W2796207 ลมหายใจกับไอตะวัน (18 -19 ) จบแล้วจ้ะ [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 3

“ดีเจ เสียงใส ๆ คนนั้นเป็นใคร ดวงใจฉันถามหา”
เครื่องดนตรีทุกบรรเลงขึ้นพร้อมกัน การแนะนำสมาชิกวงแต่ละคนดำเนินสลับไปกับการร้องเพลง
“ติดตามต่อไป คนนั้นคือใคร???? อยากจะเห็นตัวจริง ๆ คงนิ๊งดังวาจา อยากมองตาเวลาที่คุยกับฉัน แต่คุณนั้นมีเพียง เสียงมาคุยกัน นั่งฟังคุณทุกวันจับใจ...”
“ช่วงนี้มารู้จักกับนักดนตรีของเรานะคะ พี่เป๊ก กีต้าร์ค่ะ พี่พัฒน์ ทรัมเป็ตค่ะ พี่กฤษณ์ แซ็กอัลโตค่ะ ต้อมคีย์บอร์ด....”
ก้อยกับเจตน์สลับหน้าที่กันแนะนำนักดนตรีทุกคนจนครบวง ขณะที่นักร้องคนอื่น ๆ ยังคงร้องเพลงต่อไป
“และขอบคุณผู้ดำเนินรายการทั้งสองท่าน ดีเจตาลค่ะ”
ก้อยเว้นจังหวะก่อนจะเน้นเสียงว่า
“และคนนี้นะคะ หวานใจแซ็กอัลโตของเรานะคะ ดีเจเกดค่ะ”
กฤษณ์อมยิ้มแก้มตุ่ย นักดนตรีคนอื่น ๆ ก็ยิ้มแย้มไม่แพ้กัน และแล้วการแสดงก็จบลง ก้อยกล่าวขอบคุณพร้อมทั้งอำลาผู้ชม เสียงปรบมือดังกึกก้องทั้งหอประชุม ม่านสีแดงผืนใหญ่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวบดบังทุกสิ่งไว้เบื้องหลังอีกครั้ง...

“ไชโยยยยยยยย สำเร็จแล้ววววววววว วู้”
เสียงตะโกนด้วยความดีใจดังระงมไปทั่ว สมาชิกทุกคนร่วมแรงร่วมใจกันอีกครั้ง ต่างช่วยกันคนละไม้คนมือ ขนอุปกรณ์ทั้งหมดกลับไปไว้ที่ชมรมตามเดิม เกดกับตาลเดินเข้ามาสมทบ ทุกใบหน้ามีแต่รอยยิ้มด้วยความอิ่มเอมใจ...

“ไง วันนี้เป็นไงมั่ง”
กฤษณ์เดินมาหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ เกด หลังจากที่เสร็จสิ้นจากขนอุปกรณ์ต่าง ๆ เรียบร้อยแล้ว
“เหนื่อยค่ะ”
“แล้วชอบตอนจบมั้ย?”
“ตอนจบ?”
เกดทำหน้างง ๆ
“ก็...ตอนที่ก้อยพูดน่ะ ได้ฟังมั้ย?”
“อ๋อ ตอนนั้นเหรอคะ ไม่ได้ยินค่ะ ช่วยพี่เจสโปรยริบบิ้นอยู่”
กฤษณ์ทำตาโต
“ห๊า อะไรนะ? ตอนนั้นเราไม่ได้อยู่หลังเวทีหรอกเหรอ?”
“ตอนแรกก็อยู่นะคะ แต่พอดีพี่เจสต้องขนถุงริบบิ้นขึ้นไปโปรยข้างบน เกดกับตาลก็ไปช่วยพี่เค้าน่ะค่ะ”
“เราน่ะนะ ปีนขึ้นไปหลังฉากกับเค้าด้วยเหรอ?”
กฤษณ์ทำหน้าฉงน กำลังนึกสงสัยว่าหญิงสาวคนข้าง ๆ มีเชื้อลิง ค่าง บ่าง ชะนี กับเค้าด้วยหรือเปล่า
“ค่ะ เกดกับตาลก็ปีนตามพี่เจสขึ้นไปเหนือราวม่านน่ะค่ะ พี่เค้าทำคนเดียวไม่ไหว”
“โห ปีนขึ้นไปอยู่บนนั้น แล้วไม่ได้ยินอะไรบ้างเลยเหรอ?”
กฤษณ์ถามซ้ำอีก เขานึกภาพแฟนสาวกำลังปีนบันไดลิงขึ้นไปที่ความสูงระดับสปร์อทไลท์ เพื่อโปรยริบบิ้นลงมายังเวทีเบื้องล่าง
“ไม่เห็นได้ยินอะไรเลยค่ะ”
กฤษณ์โน้มตัวเข้าไปใกล้เกดมากขึ้น เธอขยับตัวออกห่างด้วยความประหม่าเล็กน้อย แล้วกฤษณ์ก็บรรยายให้ฟังว่า ก้อยพูดอะไรออกไปบ้าง คราวนี้เกดหน้าแดงด้วยความเขินอาย
“แน่ะ ๆ ทำอะไรกันน่ะ เห็นนะ คนนั่งกันอยู่ตั้งเยอะไปหลบมุมคุยกันอยู่สองคนได้ไงวะ”
จะเป็นใครไม่ได้นอกจากพัฒน์เจ้าเก่า ผู้ซึ่งสามารถแซวน้อง ๆ ได้ตามใจปาก แล้วทุกสายตาก็มองมาที่กฤษณ์กับเกดเป็นจุดเดียว เกดเขินจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ติดอยู่ที่ว่าเธอไม่รู้วิชาขอมดำดิน ไม่เช่นนั้นทุกคนคงได้เห็นเธอแทรกตัวหายไปต่อหน้าต่อตา ส่วนกฤษณ์ก็แทบจะทำตัวให้กลมกลืนคล้ายกับว่าตัวเองเป็นเสาต้นหนึ่งของอาคารหลังนั้น
“เอ้า ๆ เขินกันเข้า จะมุดไปไหนกันน่ะ”
พัฒน์แซวเสียงดังแบบไม่เกรงใจ กฤษณ์เห็นท่าว่าตัวเขากับเกดคงไม่พ้นต้องตกเป็นเป้านิ่งให้พัฒน์และคนอื่น ๆ กระหน่ำแซวเอาแน่ ๆ เขาคว้ามือเกดวิ่งหนีออกมาจากบริเวณนั้น
“เฮ้ย ๆ อะไรวะ จะไปไหนกัน กลับมาเป็นเจ้ามือก่อน”
เสียงพัฒน์ตะโกนไล่หลังไป กฤษณ์ไม่สนใจเขายังคงจูงมือเกดวิ่งต่อไป เกดไม่ได้ถามว่าชายหนุ่มจะพาเธอไปไหน แต่ในใจของเธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกพิเศษบางอย่างที่วิ่งผ่านอุ้งมือเขา ไม่มีจำเป็นต้องมีคำพูดใด ๆ เกดบอกกับตัวเองว่า... นับจากวันนี้ไป ลมหายใจของเธอจะมีไออุ่นของตะวันดวงใหม่อยู่เคียงข้างและจะไม่มีวันจางหาย...

จากคุณ : อัญชา - [ 3 พ.ค. 47 16:35:34 A:202.133.176.106 X: ]