ใบไม้ใบเล็กสีเหลืองอมน้ำตาลหลายสิบใบร่วงหล่นจากต้นก้ามปูต้นใหญ่ร่วงลงสู่พื้นดินตามแรงลม สายลมที่พัดเอื่อยโบกโบยก่อให้เกิดเสียงกิ่งใบของต้นไม้ใหญ่น้อยเสียดสีเป็นทำนองจากธรรมชาติ สายน้ำจากลำธารสายน้อยค่อยๆไหลรินจากบนยอดดอยผ่านหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้แล้วไหลผ่านเลยไปสู่ลำธารสายใหญ่เบื้องล่าง ที่นี้ยังคงเหมือนเดิม เหมือนกับเมื่อสองปีก่อน แม้แต่ก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่ข้างต้นก้ามปูก้อนนั้นก็ยังคงวางอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง หากแต่ว่าเมื่อสองปีก่อนที่หน้าก้อนหินก้อนนั้นมีเราสองคน ฉันและเธอ ฉันที่นั่งอยู่บนก้อนหินมองเธอที่กำลังขุดดินอยู่เบื้องหน้า
"ลึกพอแล้วมั้งพล ดูสิเหงื่อออกหมดแล้ว"
แม้แต่ผ้าผืนนี้ก็ยังอยู่ ผ้าที่ซับเหงื่อที่ใบหน้าที่เหน็ดเหนื่อยของเธอเมื่อวันนั้น
"ยังลึกไม่พอหรอกแก้ว ลึกแค่นี้เดี๋ยวเด็กแถวนี้มาขุดดินเล่นมันก็เจอขวดกันพอดี"
วันนั้นเธอเรียกขวดนั้นว่าอะไรพล "ขวดแก้วแห่งกาลเวลา" ใช่ไหม ขวดแก้วที่ใส่จดหมายจากสองปีที่แล้วที่จะส่งถึงเราสองคนในวันนี้ ขวดใบนั้นกับจดหมายของเรายังคงอยู่ใต้ดินที่เดิมของมัน ในวันนี้ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม หากแต่ว่าวันนี้ไม่มีเธอ พล คงเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมพลที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป ผู้หญิงคนที่ขวัญบอกแก้วว่าเห็นพลนั่งกินข้าวด้วยกันเมื่อเย็นวันเกิดของแก้ว ช่างเป็นของขวัญชิ้นสำคัญที่พลมอบให้แก้วจริงๆ เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมพลที่ทำให้พลลืมวันเกิดของแก้ว ลืมวันที่พลเคยบอกกับแก้วว่าพลไม่มีทางลืมได้ นี่คงเป็นเหตุผลหนึ่งหละนะที่ทำให้แก้วไม่แปลกใจเลยสักนิดที่พลจะลืมนัดของเราในวันนี้ ลืมวันที่สัญญาว่าจดหมายในขวดแก้วแห่งกาลเวลาจะเปิดออกมาอ่าน แก้วคิดว่าพลคงลืมสัญญาทุกๆอย่างแม้แต่สัญญาที่พลเคยให้กับแก้วในวันนั้น วันที่เราฝังขวดแก้วแห่งกาลเวลานี้ลงไป วันที่พลสัญญากับแก้วว่าพลจะรักแก้วตลอดไป พลคงลืมมันไปแล้ว แต่แก้วไม่เคยลืม ไม่เคยลืมทุกถ้อยคำที่พลให้ไว้กับแก้ว และไม่ว่าแก้วจะโกรธพลยังไง แก้วก็ต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพลเช่นกัน
"บ่ายสองโมงยี่สิบสองนาที ไว้อีกสองปีข้างหน้า วันนี้เวลานี้ แก้วค่อยขุดมันขึ้นมาอ่านนะ"
บ่ายสองโมงยี่สิบสองนาที วันที่สองเดือนสอง พลเอาดินกลบขวดแก้วแห่งกาลเวลาของเรา พลคงลืมไปแล้วที่แก้วเคยถามพลว่า ทำไมต้องเป็นบ่ายสองโมงยี่สิบสองนาที ของวันนี้ในอีกสองปีข้างหน้าด้วย แก้วยังจำรอยยิ้มของพลที่ยิ้มให้แก้วแล้วตอบว่า
"เพราะเลขสองเป็นเลขคู่ยังไงหละแก้ว พลกับแก้วเราสองคน สองเราคู่กันตลอดไป"
แต่วันนี้มีเพียงแก้วคนเดียวที่มาขุดคำสัญญาของเราทั้งคู่ขึ้นมา วันนี้ดินร่วนมากเลยหละพล แก้วแปลกใจจริงๆว่าทำไมวันนั้นพลถึงขุดดินเสียจนมือแตกได้ แก้วยังจำได้เลยว่าแก้วต้องวิ่งกลับบ้านไปเอายามาทำแผลให้พล ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ใจเสาะเป็นบ้าเลย แก้วใส่ยาให้แค่นิดเดียว พลร้องลั่นเสียจนแก้วตกใจ
"จำไว้นะแก้ว วันนี้แก้วทำให้พลเจ็บ วันหน้าพลจะแก้แค้นคืน"
แก้วนึกว่าวันนั้นพลจะพูดเล่น แต่วันนี้พลทำแก้วเจ็บมากนะ เจ็บที่ใจนี้มันเจ็บมากจริงๆ ที่แก้วแกล้งตีพลไปสองสามทีตอนนั้น คงเทียบไม่ได้กับที่พลทำให้แก้วเจ็บในวันนี้เลยสักนิดเดียว
แก้วเจอแล้วหละพล ขวดแก้วแห่งกาลเวลา จดหมายของเราที่อยู่ข้างในนั้นยังอยู่ดี กระดาษรูปหัวใจสีชมพูที่แก้วเขียนให้พล ส่วนกระดาษที่ฉีกให้จากสมุดนั้นเป็นของพลเขียนให้แก้ว แก้วไม่เคยลืมเลยว่าข้อความในกระดาษที่แก้วเขียนให้พลนั้น แก้วเขียนว่าอะไรลงไปบ้าง ก็มันเป็นความรู้สึกที่แก้วมีให้พลตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ไม่สิ ต้องเป็นวันนั้นจนถึงวันที่แก้วรู้ว่าพลไม่ใช่พลคนเดิมของแก้วอีกต่อไป กระดาษของแก้วแผ่นใหญ่นะพล แต่แก้วแขยนแค่คำว่า "แก้วรักพล" แค่นั้นจริงๆ แต่ตอนนี้มันคงไม่สำคัญแล้วหละ ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนกับเมื่อสองปีที่แล้ว และพลก็ไม่ใช่พลของแก้วอีกต่อไป
นี่ไงเศษกระดาษที่พลเขียนให้แก้ว แก้วไม่อยากอ่านมันนักหรอกนะพล แต่สัญญาก็คือสัญญา แก้วไม่เคยผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับพลแม้แต่ครั้งเดียว พลก็รู้ แก้วไม่เหมือนพลที่ลืมสัญญาที่เราให้ไว้แก่กันหรอก ข้อความที่พลเขียนให้แก้วมันคงไม่ได้หมายความตามที่พลอยากให้มันเป็นไปในวันนี้หรอกมั้ง แก้วเดาได้เลยว่าพลคงต้องเขียนว่า "พลรักแก้ว" แต่วันนี้พลคงต้องเขียนใหม่ว่าพลรักผู้หญิงคนนั้น คนที่ทำให้พลเปลี่ยนไป

****************************************************

ถึง แก้ว

เมื่อแก้วอ่านจดหมายนี้อยู่ แก้วคงจะโกรธและเกลียดขี้หน้าพลน่าดูเลยสินะ
ขอโทษนะแก้วที่ทำพลทำให้แก้วเสียใจ พลไม่ลืมวันเกิดของแก้วหรอกนะ สุขสันต์วันเกิดจ๊ะ
ส่วนเรื่องผู้หญิงคนนั้น พลเป็นคนบอกให้เพื่อนของแก้ว (พลก็ยังไม่รู้หรอกนะว่าวันที่แก้วเปิดจดหมายฉบับนี้ ใครจะเป็นคนไปบอกแก้ว) ไปบอกแก้วอย่างนั้นเองแหละ ไม่เชื่อแก้วลองไปถามดูสิ
หวังว่ามือของแก้วคงไม่เจ็บหรอกนะ เพราะพลขุดดินไว้ให้แก้วก่อนแล้ว พลขุดดินแล้วเอาขวดแก้วแห่งกาลเวลาของเราขึ้นมาก่อนที่แก้วจะมาขุด แล้วพลก็วางลงไปใหม่ให้ตื้นกว่าเดิม กลบมันเบาๆ (ไม่รู้ว่าแก้วจะจับได้รึเปล่า) ก็พลกลัวแก้วจะเหนื่อย แล้วมือนิ่มๆของแก้วจะเจ็บนี่หน่า แก้วคงจำไม่ได้ว่าวันนั้นพลพูดกับแก้วว่า
"บ่ายสองโมงยี่สิบสองนาที ไว้อีกสองปีข้างหน้า วันนี้เวลานี้ แก้วค่อยขุดมันขึ้นมาอ่านนะ"
ไม่ใช่ "เราสองคนค่อยขุดมันขึ้นมาอ่าน" คำพูดทุกคำในวันนั้น (ซึ่งก็คือวันที่พลเขียนอยู่นี้) พลจำได้ดี และรักษาสัญญาทุกคำนะ
แล้วพลก็คงยืนยันคำเดิมที่พลให้ไว้กับแก้วและพลจะยืนยันคำนั้นตลอดไป
พลรักแก้วนะ
มือเจ็บมาก
    พล
ปล. วันที่ขุดขวดแก้วแห่งกาลเวลาขึ้นมา มือพลก็คงแตกอีกแล้ว พลรอ แก้วมาทำแผลให้ที่บ้านของแก้วนะ
************************************
ถ้าอ่านยากก็ขออภัยด้วยนะครับ
เพราะผมพิมพ์ลงwordก่อนแล้วค่อยโพสต์อะครับ

แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 47 21:58:58