CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown



    *@.….......…......…..หากพรุ่งนี้..…..…..............@*



    "ถ้าไม่มีพรุ่งนี้ล่ะ"

    ".................."


    "ว่าไง"

    "เฮ้อออ...ไม่เบื่อบ้างเหรอไง พูดแต่ประโยคนี้..ไม่มีก็ไม่มีดิ..ธ่อเว้ย!"



    "ขะ...ขอโทษ"

    "ไม่ต้องขอโทษ!!!"

    เขาเดินอย่างรวดเร็วไปที่ประตู เปิดและปิดตามมาด้วยเสียงดังลั่น...

    ฉันทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง.. น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย
    ย้ำให้รู้สึกเหมือนกำลังวูบดิ่งลงสู่เหวลึกที่เย็นเยียบจับขั้วหัวใจ
    ไม่มีเรี่ยวแรงฉุดดึง หรือทัดทานอะไรอีกต่อไปแล้ว..

    ..

    *ทำตัวดี ๆ จะได้เป็นที่รักของทุกคนนะลูก*
    สองมือแม่ที่เคยโอบกอดและลูบผมฉันอย่างอ่อนโยน

    "แม่คะ...แต่หนูทำให้เขารักหนูไม่ได้..เขาเกลียดหนูแล้วค่ะแม่"




    ฉันเดินเข้าไปในห้องอย่างช้า ๆ..

    *ถ้าลูกแสดงความจริงใจกับใคร เขาก็จะจริงใจกับลูก*
    "หนูพยายามแล้วค่ะแม่....หนูผิดเอง"



    เสื้อผ้าในตู้ถูกลำเลียงออกมาและบรรจงพับอย่างเรียบร้อยลงในกระเป๋าเดินทาง
    ขนาดย่อม

    *อย่าหนีปัญหานะลูก...พยายามใช้สติแก้ไขปัญหา*
    "แม่คะ...ตัวปัญหาคือหนูเอง...หนูกำลังตัดปัญหาค่ะ"


    ..


    ฉันยืนมองของทุกอย่างอยู่นาน จดจำรายละเอียดและเก็บลึกในความทรงจำ
    ฉันผูกพันกับทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านหลังนี้..

    แก้วน้ำที่เคยใช้...
    เก้าอี้ตรงมุมโปรดที่ชอบนั่ง..
    มุมโซฟาที่เผลอหลับบ่อย ๆ ตอนรอเขากลับบ้าน..

    มุมที่เขาชอบนั่งดูทีวี..



    ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอเรื่อย ๆ เพราะม่านน้ำตา..
    อยากให้ทุกอย่างเป็นแค่..ฝันไป..
    อาจจะเป็นตัวฉันเองที่สร้างความรู้สึกผูกพันนี้ขึ้นมา..
    สิ่งของต่าง ๆ เหล่านี้ก็ยังคงอยู่ ณ ที่เดิมของมัน..และคงไม่รู้สึกแปลกอะไร
    เมื่อขาดใครสักคนคอยหยิบจับ..


    ..เพราะ....ฉันเป็นได้แค่ "ส่วนเกิน"....หาใช่ "ส่วนเติมเต็ม"...
    ในทุกหนแห่งของที่แห่งนี้..หรือแม้กระทั่ง..ใจของเขา..

    ..



    กริ๊ง....กริ๊ง....กริ๊ง..
    เสียงโทรศัพท์ปลุกฉันจากภวังค์ หันไปมองแต่ก็ไม่ขยับ รอระบบฝากข้อความ
    อัตโนมัติเริ่มทำงานหลังจากนั้นไม่นาน

    "แม่เองนะหนู....เป็นไงบ้างลูก....โทรกลับหาแม่ด้วยนะ"


    ...



    "แม่......แม่คะ...."
    ฉันพยายามเปล่งเสียงออกมาทั้งที่ลำคอแห้งผาก... นึกถึงสมัยยังเป็นเด็ก
    ตัวกะเปี๊ยก..ตอนโดนแม่ตีแล้วเอ็ดว่า 'ถ้าเป็นเด็กไม่ดี แม่จะไม่รักแล้วนะ'..

    ฉันร้องไห้เสียใจ..จนคิดว่า..ถ้าไม่มีใครต้องการ..ก็จะไม่อยู่บ้าน..

    ตอนนั้น..ไม่มีกระเป๋าเดินทางเหมือนในวันนี้..มีแต่กล่องรองเืท้านักเรียนสุดหวง
    เด็กตัวกะเปี๊ยกค่อย ๆ หยิบเสื้อใส่ในกล่องทั้งน้ำตานองหน้า สงสัยจะร้องไห้ดัง
    ไปหน่อยแม่เลยขึ้นมาดู ... แม่ทำสีหน้าตกใจมากเมื่อเห็นฉันกำลังอุ้มกล่องใบนั้น
    กอดไว้กับตัวแน่น


    "หนูจะไปไหนคะ?" แม่ถามในขณะที่น้ำตาแม่เริ่มไหล  แต่ฉันกลับตกใจมากกว่า
    ร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม

    "จะไปบ้านคุณย่า!"

    "ไม่อยู่กับแม่แล้วเหรอ?"
    "ไม่อยู่แล้ว...แม่ไม่รัก!" ฉันเอาแต่ปิดตาร้องไห้ ไม่รู้ว่าแม่อุ้มไปกอดตั้งแต่เมื่อไหร่

    "ถ้าจะไปบ้านคุณย่า..ก็วิ่งข้ามถนนไป เดี๋ยวแม่ดูรถให้.. แต่ไม่ต้องเอากล่องไป"

    ก็บ้านคุณย่าอยู่ตรงข้ามนี่เอง..


    ....


    แต่คราวนี้...แม่คะ...
    หนูอาจจะไปอยู่ในที่แห่งไหนสักที่..ไม่ใช่แค่บ้านตรงข้ามค่ะแม่


    มืออันสั่นเทาค่อย ๆ เอื้อมปิดประตูเบา ๆ..


    ....


    "นั่นจะไปไหน?!"


    .


    แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 47 23:13:49

    จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 4 พ.ค. 47 22:52:44 ]