ความคิดเห็นที่ 1 “ตาล” เสียงเกดร้องทักตาลทันทีที่พบหน้า  ทั้งคู่นัดพบกันอีกครั้งหลังจากที่ผ่านการปรับความเข้าใจกันไปเมื่อวานนี้ “เราดีใจมาก ๆ เลยที่เจอนายวันนี้” เกดพูดด้วยความจริงใจ “อืม  เราด้วยเกด  เราเองก็ดีใจมาก ๆ  ที่ยังไม่ได้เสียเพื่อนไป..” ตาลยิ้มให้เกดก่อนที่จะเอื้อมมือไปคว้ามือเกดมาจับไว้ “นัดให้แล้วใช่ไหม?” ตาลทวงถามสัญญาจากเกด “นัดสิ  อีกเดี๋ยวก็คงจะมาแล้วล่ะ” “อย่าลืมที่เราบอกนะ” เกดยิ้มกว้างเมื่อเห็นกฤษณ์กำลังเดินมา “ไม่ลืมหรอก  นั่นไง  เดินมาโน่นแล้ว” ตาลหันไปมองตามที่เพื่อนบอก  ทั้งสองสบตากันเป็นสัญญาณ  เมื่อกฤษณ์เดินมาถึง เกดก็ชวนทั้งตาลและกฤษณ์ให้ไปทานอาหารว่างในห้องอาหารติดแอร์ของมหาวิทยาลัย “อุ๊ย  เกดลืมซื้อยาอม  เดี๋ยวมานะคะ  นั่งคุยกันไปก่อนนะ  ขอตัวออกไปซื้อขอข้างนอกแป๊บนึง” เกดทำทีเป็นว่าลืมซื้อเม็ดอมชนิดที่เธอชอบกิน  เธอสบตาส่งสัญญาณให้ตาลอีกครั้งแล้วรีบปลีกตัวออกไปปล่อยกฤษณ์และตาลนั่งคุยกันตามลำพัง  กว่าเธอจะเดินย้อนกลับมาอีกทีก็ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว  จากนอกห้องอาหารเธอเห็นตาลกับกษฤณ์กำลังคุยกันอย่างออกรส  สีหน้าของตาลเข้มข้นไปด้วยอารมณ์  ส่วน กฤษณ์ได้แต่หัวเราะ   เมื่อเห็นเวลาผ่านไปพอสมควรแล้ว  เกดจึงค่อย ๆ เยื้องย่างเข้าไป “ได้มั้ย?” ตาลถามขึ้นเมื่อเกดเดินมานั่งลงที่โต๊ะ “ได้สิ  แต่กว่าจะได้  ต้องเดินไปหาซื้อตั้งไกลแน่ะ” พูดจบเกดก็หยิบเม็ดอมห่อนั้นขึ้นมา พลางแกะแจกให้คนละเม็ด  กฤษณ์ไม่ได้พูดอะไร เอาแต่เคี้ยวตุ้ย ๆ  สักครู่ตาลก็ขอแยกตัวออกไป  กฤษณ์หันมามองเกดยิ้ม ๆ พลางพูดเสียงอ่อย ๆ “รู้กันสิเนี่ย  เมื่อกี้พี่โดนสับเละเลย..” กฤษณ์สบตาเกดเพื่อให้เจ้าตัวสารภาพความจิรง แต่เกดกลับลอยหน้าลอยตาทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธกับคำถามนั้น .............. จากคุณ : อัญชา - [ วันแรงงาน 18:57:26 A:202.133.169.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 17. ในที่สุดฉากผ้าใบที่เจตน์และเจสช่วยกันละเลงสีก็เสร็จสมบูรณ์  ทางชมรมย้ายสถานที่ซ้อมจากห้องชมรมไปยังสถานที่จริง  ซึ่งก็คือหอประชุมของมหาวิทยาลัยนั่นเอง... “อ้าว  รีบ ๆ หน่อย  มัวแต่ทำตาหวานใส่กันอยู่นั่นแหละ” พัฒน์แซวคู่รักหวานแหว๋วคู่ใหม่ของชมรม  กฤษณ์กับเกดยิ้มเขิน “เกดหิวทุเรียนบ่อย ๆ นะ  พี่อยากกิน” เจสสัพพะหยอก “ถ้าจะให้ดีนะ  เกดหัดกินเบียร์เป็นเพื่อนพี่กฤษณ์ก็ดีนะ   พี่จะได้ไม่ขาดขา” พันผสมโรงเข้าไปอีกคน “มัวแต่เล่นอยู่ได้  ทำงาน ๆ” กฤษณ์พูดจาจริงจังแก้เขิน  เสียงหัวเราะดังไปทั่วบริเวณจนนักศึกษาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ ๆ หันมามอง  ทั้งหมดจึงเบาเสียงลง แล้วการขนย้ายอุปกรณ์เครื่องเสียงก็ดำเนินต่อไป... สมาชิกทุกคนไม่ว่าจะหญิงหรือชาย  นักดนตรี นักร้อง หรือสมาชิกทั่วไป  ต่างก็ช่วยกันลำเลียงอุปกรณ์ต่าง ๆ  ด้วยการยืนต่อแถวเป็นแนวยาวจากภายนอก และบางส่วนจะรออยู่ในหอประชุม  เมื่อรถขนอุปกรณ์นำเครื่องดนตรีมาส่ง  คนที่อยู่ริมถนนก็ยกของลงจากรถแล้วส่งต่อให้กับคนที่เข้าแถวรอ  เวลาผ่านไปร่วมสองชั่วโมง การลำเลียงเครื่องดนตรีมาที่หอประชุมจึงเสร็จ สมาชิกทุกคนต่างรู้หน้าที่ของตัวเอง  ต่างคนต่างช่วยกันคนละไม้คนละมือ จนกระทั่งการการจัดเวทีเสร็จสิ้นในเย็นวันนั้น “เอ้า  เสร็จแล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” เจตน์พูดเสียงดัง หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการเอาผืนผ้าใบซึ่งน้ำหนักไม่ต่ำกว่าสิบกิโลขึ้นไปแขวนได้สำเร็จ “แบ่งทีมกันไปนะ  ผลัดกันเฝ้าเครื่อง” พัฒน์บอกรุ่นน้อง  สมาชิกที่ไม่ใช่นักดนตรีส่วนใหญ่เลือกที่จะไปทานอาหารกันก่อน  ส่วนสมาชิกหลัก โดยเฉพาะนักดนตรี ส่วนใหญ่แล้วจะอยู่เฝ้าเครื่องประจำของตัว “วันนี้ใครจะอยู่เฝ้าเครื่อง?” พัฒน์หันมาถามกฤษณ์ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ “ก็ มีผม พี่เป๊ก  แล้วก็พันอีกคนครับ” พัฒน์พยักหน้า จากคุณ : อัญชา - [ วันแรงงาน 18:57:57 A:202.133.169.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เราอยู่เองก็ดีเหมือนกัน” พัฒน์เห็นด้วยที่กฤษณ์จะนอนค้างคืนที่หอประชุมในคืนนี้  การขนเครื่องดนตรีและเครื่องเสียงทั้งหมดมาไว้ที่หอประชุมเป็นเวลาหลายวันแบบนี้ค่อนข้างเสี่ยงต่อการถูกขโมยไม่น้อย การจัดคนมาเฝ้ากันเองจึงเป็นอีกหนทางหนึ่งที่ควรทำเพื่อความสบายใจของทุกคน ........................ การซ้อมเริ่มขึ้นในวันถัดมา  เมื่อถึงบ่ายสองโมงทุกคนก็มาถึงกันพร้อมหน้า   เกดกับตาลเดินคู่กันมาเหมือนเคย “วันนี้ขึ้นเวทีจริงแล้วนะ  ตั้งใจซ้อมให้ดีนะ” แนนซึ่งทำหน้าที่กำกับเวทีแวะมาบอกสองสาว  ทั้งคู่พยักหน้าพร้อมกัน  เกดและตาลท่องบทของตัวเองได้ขึ้นใจแล้ว  เหลือแต่ลองซ้อมจริงบนเวทีเท่านั้น  เจสหอบถุงริบบิ้นมาใกล้เกด “เกดกับตาลว่างมั้ย?  ช่วยพี่ตัดริบบิ้นนี่ทีสิ” เจสสบัดผมไว้ด้านหลัง  เขาหยิบริบบิ้นหลากสีออกมาและตัดให้ดูเป็นตัวอย่าง  เจสแจกกรรไกรให้เกดกับตาลคนละอัน  แล้วทั้งสามก็นั่งติดริบบิ้นใส่ถุงด้วยความสนุกสนาน  กฤษณ์เดินโฉบมาดูเป็นระยะ ๆ  แต่ไม่กล้าหยุดแวะเพราะมีสายตาของพัฒน์คอยจ้องจะแซวทุกครั้งไป ประมาณบ่ายสามโมง การซ้อมบนเวทีจึงเริ่มขึ้น  เกดกับตาลเข้าไปนั่งประจำที่  ทั้งสองพูดไปตามบทต่างก็ทำท่าทางคล้ายกับว่ากำลังเป็นดีเจอยู่หลังไมค์ “เสียงเบาไปนะ  ดังอีกหน่อยจ้ะ” ต้อมซึ่งลงไปคุมมิ๊กซ์อยู่ด้านหน้าเวทีตะโกนขึ้นมาบอกทั้งสอง  ด้วยความใหญ่ของหอประชุมทำให้เสียงที่ทั้งคู่เปล่งออกไปจางหายไปในอากาศจนหมดสิ้น  คนที่นั่งอยู่หลังสุดจะไม่ได้ยินเสียงของพวกเธอเลย “โอเคจ้ะ” เกดตอบผ่านไมค์ด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม  แล้วการซ้อมตามสคริปต์ก็ดำเนินต่อไป จากคุณ : อัญชา - [ วันแรงงาน 18:58:24 A:202.133.169.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 นึกว่าจะมาบอกว่าชอบพัฒน์ อิอิ จากคุณ : scottie - [ วันแรงงาน 20:10:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหม อย่าแซวสิคะ คุณ scottie :D จากคุณ : อัญชา - [ วันแรงงาน 20:38:01 A:202.133.169.238 X: ]