ความคิดเห็นที่ 1 [ต่อ] .............................................................................................. “ยัยเจี๊ยบขอร้องละ  ช่วยฉันเขียนเรื่องลงในร้อยราตรีฯ ของพี่ชายหน่อยสิ” เสียงเซ้าซี้ของเก๋เพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันเองค่ะ   วันนั้นฉันจำได้เป็นอย่างดี   เธอก้าวเข้ามาในห้องทำงาน  และก็วางโน๊ตบุ๊คทับลงไปบนรายงานการประชุม  เก๋ต้องการให้ฉันช่วยบรรยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงนั้น  เพื่อเอาไปลงทางอินเทอร์เน็ต  แต่ฉันก็อดขำในใจไม่ได้เมื่อเธอใช้คำจำกัดความว่า –เขียน- ทั้งๆ ที่เธอควรจะใช้คำว่า –พิมพ์- เสียมากกว่า   “ทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วยล่ะ  ที่จริงเธอก็แค่เอาบทความที่นันยะทำไว้แล้วมาลงต่อไม่ใช่เหรอ?” ฉันบอกเธอ  ขณะที่พยายามดึงรายงานที่เครื่องทับไว้ออกมา “เรียกพี่นัฐว่านันยะอีกแล้วเธอนี่..  เอาเหอะๆ  ก็บทความของพี่น่ะ  ส่วนใหญ่เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นทางโลกนู้น  ฉันเห็นว่าถ้าเอาแต่บทความของพี่ลงอย่างเดียว  คนที่ได้อ่านก็จะเข้าใจได้ไม่กระจ่างเท่าที่ควร    ฉันก็เลยเสริมเหตุการณ์ของพวกเรา  ที่มันจะไปเชื่อมโยงกับเหตุการณ์ของพี่เค้าไงละ” “ไหนๆ เธอเอาเรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกเราลงไปด้วยเหรอ?”  ฉันเริ่มให้ความสนใจ   “ก็ใช่นะสิ  อย่างเช่นในบทที่10 ฝันประหลาด  ฉันเอาเหตุการณ์ในตอนนั้นลงไปในอินเทอร์เน็ตด้วยนะ”   แล้วเก๋ก็จัดการเปิดโปรแกรม Microsoft Word  แล้วก็ดับเบิ้ลคลิ๊กเพื่อเรียกFile บทที่10 ฝันประหลาด.doc ซึ่งมีขนาด 70 kb ขึ้นมา   ฉันจ้องไปที่หน้าจอ  ข้อความปรากฏขึ้นมาให้เห็นดังนี้ . แล้วสิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นอีก  เจี๊ยบที่ดูเหมือนอ่อนระโหยแทบจะหมดสติอยู่แล้วนั้น  เธอกลับหันไปเผชิญหน้ากับชายผู้นั้น  หล่อนจ้องเขม่งไปที่มัน  สีหน้าเธอเย็นเยียบดูทรงอำนาจ  ผิดกับเจ้าเดนมนุษย์ที่ตอนนี้มีสีหน้าแตกตื่นพรึงพรั่น  แล้วอยูดีๆ มันก็เอามือกุมหัวพลางร้องโอดโอยลงไปดิ้นกับพื้น     มันดิ้นทุรนทุรายอยู่อย่างงั้นท่าทางปวดหัวมาก  ซักพักก็เงียบไป   ส่วนเจี๊ยบ  ร่างของเธอค่อยๆ รูดลงไปกองกับพื้น .   “นั่นมันตอนที่ฉันถูกโจรจี้นี่  เธอโพสลงในเน็ตแล้วเหรอ?”     “อืม  นานแล้วล่ะ  และนี่ก็บทใหม่บทที่ 19 ที่ยังพิมพ์ไม่เสร็จ  ฉันพึ่งเอาบทความของพี่ใส่ลงไป 4 หน้าแล้ว” เก๋หมุนเครื่องคอมฯไปกดๆ แล้วก็หมุนกลับมาอีกที   ฉันชะโงกหน้าดู  และก็บอกกับเธอว่า “อ๊ะ! เธอพึ่งลงถึงตอนที่นันยะ เอ่อโทษทีเผลอเรียกอีกแล้ว ตอนที่พี่นัฐติดอยู่ในคุกใต้ท้องเรือของพวกเดทคาลเองนี่   เนื้อเรื่องยังไปไม่ถึงไหนเลยนะ  ทั้งๆ ที่เอาลงไปได้เกือบยี่สิบบทแล้ว”     “ก็ฉันเอาเรื่องที่เกิดขึ้นในโลกของเราลงบ่อยน่ะ  เรื่องราวก็เลยยังไปไม่ถึงไหนอย่างที่เธอว่าไง” เก๋อ้อมแอ้มตอบ  ท่าทางของเธอหลุกหลิกชอบกล ฉันถือโอกาสสำรวจดูแต่ละบทของเธออย่างคร่าวๆ  ในนั้นมีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล  ที่มหาวิทยาลัย   ตอนที่ฉันฝันเห็นนันยะเป็นครั้งแรก   อืม..ลงไปเยอะเหมือนกันนี่   พออ่านมาถึงช่วงต้นบทที่15 มหาสงครามในตำนานสิกันดา  ฉันก็เริ่มยิ้มออกมา  และก็หัวเราะไปกับสำนวนฮาๆ ของเพื่อนตัวดี “โอ้โห!  เธอเล่าเรื่องที่นายจุตติโทรมานัดเดทด้วยนี่  กะจะให้เป็นนิยายรักปนฮาหรือไงจ๊ะยัยเก๋?” เก๋ตีมือฉันดังเพี้ย! ด้วยความเขิน  และก็แก้ตัวว่า “บ้าสิเธอ! อันนั้นน่ะ  ฉันแค่ต้องการจะบรรยายเพื่อโยงถึงตอนที่ไปเยี่ยมเธอที่บ้านต่างหาก” “ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่  อย่าร้อนตัวสิจ๊ะเพื่อนรัก  ว่าแต่พ่อเทพบุตรของเธอวันนี้ไม่ได้มาด้วยรึไง?” พอพูดถึงเขา  เพื่อนสาวของฉันก็หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที   ด้วยความน่ารักใสๆ ของเก๋แบบนี้นี่เอง   จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่จุตติจะมาชอบหล่อน   ถ้าพูดกันตรงตามแล้วเก๋ไม่จัดว่าสวยมาก   แต่เธอเป็นคนน่ารักน่าคบหา   อีกทั้งยังร่าเริงแจ่มใส  นิสัยก็ดีชอบมองโลกในแง่ดี   แม้แต่ในช่วงเวลานั้นก็ตาม   ช่วงเวลาที่นันยะหรือพี่นัฐของเจ้าหล่อน   ยังคงท่องไปในดินแดนอนันตภพ   อย่างไม่รู้ชะตากรรมว่าจะสามารถกลับเข้าร่างที่นอนนิทราได้หรือไม่ก็ตาม เก๋จ้องมองมาที่ฉันด้วยดวงตากลมโตเป็นประกายตาระยิบ  เธอบอกกับฉันว่า “วันนี้จุตติต้องไปส่งลูกค้าขึ้นเครื่องที่ดอนเมืองจ๊ะ  ฉันเลยฉายเดี่ยวมาเอง” “แหม นานๆ ทีฉันถึงจะเห็นพวกเธอไม่ได้อยู่ด้วยกัน  ปกติเห็นแต่ตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋เลย” ฉันแซวหล่อนอย่างสนิทสนม   และก็เริ่มอ่านบทความในบทที่15 อีกครั้งอย่างละเอียด     .“ว่าไงครับ  หรือว่าไม่สะดวก?” เสียงจุตติถามย้ำเข้ามาในโทรศัพท์   “ได้สิ  พรุ่งนี้เจอกันที่ไหนดีล่ะ?” เจอร์รี่จ๋าเก๋ลาก่อน “ที่สยามเซ็นเตอร์  ตรงเซ็นเตอรพ้อยท์ก็แล้วกันครับ  อืม.. สิบโมงเช้านะครับ” “โอเคค่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” . ขณะที่อ่าน ฉันก็หวนนึกถึงสมัยที่พวกเรายังเรียนอยู่ปีสุดท้ายในชีวิตมหาลัย  ภาพหนุ่มสาวสองคนจูงมือกันไปดูหนัง   ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขในวันนัดเดทครั้งแรก  นั่นเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังบทความที่ฉันกำลังอ่านอยู่นี้   และก่อนหน้าที่ฉันได้เกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญในชีวิต  ที่ฉันต้อง  อ๊ะ!! บอกไม่ได้!!  ฉันยังเอาเหตุการณ์ในช่วงนั้นมาลงในบทที่19 ไม่ได้  ต้องขอโทษผู้อ่านทุกท่านที่กำลังอ่านอยู่ด้วยนะคะ   พออ่านไปจนถึงบทที่19 สายตาของฉันก็ไล่ตามตัวอักษรลงมาจนถึงช่วงสุดท้ายของบทความของนันยะ     .“ไม่เอาน่าทั้งสองคน  ใจเย็นๆ กันหน่อยได้มั้ย   รีลันเธอเป็นน้องนะ ไปพูดแบบนั้นกับพี่เค้าได้ไง  เป็นพี่น้องกันค่อยๆ พูดจากันดีๆ ก็ได้” กิโรฮะเอ่ยเตือน   พร้อมกับวางชามเปล่าลงกับพื้น “เอ่อ พี่รัน  ผมไม่ได้ตั้งใจ   ที่พูดไม่ดีไปเมื่อกี้  อืม.. อ่า.. ขอโทษละกัน” ทำไมนะ  คำง่ายๆ แต่ถ้ามันต้องออกมาจากปากผม  กลับทำได้ยากยิ่ง  หรือว่าความที่ผมเคยเป็นผู้บริหารมาก่อน  ทำให้นิสัยผมถึงได้กระด้างชาเช่นนี้    นี่ถ้าน้องเก๋รู้เข้า  คงต่อว่าผมแน่ๆ  เธอมักบ่นใส่ผมอยู่เสมอๆ ว่าหัดทำตัวให้ใจเย็นซะบ้าง  ชอบวู่วามอยู่ซะเรื่อย  ถ้าว่ากันตามจริงแล้ว  ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในอนันตภพได้หลายวัน  ผมใจเย็นขึ้นเยอะเลยนะ  แต่ทำไมนิสัยถึงได้ดูเหมือนเด็กขึ้นทุกวันๆ ก็ไม่รู้? . “จบไว้แค่ตรงนี้เองเหรอ  มีแค่สี่หน้าA4 เองสำหรับบทนี้  มันไม่สั้นไปหน่อยเหรอเก๋  แถมบทความที่กล่าวถึงเรื่องที่รันรารากับ ” “นี่ๆ ยัยเจี๊ยบ  ห้ามเธอเอาเหตุการณ์ล่วงหน้ามาลง  โดยที่เนื้อเรื่องของพี่นัฐยังกล่าวไปไม่ถึงไม่ได้นะรู้มั้ย!!” “จ๊ะๆ รู้แล้ว  ไม่ต้องทำเสียงเข้มอย่างนั้นก็ได้   แต่ฉันยังไม่ได้รับปากเธอเลยว่าจะช่วยทำร้อยราตรีด้วยเลยนะ” “ฉันรู้น่า  ยังไงๆ ซะเธอก็คงไม่ใจไม้ไส้ระกำให้ฉันทำคนเดียวหรอก  จริงมั้ยๆ เพื่อนรัก” “นี่ๆ ไม่ต้องมาทำตาปริบๆ เลย..  OK OK  ฉันช่วยเธอทำด้วยก็ได้” “เย้..!! ขอบใจจ๊ะ  ดีเลย  เพราะว่าเหตุการณ์ในบางช่วงต่อจากบทนี้  ถ้าเธอเป็นคนเล่าเองมันจะทำให้คนอ่านเห็นภาพได้มากกว่า  และก็รับรู้ความรู้สึกได้ดีกว่าที่ฉันเป็นคนเล่าเสียอีก” “อืม  นั่นสินะฉันก็เห็นด้วย  งั้นเอาเป็นว่าบทที่19 ที่เหลือทั้งหมดฉันจะเอาไปทำให้เอง” “ดีๆ แต่ไหนๆ เธอก็ช่วยฉันทำแล้ว  เดี๋ยวเธอก็รับหน้าที่เป็นแผนกพิสูจน์อักษรให้ฉันด้วยเลยละกันนะ  จะได้ช่วยตรวจแก้คำที่พิมพ์ผิด  และก็แก้ไขสำนวนให้ฉันใหม่ด้วย” “แหม  ทำอย่างกับเป็นบก.สำนักพิมพ์หนังสือเลยนะ  แต่ก็เอาเถอะ  รับปากเธอไปแล้วนี่    และก็เป็นการทำตามความต้องการของพี่นัฐด้วย  ที่จะเผยแพร่เรื่องราวของอนันตภพออกไปให้ชาวโลกได้รับรู้” “ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การนำลงในเว๊ปนิยายก็ตาม”  เก๋กล่าวเสริม  ใบหน้าของเธอสลดหดหู่  แล้วเธอก็พูดต่อไปว่า “แต่มันเป็นเรื่องจริงนะ  เธอเองก็รู้ดีนี่เจี๊ยบ!!” “ใช่ฉันรู้ดี  แต่เธอต้องเข้าใจนะ  ว่าเรื่องแบบนี้ใครที่ไหนเค้าจะเชื่อ  มันแปลก  มันพิศดารเกินกว่าที่มนุษย์ปุถุชนที่ใช้ชีวิตแสนธรรมดาจะรับได้” “ที่เธอพูดก็ถูก  ได้ลงในเน็ตก็ดีถมไปแล้ว  อย่างน้อยก็มีคนได้อ่านมากมาย  แม้ว่าพวกเขาจะคิดว่าเรื่องนี้มันจะเป็นเพียงแค่นิยายเรื่องหนึ่งก็ตาม”     “แต่คนอ่านเหล่านี้ก็ดีนะเก๋  พวกนี้เค้ามีจินตนาการสูง   มีความสุนทรีย์ในการอ่าน” ฉันเข้าไปในอินเทอร์เน็ต  และก็เข้าไปในเว็ปไซท์ที่เก๋เอาเรื่องร้อยราตรี  พันแดนดาวฯไปลง  หลังจากที่สำรวจดูสักพักฉันก็บอกกับเธอว่า “เห็นมั้ย  ที่เธอนำไปลงนั้นได้รับความนิยมจะตายไป  มีคนชื่นชอบก็ออกจะเยอะ  ถึงแม้จะไม่มีใครเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริงก็ตาม   แต่พวกเค้าก็สนุก  และก็เฝ้าตามลุ้นตามเชียร์พี่ชายเธอ  อ่านเรื่องราวของพี่เธออย่างมีความสุข  นี่ต่างหากละคือสิ่งที่เราตั้งใจมอบให้แก่คนอ่านทุกคน” เก๋ยิ้มอย่างพึ่งพอใจในสิ่งที่ได้ยิน   พลางหยิบแผ่นดิสก์ออกมาจากกระเป๋ามาถือไว้ในมือ “สมแล้วที่เป็นหนอนหนังสือตัวยง  เข้าอกเข้าใจคนอ่านด้วยกันได้อย่างถ่องแท้  อ่ะนี่ต้นฉบับตั้งแต่บทแรกจนถึงบทล่าสุด  ฉันก๊อปมาให้เธอจ๊ะ” ฉันมองไปที่แผ่นดิสก์ซึ่งวางอยู่บนมือข่าวผ่องของเก๋   และก็บังคับมันให้ลอยขึ้นมาบนอากาศอย่างช้าๆ   สายตาเก๋จ้องตามแผ่นดิสก์ที่ลอยเข้ามาสู่มือของฉันอย่างนิ่มนวล  แววตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความประทับใจต่อภาพที่เห็น  แม้ว่าเธอจะเคยเห็นฉันทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้วก็ตาม “เยี่ยมไปเลยพลังจิตของเธอ    เห็นทีไรก็อึ้งทุกที  ตั้งแต่เมื่อคราวนั้นสินะ  ที่ทำให้เธอมีพลังมาจนถึงทุกวันนี้” ฉันยิ้มให้เก๋โดยไม่ได้พูดอะไร  หลังจากนั้นเราก็มีเสวนากันเล็กน้อย   พอได้เวลาซักพักเธอก็บอกลา  และเมื่อเก๋หิ้วโน๊ตบุ๊คของเธอออกไปจากห้องแล้ว   ฉันก็หยิบแผ่นดิสก์ที่เธอให้ไว้ใส่เข้าไปในคอมฯ ตั้งโต๊ะของฉันเอง  แล้วก็เรียกFile บทที่19 ออกมา     ก่อนจะเริ่มใส่บทความของตัวเองต่อจากบทความของนันยะ   ฉันสังเกตเห็นว่าบทล่าสุดนี้ ยัยเก๋ยังไม่ได้ใส่ชื่อแต่อย่างใด  ฉันนั่งนึกตรึกดูว่าจะใส่ชื่ออะไรดี   แล้วฉันก็คลี่ยิ้มออกมา   ก็ในเมื่อบทนี้เป็นบทแรกที่ฉันเป็นคนพิมพ์ขึ้นมาเอง  ฉันจึงใส่ชื่อของบทนี้ว่า   -บทความของเจี๊ยบ- [ติดตามต่อได้ในบทที่ 20 ] จากคุณ : ใบชา กล้าอ่อน (ณัฐกร) - [ 6 พ.ค. 47 12:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มีแค่นี้หรอคับ จากคุณ : กริช - [ 6 พ.ค. 47 12:49:54 A:68.107.128.191 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 แหม  เก๋ซะ ต้องอ่านตั้งสองรอบแน่ะ กว่าจะรู้เรื่องอ่ะ ไม่อยากจะบอกเลยว่า ตอนเก่าๆ น่ะ ลืมหมดแล้ว ไม่เหลือติดหัวซักนิด สงสัยต้องหาเวลาทีอ่านใหม่หมด เฮ้ยๆๆๆ จะมีเวลาป่าวก็บ่ฮู้ จากคุณ : กริช - [ 6 พ.ค. 47 12:55:04 A:68.107.128.191 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 จองที่ตอบคห. อิอิ   จากคุณ : ณัฐกร - [ 6 พ.ค. 47 12:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เล่นมุขนี้เลยนะ (รวมแล้ว ไม่เห็นเจี๊ยบเล่าอะไรให้คืบหน้าเลย แรงไปมั้ยเนี่ย?) จากคุณ : scottie - [ 6 พ.ค. 47 14:03:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดีนะ ที่มีลิงค์ตอนเก่าๆให้กลับไปทวน (เห็นความดีของการทำลิงค์ตอนเก่าๆก็ในกรณีนี้ล่ะ อิอิ) จากคุณ : GTW - [ 6 พ.ค. 47 15:55:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งือๆ... ขยันๆ เขียนเข้านะน้องเจี๊ยบ เอ๊ย นายบอน... (ขออภัย สับสนเล็กน้อย...) จากคุณ : เฮีย (PeterPuck) - [ 6 พ.ค. 47 16:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8                       จากคุณ : [:-Ancharee-:] - [ 6 พ.ค. 47 18:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมาตอบคุณสก็อตตี้นิดนึงครับ อืม... บทนี้เจี๊ยบจะยังไม่กล่าวอะไรมากครับ ไม่งั้นจะไปกระทบกับเนื้อเรื่องหลัก จดประสงค์ของบทนี้ก็เพื่อบอกความนัยบางอย่าง ซี่งผมซ่อนเอาไว้ (อย่างมิดชิด)ในคำพูดบางคำ อยู่สี่ห้าจุด และผูกปมสร้างปริศนาบางอย่างเอาไว้ บทนี้จึงเหมือนเป็นบทเชื่อมโยงไปสู่บทต่อๆ ไป นานๆ ลงทีก็อย่างงี้แหละครับ  ไม่น่าเลย TT (ใบไม้เขียวสามแฉก) จากคุณ : ณัฐกร - [ 6 พ.ค. 47 19:35:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาจองที่ไว้ก่อนเช่นกัน พรุ่งนี้มีเวลาว่างๆค่อยกลับมาละเลียด อ่านตอนนี้เบลอครับ พึ่งส่งงานเสร็จ ตาลาย จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 7 พ.ค. 47 02:26:09 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฮ่า.. ^__________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 7 พ.ค. 47 07:50:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รู้สึกว่าพล็อตเรื่องเก๋มาก และเหมือนคนอ่าน มีส่วนร่วมในการแสดงด้วย เพราะพวกเราก็กำลังอ่านเรื่องของอีกโลก ที่เอามาโพส ในอินเตอร์เน็ต ^ ^ จากคุณ : bookmark (bookmark) - [ 7 พ.ค. 47 21:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โธ่ เป็นบทความของเจี๊ยบ แต่เจี๊ยบยังไม่ได้บอกอะไรเลยนี่นา แถมมีวี่แววว่า กว่าเจี๊ยบจะได้เริ่มเล่า คงอีกนานแหงๆ เหอๆๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 8 พ.ค. 47 01:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เล่นงี้เลยนะพี่บอล เหมือนว่าจะอู้แบบเนียนมากกกก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 10 พ.ค. 47 01:24:25 A:202.133.176.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 จะรออ่านบทความของเจี๊ยบค่ะ ^_^ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 11 พ.ค. 47 18:37:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เห็นด้วยค่ะ คนแต่งอู้ โอ๊ะๆๆ ไม่ต้องร้อนตัวค่ะ ว่าเจี๊ยบหรอก   ^______^ จากคุณ : Laylah - [ 13 พ.ค. 47 01:49:20 ]

ความคิดเห็นที่ 17 รู้สึกว่าตัวละครในเรื่องกำลังนินทาพวกเราอยู่เนอะ ชอบบรรยากาศในเรือมากๆเลยฮะ โดยเฉพาะที่ว่าพระพิรุณเริ่มโปรยปราย พอดีที่บ้านพระพิรุณกำลังงึ่มงั่มอยู่พอดี อากาศชื้นๆครับ อยากไปเที่ยวทะเลจัง จากคุณ : อันโตนิโอ - [ 13 พ.ค. 47 08:52:09 A:203.118.116.134 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 หึๆ มารออ่าน "บทความของเจ๊ยบ" **** ในที่สุดเราก็อ่านทัน เย้ๆๆๆ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 17 พ.ค. 47 14:45:44 A:203.152.2.241 X:203.121.130.32 ]