ความคิดเห็นที่ 1        เด็กหนุ่มใบหน้าเกลี้ยงเกลา ตัวผอมแห้ง เดินลากดาบขึ้นมาจากถ้ำศักดิ์สิทธิ์.. แววตามุ่งมั่นเหลือกำลัง และหมู่บ้านเซอุสก็ถูกละเลงด้วยเลือด.. กาเบรียลหลบเข้าไปในบ้าน.. ในตอนนั้น เขายอมรับว่าความกลัวเข้ามาเกาะจิตใจจนลนลานคิดอะไรไม่ออก.. แววตามองทะลุหน้าต่างออกไป  คลาวด์ประจันหน้าอยู่กับหัวหน้าหมู่บ้าน ท่ามกลางศพที่กองอยู่เกลื่อนกลาด  “ทำไมถึงทำแบบนั้น..” เสียงของหัวหน้าหมู่บ้านสั่นเครือ  “ข้ากำลังทำเพื่อบรรพบุรุษ.. ทำในสิ่งที่ถูกต้อง..” เสียงแหบห้าวตอบกลับไป  “ข้าไม่คิดเลย.. ไม่คิดเลยว่าหลานที่ข้าเลี้ยงมาด้วยความรักจะเป็นฆาตกร..”  “อย่านำตัวข้าไปเปรียบกับคนพวกนั้น.. ข้าไม่ใช่ฆาตกร.. ข้าทำทั้งหมดเพื่อสานต่ออุดมการณ์แห่งเทพ..”  “คนที่เต็มไปด้วยคราบเลือด.. ต่อให้อ้างถึงเหตุผล ต่อให้อ้างชื่อของผู้สูงส่ง.. แต่เลือดที่ติดตัวก็ไม่สามารถล้างออกได้..คน ๆ นั้นไม่ต่างอะไรกับฆาตกร คลาวด์.. ตอนนี้ยังไม่สาย.. กลับตัวกลับใจเสีย.. ข้าพร้อมที่จะให้โอกาสเจ้าเสมอ.. ในฐานะหลานของข้า..”  “ฮึ.. คน ๆ นั้นไม่ต่างอะไรกับฆาตกรอย่างนั้นเหรอ.. ได้ ถ้าการเป็นฆาตกรมันสูงส่งถึงขนาดนั้น ข้าก็เต็มใจที่จะเป็น..” ชั้ววินาทีนั้น กาเบรียลต้องกระพริบตาอย่างกระทันหัน.. คลื่นบางอย่างที่กาเบรียลไม่รู้จักพุ่งออกจากร่างของคลาวด์ก่อนที่จะไปกระแทกใส่หัวหน้าหมู่บ้านจนกระอักเลือดล้มลง  กาเบรียลลืมตาอีกครั้ง คราวนี้เขาชะโงกตัวเพื่อมองภาพข้างหน้าให้ชัดเจนขึ้น หัวหน้าหมู่บ้านพยายามจะยันตัวขึ้นแต่ไม่สำเร็จ ที่สุดก็ได้เพียงแต่นั่งคุกเข่าเท่านั้น มือกุมแผลที่ท้องซึ่งมีเลือดไหลลงมานองที่พื้น  “แก..” หัวหน้าหมู่บ้านคำรามด้วยความโกรธ “ไอ้คนเนรคุณ.. ฉันน่าจะเชื่อคำทำนายแล้วฆ่าแกเสียตั้งแต่เกิด.. ข้าน่าจะลืมความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าข้าจะสามารถเปลี่ยนเจ้าให้เป็นคนดีได้.. ข้าไม่น่าเลี้ยงคนเนรคุณอย่างเจ้าเลย..”  “ท่านตา..” คลาวด์พูดด้วยเสียงเยียบเย็น “ข้าน่ะหรือเป็นคนเนรคุณ.. ถ้าตัวข้าซึ่งกำลังทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบรรพบุรุษเป็นคนเนรคุณแล้วล่ะก็.. พวกท่านล่ะ.. พวกคนที่นิยมพวกมนุษย์บนพื้นที่แสนจะเลว:-)พวกนั้นล่ะ.. จะเรียกว่าอะไรดี..”  คลาวด์เงื้อดาบขึ้น พร้อมกับฟาดลงไปที่คอของหัวหน้าหมู่บ้าน.. ศีรษะขาดสะบั้นออกมาจากไหล่.. ลอยกระเด็นเข้ามาอยู่ตรงหน้ากาเบรียลพอดี..  กาเบรียลสะดุ้งรู้สึกตัวในมิติแห้งความเป็นจริง.. สามสิบปี.. สามสิบปีที่ภาพนั้นตามหลอกหลอนเขาอยู่ตลอดเวลา.. กาเบรียลวักน้ำจากอ่างข้าง ๆ ตัวขึ้นมาล้างหน้า แล้วหันไปที่โซฟา  ผู้มาเยือนทั้งสี่ลับหายไปแล้ว.. คงกำลังจะเดินไปที่ถ้ำศักดิ์สิทธิ์.. กาเบรียลไม่ปฏิเสธว่า เขากำลังสวดมนต์เพื่อให้เทพคุ้มครองนักรบรัชทายาทคนนั้นด้วย.. บุคคลผู้ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของข่าวลือเกี่ยวกับสาเหตุการก่อวินาศกรรมของไซโซ.. นักรบรัชทายาทอูวดล.. .  อูวดล มาลาตี ลีออนและนาคิน ยืนอยู่ตรงด้านหน้าของอุโมงค์มืด ๆ ที่ทอดตัวดิ่งลงไปด้านล่าง มาลาตีเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วชะโงกหน้าสำรวจ  “นี่น่ะเหรอ.. ทางเข้าถ้ำศักดิ์สิทธิ์ มืดมาก ๆ เลยนะ.. แน่ใจนะ ว่าพวกนายไม่เปลี่ยนใจกัน..” มาลาตีมองหน้าอูวดล นาคินและลีออน  ทุกคนส่ายหน้า.. บอกให้รู้ว่ายังไง ๆ ก็ต้องเดินลงไปในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ให้ได้  มาลาตีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “อืม.. ไปกันเถอะ..”  โชคดีที่ลีออนนำไฟฉายอันเล็กพกติดตัวมาด้วย ถึงแม้ว่าอันมันจะเล็ก แต่แสงสว่างที่ได้มาจากมันนั้นไม่เล็กไปด้วยเลย.. อย่างน้อย มันก็ทำให้มองเห็นทางข้างหน้าได้ ดูเหมือนว่าการปรับปรุงทางเข้ายังจะทำไม่ดีเท่าไหร่นัก.. มาลาตีสุดุดหินอยู่บ่อยครั้ง และ ลีออนก็บ่นไปตลอดทาง  “เชื่อเลยว่า.. อีตาขี้เก๊ก กาเบรียลนั่น ต้องโกงเงินบำรุงไปแน่.. ฉันว่าเงินสองแสนคาลานุสน่าจะเพียงพอที่ไถพื้นให้เรียบและติดไฟไว้ตามทาง.. ขืนทำแบบนี้จะมีใครเค้าอยากมาเที่ยว..”  ลีออนมีไฟฉายจึงเดินนำหน้า นาคินเดินคู่กับลีออน ในขณะที่อูวดลกับมาลาตีเดินตาม ระยะห่างของลีออนและนาคินกับอูวดลและมาลาตีห่างกันพอสมควร อูวดลจึงถามสิ่งที่เขาอยากรู้เรื่องหนึ่งออกไป เขาเพิ่งนึกได้เมื่อสักครู่ “มาลาตี.. เมื่อวาน เธอรู้มั๊ย ว่านาคินจะพูดอะไร ตอนที่เราเพิ่งไปถึงศูนย์การปกครองเมดิเตอร์เรเนียน..”  มาลาตีถอนใจ ก่อนที่จะตอบออกมาเบา ๆ เพื่อไม่ให้นาคินได้ยิน “นายอย่าไปคิดมากเลย.. นาคินไม่ได้รู้อะไรไปมากกว่านายหรอก.. เขาแค่จะบอกนายว่า.. เอ่อ.. ว่านายมีชื่อเสียงที่ต้องแลกมากับ.. อันนี้ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะใช่นะ..”  “อะไร.. แลกมากับอะไร..”  “การตายของพ่อแม่นายไง.. หรือว่านายคิดว่าการที่พ่อแม่ของนายตายไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่นายมีชื่อเสียง..” คำตอบของมาลาตีทำให้อูวดลสะอึก.. ที่จริงเขาไม่เคยคิดว่าเรื่องต่าง ๆ ที่กำลังสับสนปนเปในหัวสมองของเขาจะเกี่ยวข้องกับเรื่องพ่อแม่.. แต่พอมาลาตีพูดให้คิด.. เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่า มันไม่เชื่อมโยงกัน.. เพราะในความฝัน อูวดลเห็นว่าไซโซเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของเขา แล้วก็เกือบจะฆ่าภานุเดชกับรมณีย์ด้วย แต่เขาตื่นขึ้นเสียก่อน..  ตอนนี้อูวดลชักจะเกลียดไซโซมากขึ้นเป็นเท่าตัว  ทางเดินมืด ๆ ยังคงทอดยาวต่อไป อูวดลเริ่มจะเหนื่อยล้ากับการเดินแล้ว.. มาลาตีก็เช่นกัน เธอยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าหลายครั้ง   ลีออนกับนาคินเดินต่อไป.. อูวดลไม่รู้ว่าสองคนนั้นเหนื่อยกันบ้างหรือเปล่า.. เพราะเท่าที่ดูแล้วไม่มีทีท่าเลยสักนิด  ในขณะที่สายตาของอูวดลเริ่มชาชินกับความมืดที่ทอดยาวไปเบื้องหน้า โดยมีแสงจากไฟฉายของลีออนเท่านั้น.. สายตาของอูวดลก็เหมือนจะเห็นลำแสงเป็นจุด ๆ อยู่เบื้องหน้า.. ในตอนแรกอูวดลกำลังเบลอ ๆ อยู่จึงคิดว่าคงเป็นแสงไฟฉาย แต่ดูอีกที.. แสงจุดนั้นมีสีเขียว และเริ่มกว้างใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเดินหน้าต่อไป  ลีออนกับนาคินหยุดเดินกระทันหัน ทำให้มาลาตีเดินชนหลังเข้าอย่างจัง  “หยุดทำไมล่ะ..” เธอถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า  “เห็นแสงข้างหน้านั่นหรือเปล่า..” ลีออนชี้ไปยังแสงสีเขียวเบื้องหน้า  ไม่มีใครพูดอะไรออกมา สายของทุกคนเพ่งไปที่จุดเดียว จุดแสงที่กำลังขยายใหญ่ขึ้น  “ฉันคิดว่าฉันรู้อะไรต่อมิอะไรเกี่ยวกับถ้ำศักดิ์สิทธิ์ดีพอสมควรนะ.. ลีออนเอ่ย  “ใช่.. แสงที่เปล่งประกายออกมาตลอดเวลา..” นาคินเสริม  “หมายความว่า.. ถ้ำศักดิ์สิทธิ์อยู่ข้างหน้า..” มาลาตีพูดด้วยท่าทางลิงโลด  อูวดลใจเต้นระรัว เมื่อทราบว่าเขาไม่เหนื่อยไปเปล่า ๆ แล้ว ความอ่อนล้าจากการเดินเกือบหนึ่งชั่วโมงแทบมลายหายไปสิ้น  ลีออนรีบวิ่งออกไปทันทีราวกับกลัวว่าแสงสีเขียวนั้นจะหนีไป นาคินกับมาลาตีวิ่งตามออกไป โดยอูวดลอยู่รั้งท้าย  สถานที่ซึ่งเชื่อมต่อกับอุโมงค์มืด ๆ คือถ้ำขนาดใหญ่ ที่เต็มไปด้วยหินงอกหินย้อย ที่ทอดตัวจากเพดานถ้ำลงมาสู่พื้นอย่างสวยงาม บริเวณตรงกลางดูบอบบางยิ่งกว่าหลอดปากกา แต่ภายในความบอบบางนั้นกลับแฝงไว้ด้วยความแข็งแกร่งและทนทาน มิฉะนั้นแล้ว มันคงไม่สามารถดำรงอยู่ได้นานขนาดนี้ โดยไม่มีแม้แต่รอยแตกหัก ภาพที่อูวดลเห็นทำให้เขาได้ตระหนักว่า.. ไม่มีช่างฝีมือคนใดที่จะมีความสามารถเยี่ยมยอดได้เทียบเท่ากับธรรมชาติอีกแล้ว  รอบถ้ำมีประกายแสงสีเขียวส่องแสงอยู่ตลอดเวลาโดยไม่มีแม้แต่วี่แววของแหล่งกำเนิดแสง มาลาตีดูจะตกตะลึงกับลักษณะของถ้ำศักดิ์มากที่สุด แต่ถึงกระนั้น ลีออน นาคิน และอูวดลถึงแม้จะไม่แสดงอาการมากนัก แต่ก็ทำให้ความเหนื่อยล้าจากการเดินซึ่งมลายหายไปเกือบหมดตอนที่เห็นแสงจากถ้ำ ตอนนี้มันหายไปหมดแล้ว.. ความรู้สึกไม่ต่างอะไรกับเพิ่งตื่นนอนตอนเช้าแล้วพบกับสถานที่ที่สวยงามหาที่ใดเปรียบ    อูวดลเดินไปที่บ่อน้ำเล็ก ๆ ที่อยู่ทางด้ายซ้าย.. มือซ้ายจุ่มลงไปในน้ำ.. ความเย็นของน้ำแผ่เข้าเนื้อหนังของอูวดลจนตัวสั่นไปทุกอณูเนื้อ ผิวน้ำเรียบเนียน สะท้อนเงาใบหน้าของอูวดลชัดเจนราวกับกำลังส่องกระจกเงา  มาลาตีหายเข้าไปในทางเดินด้านซ้ายของถ้ำ.. ไม่นาน เสียงร้องของเธอก็ดังออกมาจากทางเดิน  “นี่.. พวกนายมาดูบ่อพลังสิ.. ลีออน เพชรประจำตำแหน่งของนายกับเฟเดอลาได้มาจากบ่อนี้สินะ..”  ลีออนกับนาคินเลิกสำรวจแล้วเดินหายเข้าไปในทางเดินทางด้านซ้ายถัดจากบ่อน้ำ  ใจจริง ใช่ว่าอูวดลจะไม่อยากเข้าไปเห็นบ่อพลังที่มาลาตีว่า.. แต่อูวดลกลับไม่เดินตามลีออนและนาคินเข้าไป.. ทั้ง ๆ ที่อยากเข้าไปใจจะขาด.. เหมือนมีอะไรสักอย่างดลใจให้อูวดลให้หน้าไปทางด้านขวา จากคุณ : Waasuthep - [ วันฉัตรมงคล 07:51:24 A:203.113.81.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2       บริเวณพื้นตรงมุมโถง ปรากฏช่องเล็ก ๆ ที่คนพอลอดผ่านได้  อูวดลเดินไปหามันโดยอัตโนมัติ.. เสียงเพรียกแผ่วเบาดังลอดผ่านช่องนั้นออกมา.. อูวดลไม่ได้หูฝาด.. มีเสียงออกมาจากช่องนั้นจริง ๆ อูวดลคุกเข่าลง มองลอดผ่านช่องนั้นออกไปเห็นห้องโถงอีกห้องหนึ่ง ที่มีพื้นลาดต่ำลงไปด้านล่าง อูวดลลอดช่องนั้นไปโดยอัตโนมัติ เท้าสัมผัสกับก้อนหินที่เรียงซ้อนกันสูง อูวดลค่อย ๆ ปีนลงจากก้อนหินทีละลูก ๆ จนในที่สุดเท้าก็สัมผัสกับพื้นระดับปกติ ห้องทั้งห้องมืดมิดราวกับห้วงอวกาศที่ไร้ซึ่งแสงดาว อูวดลเดินฝ่าความมืดไปเรื่อย ๆ  ทันใดนั้น คบเพลิงที่ติดอยู่กับผนังถ้ำก็สว่างลุกโชติขึ้นราวกับมีใครเปิดสวิตซ์ อูวดลสะดุ้ง ตกใจเซไปด้านหลัง จนหลังกระแทกกับผนังถ้ำอีกด้าน  เสียงเพรียกหายไป อูวดลพยายามสลัดความกลัวที่เข้ามาเกาะอยู่ภายในใจ เขาสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนที่ปล่อยให้ออกมาช้า ๆ อูวดลทำอย่างนั้นอยู่สามสี่ครั้งจนสติสัมปชัญญะเริ่มกลับมา สายตาก็เริ่มกวาดไปรอบ ๆ ตัวเพื่อสำรวจ  แสงจากคบไฟที่ติดไว้กับผนังถ้ำแต่ละอันทิ้งระยะห่างอันละครึ่งเมตร ช่วยให้แสงสว่างพอที่จะมองเห็นสภาพห้องทั้งหมด  ห้องไม่ใหญ่ แต่ทอดยาวออกไปด้านข้างจนไม่สามารถคาดเดาระยะความยาวได้ อูวดลหันหน้ามองตรงไปยังผนังถ้ำด้านหน้า  แสงจากคบไฟส่องกระทบผนังถ้ำที่มีรอยแกะสลักเป็นอักขระโบราณ ที่อูวดลไม่รู้ว่าเป็นภาษาอะไร ตัวอักขระปรากฏเต็มทั้งผนังทอดยาวออกไปด้านซ้ายและขวาจนสุดสายตา อูวดลจ้องอักขระเบื้องหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย.. ไม่ได้จ้อง.. ไม่ได้ดู.. แต่เขาอ่าน  อูวดลสะบัดความคิดที่ผิดปกติออก หันหน้าเมินหนีอักขระนั้นเสีย เป็นไปไม่ได้หรอก.. เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอ่านออก.. อูวดลไม่สามารถล่วงรู้ได้เลยว่า ระหว่างความจริงกับตัวเอง ฝ่ายไหนที่กำลังเล่นตลกกันแน่  อูวดลถอนใจ ดูเหมือนผู้ที่เล่นตลกจะเป็นความจริง เสียมากกว่า.. อูวดลไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้ว่า ตัวเขาเองเข้าใจภาษาที่ถูกสลักไว้บนผนังอย่างถ่องแท้ แต่จะเป็นการเข้าใจจริง ๆ หรืออุปาทาน นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง  อูวดลไล่สายตาจากอักขระบรรทัดบนสุด ไล่ลงมาเรื่อย ๆ  ตำนานเรื่องราวเกี่ยวการร่วมมือของโปเซดอนกับพระนางฮีล่าทรยศต่อมหาเทพซูสซึมซับเข้าสมองของอูวดลช้า ๆ  แต่ดูเหมือนคัมภีร์นี้จะเข้าข้างการกระทำของโปเซดอนว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง อูวดลหยุดอ่านกลางคัน แล้วเดินไปด้านขวา ผ่านคบเพลิงสามอัน แล้วเริ่มอ่านอักขระหน้าใหม่  อูวดลไล่สายตาจากหัวข้อ คุณสมบัติของจ้าวสมุทรยาวไปถึงกฏว่าด้วยนักรบรัชทายาทและองค์หญิง ความกลัวต่างเริ่มหมดไปกลายสภาพเปลี่ยนเป็นความกระหายรู้.. อูวดลเดินผ่านคบเพลิงไปอีกหนึ่งอัน แล้วไล่สายตาอ่านอักขระหน้าถัดไป  อูวดลรู้สึกเหมือนว่าการอ่านในครั้งนี้เหมือนกับขาดอะไรไปหนึ่งอย่าง.. ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็รู้สึกเข้าใจในภาษาถ่องแท้ดีแล้ว.. อูวดลไล่สายตาข้ามไปหลายบรรทัด ราวกับว่ากำลังหาอะไรสักอย่าง.. อะไรที่ขาด.. อะไรเป็นใจความสำคัญ.. อูวดลร้อนรน  ทั้ง ๆ ที่อ่านออก แต่เหมือนจับใจความอะไรไม่ได้เลยสักนิด  ความเหนื่อยล้าประดังเข้ามาในจิตใจ ความกระหายในบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถสัมผัสเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ฉับพลัน.. สายตาของเขาก็เหลือบเห็นสิ่งที่ผิดปกติ..    “อู..” เสียงของมาลาตีแว่วดังมาจากช่องด้านบน เธอยืนอยู่บนหินก้อนที่อยู่สูงสุด แล้วค่อย ๆ ปีนลงมาช้า ๆ ตามด้วยนาคินและลีออน “ทำอะไรอยู่น่ะ..” มาลาตีถามพลางปัดกระโปรงที่เลอะฝุ่น และเมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็พบกับสิ่งที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นมาก่อน  “ว้าว..” คำอุทานออกมาจากปากที่ค่อยเผยอยิ้ม ดวงตาวาวโรจน์แฝงด้วยความปิติยินดี มือสั่นเทาค่อย ๆ ลูบไล้ผนังถ้ำที่สลักตัวอักขระ มาลาตีพึมพำออกมาช้า ๆ  “คัมภีร์โปเซดอน.. ไม่นึกเลยว่าจะได้เห็น..”  มาลาตีจ้องอักขระทุกตัวอักษรอย่างไม่วางตา ราวกับอ่านออก ในขณะที่นาคินกับลีออนแค่มองดูผ่าน ๆ  “มาลาตี..” อูวดลเรียก เดินเข้าไปใกล้ ๆ ความร้อนรุ่มในใจผลักดันให้คำถามที่ดูแสนจะโง่เง่าหลุดปากออกไป “เธออ่านออกหรือเปล่า..”  มาลาตีชะงัก แววตาแห่งความปิติยินดีแปรเปลี่ยนเป็นฉงนฉงาย เธอจ้องหน้าอูวดล ไม่ตอบคำถามทันที ราวกับเธอคิดว่าอูวดลพูดเล่น  “จะบ้าเหรอ.. ภาษาอะไรฉันยังไม่รู้เลย..” มาลาตีไม่คิดอะไร หันไปสำรวจคัมภีร์ต่อ.. เธออาจจะคิดว่าอูวดลพูดเล่นจริง ๆ ก็ได้  อูวดลถอนใจ.. เขาไม่แปลกใจหรอก เริ่มชินแล้วด้วยที่สิ่งประหลาดมักจะเกิดกับเขาคนเดียว อูวดลหันกลับไปมอง ‘สิ่งประหลาด’ ที่เพิ่งค้นพบบนคัมภีร์โปเซดอน ก่อนที่ มาลาตี นาคิน ลีออน จะเข้ามา อักขระตัวหนึ่ง เหมือนกับถูกฝนให้หนา.. อูวดลมองเหนือขึ้นไป อักษรอีกตัวหนึ่งก็ถูกฝนให้หนาเช่นกัน.. เรื่องราวเริ่มปะติดปะต่อ อูวดลมองผ่านคบเพลิง แล้วไล่สายตาย้อนกลับไปมองคัมภีร์อีกหน้า มีตัวอักษรที่ถูกฝนให้หนาเช่นกัน แต่หน้านี้มีสามตัว  ความเข้าใจเริ่มทวีมากขึ้น อูวดลเดินรุดไปด้านซ้าย โดยที่หวังจะไปที่มุมด้านซ้ายสุด ใจจริงเขาอยากจะวิ่งไปเลยด้วยซ้ำแต่ก็กลัวว่า มาลาตี นาคินและลีออนจะสงสัย  ผนังห้องด้านซ้ายสุด มีกองหินถล่มปิดห้อง ๆ หนึ่งจนมิด อูวดลไม่สนใจ เขาไล่สายตาดูคัมภีร์หน้าแรก.. ตัวอักขระที่ถูกฝนให้หนาตัวแรก ปรากฏอยู่บรรทัดที่ยี่สิบสาม อูวดลไล่สายตาลงมาอีก อักขระตัวที่สองปรากฏในบรรทัดที่สี่สิบสอง (หน้าแรกมีห้าสิบบรรทัด) อูวดลไล่สายตาต่อไปยังหน้าที่สอง ตัวอักขระที่ฝนให้หนาปรากฏในบรรทัดที่สิบแปด.. สรุปผลจากการสังเกต ตัวอักษรที่ถูกฝนให้หนาจะปรากฏในทุก ๆ ประมาณยี่สิบบรรทัด อูวดลเชื่อว่าไม่น่าจะใช่เหตุบังเอิญ อูวดลใช้สัญชาติญาณที่แสนจะแปลกประหลาด จดจำตัวอักษรที่ถูกฝนให้หนานั้นไว้ทุกตัว ตั้งแต่ตัวแรกจนตัวสุดท้ายทางด้านขวาสุด  มีทั้งหมดเก้าสิบเก้าตัว อูวดล เดินกลับไปกลับมาหลายครั้งเพื่อที่จะพยายามทำความเข้าใจ  อูวดลลองนำตัวอักษรหนาทั้งหมดมาเรียงกัน แล้วสัญชาติญาณของอูวดลก็บอกความหมายของประโยคนั้นให้แจ้งใจ  ‘..มนุษย์ทรยศต่อบรรพบุรุษ ทรยศแก่สถานพักพิง ทำตัวเป็นปฏิปักษ์ต่อเทพ สมควรถูกกำจัด วันใดที่พลังแห่งทายาทฟื้นคืน วันนั้นจักเป็นวันดับสูญแห่งมวลมนุษย์ และโลกจะกลับมามีสีเดิมอีกครั้ง  สีซึ่งบริสุทธิ์ผุดผ่องตลอดกาล..’ --------------------------------------------- คุณกริช -ครับ ขอบคุณครัย นึกว่าเลิกอ่านไปแล้วซะอีก ^_^ คุณ scottie - ตอนหน้าไปก็ไปงามสมโภชแล้วอ่ะครับ คุณ sano , kyo , GTW และ [:-Ancharee-:] -ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ จากคุณ : Waasuthep - [ วันฉัตรมงคล 07:55:47 A:203.113.81.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชั้ววินาทีนั้น กาเบรียลต้องกระพริบตาอย่างกระทันหัน.. ...... ลีออนกับนาคินหยุดเดินกระทันหัน กระทันหัน/ กะทันหัน (คำนี้ผมก็เคยใช้ผิดมาก่อนครับ เลยจำได้) จากคุณ : GTW - [ วันฉัตรมงคล 08:10:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โฮก....สุดยอดฮะ.....อ่านแล้วเป็นอะไรที่แบบว่าลืมตัวไปเลย อินกะเรื่อง -  -" โฮก~~~~~~~ อยากอ่านต่อจริงๆให้ตายจิ!! แหง่บๆๆๆ กะลังหนุกเลยอ้ะ ที่แท้สาเหตุที่ไซโซอาละวาดครือไอ้นี่หรอกรึ??? โฮ่ๆๆๆ...... จากคุณ : sano - [ วันฉัตรมงคล 11:23:31 A:unknown X:203.113.80.138 ]

ความคิดเห็นที่ 5                   จากคุณ : [:-Ancharee-:] - [ วันฉัตรมงคล 16:08:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ถูกฝนให้หนาหมายถึงอย่างไรคะ? อ่านมาจะ 40 ตอนแล้ว ยังไม่รู้ว่าอูวดลกับไซโซเชื่อมกันอย่างไรเลย จากคุณ : scottie - [ วันฉัตรมงคล 17:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่มีไรรรรรร//กินแห้ว จากคุณ : -...- - [ 6 มิ.ย. 47 14:45:30 A:203.145.27.246 X: ]