ดึกแล้ว แต่ไม่ดึกเกินกว่าจะลากลับ ไม่เคยจะดึกเกินกว่าจะจากชานเมืองไป ทว่าพ่อกลับเชื้อชวนให้ผมค้าง ผมตกลง แม้จะไม่คาดคิดไปถึงว่าท่านอาจให้ผมไปนอนที่ห้องนอนเก่าของผม บนเตียงของผม

ท่านพาผมขึ้นบันไดไป ผมเข้าไป ก้าวข้ามซองแผ่นเสียง วารสาร เสื้อผ้า หนังสือ  ผมดใจที่เห็น เปียโนของผม  ผมยังพอเล่นได้นิดหน่อย แต่ความปรารถนาของผมคือการเขียนเพลงที่อยู่ในสมุดโน้ตบนเหนือเปียโน มิใช่ว่าผมอยากจะดูมัน เมื่อเริ่มงานที่โรงละคอน ผมไม่เคยอวดเพลงของผมแก่ใคร และในที่สุดผมมาสำนึกว่ามันเสียเวลาทั้งเพ

ผมยืนตรงนั้นตัวสั่นสะท้าน จำต้องบอกความจริงแก้ตัวเอง ว่า ความลับของผมหาใช่ผมไม่ดังแต่เป็นเพราะต้องการเป็นศิลปิน ไม่แค่เพียวผู้อำนวยการสร้าง  หากเลือได้ ผมคงโทษพ่อแม่ที่เป็นเช่นนี้ ท่านเห็นตัวเองเป็นผู้ชม อยู่เบื้องหลังของชีวิต  แต่ผมเองนั่นแหละที่ไม่มีน้ำอดน้ำทน-ที่จะล้มเหลว  ที่จะสำเร็จ ที่จะยุ่งกับเรื่องไม่น่าภูมิใจทั้งมวล พยายามบ้าบอคอแตกให้ไม่มีใครเหมือน  ผมเคยเป็นได้แค่เพียงนังแจํว รับใช้พ่อเป็นคนแรก แล้วก็คนอื่น ๆ -ผมหมายถึงพวกศิลปิน- และจะให้ผมนึกคิดอย่างไรว่านั่นเพียงพอแล้วได้หรือ?

เตียงผมแคบ ผมได้ยินเสียงพ่อกรนลอดผ่านเพดานบาง ๆ มา รู้จนว่าเมอใดท่านพลิกตัว  จริงที่ว่าผมไม่เคยได้ยินเสียงท่านทั้งสองตอนมีอะไรกัน อย่างไรก็ดี ระหว่างท่านทั้งสอง ได้แปรเปลี่ยนเรื่องรักใคร่ทางกายไปเป็นเรื่องเหลวไหลน่าขันไป  ทำไมคนเราถึงอยากทำอะไรเพี้ยน ๆด้วยแขนขาองตน?

ผมไม่ได้ยินเสีงแม่ ท่านไม่กรน แต่ท่านหายใจหายคอเป็นอังกฤษ ผมลุกขึ้นแล้วขึ้นไปที่สุดบันได จากแสงสว่างในครัวผมท่านสวมเสื้อคลุม สวมถุงเท้าถึงเข่า ก้าวไปตามโถงและเข้าไปทีละห้อง โบกไม้โบกมือขณะเดินไป กระซิบตอบโต้กับปีศาจที่ตะโกนอยู่ในหัวท่าน

ท่านยืนนิ่งเพื่อเกาขยี้แขนที่ยื่นออกไป ระหว่างวันนั้นท่านซ่อนไว้เพราะ"โรคเรื้อนกวาง"ของท่าน ตอนนี้ผมมองสะเก็ดผิวหนังท่านร่วงกราวลงพื้นพรม ราวกลับท่านจะเปลงกายเปลี่ยนเป็นฝุ่น ท่านปัดละอองร่างกายท่านกระจายไปด้วยลีลาปลายเท้านักระบำ

ตอนเป็นเด็ก---หรือแม้แต่ตอนวัยรุ่น--- ผมไม่มีวันเข้าไปหาแม่ในลักษณะเช่นนี้  ท่านมักบอกตรง ๆ ว่าอาการงอแงอยากได้นู่นได้นี่ ของเด็กชายสองคนนั้นเหลือมือท่าน โดยธรรมชาติแล้วท่านคงไม่แช่งชักให้เราตายไปเสีย ดังนั้น ท่านจึงตายเสียเอง ข้างใน(*ตายด้าน?)

ครั้งหนึ่ง จิตแพทย์ถามว่าพ่อกับผมจะอยู่ด้วยกันเงียบ ๆ ได้ไหม  ผมควรบอกไว้เลยว่า ยิ่งกว่านั้น แม่กับผมจะอยู่ด้วยกันโดยที่ผมไม่จ้อเสียทุกเรื่องที่ผ่านพบเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจท่านจากตัวท่าน บัดนี้ผมได้ตัดสินใจแล้วเดินลงบันไดไป จ้องดูท่านไม่วางตา ท่านเหมือนดนตรีที่ฟังยาก ที่คุณไม่อยากเข้าใกล้ แต่ด้วยเพลงเช่นนั้น ผมไม่แนะให้พยายามทำให้มันดัง --คุณจำต้องนั่งกับมันคอยให้มันโอภาปราศรัยกับคุณ

ผมกำลังยืนอยู่ข้างท่าน ศีรษะท่านอยู่ต่ำกว่าท่านจึงมองเห็นแต่ด้านข้างของผม

"ผมชงให้นะครับ" ผมกล่าว และท่านก็พยักหน้า

เมื่อก่อนนี้ ระหว่างที่ท่านเตร็ดเตร่ในยามวิกาล ท่านเจอะผมกำลังช่วยตัวเองอยู่หน้ารายการทีวีหลังเที่ยงคืน  อาจเป็นวงดนตรีชายหรือโบวี่ "แม่รู้นะว่าแกเป็นอะไร" ท่านว่า ท่านไม่เห็นด้วย ท่านก็เป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งที่หลงหายไป

ผมชงชามะนาวกล้วส่งให้ท่าน ขณะท่านยืนจิบ ผมหันมาสนใจตำแหน่งข้างเธอ  หัวผมก็ก้ม พยายามจะดูว่าท่านเห็นอะไรและรู้สึกอย่างไร --ขณะที่ท่านดูจะสั่นด้วยกระแสไฟฟ้าข้างในกาย  แน่ชัดว่าผมไม่มีโอกาสที่จะช่วยเหลือเยียวยาท่านได้เลย ผมค่อยบรรเทาจากอาการกลัวกลัวความเพี้ยนของท่าน

บนเตียง พ่อยังกรนอยู่ ท่านไม่ชอบให้ผมอยู่กับแม่ ท่านรับลูกของแม่เป็นของตัวเอง หลอกล่อพวกเขาให้ห่างเหิน และท่านก็ไม่ใช่คนที่จะเอื้อเฟื้อกับใคร

ท่านดื่มชาจวนหมดแล้วและเจียนจะอดทนไม่ไหวแล้ว ท่านมีงานการสำคัญที่จะทำ เช่น การตุหรัดตุเหร่ กระซิบกระซาบ การเกา ให้เวลาล่วงไป  ผมไม่อาจรั้งท่านได้อีกต่อไป

ผมหลับบนเก้าอี้ของท่านที่หน้าห้อง

เมื่อผมตื่น พ่อแม่กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ พ่อผมกลับมาใส่สูท และแม่อยู่ในเครื่องแบบที่ท่านใส่ไปทำงานที่ซูเปอร์มาร์เก็ต  ผมรีบแต่งตัวเพื่อให้ทันพ่อเดินไปสถานี ฝนหยุดตกแล้ว

ผมถามท่านถึงกิจวัตรของท่าน แต่อดคิดถึงของผมเองไม่ได้ ผมมีชีวิตอยู่ใต้เกราะแห่งนาฬิกาตามที่จิตแพทย์ผมมักล้อ ผมต้องการไปที่สตูดิโอแล้วคุย ผมต้องการอยู่ดีกินดีร่วมรักดี  ไปดูการแสดงและเต้นรำ และร่วมรักอีก ผมไม่อาจเป็นเหมือนพวกท่าน

ที่สถานีในลอนดอน พ่อกับผมแยกกัน  ผมบอกว่าผมจะมองหาท่านเวลาที่อยู่แถวนั้น แต่ไม่แน่ใจว่าจะได้โคจรมาทางท่านอีก

                                                                   (จบ)

||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
แปลจากเรื่องLong Ago Yesterdayของ HAIF Kureishi

แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 47 00:34:58

แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 47 00:34:30

แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 47 00:22:04