จริง ไม่จริง  เป็นไปไม่ได้ " เอก เอก " ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นเป็นใบหน้าของเอก  ผู้ชายที่แอนรักและรักแอน  ผู้ชายที่แอนกำลังจะฝากชีวิตไว้ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า  ผู้ชายที่กำลังจะแต่งงานและมีอนาคตร่วมกัน " ไม่จริง ไม่จริง " หญิงสาวในชุดสีฟ้าเริ่มร้องไห้คร่ำครวญ  ภาพวันดี ๆ ของคนทั้งคู่  ภาพวันเวลาที่ทั้งคู่ได้ผูกพันกัน  ภาพของผู้ชานคนหนึ่งที่แสนดี  สลับกับภาพรถฉุกเฉินและร่างของชายหนุ่มที่จมกองเลือด  เสียงเครื่องช่วยหายใจ  เสียงเครื่องวัดการเต้นของหัวใจที่วิ่งเป็นระยะ ๆ " คุณแอนค่ะ  ทำใจดี ๆ ไว้นะค่ะ  คุณวิ่งหนีความจริงไม่พ้น  คุณเอกเสียชีวิตไปแล้วนะค่ะ  เสียไปร่วมเดือนแล้ว  คุณแอนต้องเริ่มทำใจได้แล้วนะค่ะ " " ไม่  ไม่จริง  คุณโกหก  เอกกำลังจะมา  เอกยังไม่ตาย  ไม่ " แอนตะโกนดังขึ้นเรื่อย ๆ และปัดมือณี  ใบหน้าขาวเต็มไปด้วยน้ำตา  แววตาเศร้าดูหวาดกลัว  กี่ครั้งแล้วนะที่ณีต้องมาทำแบบนี้  บอกความจริงกับคนที่อยู่แต่ในโลกแห่งจินตนาการ   จินตนาการที่สวยงามเพื่อหลีกเลี่ยงความเป็นจริง  ความเป็นจริงที่โหดร้าย " คุณแอนค่ะ  รับความจริงนิดนะค่ะ  คุณเอกไม่มารับคุณแล้วละค่ะ  เขาเสียไปแล้วในวันที่เขานัดกับคุณครั้งสุดท้าย  อุบัติเหตุพาคุณเอกไปไกลแสนไกลแล้วละค่ะ " " ไม่  เอกยังอยู่  ยังอยู่ " เสียงหญิงสาวยิ่งฟังดูเศร้า  ร่างบางสะอื้นตามแรงร้องอย่างน่าสงสาร " คุณแอนค่ะ " ณีทรุดตัวลงไปกอดร่างบางไว้  ไม่ว่าจะปลอบโยนมากี่ครั้งหญิงสาวตรงหน้าก็ยังคงน่าสงสาร  หญิงสาวที่สูญเสียคนที่เธอรักที่สุดไป  และสูญเสียความมีสติไปด้วย " ตอนนี้คุณเอกก็อาจจะกำลังมองลงมาดูคุณแอนที่เอาแต่เสียใจและหลีกหนีจากความเป็นจริง  คุณแอนควรจะเริ่มทำใจและกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้แล้วนะค่ะ " ณีพูดอย่างปลอบโยนเมื่อเห็นหญิงสาวในอ้อมกอดสงบลงบ้าง  อาการเธอนับว่าดีขึ้นบ้าง  แต่อย่างไรก็ยังไม่มีใครสามารถดึงเธออกมาจากโลกของเธอได้สักที " ไม่ค่ะ  เอกยังอยู่ที่นี่ อยู่กับแอน  เอกกำลังจะมารับแอนไปทานข้าว  เราจะไปดูเรือนหอด้วยกัน  เอกกำลังจะมา  เอกกำลังจะมา " หญิงสาวในชุดสีฟ้าพูดออกมาเบา ๆ  และผลักณีออก  แล้วเดินมาหวีผมตัวเองหน้ากระจก  อีกครั้งที่เธอตัดสินใจเดินหนีออกจากโลกแห่งความจริง  ณีถอนหายใจออกมาเบา ๆ มองกล่องกำมะยีสีดำที่ยังคงปิดสนิท  รอยเลือดย้อมจนตัวกล่องยิ่งดูดำสนิท " ค่ะ  แต่คุณแอนต้องทานยานี่ก่อนนะค่ะ  ทานเสร็จแล้วเดี๋ยวณีจะลงไปรอคุณเอกให้  ถ้าเขามาณีจะรีบมาเรียกเลยค่ะ "  ณีส่งถ้วยยาเล็ก ๆ ให้แอน  แอนรับอย่างว่าง่ายและกินลงไปอย่างรวดเร็ว " แอนสวยพอหรือยังค่ะ  หรือว่าจะเปลี่ยนชุดอีกดี " " สวยแล้วค่ะ  คุณแอนสวยมากเลยค่ะ " " หวังว่าเอกคงชมแอนเหมือนที่คุณณีชมนะค่ะ  แอนอยากสวยกว่าใคร ๆ เวลาอยู่กับเอกนะค่ะ " เสียงของหญิงสาวกลับมาร่าเริงอีกครั้ง บางทีณีก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่าหญิงสาวร่าเริงที่อยู่แต่ในโลกของเธอ กับหญิงสาวอีกคนที่เอาแต่คร่ำครวญในโลกแห่งความจริง  อย่างไหนกันแน่ที่ณีอยากให้เธอเป็น  หากแต่ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มละมุน  ณีก็อดคิดไม่ได้ที่อยากให้มันเกิดเมื่อเธอกลับมาอยู่ในโลกแห่งความจริงสักครั้ง " เป็นยังไงบ้างค่ะ " คนสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูถามด้วยประโยคเดิมซ้ำ ๆ ทุกวัน  พ่อและแม่ของแอน " ก็  ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่นะค่ะ  ยังคงทำใจรับไม่ได้กับการสูญเสีย  ขอโทษนะค่ะ  แต่ดิฉันพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว " ณีเดินนำคนทั้งคู่เข้ามาหาแอนที่หลับสนิทเพราะฤทธิ์ยา  คนทั้งสองสีหน้าหมองหม่นไม่แพ้คนป่วย ณีเดินจัดข้าวของให้เป็นระเบียบ  กล่องกำมะยีสีดำถูกวางทิ้งเดียวดาย " อีกนานไหมค่ะ  กว่าจะหาย " " เรื่องแบบนี้มันก็ต้องขึ้นอยู่กับตัวคนไข้เองด้วยละค่ะ  ยาช่วยได้แค่ให้สงบลง  ถ้าตัวคนไข้ไม่พยายามออกมาจากโลกที่ขังตัวเองเอาไว้  คงบอกได้ยากว่าจะหายสนิมเมื่อไหร่ " กล่องกำมะยีสีดำถูกวางลงในลิ้นชักเช่นเคย  กิ๊บติดผมรูปดาวถูกจัดวางไว้บนกล่องเหมือนทุกครั้ง  และคนวางก็หวังไว้ทุกครั้งว่าเมื่อถึงวันพรุ่งนี้หญิงสาวที่นอนหลับอยู่จะยอมเปิดมัน  และยอมเปิดตัวเองออกมาสู่โลกแห่งความจริง  เพื่อรับรู้และดำเนินชีวิตต่อไป  ไม่ใช่การหยุดอยู่แค่ในจินตนาการ --------------*****--------------- สองหัวข้อพอละกันนะค่ะ  อาจจะยาวหน่อยแต่คลไม่สะดุดคนอ่าน  มีความสุขทุก ๆ ท่านนะค่ะ จากคุณ : สิจาคี - [ วันแรงงาน 04:54:31 A:203.113.35.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เศร้า และน่าสงสาร T_T... จากคุณ : GTW - [ วันแรงงาน 08:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ง่าาาาา - เรื่องนี้ เศร้าจัง T________T แต่น่าคิดนะ อย่างไหนกันที่ ณี อยากให้ แอน เป็น ระหว่างภาพของเอกในจินตนาการของแอนที่เกิดขึ้นอยู่ ทุกวัน กับ แอนที่ออกมารับรู้ความจริงแล้วยอมรับไม่ได้ จึงนั่งจมอยู่กับทุกข์ที่ตนก่อขึ้น จากคุณ : ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) - [ วันแรงงาน 10:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แย่จัง :( แต่ว่าทำไมถึงต้องการใช้แค่กล่องเครื่องประดับ มาเป็นตัวทำให้ยอมรับความจริงล่ะคะ? จากคุณ : scottie - [ วันแรงงาน 18:57:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาตอบรับเสียงคนอ่านหน่อยหนึ่ง  ก่อนลงเรื่องใหม่ หุ หุ หุ คุณ GTW : ความเห็นสั้น ๆ แค่นี้ก็ทำเอาคนเขียนปลื้มใจ กระโดดตัวลอยแล้วละค่ะ  เหอ เหอ คุณ ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) : เหอ เหอ ก็ทิ้งไว้ให้คิดละกันนะค่ะ แต่ไม่แนะนำให้หนีเน้อ  เพราะความจริงมันหนีไม่พ้นค่ะ คุณ scottie : ก็เพราะมันเป็นกุญแจที่เชื่อมระหว่างสองโลกของแอนไงค่ะ  กล่องเครื่องประดับมันเป็นสิ่งสุดท้ายจริง ๆ ที่เอกให้แอน  และในเมื่อแอนยังปฏิเสธว่าเอกยังอยู่  กล่องใบนี้ก็ไม่ใช่ของเธอ ก็เท่ากับเธอยังไม่ยอมรับความเป็นไปบนโลกแห่งความจริง และที่สำคัญเธอได้เห็นกล่องใบนี้พร้อมภาพที่เอกตาย  ดังนั้นกล่องใบนี้ก็เหมือนเป็นสิ่งตอกย้ำนะค่ะ  ให้จดจำ อย่าลืม ขอบคุณมากค่ะทุกท่านที่เข้ามาอ่าน   จากคุณ : สิจาคี - [ วันฉัตรมงคล 00:43:23 A:203.113.35.9 X: ]