NOW
สายลมพัดกระดิ่งที่แขวนไว้ตามชานบ้านดังกรุ๊งกริ๊ง กลิ่นดอกแก้วหอมกระจายมาตามสายลม พัดมาสู่หญิงชายคู่หนึ่งที่นั่งอิงกันอยู่ ร่างเล็ก ๆ ของหญิงสาวอิงศีรษะบนไหล่อุ่น ๆ ของชายหนุ่ม
" ลมเย็นดีจังเลยนะ จิ "
" อืม เกตุหนาวไหม เดี๋ยวจิไปหาผ้าคลุมมาให้ "
" ไม่อะจิ อยู่กับจิอุ่นจะตายไป " หญิงสาวข้างกายตอบเสียงหวาน ชายหนุ่มเขย่าศีรษะหญิงสาวเบา ๆ และยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
" เกตุกินยาหรือยัง "
" ไม่อยากกินเลย เบื่อจะตายอยู่แล้ว "
" ไม่ได้นะ เกตุ เดี๋ยวจิไปเอายามาให้ "
ชายหนุ่มเดินไปหยิบกล่องยาที่มียาอยู่หลายเม็ดในทุก ๆ ช่องเวลาที่มีการจัดเอาไว้ ไม่นานเท่าไหร่เลยที่หญิงสาวต้องเริ่มมากินยามากมายขนาดนี้ หากแต่นับเป็นเวลาที่ยาวนานสำหรับคนทั้งคู่ จากวันที่เกตุล้มไปและหมอแจ้งผลตรวจ ชีวิตของจิและเกตุก็เปลี่ยนไป
" กินซะนะคนดี " จิส่งยาเม็ดเล็ก ๆ 3-4 เม็ดไปให้เกตุพร้อมน้ำเปล่าแก้วใหญ่ หญิงสาวยอมรับไปแต่โดยดีและกินยาอย่างว่าง่าย
" เมื่อไหร่จะเลิกกินยาได้ก็ไม่รู้ สงสัยต้องตายไปก่อนละมั่ง " หญิงสาวพูดมีแววล้อเล่น
" อย่าพูดแบบนั้น เกตุ ห้ามพูด " ชายหนุ่มห้ามเสียงดัง สีหน้ามีแวววิตกจริงจัง
" แหม เกตุล้อเล่นนะจิ เกตุยังไม่ยอมไปง่าย ๆ หรอกจิ "
ตาสองตาสบตา ดวงหนึ่งมีแววโรย ๆ จากอาการป่วยที่รุนแรง อีกดวงหนึ่งมีแววเศร้า สายลมเย็นยังคงพัดมาเบา ๆ บ้านเล็กบนดอยที่มีดอกไม้ปลูกรายล้อม บ้านอย่างที่ทั้งคู่เคยฝันเอาไว้
" แต่ก็ดีนะ เกตุเลยได้แต่งงานกับจิ ได้ย้ายมาอยู่บ้านบนดอยอย่างที่ฝันไว้ ดูสิมีดอกไม้สวย ๆ ตั้งเยอะเลยนะที่นี่ "
ใช่ นับจากวันที่รู้ว่าเกตุอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน จิก็ตัดสินใจขอเกตุแต่งงานและทำความฝันที่เคยวาดไว้ของทั้งคู่ให้เป็นจริง ดอกไม้มากมายที่จิหามาปลูกเพื่อเกตุ หลายคนเคยถามจิว่ามันจะดีหรือที่ตัดสินใจทิ้งทุกอย่างในเมือง ทั้งหน้าที่การงานที่กำลังก้าวหน้า สังคมเพื่อนฝูง แต่ยิ่งนานวันที่ได้มาอยู่ที่นี่ จิรู้คำตอบดีว่าทุกสิ่งที่นี่มันดีเหลือเกิน หากเพียงแต่ถ้าทั้งคู่ไม่ได้กำลังนับถอยหลังเพื่อรอวันจากกัน
" เกตุ มีลูกกันดีไหม " อยู่ ๆ จิก็ถามขึ้น
" จิก็รู้ว่ามันไม่ได้ ร่างกายเกตุเป็นแบบนี้ จะไปมีได้ไง ถ้าจิอยากมี ไปขอคนอื่นไป แต่เอาเป็นหลังจากที่เกตุตายไปก่อนนะ "
" ขอร้องเกตุ อย่าพูดว่าจะตายไปอีกได้ไหม จิไม่อยากฟังเลย " ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงเศร้า แม้ว่าจะบอกตัวเองอยู่ทุกวันแต่เขาก็ยังไม่แน่ใจว่าถ้าถึงวันที่เกตุจากไปจริง ๆ เขาจะเป็นเช่นไร
" เกตุก็ไม่อยากทำร้ายจิด้วยการพูดมันหรอกนะ แต่มันคือความจริงของเราสองคนไม่ใช่เหรอ นับจากวันที่หมอบอกว่าเกตุเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายและจะอยู่ได้อีกไม่ถึงปี อนาคตของเรามันก็อยู่แค่วันนี้ ทั้ง ๆ ที่เกตุอยากให้จิมีอนาคตที่ยาวไกลและสวยงามมากกว่านี้แท้ ๆ " หญิงสาวเสียงสั่นเศร้าไม่แพ้กัน หลายครั้งที่เธอตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมต้องเป็นเธอ ทำไมเราต้องจากกันแบบนี้
" อนาคตของจิที่นี่สวยงามและดีที่สุดแล้วเกตุ ถึงจะมีแค่วันนี้แต่ขอให้มีเกตุก็พอ "
สองมือกุมกันแน่น ชายหนุ่มเงยหน้าอย่างพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ส่วนหญิงสาวก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาหยดลงเบา ๆ เรื่องนี้อาจเป็นเรื่องที่ทั้งสองคนไม่อยากพูดถึงมากที่สุด แต่มันก็เป็นเรื่องที่พูดกันบ่อยที่สุด
" เกตุเหมือนเห็นแก่ตัวเลยที่เอาจิมาอยู่ที่นี่ ไม่มีอนาคต ไม่มีอะไรเลย แม้กระทั้งพรุ่งนี้เกตุก็ยังไม่แน่ใจว่าจะได้ลืมตามาเจอจิอีกไหม และขณะที่เรานั่งคุยกันอยู่อย่างนี้เกตุอาจจะหยุดหายใจไปเลยดื้อ ๆ ก็ได้ เกตุไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย ถ้าเกตุรู้ว่าเกตุจะเป็นแบบนี้ เกตุคงไม่รักกับจิจะได้ไม่ต้องเอาจิมาทรมานอยู่ตรงนี้ "
" ไม่ ไม่ เกตุ ไม่ว่าอะไรจะเกิดแต่การที่เรารักกันมันเป็นเรื่องดีที่สุดในชีวิตจิ ถึงแม้จิจะรู้ว่าวันหนึ่งเรื่องของเราจะเป็นแบบนี้จิก็จะยังรักเกตุ และจะรักให้มากกว่านี้ คงขอเกตุแต่งงานไปนานแล้ว จิมันโง่เอง "
ชายหนุ่มปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา ใช่ถ้าเพียงแต่เขารู้
เขาคงไม่มัวแต่ทำงานเป็นบ้าเป็นหลังและเฝ้าพลัดผ่อนการแต่งงานไปเรื่อยเพื่อรอวันที่พร้อมที่สุด เขาคงจะทำอะไรได้ดีกว่านี้ แต่เขาจะไม่เลิกรักเธอ
" ไม่หรอก จิไม่โง่นะ เราสองคนต่างหากที่โชคร้าย "
( มีต่อค่ะ )
จากคุณ :
สิจาคี
- [
วันฉัตรมงคล 00:51:13
A:203.113.35.9 X:
]
@...NOW...@
