ความคิดเห็นที่ 1 แพรลูบผมหน้าม้าของตน หยิบกระจกมาดูรอบที่ร้อยอีตามินบ้ายังไม่มา “ นี่ ส่องจัง จะไปกันหรือยัง” แพรรีบเงยหน้ามามองคนถาม ไม่ใช่ใครเลย มินน่ะเอง มิน มาได้ไงเนี่ย “เอ้อ มิน เอ้าแล้วรู้ได้ไงว่าเป็นเราล่ะ” เขาชูนิ้วมา 2 นิ้ว “ตอน ป.2 เราเคยเรียนห้องเดียวกัน เราจำเธอได้ตั้งนานแล้ว แล้วก็รู้ด้วย ว่าเธอเป็นคนที่โทรมา” แพรหน้าตื่นเลิ่กลั่ก “อ้าว งั้นๆๆก็ “ มินส่ายหน้าอย่างระอา “รีบๆไปเหอะ ไปอธิบายกันทีหลัง “ มินก็รีบจูงแพรเดินไปขึ้นรถประจำทางทันทีเลย แพรจำได้ว่าวันนั้น แพรมีความสุขมากๆ เป็นเพราะมิน .................................. เฮ้อ ตอนแรกทำไมมันหวานชื่นยังงี้นะ มาช่วงหลังๆ นี้หรอก มินน่ะสิ เริ่มเงียบหายไป แพรตลอดที่เป็นฝ่ายต้องโทรหาเขาตลอด จะนัดไปเที่ยว บางทีก็มาเลิกเลิกกันหน้าตาเฉย ตอนแรกแพรก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก ที่มีมินเข้ามาอยู่ในชีวิต หากแต่พอนานไปสิ แพรชักจะรู้สึกแล้วล่ะ ว่าตัวเองเป็นฝ่ายขาดมินไม่ได้ เวลาที่มินไม่โทรหาทีไร แพรรู้สึกใจมันโหวงๆชอบกล ต่อนะ ขณะที่แพรเอาแต่จ้องโทรศัพท์อยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นติดต่อกัน แพรรีบหยิบมากดดู “มิน” แพรรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรศัพท์ของแพรดังติดต่อไปเรื่อย ๆ 2 ครั้ง ก่อนจะเงียบไป แพรไม่ได้รับโทรศัพท์ของมิน “ไม่ใช่เป็นเพราะว่ามินโกรธหรือว่ารู้สึกงอนอะไรเค้าหรอกนะ เพียงแต่ว่ารู้สึกว่า มินรักแพรจริง ๆหรือเปล่านะ” แพรหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดดู 1 สายไม่ได้รับ .................... มินวางโทรศัพท์ลงก่อนนั่งอย่างกระสับกระส่าย แปลกใจที่ปกติแพรจะรีบรับโทรศัพท์ทุกครั้งที่เค้าโทรมา แทบเอ แพรไปไหนนะ หรือว่าไม่อยู่ที่บ้าน ไม่สิมือถือนี่ปกติแพรจะถือมันตลอดเวลา แถมยังคะยั้นคะยอให้เขาโทรมาเรื่อยๆ แต่เขาก็ไม่ค่อยได้โทรสักที  พอคิดถึงแพรอยากจะโทร แพรก็เป็นฝ่ายโทรมาทุกทีสิน่า นึกถึงแพร เด็กผู้หญิงผมม้า หน้าใสน่ารัก คอยทำให้เค้าหัวเราะตลอดแม้ว่าบางทีจะขี้งอนมากอยู่เหมือนกัน “วันนี้เราไม่ว่างนะมิน อืมกลับบ้านดีๆนะรักษาสุขภาพด้วย” มินงง ปกติชวนแพรไปบ้าน แพรไม่เคยคิดปฏิเสธ แถมยังอยากไปออกบ่อยๆ บางวันไม่ชวนยังมาหาเลย เพราะวันนั้นเป็นวันพิเศษวันที่เขาได้เรียนต่อที่มหาลัยด้วย แพรวิ่งหายลับไปมินจะตะโกนเรียกแต่ว่าไม่ทัน มินคิดว่าอย่างน้อยวันสุดท้ายน่ะนะ เราน่าจะฉลองด้วยกัน มินหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ “ฮัลโหล เอหรอ อืม บัตรฟรีร้านพิซซ่าที่แกอยากได้วันนี้น่ะ อืม เรายกให้” มินกดวางโทรศัพท์เดินกลับบ้าน ไปยืนรอแพรที่บ้าน แพรยังไม่กลับ ยืนรออยู่นานไม่รู้ว่าแพรหนีไปไหนจึงเดินกลับมาที่บ้านตัวเอง ว่าจะไปจัดของต่อหลังจากที่เก็บของเรียบมาตั้งแต่เมื่อวาน ก็พรุ่งนี้เราจะต้องเดินทางแล้วนี่น่า ยัยแพรบ้า ทีนี้นะจะโทรมาง้ออีกเราจะไม่ยอมใจอ่อน มินเปิดประตูออกมา เศษกระดาษปลิวว่อนเต็มไปหมดเกลื่อนทางเดินหน้าห้องพร้อมกับเสียงใสๆที่เขาเคืองอยู่เมื่อกี้ “เซอร์ไพร้ส  ....มิน” แพรยิ้มแฉ่ง “มินน่ะกลับมาช้าจังเลย ไปเที่ยวกับใครมาหรอเปล่าเนี่ย ดูสิ หน้างอเลย มินไปโกรธใครมาหรอ” ยังจะมาพูดดีอีกนะแพร ใครกันเล่า “อย่ามายุ่งได้มั้ย” มินพูดออกไปนึกเสียใจอยู่เหมือนกัน            “ทำไมล่ะ มิน รำคาญแพรหรอ “           “ใช่ ไปสะทีสิ” แพรหยุดเงียบมินมองเศษกระดาษบนห้องที่ปลิวว่อนไปมาเห็นแพรหยิบกระดาษสีหลายๆสี แพรเก็บไม่หมดดี แต่แพรก็เดินออกไปข้างนอกเงียบๆ “อ้อ ปิดประตูด้วยล่ะ “ แพรเดินออกไป ปิดประตูปัง มินมองดูพื้นที่เขาทำไว้เมื่อวานอย่างปลงตก เดี๋ยวแพรงอนอีกนะ มินเปิดประตูจะไปเรียนกแพรแต่แพรวิ่งหายไปแล้ว ไวจริงๆ เอาไงดีเนี่ย ปล่อยให้เป็นยังงี้หรอ เดี๋ยวแพรก็โทรมาเองแหละ แต่รู้สึกยังไงๆอยู่นา มินจะกดโทรศัพท์ แล้วก็วาง หยิบขึ้นมาดูอีก เด่ยวตอนกลางคืนแพรก็โทรมาเองแหละ มินรู้ดีเพราะแพรโทรมาทุกวัน ตกกลางคืนแพรยังไม่โทรมา มินกระวนกระวายใจลองโทรไปเอง ตื๊ด ตึ๊ด ดังติดต่อกัน 2 ครั้ง แพรก็รับ มินไม่รู้จะพูดอะไร เพราะที่จริงก็ยังคงเคืองแพรอยู่ “โทรกลับด้วย “ มินบอก พูดจบก็กดวางไป แพรโทรกลับ “มีไร” “เป็นไร” มินถามแพร “เปล่า” “โกรธหรอ..... อืมงั้นแค่นี้ละกัน” มินถือโทรศัพท์รอปฏิกิริยาอีกฝ่าย “อย่านะ อย่าวางสิ ก็มินน่ะมาว่าเค้าก่อนทำไมล่ะ” อีกฝ่ายอมยิ้ม มินรู้ดีว่าแพรโกรธใครไม่ได้นานหรอกน่า “ก็พอดีมันหงุดหงิดนี่ อารายเพ่งจะจัดห้องมาหยกๆ มียายบ้าที่ไหนก็ไม่รู้เอาเศษกระดาษมาโปรยเกลื่อนห้อง แถมยังทำห้องเลอะอีก”มินอธิบาย “ก็ๆๆๆๆ...” “ขอโทษนะ ทีหลังจะไม่ทำอีก นะนะ” “อืม”มินยิ้ม “มิน คิดถึงมินมากเลยอ่ะ เมื่อกี้ไม่ได้คุยกันตั้ง16ชั่วโมง” มินเกือบหลุดหัวเราะไปแล้วแต่กลั้นยิ้มไว้ มินกดหมายเลขของแพรอีกครั้ง ตัดสินใจว่าจะโทรไปล่ะ ต่อนะ “ตึ๊ดๆๆๆ ตึ๊ดๆๆๆๆ” “ฮัลโหล “ แพรรับสายมิน ที่โทรมาครั้งที่สอง เป็นครั้งแรกเลยนะนี่ ที่มินโทรเป็นครั้งที่สองต้องมีธุระอะไรแน่ๆรับก้อด้าย “แพร ยัยติงต๊อง เป็นไรเพิ่งรับโทรศัพท์ “ ดูสิมาว่าเค้าอีก “เปล่า” “โกหก ร้องให้ทำไม “ ปลายสายจับน้ำเสียงได้ มินรู้ รู้ได้ไง แพรหันไปมองข้างหลังนึกว่ามินจะมา “เปล่านี่ สบายดีไหม “ “อืม ไม่สบาย เพราะมีใครไม่รู้ ร้องให้คิดถึงเรา” มินหยุดพูด..ก่อนจะพูดต่อ “แต่ก็ดีใจนะที่แพรคิดถึงเราน่ะ” แพรหน้าแดงวาบแต่ไม่วายปากแข็ง “นี่ใคร ใครเค้าคิดถึง คนอย่างนี้ไม่น่าคิดถึงหรอก “ “หรอ งั้นไม่เป็นไร “ มินเงียบแพรอยากจะง้อต่อ เหมือนทุกครั้งที่เคยทำมา แต่ไม่ได้นะ จำไม่ได้หรอ มินทำกับแพรไว้เยอะ   เค้า........ รักเราจริงหรือเปล่า ที่คบกับแพรหรือเขาคิดว่าดีกว่าอยู่เฉยๆ..หรือเปล่า มินยัง คงแปลกใจที่แพรยังคงเงียบมิน ถอนหายใจเบาๆพร้อมกับพูดก่อนจะวางสายไป “เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปหาที่บ้านนะ” แพรนิ่งตัวชามองโทรศัพท์เหมือนไม่เชื่อว่าประโยคเมื่อกี้จะเป็นจริง มินมาๆๆๆ ดีใจจังเลย แต่แพรก็หยุดความดีใจไว้ เค้าก็คงมาหาธรรมดาเหมือนกับทุกทีมั้ง เฮ้อ...... มาก็มาสิ ไม่อยากจะสนใจคนพรรนั้น แต่แพรก็นอนไม่หลับทั้งคือนเพราะตื่นเต้นมินจะมา จนแม่มาปลุกเกือบเช้าแน่ะ “แพร ๆๆ มินหา” ต่อนะ ฮ้า..........มินมาแพรเหลือบมองนาฬิกาเพิ่ง 8 โมงกว่าเอง แพรรีบลุกจากที่นอนกระโดดไปที่ประตูจะหันไปบอกแม่ว่า บอกให้มินรอก่อนเพราะเธอเพิ่งจะตื่นนี่น่า ดูสิ  หัวเหอก็ฟูชุดนอนเมื่อคืนเฮ้อ...... ดูไม่ได้สะเลย พอเปิดประตูไปเท่านั้นล่ะ มิน มินมายืนอยู่หน้าประตูเมื่อไรก็ไม่รู้ คนนานแล้วมั้งเขายืนกอดอกดูแพร ยิ้มนิดๆ  เฮ้ยๆๆๆๆ..........*0* แพรรีบปิดประตู หันหลังพูดกับมินผ่านประตูกั้น “ทำไมมาแต่เช้าเชียว “ มินยืนกอดอก “เนี่ย นั่งรถมาตั้งแต่ตีห้า อุตส่าห์มารอเจอ ทำกันอย่างงี้หรอ มาปิดประตูหนีเราหน้าตาเฉย” “เปล่านี่” แพรพยายามลูบผมให้ตรงเปิดประตูมาเผชิญหน้ากับมิน “จริงหรอ? ที่บอกว่ามาตั้งแต่ ตีห้า มาหาเรา” “พูดเล่น” มินพูดพร้อมกับขยี้ผมของแพรจนดูฟูกว่าเดิมแพรปัดมือออก “มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว พ่อไปรับมา แต่งตัวเร็วๆ ไปเที่ยวกัน” แพรนึกโกรธ จะโกหกต่อให้ดีใจหน่อยก็ไม่ได้ ดีนะ เกือบดีใจที่เค้ามาหาแล้ว มินจ้องตาของแพร นานเสียจนแพรรู้สึกหน้าแดง เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองยังใส่ชุดนอนอยู่เลยตายแล้ว “10 นาทีนะ” มินพยักหน้า “เร็วๆด้วย” แพรรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็วว่าจะแกล้งถ่วงมาช้าสะหน่อยแต่เอาเข้าจริงไม่ทันถึง 10 นาทีเลยก็รีบลงมาไม่รู้รีบอะไรหนักหนา คิดถึงมินจังตั้งแต่กลับมาดูเขาน่ารักขึ้นนะ ผมยาวขึ้นด้วยเท่กว่าเก่าสะอีก ถึงแพรจะยังคงจะพยายามตัดใจจากมิน แต่อีกใจก็ดีใจที่มินเค้าอุตส่าห์มาหาแพร แพรเดินลงบันใดลงมากวาดสายตาไปโดยรอบไม่เห็นแม้แต่เงาของมิน ..อะไรเนี่ย แพรหันมามองแม่เหมือนจะถามด้วยสายตา “มินออกไปแล้ว..” แพรยังไม่ทันฟังจบก็วิ่งออกไป แพรพลักประตูออกไปโดยแรง จึงได้พบกับมินเขายืนยิ้มเมื่อเห็นแพรหน้าตาตื่นรีบออกมา แพรหน้าแดงก่ำอยู่หน้าบ้าน แพรนะแพรโดนหลอกมาตั้งกี่ครั้งไม่รู้จักเข็ดชอบยอมใจอ่อนกับอีตานี่ทุกทีสิน่า “ยิ้มอะไร” แพรมองตาเขียวปั๊ดพร้อมจะมีเรื่องทุกที่ มินไม่สนใจรีบคว้ามือแพรจูงกึ่งลากเดินออกจากหน้าบ้านโดยเร็ว แพรตกใจที่จู่ๆมินก็มาทำอย่างนี้กับเธอแพรก้มลงมองมือของมินที่จับมือแพรอยู่ ........... อย่ามองตาได้ไหมถ้าเธอไม่แคร์ อย่าจูงมือได้ไหมถ้าเธอไม่รัก อย่าบอกว่าคิดถึงถ้ามันไม่จริง โปรดอย่าทำให้ฉัน รักเธอ *อย่าทำให้ฉันรักเธอ ของ บัวชมพู ฟอร์ด “มิน....คือ..” คือว่ามินคิดยังไงกับแพรหรอ ที่ทำมาทั้งหมด คิดกับแพรแค่เพื่อนคนนึงใช่ไหม ตลอดเวลาที่คบกัน มินไม่ได้คิดอะไร ใช่ไหม “อะไร” มินมาหน้าอย่างหาเรื่องแพรจะพูดอะไรก็ไม่รู้จู่ๆก็เงียบไป “มินจะพาแพรไปไหนหรอ” จะบ้าหรอ แพรไม่ได้อยากพูดอย่างงี้หนิ “ก็เดินเล่น” “ตอนสายๆเนี่ยนะ” “อืม” มินเดินไปยังสวนสาธารณะใกล้บ้าน พร้อมกับหยุดลง หันหน้าเผชิญกับแพร “ทีนี้เราเคลียร์กันดีกว่า แพร โกรธอะไรหรอ” “เปล่า” มินจับแขนแพรไว้จ้องหน้านิ่ง “อย่าหลบตา” “ก็ ไม่มีอะไร เพื่อนกันเค้าไม่โกรธกันเรื่องไร้สาระหรอก” “ใครว่าเพื่อนกันหล่ะ” แพรอึ้ง มินรักแพรนะ “เป็นพี่เป็นน้องกันไง” มินยิ้มจืดไม่กล้าพูดอ่ะ เขิน “อืม” แพรไม่ว่าอะไร เป็นพี่เป็นน้องกันนี่นะ แพรว่าจะโกรธต่อแต่ความดีใจที่มินอุตส่าห์มาหา มาง้อถึงขนาดนี้ แบบที่ไม่เคยมาก่อน อ่ะ ยอมก้อด้าย มินสบสายตาแพรแพรมองในตาคู่นั้น ตามินหวานดีนะ มองแพรสะหวานเชื่อมน้ำตาลขนาดนี้นะ เป็นพี่น้องกัน แพรก็รู้ในใจ ว่า มิน คงคิดกับเรา พิเศษมากกว่าคนไหนๆ เอาล่ะแพรจะยอมจนถึงวันนั้นที่มินพร้อมและยอมบอกแพรเองแหละ แต่คงนานละนะ กับคนปากแข็งอย่างมิน แต่แพรจะรออ่ะ จบ................... จากคุณ : pui - [ วันฉัตรมงคล 08:14:46 A:203.155.3.65 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 มันกระโดดไป กระโดดมาบ้างนะ จากคุณ : scottie - [ วันฉัตรมงคล 15:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3                   จากคุณ : [:-Ancharee-:] - [ วันฉัตรมงคล 16:19:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่านเรื่องต่อไปจะพยายามมากกว่าเดิทค่ะ ยังไงก็ช่วยอ่านด้วยนะ ชอบที่มีเวลาคนอ่านผลงานของเราน่ะค่ะ แล้วพบกันใหม่ จากคุณ : piramit14@thaimail.com - [ 13 พ.ค. 47 14:21:28 A:203.155.3.20 X: ]