ความคิดเห็นที่ 1 คนชุดเหลืองพลันทิ่มแทงติดต่อกันสิบกว่าครั้ง พลันพบว่าพลังที่ดีดสะท้อนมากล้าแข็งขึ้นทุกที "ที่แท้มันยังมิได้ลงมืออย่างสุดกำลัง" คนชุดเหลืองคิด ขณะที่กำลังจะใช้ดรรชนีทั้งสองทิ่มแทงดวงตาของอีกฝ่าย พลันพบว่ากรงเล็บทั้งสองของอีกฝ่ายได้จู่โจมมาถึงร่างแล้ว ดังนั้นตัดสินใจวกมือกลับ กระแทกลงบนท่อนแขนของอีกฝ่าย ทั้งสองรู้สึกสั่นสะเทือนไปทั่วร่าง ฟาหลินซีรู้สึกราวกับพะเนินเหล็กกดทับลงมาบนข้อมือทั้งสองข้าง รีบผลักดันลมปราณกระแทกเข้าใส่ คนชุดเหลืองเห็นเช่นนั้นพลันโผพุ่งขึ้น มือที่กดกระแทกบนข้อมือกดลง ร่างดีดปราดขึ้น เท้าทั้งสองสะบัดเตะเข้าใส่ใบหน้าอีกฝ่าย ฟาหลินซีมือสองข้างถูกกดทับย่อมมิสามารถต้านรับกับเท้าของอีกฝ่าย ดังนั้นเอนตัวไปด้านหลังหลบหลีกจากท่าเท้าที่จู่โจม ทว่าอีกฝ่ายไม่ปล่อยปละโอกาสในการจู่โจม ดังนั้นเดินลมปรารถ่วงจนร่างทิ้งดิ่งลงดุจดาวหาง เท้าทั้งสองยังคงพุ่งใส่ใบหน้า!!! ฟาหลินซีมือถูกผลักดันลงบนพื้น ช่วงบนของลำตัวก็เอนไปด้านหลัง มีมีทางจะขยับไปด้านหน้าหรือถอยหลัง ราวกับถูกตะปูห้านิ้วที่มองไม่เห็นตอกตรึงเอาไว้!!! เวลานี้มิมีทางที่จะหลบหลีกไปที่ใดได้ เห็นทีครานี้คงต้องเสียท่าภายใต้การจู่โจมของอีกฝ่าย!!! เหวินเหม่ยชิงและเสี่ยวโกยขณะขยับร่างจะเข้าช่วยเหลือก็มิทันการณ์ เท้าทั้งสองของคนชุดเหลืองแทบจะสัมผัสลงบนใบหน้าของฟาหลินซีแล้ว! "ฟึ่บ!" คนชุดเหลืองรู้สึกเท้าทั้งสองข้างที่ควรจะสัมผัสกับใบหน้าของฟาหลินซี กลับรู้สึกว่างเปล่าโหวงเหวง มิเพียงเท่านั้นยังรู้สึกเท้าทั้งคู่ถูกดูดลงไป คล้ายตกอยู่ในบ่อโคลน ศีรษะของฟาหลินซีพลันหายไป กระทั่งตัวของมันก็มิได้อยู่ที่ตรงนั้น ชั่วพริบตาที่เท้าของคนชุดเหลืองจะกระแทกถูกใบหน้าของฟาหลินซี ร่างของอีกฝ่ายพลันม้วนตวัดดุจระลอกคลื่น คนกลับกลายเป็นมังกรคะนอง เลื้อยปราดผ่านข้างกายของคนชุดเหลือง ระหว่างนั้นอาศัยเท้าทั้งสองข้างเหยียบย่ำบนเท้าคนชุดเหลือง ชักนำพลังของอีกฝ่ายกระแทกลงบนพื้น "ตูม" เศษดินเศษหิน ระเบิดออกโดยรอบ ฝุ่นผงคละคลุ้ง คนชุดเหลืองพลันรู้สึกตึงวูบที่ก้านคอ กรงเล็บข้างหนึ่งกระแทกทะลวงเข้าใส่ ได้แต่เบี่ยงกายหลบหลีก "ฟึ่บ" ผ้าดำที่คลุมหน้ามันถูกพลังกรงเล็บรุนแรงกรรโชกจนขาดวิ่น เผยให้เห็นเส้นผมสีขาวดุจเงินยวง คนชุดเหลือง อุทานดัง อา พลิกกายไปด้านข้าง ดรรชนีทั้งสองทิ่มสกัดเข้าใส่ดวงตาของฟาหลินซี กลับเป็นกระบวนท่าแลกชีวิต ฟาหลินซีเห็นเช่นนั้น ย่อมมิคิดแลกชีวิตด้วย ดังนั้นเคลื่อนกายถอยหลังหลบหลีกดรรชนีทั้งสอง คนชุดเหลืองอาศัยจังหวะนั้นเองโลดแล่นถอยหลัง ฟาหลินซีก็มิได้ติดตามอีกฝ่าย เสียงถอนหายใจดังจากเบื้องหลัง "กรงเล็บมังกรร้ายกาจสมคำร่ำลือ ครั้งนี้มันคงทราบ ว่ามิใช่เพียงมันที่เป็นมังกร ยังมีท่านที่เป็นมังกรอันร้ายกาจอีกผู้หนึ่ง!!!" คำพูดเหล่านี้ออกจากปากเหวินเหม่ยชิงนั่นเอง "น้องสาวแซ่เหวิน เจ้าทราบมันเป็นผู้ใด?" "ข้าพเจ้าทราบ เมื่อครู่หากมันใช้กระบี่ มิแน่ว่าท่านจะสามารถเอาชัยมัน!!" "มันเป็นผู้ใด ไฉนนำกำลังคนมาจู่โจมพวกเรา?" "มันเรียกว่า ต้วนเล้ง ฉายา "มังกรวายุ" เพลงกระบี่พายุ 36 ท่าของมันร้ายกาจหาที่เปรียบ" "อ้อ เป็นต้วนเล้ง แห่งพรรคลมหวน ฟังว่ามันได้เข้าร่วมกับหอห้ากระบี่แล้ว" "อืม มันเข้าร่วมกับหอห้ากระบี่โดยการชักนำของ "จื่ออิง" เจ้าสำนักบู๊ตึ๊ง" "เช่นนั้นผู้ที่สั่งมัน "ฟาหลินซีมิได้กล่าวต่อ ทั้งนี้มิจำเป็นต้องกล่าวอีก สีหน้าของเหวินเหม่ยชิงเท่ากับยอมรับโดยดุษฎี "พวกเรารีบไปหาพี่ฮั่น ปรึกษาหารือกันเถอะ" ฟาหลินซีกล่าวพลางชักนำหญิงสาวไป "ด เด็กน้อย รีบตื่น รีบตื่นขึ้นมา" เสี่ยวซารู้สึกปวดศีรษธราวกับมันจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ ค่อยลืมตาขึ้นมาช้าๆ พบว่าตนเองอยู่ภายในถ้ำแห่งหนึ่ง "อูยย เราเหตุใดอยู่ที่นี้?" มันพึมพัมพลางลูบคลำหัว พบว่าปูดบวมออกมามิใช่น้อย "ดีที่ยังไม่ปริแตก" มันบ่น "เด็กน้อย เจ้ามาได้อย่างไร?" เสียงหนึ่งที่แหบโหยดังขึ้น เสี่ยวซาจำได้นี่เป็นเสียงที่ปลุกให้มันตื่นขึ้น "ผู้ใด!!?" "เราอยู่ที่นี่" เสียงลึกลับนั้นตอบกลับมา เด็กหนุ่มรีบเดินไปตามเสียง ชายชราผู้หนึ่งนอนอยู่บนพื้น สภาพของมันอิดโรยยิ่งนัก คิดว่าคงติดอยู่ในถ้ำแห่งนี้เป็นเวลายาวนานทีเดียว ข้างกายของคนผู้นี้เต็มไปด้วยเศษซากและก้างปลาจำนวนหนึ่ง ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่มันคงอาศัยปลาเหล่านี้กินประทังชีวิต แต่มันมิสามารถลุกขึ้นเหตุใดจึงสามารถจับปลา!!? "ท่านคือ..." "เด็กน้อย เจ้ามิต้องทราบว่าเราคือผู้ใด ขอเพียงเจ้าช่วยเราออกไปจากที่นี่ รับรองเราจักไม่ลืมบุญคุณของเจ้า เรื่องสมนาคุณนั้นยิ่งมิต้องกล่าวถึง เราจักให้เจ้าจนพอใจ!" ชายชรานั้นกล่าว "ให้จนพอใจ ท่านจะรู้ได้ไงว่าเราพอใจอะไร คำพูดเหล่านี้เพียงหวังให้เราช่วยเหลือมันออกไปมากกว่า แต่เอาเถอะ ช่วยคนอย่างไรก็เป็นการทำกุศล เราจะช่วยท่าน" เหล่านี้เป็นสิ่งที่เด็กหนุ่มคิด แต่มิได้กล่าวออกมา "ท่านผู้เฒ่า เราจะช่วยท่านออกไป เรื่องรางวัล หรือสมนาคุณกลับไม่ต้องหรอก" กล่าวพลางเข้าไปประคองอีกฝ่าย "เหตุใดไม่ต้อง?" ชายชราถามด้วยความประหลาดใจ "ไม่ต้องก็คือ ไม่ต้อง ยังมีสาเหตุหรือ?" เสี่ยวซาถามกลับ "เพ้ย! ในโลกนี้ในมีเรื่องดีพร้อมเช่นนี้ เจ้ากลับช่วยเราโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน! จะให้เราเชื่อเช่นนั้นหรือ?" ชายชรากล่าวโดยมิเชื่อถือ "ท่านผู้เฒ่า ข้าพเจ้าไม่ทราบหรอกนะว่า ชีวิตของท่านที่ผ่านมาเป็นเช่นไร และประสบกับอะไรมาบ้าง แต่ขอให้ท่านจงทราบไว้ คนผู้หนึ่งคิดช่วยเหลือผู้อื่น มิได้หมายความว่ามันต้องการสิ่งใดตอบแทน ข้าที่ช่วยท่าน เพียงเพราะเหตุผลเดียวเท่านั้น..." "เหตุผลอันใด?" "ข้าพเจ้าเป็นมนุษย์ผู้หนึ่ง" "เจ้าช่วยเราเพราะเจ้าเป็นมนุษย์ผู้หนึ่ง!?" ชายชราทวนคำพูดของเด็กหนุ่ม "ถูกต้อง ขอเพียงเป็นมนุษย์ เมื่อพบเห็นผู้ที่เดือดร้อน พึงช่วยเหลือ เพราะหากมนุษย์มิได้เป็นเช่นนี้ ข้าพเจ้าก็คงมิมีชีวิตถึงทุกวันนี้" เสี่ยวซากล่าวพลางหวนนึกไปถึงเตียหงี ใช่แล้ว หากวันนั้นเตียหงีมิได้ฉุดดึงมันขึ้นมาจากพื้นหิมะ นำตัวมันไปยังบู๊ตึ๊ง เสี่ยวซาก็มิมีวันนี้แล้ว!!! "................" ชายชรามิได้กล่าวอะไร ตัวมันคล้ายมิค่อยเข้าใจเหตุผลนี้ของเสี่ยวซาเท่าใดนัก เสี่ยวซาประคองมันขึ้นให้ขี่อยู่บนหลังของตน รู้สึกกลิ่นยาฉุนเฉียวโชยออกมาจากตัวของมัน "คนผู้นี้ หรือว่า..."มันสงสัยว่าชายชราผู้นี้อาจเป็นคนที่มันค้นหา ทว่ามิได้ปริปากออกมา มันไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าที่มันช่วยเหลือเพราะมันมีเจตนาพุ่งเป้ามาที่อีกฝ่ายตั้งแต่ต้น ดังนั้นเด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตาแบกชายชราผู้นั้นออกจากถ้ำ พบว่าถ้ำแห่งนี้อยู่ต่ำลงมาภายใต้น้ำตก เบื้องหน้าขวางด้วยแอ่งน้ำกว้างขวางสิบกว่าวา กระแสน้ำเชี่ยวกราก ต่อให้เป็นผู้เชี่ยวชาญทางน้ำ ก็มิแน่ว่าจักสามารถว่ายข้ามไปได้ อย่าว่าแต่ตนมิได้เชี่ยวชาญทางน้ำ การที่จะออกไปพ้นจากที่นี่ได้ หากมิใช่ว่ายน้ำข้ามไป ก็ต้องมีวิชาตัวเบาถึงขั้นเหยียบย่ำผิวน้ำได้ ซึ่งเสี่ยวซามิมีความสามารถเช่นนั้นเป็นแน่! "เฮ้อ มาได้แค่นี้สินะ" ชายชราถอนหายใจออกมาอย่างสิ้นหวัง เสี่ยวซาวางมันลงพร้อมเดินไปมาอย่างใช้ความคิด ทันใดนั้นสายตาก็ประสบพบกับ...ท่อนซุง!!! "ชีวิตเราคงผูกพันกับมันยิ่ง เวลานี้กลับมิสามารถหลีกเลี่ยงจากมัน" ขบคิดครู่หนึ่งจึงเดินเข้าไปหาท่อนซุงนั้น มันคิดใช้ท่อนซุงข้ามน้ำ!!? หรือมันยังมิเข็ดหลาบ? เสี่ยวซาจับจ้องท่อนซุงดังกล่าวอยู่ชั่วครู่ ในที่สุดมันก็บังเกิดความคิดดีๆ มันจับท่อนซุงวางตามแนวยาว กำหนดพลังไปที่ฝ่ามือ จากนั้นซัดฟาดออก "พลั่ก" ฝ่ามือพอกระทบถูก ท่อนซุงก็แตกแยกเป็น หลายชิ้น เสี่ยวซาหยิบขึ้นมาอันหนึ่ง "เจ้า!..." ชายชราผู้นั้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มนี้เพียงซัดฟาดซุงใหญ่ก็แตกออกอย่างง่ายดาย อดมิได้ที่จะอุทานด้วยความแตกตื่น "อันใดหรือ ท่านผู้เฒ่า?" "ม...มิ มิมีอันใด" เวลานี้ตนเองต้องพึ่งพาอาศัยผู้อื่น ความเป็นมาของมันจะเป็นเช่นไร อย่าพึ่งสืบสาวชั่วคราวจะดีกว่า "ฟึ่บ ตูมม" เสี่ยวซาซัดขว้างชิ้นส่วนของท่อนซุงออกไปไกลสามวาเศษ จากนั้นฉวยอีกท่อนซัดไปไกลประมาณหกวา จากนั้นหยิบฉวยอีกท่อนซัดขว้างไปด้วยกำลังแรง ตกไปไกลเก้าวา ทำเช่นนี้ติดต่อกันหกเจ็ดครั้ง ชิ้นส่วนที่กลที่สุดก็อยู่ใกล้กับริมฝั่งอีกฝั่งหนึ่ง โดยแต่ละชิ้นมีความห่างกันประมาณสามวา ชายชราผู้นั้นเริ่มแรกมิเข้าใจว่าอีกฝ่ายทำอันใด รอจนเสี่ยวซาซัดขว้างไม้ชิ้นสุดท้ายค่อยเข้าใจ ที่แท้เด็กหนุ่มคิดใช้วิชาตัวเบาเหยียบย่ำบนท่อนไม้เหล่านั้น ชักนำตนเองข้ามไป "เด็กน้อย ด้วยพลังฝีมือของเจ้ายังมิแน่ว่าจะสามารถทำเช่นนั้น หากแบกเราไปน่ากลัวเราทั้งสองต้องจมลงก้นแม่น้ำนี้!" "ข้าพเจ้าจะทำอย่างเต็มที่" เสี่ยวซากล่าวจบก็แบกชายชราขึ้นบนหลัง จากนั้นเดินพลังตามเคล็ดเป็นอยู่ด้วยจิตว่าง และเคื่อนย้ายลมปราณตามหลักวิชาไทเก๊ก สุดท้ายชักนำพลังสะสมที่จุดศูนย์ รู้สึกมิเพียงร่างตนเองเบาหวิว กระทั่งน้ำหนักของชายชราที่แบกบนหลัง ก็เบาประดุจปุยนุ่น ชายชราผูนั้นลอบตื่นตระหนกอีกครั้ง มันอยู่บนหลังของอีกฝ่ายย่อมสัมผัสได้ถึงพลังกล้าแข็งหนักแน่นของอีกฝ่าย "มันอายุยังน้อยๆ น่ากลัวมิเกินสิบเจ็ดปี เหตุใดพลังภายในจึงหนาแน่นเช่นนี้ แต่ที่น่าหวาดหวั่นที่สุดก็คือ พลังสมาธิของมัน!!! ทั้งหนักแน่น มั่นคง เด็กน้อยนี้คือผู้ใดกันแน่!!?" "ย้ากกกกกกกก!!!" เสี่ยวซาประกายตาสองข้างเจิดจรัส ตวาดคำหนึ่ง สาดพุ่งกายออกไป การพุ่งร่างคราวนี้มิเพียงรวดเร็วจนน่าหวาดหวั่น ยังรุนแรงและทรงพลังยิ่ง แต่นั่นกลับเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงอย่างหนึ่งของมัน ร่างที่พุ่งปราดประดุจดาวตกของมัน พลันโผพุ่งไปไกลกว่าห้าวา เป้าหมายคือไม้ท่อนแรกกลับคลาดเคลื่อนไปเสียแล้ว ร่างของันเมื่อผ่านระยะทางห้าวา ห่างจากไม้ท่อนที่สองวาเศษ ร่างพลันตกวูบลง "แย่แล้ว!" ชายชราร่ำรองออกมา "ฮึ่มมม" เสี่ยวซาเกร็งพลังที่จุดศูนย์เต็มกำลัง ฝืนเคลื่อนกายไปข้างหน้าอีกร่วมวา ทว่าปลายเท้ายังคงห่างจากไม้ท่อนที่สองหลายนิ้ว ในที่สุดร่างของทั้งสองก็ร่วงหล่นลงบนกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก จังหวะนั้นเองเสี่ยวซาได้ระเบิดพลังจากจุดศูนย์ ปลายเท้าทั้งสองข้างเหยียบย่ำลงบนผิวน้ำ ดีดกายขึ้นราวปลาน้อยสะบัดน้ำ ร่างทั้งร่างทะลึ่งพรวดขึ้นกว่าสามวา ลอยตัวไปข้างหน้าในที่สุดตกลงบนไม้ท่อนที่สาม เสี่ยวซามิรีรอชักช้า เหยียบย่ำไม้ท่อนนั้นหนึ่งครั้ง ซัดกายพุ่งไปข้างหน้า คราวนี้กระแสพลังพอดิบพอดี เหยียบย่ำลงบนไม้ท่อนที่สี่ จากนั้นพุ่งกายติดกันสองครั้งสองครา ร่างของทั้งสองก็เหยียบย่ำท่อนไม้อีกสองท่อน ลอยละลิ่วลงสู่พื้นดินอีกฝั่งโดยปลอดภัย ทั้งสองร่างล้มกลิ้งคะมำไปบนพื้น เสี่ยวซานอนแผ่ลงบนพื้น หอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า ราวกับโลดแล่นติดต่อกันมาสามวันสามคืน ใช้พลังทั่วร่างแทบหมดสิ้น ทันใดนั้นเอง เสี่ยวซารู้สึกตึงวูบที่ลำคอ ร่างทั้งร่างลื่นไถลไปบนพื้น พอดีส่วนลำคอกระทบเข้ากับอุ้งมือของชายชราผู้นั้น มันรู้สึกลำคอคล้ายถูกรัดด้วยคีมเหล็กอันแข็งแกร่ง "น...นี่ นี่ เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้!!!" เสี่ยวซาทั้งแตกตื่น ทั้งเดือดดาล คนผู้นี้พลังฝีมือลึกล้ำยิ่งนัก เพียงขยับฝ่ามือก็สามารถใช้พลังภายในฉุดลากตนเองเข้ามา ตนเองช่วยเหลือมัน เหตุใดอีกฝ่ายจึงทำเช่นนี้!!! จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 6 พ.ค. 47 21:37:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชายชราผู้นี้แท้จริงคือ เซียนแพทย์เทวะจริงๆ วิชาที่มันใช้ในคราวนี้เรียกว่าวิชา "คว้าจับอากาศ" สามารถใช้พลังลมปราณดึงดูดคนหรือวัตถุจากที่ไกลเข้าหาตนได้ ซึ่งมันที่สามารถรอดชีวิตอยู่ในถ้ำใต้น้ำตกได้จนถึงป่านนี้ ก็อาศัยวิชาดังกล่าว จับปลาน้อยใหญ่ที่หลงว่ายเวียนเข้าไปภายในถ้ำนั่นเอง แต่ด้วยพลังที่อ่อนล้าของมันนั้น หากใช้วิชานี้กับผู้คนน่ากลัวมิสามารถทำสำเร็จ นับเป็นโชคของมัน เสี่ยวซาทุ่มเทพลังภายในเกือบทั้งหมดแบกร่างของมันใช้วิชาตัวเบาถึงขีดสุดพาตัวเองและเซียนแพทย์เทวะข้ามแม่น้ำอันเชี่ยวกราก เมื่อถึงฝั่งพลังอ่อนล้า ยังมิทันได้เดินลมปราณเพื่อฟื้นฟูพละกำลัง ก็ถูกอีกฝ่ายฉวยโอกาสสยบเอาไว้เสียก่อน มิเช่นนั้นต่อให้เซียนแพทย์เทวะในเวลาที่สมบูรณ์ถึงขีดสุด ก็ยังมิแน่ว่าจะสามารถเกาะกุมเด็กหนุ่มเอาไว้ได้โดยสะดวกดายเช่นนี้!!! "เจ้าเป็นใครกันแน่ รีบบอก!!!" มันกล่าวพร้อมบีบเค้นลำคอของเด็กหนุ่มแน่นขึ้น "เราคือเสี่ยวซา" เสี่ยวซาตอบ "ข้าหมายถึงเจ้าเป็นใคร? เป็นศิษย์สำนักใด มาทำอะไรที่นี่ และต้องการอันใด!!?" "เพ้ย ท่านถามทีละมากมายเช่นนี้ใครจะไปตอบได้...อุ๊บ" เด็กหนุ่มขณะจะทุ่มเถียงอีกฝ่ายพลันบีบเค้นลำคอจนต้องร่ำร้องออกมา "มิได้การ ดิ้นหลุดก่อนค่อยว่ากัน" คิดเช่นนั้นเสี่ยวซาจึงโคจรพลังทันที เซียนแพทย์เทวะเห็นเช่นนั้นยิ่งบีบเค้นลำคออีกฝ่ายหนักหน่วงขึ้น "ปล่อยให้มันดิ้นหลุด เราก็จะตกเป็นเบี้ยล่าง!!!" "หยุดนะ!!!" เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้น "คุณหนู!!! ซังเอ๋อ!!!" "รีบปล่อยมือ!!!" หลี่ซังซังในชุดสีชมพูสดใสปรากฏกายขึ้น "ท่านรู้จักมัน?" "มิเพียงนางรู้จัก ข้าพเจ้าก็รู้จักมัน!" อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงโปร่งใบหน้าคมสันของฮั่นตงปรากฏขึ้น "โอ! ผู้คุ้มกฏฮั่น ข้าพเจ้ายินดียิ่งที่พบกับท่าน ข้าพเจ้าต้องรีบแจ้งกับท่าน ผู้คุ้มกฏซ้าย...ไม่ เกี่ยมฮุ้นมันทรยศพรรคสมคบคนนอก..." "ข้าพเจ้าทราบ" ฮั่นตงตอบกลับเรียบๆ คำพูดนี้สร้างความตกตะลึงแก่มันยิ่ง จากนั้นเซียนแพทย์เทวะเหลือบไปเห็นคุณหนูของมันสะพายกระบี่เล่มหนึ่งอยู่ กลับเป็น "สยบเวหา" "อา สยบเวหา เรามิเห็นเกี่ยมฮุ้นใช้มัน ไฉนมาอยู่กับคุณหนู!!?" "เอาเถอะ เราจะค่อยๆ อธิบายกับท่านเอง เวลานี้ท่านปล่อย "มัน" ก่อน" มันที่ว่าย่อมหมายถึงเสี่ยวซา เซียนแพทย์เทวะปล่อยมือจากลำคอของเด็กหนุ่ม ก็พลันสิ้นสติลงในทันใด นี่เป็นพลังเฮือกสุดท้ายของคนผู้นี้เอง... ................... ....................................... วิกาลดึกสงัด เซียนแพทย์เทวะฟื้นคืนสติขึ้นมา พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงหนานุ่มใบหนึ่ง ที่ด้านข้างยืนอยู่ด้วยคนผู้หนึ่ง ซึ่งก็คือฮั่นตง "ท..ท่าน รีบด่วน รีบกลับไปแจ้งท่านประมุข ค..คนทรยศเกี่ยมฮุ้น มันวางแผนทรยศพรรคเรา!" "อืม ข้าพเจ้าทราบ ท่านจงพักผ่อน ขอเพียงท่านสามารถออกเดินทาง พวกเราจะเดินทางทันที ตอนนี้จงพักเสียเถิด" ฮั่นตงกล่าว "ย..ยัง ข้าพเจ้ายังมีเรื่องที่ไม่เข้าใจคิดเรียนถามผู้คุ้มกฏ" "เชิญท่านถาม" "เหตุใด "สยบเวหา" จึงอยู่กับคุณหนู ท่านพบคุณหนูได้อย่างไร และทราบเรื่องราวที่เกี่ยมอุ้นทรยศได้อย่างไร ที่สำคัญเด็กหนุ่มผู้นั้นเป็นใคร!!? พลังฝีมือของมันแทบเทียบเท่ากับข้าพเจ้า ด้วยวัยของมันมิสมควรเก่งกาจถึงเพียงนี้!!!" "ฮา ฮา เรื่องที่ท่านไม่เข้าใจนับว่ามากยิ่งนัก ข้าพเจ้าจะอธิบายเป็นข้อๆ แล้วกัน" "เรื่องเกี่ยมฮุ้นทรยศ ข้าพเจ้ารับทราบโดยบังเอิญ ขณะติดตามกลุ่มคนที่เรียกว่า...เฮียงเน้ย ทั้งยังติดตามจนพบท่านประมือกับมัน เพียงแต่มิได้ปรากฏตัวออกช่วยเหลือท่าน ข้อนี้ขอท่านจงอย่าตำหนิ" ฮั่นตงกล่าวตามตรงโดยไม่ปิดบัง "อืม เป็นทางเลือกที่ชาญฉลาด อย่างน้อยเกี่ยมฮุ้นยังมิรู้ว่านอกจากข้าพเจ้า ยังมีบุคคลอื่นล่วงรู้แผนการณ์ของมัน เช่นนี้ต่อให้ข้าพเจ้าตกตายไปจริงๆ ท่านยังสามารถกระตุ้นเตือนท่านประมุข ผู้คุ้มกฏ ท่านทำถูกต้อง ข้าพเจ้ามิมีอันใดตำหนิท่าน!" "................" เซียนแพทย์เทวะเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบจึงกล่าวอีกว่า "ท่านมิต้องรู้สึกผิดดอก การที่ท่านมิปรากฏตัวออกกำจัดเกี่ยมฮุ้นเสียในครานั้น เพราะท่านยังต้องการสืบทราบถึงบุคคลอื่นในขบวนการของมัน เพื่อจัดการในคราเดียว ไม่ปล่อยให้เป็นชนวนเภทภัยต่อไป มิเพียงสามารถกำจัดศัตรูของพรรค ยังช่วยยุทธภพให้พ้นภัย ข้าคิดว่าข้าเข้าใจความคิดท่าน" จากนั้นกล่าวต่อว่า... "แล้วท่านพบคุณหนูได้อย่างไร?" "ข้าพบนางและเสี่ยวซา ขณะกำลังประมือกับชาวยุทธกลุ่มหนึ่ง และได้ช่วยนางเอาไว้" จากนั้นเล่ารายระเอียดทั้งหมดให้มันทราบ "ท่านพอทราบประวัติคนทั้งเจ็ดหรือไม่? จากที่เล่ามาแม้พฤติการณ์ของพวกมันจะแปลบกประหลาดไปบ้าง แต่พลังฝีมือนับว่าน่ากลัวมากทีเดียว" "อืม ข้าพเจ้าพอทราบเกี่ยวกับพวกมันบางคน เรื่องนี้มิต้องเป็นห่วง เราได้ส่งคนออกสืบหาความเป็นมาของพวกมันแล้ว ทีนี้ก็มาถึงข้อข้องใจสุดท้ายของท่าน" เซียนแพทย์เทวะนิ่งฟัอย่างตั้งใจ "เด็กน้อยผู้นั้นเรียกว่า "เสี่ยวซา" มันสังกัดบู๊ตึ๊ง!!!" "อะไร มันเป็นคนของหอห้ากระบี่ เยี่ยงนี้ท่านยังปล่อยให้มันเข้าใกล้คุณหนู!!!" "มันสังกัดบู๊ตึ๊ง แต่มิใช่ศิษย์บู๊ตึ๊ง กระทั่งพลังฝีมือของมันแม้มีบางส่วนเป็นวิชาของบู๊ตึ๊ง แต่กำลังภายในกลับเป็นอีกแนวทาง ข้าพเจ้ากลับไม่ทราบว่าเป็นวิชาอันใด ดูไปคล้ายวิชาฝีมือของสถาบันสงฆ์ ที่น่าประหลาดใจ มันกลับหลอมรวมวิชาที่ว่านั้นเข้ากับฝ่ามือไทเก๊ก แห่งบู๊ตึ๊งได้ หากมันสามารถฝึกจนช่ำชอง กระทั่งข้าพเจ้าก็มิสามารถกำราบมันได้!" "ร้ายกาจเพียงนั้น!!? แล้วมันจะเป็นภัยต่อพรรคเราหรือไม่?" "ยังดีที่มันเป็นคนสัตย์ซื่อ ทั้งยังดูเหมือนจะสนิทสนมกับซังเอ๋อ" "สนิทสนมกับคุณหนู?" "อืม เรื่องนี้ท่านหากต้องการทราบ คงต้องไปถามนางเอาเอง ตอนนี้ข้าพเจ้าขออำลา" กล่าวจบก็เดินออกจากห้องไป "..................." .................. ........................................... "พวกเจ้าแน่ใจหรือ? ว่าเป็นที่นี่?" เสียงบุรุษผู้หนึ่งซึ่งแฝงตัวอยู่ในเงามืด ประจวบกับเวลานี้มีเมฆบดบังดวงจันทร์เอาไว้ จึงมิสามารถเห็นใบหน้าของมัน "ขอรับ" ชายในชุดดำบนผ้าคลุมหน้าประดับด้วยรูปดอกบัวกล่าวตอบ "นึกไม่ถึงว่านางจะมาสมทบกับมันแล้ว อย่างนี้ปฏิบัติการของเราคงยากลำบากขึ้นอีก" "พวกเจ้า จงลอบเข้าไปวางเพลิงเผาที่นี่ซะ จากนั้นก็รีบถอนกำลังโดยด่วน นอกนั้นปล่อยเป็นหน้าที่ของเราเอง! จำเอาไว้ปฏิบัติการเสร็จให้ถอนกำลังทันที ห้ามชักช้าแม้แต่ก้าวเดียว!" มันกล่าวจบ คนชุดดำจำนวน เจ็ดแปดคนก็โผพุ่งข้ามกำแพงไป พอดีกับลมพัดเผยให้เห็นใบหน้าของคนผู้นี้ ประดับไปด้วยรอยยิ้มอำมหิต และหนวดเรียวยาวเหนือริมฝีปาก กลับเป็น...เกี่ยมฮุ้น "ฮั่นตง เสี่ยวซา วันนี้เราจักให้เห็นความร้ายกาจของเรา!!! ส่วนพวกเจ้า หึ หึ ซังเอ๋อ "สยบเวหา" พวกเจ้าทั้งสองจะต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของเรา ฮ่าๆ" ........................ ............................................. "พี่ฮั่น เวลานี้พยานยืนยันเราก็มีแล้ว ขอเพียงกล่าวโทษมันต่อหน้าท่านลุง ต่อให้เกี่ยมฮุ้นมีสามเศียร หกกร ก็คงมิอาจรอดชีวิต" "อืมม" "ดูเหมือนท่านยังมิวางใจ?" "ไม่รู้เพราะเหตุใด เรามีความรู้สึกไม่สบายใจ คล้ายมีลางสังกรณ์กระตุ้นเตือนให้ระวังเภทภัยที่อาจเกิดขึ้น" "คิกๆ นึกมิถึงว่าพวกท่านเหล่าบุรุษก็เชื่อลางสังหรณ์ด้วย" "เจ้าไปพักผ่อนเถอะ เราจะไปสั่งเวรยามให้ดูแลให้รัดกุม และจำสำรวจบริเวณโดยรอบซักหน่อย" กล่าวจบก็เดินออกไป ทิ้งหลี่ซังซังไว้เบื้องหลัง เด็กสาวทำจมูกย่นนิดหนึ่งใส่ด้านหลังของ "พี่ฮั่น" ของนาง จากนั้นก็กลับเข้าห้องไป ............. .................................. ดวงจันทร์คล้อยต่ำลงทุกที เวลาได้ล่วงเลยเข้าสู่ยามสาม ทุกผู้คนต่างเคลิ้มหลับอยู่ในนิทรารมณ์ ฮั่นตงยังคงเดินตรวจตราภายในสำนักสาขาของฉิกจับอิดแห่งนี้อย่างถี่ถ้วน ทันใดนั้นเองนาสิกสูดได้กลิ่นควันไฟ ฮั่นตงเห็นควันไฟลอยขึ้นจากด้านทิศตะวันตก ซึ่งเป็นโรงเก็บฟืน "แย่แล้ว!!!" จากนั้นเห็นควันไฟอีกกลุ่มเกิดขึ้นทางทิศใต้ ทยอยตามมาด้วยกลุ่มควัน ทางทิศเหนือ และตะวันออกเฉียงเหนือตามลำดับ "รีบดับไฟ!!!" ฮั่นตงเกร็งลมปราณเปล่งเสียงออกมา เหล่าเวรยามพากันตื่นตัว เมื่อเห็นควันไฟต่างพากันเร่งระดมเข้าดับไฟทันที ผู้คุ้มกฏขวาแห่งฉิกจับอิดเห็นเช่นนั้น ก็ทราบว่าสามารถควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้ ขณะนั้นพลันเห็นเงาคนไหววูบ "ไปที่ใด!!!" ฮั่นตงตวาดพลางสาดพุ่งกายติดตามเงาดำเหล่านั้น หลังจากฮั่นตงติดตามไป เงาร่างอีกสายก็พลันปรากฏขึ้น "หึ ฮั่นตง ต่อให้เจ้าเก่งกาจแค่ไหน ก็ยังมีวันผิดพลาด ครานี้ผู้ใดสามารถขัดขวางเรา...เกี่ยมฮุ้น ได้อีก" กล่าวจบอาศัยช่วงขณะที่เวรยามชุลมุนวุ่นวาย ลอบเร้นกายเข้าในตัวตึก... จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 6 พ.ค. 47 21:38:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลิงก์ ตอนพิเศษ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2801347/W2801347.html ตอนพิเศษ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2775447/W2775447.html บทที่ 43 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2789863/W2789863.html บทที่ 42 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2755204/W2755204.html บทที่ 41 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2744083/W2744083.html บทที่ 40 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2732838/W2732838.html บทที่ 39 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2721228/W2721228.html บทที่ 38 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2709341/W2709341.html บทที่37 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2698665/W2698665.html บทที่ 36 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2687991/W2687991.html บทที่ 35 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2678252/W2678252.html บทที่ 34 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2665660/W2665660.html บทที่ 33 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2656775/W2656775.html ลิงค์ตอนเก่า บทที่ 32 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2646786/W2646786.html บทที่ 31 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2636144/W2636144.html บทที่ 30 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2626616/W2626616.html บทที่ 29 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2616246/W2616246.html บทที่ 28 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2596421/W2596421.html บทที่ 27 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2593819/W2593819.html บทที่ 26 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2583683/W2583683.html บทที่25 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2569693/W2569693.html บทที่24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2550448/W2550448.html บทที่23 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2540510/W2540510.html 22/4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2530021/W2530021.html 22/3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2518879/W2518879.html 22/2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2508497/W2508497.html 22/1 (ตอนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2501430/W2501430.html บทที่ 22/1(ตอนต้น) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2499177/W2499177.html 21/3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2490292/W2490292.html 21/2: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2478753/W2478753.html บทที่21/1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2473806/W2473806.html บทที่20 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2461504/W2461504.html บทที่ 19 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2448228/W2448228.html บทที่ 18 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2438231/W2438231.html บทที่ 17 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2423002/W2423002.html บทที่ 16 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2416822/W2416822.html บทที่ 15 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2406350/W2406350.html บทที่ 14 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2394602/W2394602.html บทที่ 13: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2385217/W2385217.html บทที่ 12 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2380634/W2380634.html บทที่ 11 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2365373/W2365373.html บทที่ 10 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2355452/W2355452.html บทที่ 9: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2347342/W2347342.html บทที่ 8: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2336310/W2336310.html บทที่ 7: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2329311/W2329311.html บทที่ 6 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2323012/W2323012.html บทที่ 5 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2316144/W2316144.html บทที่ 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2309810/W2309810.html บทที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2302015/W2302015.html บทที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2296001/W2296001.html บทที่ 1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2280892/W2280892.html แนะนำตัวละครและรายละเอียดโดยย่อ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2419342/W2419342.html จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 6 พ.ค. 47 21:38:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^^ จองที่ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 47 22:43:40 จากคุณ : jengly - [ 6 พ.ค. 47 22:19:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขยันกันจริงๆ แน่จริง แต่งลงสองตอนทุกอาทิตย์ดิ จากคุณ : ด็อก - [ 6 พ.ค. 47 23:20:56 A:67.165.107.111 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่แน่จริงครับ ไม่รับคำท้า ^^ จากคุณ : เชษฐา - [ 6 พ.ค. 47 23:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 . จากคุณ : Z4t4nGuru bofh - [ 7 พ.ค. 47 00:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ศีรษธ -> ศีรษะ โด่เอ้ย ป๊อดนี่นา :P by the way, ตอนแรกเห็นเสี่ยวซาเจอท่อนซุง นึกว่า มต จะใช้ท่อนซุงเรือกล้วยอีก จากคุณ : ด็อก - [ 7 พ.ค. 47 03:50:03 A:67.165.107.111 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ้.. ท่านมือปราบอะไรกันจะหลงกลแล้วเร๊อะ.. ^______________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 7 พ.ค. 47 07:31:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 55555 คุณด็อก ไม่จำเป็นผมจะไม่ใช้มุขซ้ำหรอกครับ ^^V อิ อิ ตอนพิเศษสอง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2801347/W2801347.html จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 7 พ.ค. 47 08:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เสี่ยวซ่าโคตรจะอึดเลยอ่ะ ตกเหวมาสองรอบแล้ว  ยังรอดมาได้วุ้ย งั้นต่อไปขอเสี่ยวซ่ากับบันจี้จั้มดีกว่า  อุอุอุ จากคุณ : ตอกะจอ - [ 7 พ.ค. 47 10:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุยกับคนอ่าน นจ ลอกไรยะ กล่าวหาๆ :P นป ค่าลิขสิทธิ์ (' ' )))((( ' ') ลิขสิทธิ์ไรเหรอ อิ อิ scottie ไม่ติงต๊องเหมือนศึกหกภพ แน่นอนอยู่แล้ว เพราะมันคนละเรื่องกัน อิ อิ ตอกะจอ ล่องแก่งๆ ^^ อยากไปลองเหมือนกันนะนั่น รสา รสา ตอบเรื่องนั้นไว้ในกระทู้ที่แล้วนะครับ น้ำลายบูด 555มีน้ำลายบูดคนเดียวที่ชอบมุข จุกสาหัสของเรา ^________^ <<เลียนแบบ Z4t4nGuru bofh เสี่ยวซาไม่เคยโง่เลยนะท่าน แค่มันไม่รู้เรื่องบางเรื่องเท่านั้น มม ปากกว้าง ตีนกาขึ้น ด็อก ยุขึ้นๆ แต่ยุให้สองตอนนี่ไม่ขึ้น อิ อิ GTW ไม่ใช่วิชาลิงเกาะหลักท่าน เป็นตุ๊กแกเกาะเสา ต่างหาก [:-Ancharee-:] ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนครับ รภารินทร์ นิยายเรื่องนี้มี 300 ตอนนะจ๊ะ มาอวยพรให้เกิน 50 แค่นั้นจะไปพอได้ไงจ๊ะ ..new.. ไฉนท่านพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษเอ่ย สำหรับท่านอื่นๆ ที่แวะเวียนเข้ามาแล้วไม่ได้ลงชื่อ ก็สวัสดีด้วยนะครับ ถ้าว่างๆ ก็ช่วยลงชื่อเอาไว้ให้หน่อย ถือเป็นการให้กำลังใจทีมงานนะครับ แต่ถ้าไม่ค่อยว่างก็ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 7 พ.ค. 47 10:08:59 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คราวนี้ตกเหวมาด้วยรีดผ้าไปด้วย ถ้าไม่เข้าใจมุข แวะไปชมได้ที่ http://www.extremeironing.com จากคุณ : ด็อก - [ 7 พ.ค. 47 10:16:15 A:67.165.107.111 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14                             จากคุณ : [:-Ancharee-:] - [ 7 พ.ค. 47 12:57:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หนอยแน่ เจ้าเกี่ยมฮุ้น!! ชั่วร้ายจริงๆ.. ขี้โกงทั้งปีทั้งชาติ.. ฮึ่ยยยย.......... จากคุณ : new(กำลังอิน mode) - [ 7 พ.ค. 47 13:46:29 A:169.252.4.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ป.ล. at the ofice no thai keyboard.. ที่เห็นทุกที ใช้ก๊อบปี๊ เอา.. เก่งป้าว....โฮ่โฮ่ <- this either จากคุณ : ..new.. - [ 7 พ.ค. 47 13:49:29 A:169.252.4.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เก่งๆ จากคุณ : มต - [ 7 พ.ค. 47 14:14:45 A:210.86.193.84 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 เซียนแพทย์ท่าจะม่องก็คราวนี้ ไม่ก็คุณหนูเสร็จแน่ จากคุณ : scottie - [ 7 พ.ค. 47 16:44:26 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ลงชื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กำลังสนุกเลย จากคุณ : ตานุ่นภารโรง - [ 8 พ.ค. 47 06:33:08 A:202.129.13.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ทำไมตอนนี้ยังไม่ได้ลงชื่อว่าแฮปไปนะ แต่ก็เอามาคืนแล้วค่ะ คุณตั้ม เราไปตอบเพิ่มเติมไว้แล้วเหมือนกันค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 8 พ.ค. 47 18:23:28 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โก๊ะโกะ กำลังศึกษาครับ แต่ยังมีข้อไม่เข้าใจอยู่เยอะ กะว่าให้มันโตมันฝึกไปก่อน พอมันเก่งๆ เราก็ให้มันซื้อมาเล่น แล้วก็ให้มันสอน ฮ่าๆๆ ตอนนี้ฝึกเดินกับคอมไปพลางๆ ^^" เล่นแค่ หนึ่งในสี่ ของกระดานปกติ แต่ยังไม่ค่อยจะเวิร์คเลยครับ ถ้าอยากจะเล่นสงสัย รสาต้องต่อให้ซักสี่หมาก (มากกว่านั้นก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ) อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 9 พ.ค. 47 22:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ้าว ทต เล่นโกะก็ไม่บอก เหอเหอ (เคยเล่นเหมือนกัน) จากคุณ : เชษฐา - [ 9 พ.ค. 47 23:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 23 บทที่ 45 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2810575/W2810575.html#3 จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 11 พ.ค. 47 21:51:52 ]