W2803965 จำปาหน้าบ้าน* [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 10

คุณ [:-Ancharee-:] หมายความว่าไงครับ นี่ ถ้าไม่เห็นกระทู้ในเฉลิมไทยคงนึกว่าคุณ [:-Ancharee-:] ชอบทำตัวเงียบนะ wink

คุณ wok คงจะรู้นะครับว่าของภาษาลาวเขาดีเยี่ยมเพียงไร หนุ่มน้อยปะแป้ง

คุณ นัทตี้ คงมีผิดน่ะครับขออภัยด้วย เป็นการแกะตัวลาวเป็นตัวไทยครั้งแรก ต่อไปคงคล่องกว่านี้ ขอบคุณครับที่ติชม มาลัยสงกรานต์

คุณ รสา รสา ได้ครับยังไงคงไม่หายไปไหน หนุ่มน้อยปะแป้ง

คุณ canossa มีเรื่องเล่าประกอบอีกแล้ว smile

'จารย์ GTW กินแห้ว

คุณ scottie เชิญตามอัธยาศัยครับ หนุ่มสงกรานต์

---------------------------------------------------------------------------

พากย์ลาว(ต่อ)

แต่แล้ว มามื้อหนึ่ง ข้อยกับถึนบ้านหลังจากเลิกาน ก็พบกับความเส้าโสกสะหลดใจ กกขามถกตัด เหลือแต่ตอเป็นกุดกุดสูงเพียงหัวเขา ใบ และ ง่าของมันก็กองโยะโยะตามพื้นดิน บลิเวนหน้บ้านแจ้งจ่างป่าง ลมล่วงดี เป็นที่สะอาดตา แต่ในหวใจของข้อย มันเย็นวาบ ดั่งมีส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายได้ขาดไป ข้อยยืนขึงยู่หน้าบ้าน เว้าหยังบ่ออก เหลียวไปที่ปากร่อน บ่อมถะหนนนี้ตกใส่ถะหนนใหย่ เห็นต้นไม้ยังเหลืออยู่สองต้น แต่ปายกุด นอกนั้น ก็เห็นลิ้มล่าออไปตะหลอดทาง ข้อยเข้าไปหน้าบ้าน แล้วสอบถามคนในเรือน

"พวกใดมาตัดต้นไม้ยูแถมทางนี้รึ"

เมียข้อยตอบว่า

"พวกรับเหมาม่า เค้าว่ามันขีดสายไฟฟ้า"

"อันนี้ มันเป็นกานทำลาย มุ่นอับยับจั่งซี้"

"ข้อยเว้าแล้วเว้าอีกว่า บ่อยากให้ตัด ข(อ) ให้รานแต่ง่าที่มันเด่ไปหาสายไฟ หลือว่าตัดแต่งง่าสูง จิ่งง่าต่ำไว้จักสองสามง่า เพื่อบ่ให้มันตาย แต่เค้าบ่ยอมฟัง บ่แม่นพวกบ่ลิสัดไฟฟ้าม่า มันแม่นพวกรับเหมา จึ่งเว้ายาก"

"หมดแล้ว ... บ่มีร่มให้คนชิมอีกแล้ว! ปูกตันไม้ต้นหนึ่ง กว่าซิใหย่ปานนี้ ก็ต้องหลายปี" ข้อยจิ่มย่างน้อยใจ

"ผู้ใดก็ร้องขอ บ่อยากให้ตัดจำดิน ลุงหนึ่งยู่ปากกฮ่วม แล่นไปบอกทางกำแพงนะคอน ให้มาเบิ่งแยงช่วย เมื่อเจ้าหน้าที่มารอด กานตัดก็ยุดชะงักไปชั่วคาว เจ้าน้าที่กำแพง แนะนำให้ตัดแบบจิ่งง่าต่ำไว้ เพาะต้นไม้แคมถะหนนเส้นนี้ไกสายไฟหลายสิบควน ดั่งนั้น ต้นฝางสองต้นยู่ปากร่อน จิ่งยังเหลือยู่ เพียงแต่ปายกุดก็บ่เป็นหยัง ถึงบ่ตาย"

หลังจากนั้นมา ที่หน้าบ้านข้อย บ่มีเด็กน้อยส่งเสียง บ่มีเสียงหัวยอกล้อกันอีก มันมืดเงียบ เป่าเปี่ยว มีแต่แสงแดดอันร้อนจัด เจือจาน ไปทั้วบลิเวนนั้น ข้อยรู้สึกแห้งแล้งในหัวใจ และเสียดายยู่บ่เลิบ่แล้ว

ข้อยคึดยู่หลายมื้อ คึดหาแนวต้นไม้ ที่จะเอาปูกแทนใหม่ ว่าจะเอาต้นหมากน้ำนมมาปูก เพาะว่าเห็นมันเป็นร่มดี แต่ถึงบ่มีมถึกตัด ยู่เลื้อยๆ เพาะว่า มันสูงชัน อาดเด่ไปติดกับสายไฟฟ้า คึดจะเอาต้นม่วง ต้นลำไยมาปูก แต่พิจาละนาเบิ่งคัก ๆแล้ว ก็จะถึกตัดค-กับต้นขาม อิกปะกานหนึ่ง ต้นไม้ที่กินหมากนั้น มันดึงดูดใจเด็กน้อยให้ปีนขึ้น และ อาดจะตกลงมาเป็นอันตะลายเถิงแก่ซีวิตก็เป็นได้ ข้อยบ่ปาถะหนา เห็นเด็กน้อยหลือใผก็ตาม ตกต้นไม้เพาะมันเป็นพาบสะเทือนใจ ดีบ่ดี ตนเองอาดจะหัวใจวายตายก่อนผู้ปะสบอับัดเหตนั้นซ้ำ ข้อยคิดจะเอาต้นไม้ที่มีดอกงาม ๆ นั้นมาปูก แต่บ่มีเวลาที่จะไปซอกหาเอามา จึ่งได้แต่แนนไปทางหลังบ้านตนเอง เห็นต้นจำปา พอมบานดอกสีขาวสะอาดงามตา สิ่งกีบหอมหอมหอม บ่ว่ายามเช้า ามสวาย และ ยามแลง ต นหนึ่งยู่ข้างเรือน

ข้อยลงมือปูกต้นดอกจำปาสามต้น ใส่แคมทางที่หน้าบ้าน โดยเรเอียด ไลยะห่างหันพ(อ) สมควน ความจิงข้อยย่ากปูกหลายกว่านั้น แต่ย้านมันถิ่กัมโพด ต้นดอกจำปาปูกง่าย เพียงแต่ตัดเอาง่า ยาวปะมานค่าแขน หลื(อ)ค่าวา มาฝังไว้ก้ไก้แล้ว นอกจากปูกใส่ที่หน้าบ้านตนเองแล้ว ข้อยยังเอาง่าดอกจำปา ไปยายให้หลาย ๆ ต้น ที่ยู่ทางร่วมเดียวกัน ปูกอีก แต่ละคนก็ปุกด้วยความหมเอาใจใส่ และวางไลยะให้สหม่ำสะเหมอกัน อันนี้มันเฮ็ดให้ข้อยมีชุ่มชื่นดีใจ และเชื่อว่า ทางกานบ้านเมือง ก็จะฮู้สึกเช่นเดียวกัน

ต้นดอกจำปาที่ปูกใหม่นี้ ข้อยได้ล้อมรั้วไว้ เพื่อบ่ให้คน หลื(อ)สัด ไปต้องไปชน อันจะเฮ็ดให้มันหักโค่นตายไป ข้อยทดน้ำ บำลุงเป็นย่างดี เช้า สาย บ่าย แลงข้อยแยงแต่ต้นดอกจำปาเหล่านี้ เวลาผ่านไป หลายปี้ หลายเดือน มันก็ปิ่งใบอ่อน ต่(อ)มาก็เป็นใบเขียวสดชื่น ชูง่าสูงขึ้น เทียละเล็กละน้อย

หลายปีต่(อ)มา ยู่ที่หน้าบ้านของข้อย และ ตะหลอดสายทางร่วมนี้ ก็มีร่มเย็นสะบาย เป็นร่มต้นดอกจำปา ที่มีใบดกหนา ต้นดอกจำปาบ่ ต่ำ บ่อสูงพ(อ) ปะมาน มันเป็นต้นดอกไม้ที่บานยู่ ทุก ละดูกาน บานต้อนรับสายฝน สายลม และแสงแดด มันเป็นดอกไม้มิ่งขวัญของดินแดนลาว
ตี้หน้าบ้านนข้อย กับคืนมามีชีวิดชีวาอีก มีคนมาแจ่เข้า ชิ้มฮิ่ม มีเด็กน้อย มานั่งยอกกัน ส่งเสียงมันมอง เค้าพากันเก็บดอกจำปามากองไว้ บางคนก็ร้อยเป็นพวงมะไล แล้วก็เอามาค้องใส่ค(อ) ใส่แขน มันเป็นพาบที่ปะทับใจ แก่ ผู้ ที่ได้พบเห็นทุกคน

แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 47 21:47:03

จากคุณ : MMII - [ 8 พ.ค. 47 21:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11

พากย์ไทยกลาง(ต่อ)

วันหนึ่งเมื่อกลับถึงบ้าน ผมก็ต้องพบกับความเศร้าโศก ต้นมะขามถูกโค่น เหลือไว้เพียงตอสูงแค่เข่า กิ่งก้านกองอยู่บนพื้นดิน สนามหน้าบ้านกลับโล่งโจ้ง ลมพัดสะดวกและแลเห็นไปไกลขึ้น แต่ใจผมกลับรู้สึกว่ามีสิ่งขาดหายไปจากตัว เป็นการสูญเสียอย่างมหาศาล ผมยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น ที่ปลายซอยระหว่างทางเชื่อมของถนน ผมยังห็นต้นไม้เหลืออีกสองต้น มีเพียงตอนบนที่ถูกบั่นไป ส่วนต้นอื่น ๆวางระเกะระกะตามพื้น ผมวิ่งเข้าบ้านไปถามหาว่าเกิดอะไรขึ้น

"วันนี้ใครมาตัดต้นไม้ตามถนน"

"ผู้รับเหมาน่ะซี เค้าว่าต้นไม้มันเกะกะสายไฟฟ้า" ภรรยาผมตอบ

"หมดกัน วินาศสันตะโรกันแล้ว" ผมโอดครวญ

"ชั้นก็ขอร้องเค้าตั้งหลายทีว่าอย่าตัดทั้งต้น เอาแค่ยอดที่มันสูงระสายไฟ เหลือกิ่งไว้หน่อยอย่าให้มันตาย เค้าก็ไม่ยอมฟัง คงพวกผู้รับเหมาน่ะไม่ใช่พวกการไฟฟ้าหรอก เลยไม่ค่อยจะสนใจ"

"นั่นปะไร! . . . ไม่เหลือร่มเงาให้คนผ่านไปใครมาแล้ว รู้ไม้นี่ว่าใช้เวลากี่ปีถึงจะโตขนาดนั้น" ผมตัดพ้ออย่างขื่นใจ

" ใคร ๆ ก็ช่วยกันพูดว่าอย่าตัด แม้แต่ลุงที่ปากซอยยังแล่นไปที่เทศบาลไปสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น การตัดต้นไมาได้หยุดลงเมื่อเจ้าหน้าที่มาถึง เค้าบอกให้ผู้รับเหมาทิ้งกิ่งเตี้ยๆ ไว้บ้าง ที่สุดต้นไม้ทั้งถนนก็ห่างสายไฟหมด ยังเหลือต้นฝางสองต้นอยู่ ไม่ต้องตายไป"

นับแต่นั้น ไม่มีเสียงเด็ก ๆ ที่หน้าบ้านผมอีก มีแต่ความเงียบเชียบว่างเปล่า ข้างนอกตรงที่เคยมีต้นไม้ มีแต่แดดและร้อนอ้าว ผมรู้สึกโหวงเหวงข้างใน ผมคิดถึงต้นไม้และเสียงเด็ก ๆ ยิ่งนัก ผมครุ้นคิดอยู่หลายวันว่าจะหาต้นอะไรมาปลูกแทนต้นมะขามดี ลางทีผมอาจปลูกมะเฟืองเพราะให้ร่มดี แต่ที่สุดแล้วคงถูกโค่นลงมาอยู่ดีเพราะกิ่งก้านมันคงโตสูงไประสายไฟฟ้าเข้าอีก ยิ่งกว่านั้น ต้นไม้ให้ผลมักดึงดูดเด็ก ๆ มาปีนป่าย และอาจพลัดตกลงมาได้ ความคิดนี้รุมเร้าจนผมกลัดกลุ้มใจ อาจทำให้เป็นโรคหัวใจไปเสียก่อนเอุบัติเหตุเช่นนั้นจะเกิดขึ้น ผมเห็นว่าไม้พุ่มหลายชนิดเวลาผลิดอกก็สวยดีแต่คงไม่มีเวลามาดูแลมัน ขณะคิดคำนึงอยู่ ผมก็เหลือบไปเห็นต้นจำปาออกดอกอยู่ที่ริมสนามใกล้ครัว กลิ่นหอมของดอกสีขาวกรุ่นกำจายทั้งเช้าสายบ่ายค่ำ

ดังนั้น ผมจึงปลูกต้นจำปาเป็นแถวตามถนนตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน เว้นระยะพอห่าง ผมออยากปลูกมากกว่านั้นแต่กลัวจะรก จำปานั้นขึ้นง่ายเพียงปักชำกิ่งยาวสักฟุตลงในดิน

แทนที่จะปลูกต้นจำปาแต่ในรั้วบ้าน ผมจึงตัดสินใจปลูกทดแทนต้นไม้อื่นของเพื่อนบ้านทุกคนที่ถูกโค่นไป ผมทำรั้วต้นอ่อนกันไม่ให้คนและสัตว์ชนขณะที่มันกำลังออกราก ผมรดน้ำเป็นประจำ ผทำนบำรุงเลี้ยงดูและชื่นชมทุกขณะที่มันเจริญเติบโต หลายเดือนผ่านไปอย่างแช่มช้า ต้นจำปาของผมแทงกิ่งผลิใบออกยอดเขียว

หลายปีต่อมา หน้าบ้านผมและตลอดซอยก็มีแต่ควาาร่มรื่นจากหมู่ต้นจำปาลาว ต้นมันสูงปานกลาง ออกดอกทั้งปี มันบานตอนฝนตก แดดออก และลมพัดผ่าน มันคือดอกไม้แห่งความภาคภูมิใจของชาติลาว

สนามหน้าบ้านกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ใครไป ใครมาก็หยุดพักใต้ร่มให้คลายร้อน เด็ก ๆ มานั่งเล่นกัน

เสียงดังมีความสุขของพวกเขากลับมาอีกครา บางคนเอาดอกจำปาลาวมาร้อยเป็นมาลัยห้อยรอบแขนรอบคอ เห็นพวกเขาแล้วผมก็มีความสุข

---------------------------------------------------จบ---------------------------------------------------
แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 47 21:53:33
แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 47 21:43:06

จากคุณ : MMII - [ 8 พ.ค. 47 21:39:09 ]