ความคิดเห็นที่ 1 ...ต่อเจ้าค่ะ... ฉันรับรู้ถึงความเยือกเย็นที่เข้ามาปะทะผิวกาย กลิ่นการบูรลอยอบอวลติดจมูก ก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นรับแสงแดดช่วงสุดท้ายของวัน ศีรษะของฉันหนักอึ้ง มือไม้ไร้เรี่ยวแรงกำลัง ฉันทำได้เพียงหันไปมองผู้ชายข้างๆ ก่อนจะนั่งเงียบเหมือนไร้วิญญาณตามเดิม “พลอยเป็นลมน่ะ โชคดีที่ผมไปเจอ ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าพลอยจะเป็นยังไงบ้าง...ผมเป็นห่วงพลอยนะ” ฉันพยักหน้ากับคำพูดอ่อนโยนของเขา...เป็นห่วง...คำนี้อีกแล้ว...ฉันพยายามจะกลั้นเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ แต่มันก็ไร้ผล ฉันไม่สามารถปิดบังคลื่นน้ำตาที่ไหลรินลงข้างแก้มได้ เขาทำอะไรไม่ถูก จนต้องหยุดรถที่ข้างทางแล้วเดินอ้อมมานั่งลงตรงประตูข้างๆ ฉัน “พลอยครับ...พลอยเป็นอะไรพลอยบอกผมสิ...โธ่! พลอย...” ไม่ว่าเขาจะพูดปลอบโยนยังไง ฉันก็ไม่สามารถเปิดปากอธิบายให้เขาฟังได้...ฉันไม่รู้จะพูดยังไง... “ผมจะไปส่งพลอยที่บ้านนะครับ” “นาย...พาเราไปโรง’บาลหน่อยได้มั้ย...โรง’บาลข้างหน้านี้แหละ...นะ พาเราไปหน่อย” เหมือนว่าเขาสงสัยอยากจะถามอะไรบางอย่างแต่ก็คงไม่กล้า “ได้สิครับ” เขารับคำแล้วก็เดินไปนั่งประจำที่ตามเดิมก่อนจะปล่อยรถให้เคลื่อนตัวไป “คุณพลอยชมพูเชิญค่ะ” เสียงพยาบาลที่ก้าวออกมาจากห้องตรวจกล่าวเรียกชื่อคนไข้รายต่อไป ฉันกำลังจะเดินตามพยาบาลผู้นั้นเข้าไป หากไม่โดนดึงแขนไว้ก่อน “พลอยเป็นอะไรครับ” ฉันรู้ว่าเขาถามอย่างห่วงใย แต่จิตใจของฉันมันไม่เอื้อพอกับความห่วงใยนั้น “ไม่รู้สักเรื่องคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง” หลังจากที่มือแข็งแรงนั้นปลดออกจากแขนของฉัน ฉันก็เดินเข้าห้องตรวจทันที “อายังขอยืนยันคำเดิม การทำเคมีบำบัดทางฉีดกับยากินอย่างเดียว มันไม่สามารถทำให้หายขาดได้ อาอยากให้พลอยเชื่ออาสักครั้งเถอะนะ” “ไม่ค่ะ พลอยก็ยืนยันคำเดิมเหมือนกัน” ฉันไม่ฟังคำร้องขอจากอาหมออีก ฉันไม่ต้องการให้พ่อเอาเงินมาทุ่มกับฉัน เงินส่วนนั้นเป็นเงินส่วนที่พ่อต้องเก็บไว้รักษาอาการป่วยของพ่อต่างหาก “ไม่เห็นแก่อาก็เห็นแก่พ่อของพลอยบ้างนะ อาอยากให้พลอยคิดดูใหม่อีกครั้ง” “หวังว่าอาหมอคงจะจำสัญญาที่เคยให้ไว้กับพลอยได้ พ่อจะต้องไม่รู้เรื่องนี้เด็ดขาด อาหมอคงไม่ผิดสัญญากับพลอยนะคะ” อาหมอพยักหน้าแกนๆ ก่อนที่ฉันจะผลักประตูออกไป “ถ้าพลอยรักใครคนหนึ่งมากๆ  แล้วเขามีปัญหา พลอยจะอยู่ใกล้ๆ ถามไถ่และคอยห่วงใยเขามั้ย” คำถามจากผู้ชายข้างๆ ทำให้ฉันสะดุ้งวาบ ฉันหันไปมองเจ้าของคำถามที่สายตาจับจ้องอยู่แต่ถนนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะพูดขึ้น “ผมจะดีใจมากถ้าพลอยเห็นผมเป็นเพื่อนคนหนึ่ง ที่พลอยจะสามารถเล่าสิ่งที่คับคั่งใจให้เขาคนนั้นรับรู้ได้ ไม่ต้องเป็นมากกว่านั้นผมก็ยินดี...แต่ผมอยากให้พลอยรู้ไว้ ว่าผมรักพลอย...แล้วก็จะไม่เปลี่ยนใจ” น้ำเสียงที่หนักแน่นมั่นคงของเขา มันยิ่งทวีความอ่อนล้าในจิตใจของฉันมากขึ้น “อย่ารักเราเลย เราไม่อยากให้ใครมารักเรา รักเราแล้วจะต้องเจ็บในภายหลังเชื่อเราเถอะ” “ผมทนได้...ทนได้ทุกอย่าง” ฉันจนใจที่จะพูดต่อไป...ฉันไม่อยากทำร้ายจิตใจดีๆ ของเขา ฉันเชื่อแล้วว่าเขาเป็นคนดี...น่าแปลกมั้ยล่ะ ที่คนอย่างฉันจะเชื่อใจใครสักคนในเวลาไม่กี่ชั่วโมง...แต่ฉันรับรู้ได้ว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ หลังจากนั้นฉันก็นั่งเงียบมาตลอดทาง ไม่มีน้ำตาปรากฏบนสองแก้มอีก แต่ภายในใจของฉันมันกลับเอ่อท่วม...              ......................................................................................................... ผมไม่ได้พูดกับพลอยมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว คุณคงสงสัยสินะ ว่าเวลานั่งเรียนก็นั่งติดกัน แล้วจะไม่พูดกันเลยได้ยังไง เลิกสงสัยได้แล้วล่ะครับ...คำตอบก็คือ โต๊ะเรียนข้างๆ ผม มันก็ว่างมาสองอาทิตย์แล้วเหมือนกัน ผมเห็นพลอยย้ายไปนั่งกับบีแล้วก็เพื่อนๆ ในกลุ่มอีกสองสามคน และแน่นอนที่ขาดไม่ได้...เต้อยู่ในนั้นด้วย ใจหนึ่งผมก็นึกดีใจที่พลอยกับเต้สนิทกันมากขึ้น แต่อีกใจมันก็โหวงๆ อยู่ข้างใน...เหงาหูพิกล ปกติเวลาเล็คเชอร์ในคาบ พลอยเขาจะต้องชะเง้อหน้ามามองเล็คเชอร์ของผมอยู่ตลอด เพราะพลอยสายตาสั้น มองตัวหนังสือเล็กๆ หวัดๆ ของอาจารย์ไม่ออก เลยต้องพึ่งพาผม...จนมันกลายเป็นความคุ้นเคยไปซะแล้ว...พอไม่มีมันก็เหงาๆ บอกไม่ถูก “เฮ้ย! เรน นั่งด้วยกันดิ ข้ามีอะไรจะคุยด้วย” นายวุธตะโกนเรียกเมื่อผมกำลังจะนั่งลงที่โต๊ะว่างแถวๆ นั้น “เรนมานี่สิ ตรงนี้ก็ว่าง เหลือโต๊ะให้คนอื่นเถอะ” บีที่กำลังนั่งคุยกับพลอยก็หันมาชวนผมด้วยอีกคน ผมจึงยกจานข้าวแล้วเดินไปหากลุ่มเพื่อนๆ “นั่งตรงนี้มา” บีพูดขึ้นก่อนจะเขยิบตัวเข้าไปนั่งข้างในแล้วให้ผมนั่งแทนที่เธอ เพราะฉะนั้นคนตรงหน้าผมก็คือ...พลอย ผมมองหน้าพลอยแค่เพียงผ่าน แต่ผมก็ได้รับรู้ถึงความผิดปกติบางอย่าง ใบหน้าที่เคยสดใสแต่งแต้มด้วยสีเลือดฝาด ก็กลายเป็นขาวซีดไร้รอยร่าเริง ริมฝีปากโค้งกระจับได้รูปจากที่เคยเปล่งสีชมพูอ่อน ก็กลายเป็นซีดจางมีเพียงเลือดซับเท่านั้น ดูเธออ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง ไม่ใช่พลอยชมพูที่เคยร่าเริงและเปิดเผย “พลอยไม่สบายรึเปล่า” “ไม่เป็นอะไร สบายดี” เธอตอบมาโดยที่ไม่มองหน้าผมเลยแม้แต่นิด ผมยังสงสัยว่าไอ้ข้าวราดแกงนี่มันหน้าตาดีกว่าผมงั้นเหรอ “ดูพลอยผอมไปนะ เป็นอะไรรึเปล่าพลอย เรนเป็นห่วงนะ” เธอวางช้อนลงข้างๆ จานทั้งๆ ที่ข้าวพร่องไปไม่ถึงครึ่ง ก่อนจะเงยหน้ามาตอบคำถามผม “เราบอกแล้วไงว่าเราไม่เป็นอะไร อยู่ดีกินดีทุกอย่าง ไม่มีเรื่องอะไรที่เรนจะต้องเป็นห่วงหรอก แล้วอีกอย่าง เรามีคนเป็นห่วงมากพอแล้ว ไม่ต้องการเพิ่มจากคนอื่นอีก” ทันทีที่พูดจบเธอก็คว้าจานข้าวลุกจากโต๊ะไป ไม่แม้แต่จะบอกลาเพื่อนๆ ที่โต๊ะ คำพูดของเธอเมื่อครู่ยังก้องอยู่ในหูผม...คนอื่น...นี่ผมเป็นคนอื่นสำหรับพลอยไปแล้วเหรอเนี่ย... “เฮ้ย! เอ็งไปทำอะไรให้ยัยเปี๊ยกโกรธวะ อย่างกับไฟแหนะ” ผมลุกขึ้นกำลังจะเดินตามพลอยไป แต่ก็โดนบีดึงมือไว้ก่อน “เดี๋ยวสิเรน ไอ้วุธมันก็บอกแล้วว่าพลอยอย่างกับไฟ น้ำฝนอย่างนายตอนนี้มันก็น้ำมันดีๆ นี่เอง อย่าไปเลย โน่นน้ำทิพย์ชโลมใจมาโน่นแล้ว...” ผมมองตามปลายนิ้วของบีไป สิ่งที่ผมเห็นคือ พลอยกำลังรับช่อกุหลาบจากเต้ โดยไม่มีท่าทางเกี่ยงงอนใดๆ เลย...ผมถึงได้รู้วันนี้เอง...ว่าต่อให้ใจแข็งเพียงไหน ก็พ่ายแพ้ความจริงใจของผู้ชายคนนี้จนได้...เต้คงจะเป็นหนึ่งในคนที่คอยเป็นห่วงเป็นใยพลอย ส่วนผมก็คงจะต้องยอมรับฐานะคนอื่นได้ซะที...   ...ผมควรจะดีใจใช่มั้ยครับ...แต่ทำไม...ผมรู้สึกแย่ๆ ชอบกล... “เราว่าช่วงนี้พลอยแปลกๆ นะ เหม่อๆ ลอยๆ อีกอย่างดูผอมลงมากเลย เมื่ออาทิตย์ที่แล้วก็เป็นหวัดงอมแงม ฉันคิดว่าคนมีแฟนเขาจะดูเฟรชชี่กระปรี้กระเปร่าซะอีก ไหงเป็นงี้ได้น้อ” คำพูดจากบีทำให้ผมเพิ่งรู้ว่าพลอยไม่สบาย ผมอยู่บ้านติดกับเธอแท้ๆ แต่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย หากผมกับเธอถูกกั้นเพียงกำแพงรั้วอย่างเดียวก็คงไม่เท่าไหร่ แต่นี่พลอยกำลังสร้างกำแพงคอนกรีตเสริมใยเหล็กกั้นหัวใจตัวเองเอาไว้ด้วย ไม่มีแม้แต่ช่องว่างให้ผมได้มองเห็น แล้วคนอื่นอย่างผมจะทำอะไรได้.... “เรน วันนี้ห้าโมงแข่งบาสนะนัดน้องปีหนึ่งไว้แล้ว รับรองสาวๆ ตรึม” นายวุธชักชวน แถมมีคำโฆษณามาล่ออีกด้วย “ไม่ล่ะ ไม่มีอารมณ์” “ไปเหอะนะ ไอ้เต้ก็ลงด้วย ท่าทางคราวนี้จะคึกโชว์ฝีมือให้ยัยเปี๊ยกดู” เพียงแค่ได้ยินสิ่งที่วุธพูด ผมก็เปลี่ยนใจทันที...ผมก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม บางทีผมอาจจะไปให้เห็นอะไรบางอย่าง เพื่อจะย้ำหน้าที่ของตัวเองล่ะมั้ง...              .......................................................................................................... .....หวังว่าคงจะถูกใจนะคะ ขอบคุณสำหรับเสียงทักทายที่แสนจะอบอุ่น...เจอกันใหม่ใน Chap. 6เจ้าค่ะ..... จากคุณ : Cookie CO. - [ วันฉัตรมงคล 12:04:18 A:203.113.66.8 X:203.150.209.231 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มีแววเหมือนกับว่าจะเศร้าแฮะ.. จากคุณ : ^.^ (ลันลา) - [ วันฉัตรมงคล 14:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3                   จากคุณ : [:-Ancharee-:] - [ วันฉัตรมงคล 16:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สงสารเต้ (อีกแล้ว) ทำไมพลอยไม่คิดว่าทำแบบนี้ คุณพ่อจะยิ่งเสียใจนะ จากคุณ : scottie - [ วันฉัตรมงคล 18:00:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทำไมมีอะไรไม่พูดกันตรง ๆ ไปเลยนะ เก็บไว้ก็เจ็บกันทุกคน จากคุณ : Tamarillo - [ วันฉัตรมงคล 18:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากอ่านต่ออออออออออออออออออออออ จากคุณ : TSURUGI - [ 6 พ.ค. 47 04:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืมมมมมมมมมม พลอยป่วยหนักไหมนี่ แง้.................(ร้องล่วงหน้า เผื่อเศร้า) จากคุณ : bookmark - [ 7 พ.ค. 47 21:26:36 ]