บทที่ 2 การสอบ



รถม้าได้ตรงดิ่งเข้าไปสู่ประตูอันแข็งแกร่งลงอาคมของโรงเรียนเมเซอร์ซึ่งเป็นโรงเรียนสอนเวทย์มนต์แห่งเดียวในประเทศอีสเทนที่เลียร์อาศัยอยู่กับลุง

เสียงรถม้าหยุดลงพร้อมกับประตูของรถม้าเปิดผ่างให้ราฟท์และเจ้าหลานชายเดินลงไป ในเขตปราสาทใหญ่ที่ใหญ่มากจนภายในถึงกับมีร้านค้าต่างๆที่ถูกสร้างเป็นอาคารเล็กๆอยู่ภายใน
อาทิเช่น ร้านขายหนังสือ ร้านขายเครื่องเขียน ร้านขายเสื้อผ้า ร้านขายขนม ร้านขายของจิปาถะซึ่งมีขนาดใหญ่ ร้านขายอาหารกับเครื่องดื่ม และโรงเตี๊ยมอีก2แห่ง

ร้านเหล่านี้ถูกตกแต่งหน้าร้านได้อย่างยอดเยี่ยมเพื่อดึงดูดสายตาผู้ที่ผ่านไปมา และมันก็ได้ผลจนทำให้เลียร์อยากวิ่งเข้าไปในทุกๆร้านเลยก็ว่าได้แต่ทว่า. . .

“เฮ้ ราฟท์”เสียงเรียกจากชายชุดเสื้อคลุมเสื้อสีแดงเลือดหมูผู้อารมณ์ดีเอ่ยทักขณะเห็นผู้มาใหม่ลงจากรถม้า แล้วชายคนนั้นก็จึงค่อยๆย่างสามขุมตรงมาที่ราฟท์

“อ่าว เซนฟรา นายมาทำอะไรที่นี่”ลุงที่ปกติมีท่าทีขึงขังกลับเปลี่ยนเป็นคนละคนเมื่อได้เจอกับคนรู้จักที่มีนามว่าเซนฟรา

“เออ ฉันพาเจ้าลูกชายทั้ง2คนมาซื้อของและมาพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมหน่ะ นายก็รู้ว่าพวกเด็กๆชอบอยู่ที่โรงเตี๊ยมนี้แค่ไหน แล้วนายหล่ะ”เซนฟราพูดพลางขยับรอยยิ้มเรียวๆตรงมุมปากที่เต็มไปด้วยหนวดกรุ่มกริ่ม พร้อมกับใช้ศอกถองไปที่ลำตัวของเพื่อน

“อ้อ ฉันก็มาพาเจ้าหลานชายตัวดีมาสอบเข้านะสิจะอะไรซะอีก”ลุงราฟท์เอาคืน แล้วเขาก็ผลักเจ้าหลานชายออกไปพบปะและรู้จักกับเพื่อนผู้ใจดีของลุง
เลียร์ต้องเดินออกไปพร้อมกับทำตัวไม่ถูกที่อยู่ต่อหน้าเพื่อนของลุงซึ่งเขานึกว่าจะมีแต่พวกคงแก่เรียนและชอบสนทนาแต่เรื่องหนังสือน่าเบื่อพวกนั้น
ยิ่งเซนฟราเดินเข้ามาใกล้เลียร์เท่าไหร่เขาก็รู้สึกเหมือนเป็นสัตว์ป่าที่ตื่นตระหนกกับผู้คนได้ง่ายและพร้อมจะทำร้ายทุกคนได้ตลอดเวลาแต่เขาก็ต้องสะกดกลั้นมันเอาไว้ แล้วเขาก็ประสบความสำเร็จ

“นี่เองหรอ หลานของแก“แล้วเซนฟราก็มองสำรวจรอบๆใช้สายตาไล่ไปตาใบหน้าและลำตัวของเลียร์พร้อมจ้องตาของเขาเขม็ง

“เหมือนมาก เหมือนกับ ลาคก์ไม่มีผิดเลย โดยเฉพาะที่ดวงตา แต่สีผมก็เหมือนกับของมีเรียเป๊ะ”เซนฟราดูอารมณ์ดีมากขึ้นกว่าเดิมที่เห็นเลียร์ แต่เหมือนการสนทนาของเพื่อนของลุงกำลังจะหยุดลงเพราะลุงราฟท์ของเขาก็ตัดบทโดยการบอกว่าจะไปกรอกใบสมัครและไปเอาเลขที่สอบมาให้เลียร์แล้วฉุดเจ้าหลายชายตัวดีให้ไปด้วยเพราะบนถนนมีผู้คนคับคั่งเต็มไปหมดและอาจจะพลัดหลงกันเวลาไหนก็ได้


หลังจากที่ลุงของเขาทิ้งให้เขานั่งรออยู่ที่หน้าร้านอาหารและเครื่องดื่มพลางสั่งโกโก้เย็นมาดื่มดับกระหายคลายร้อน และมองผู้คนที่สัญจรไปมาอยู่หน้าร้านอย่างรีบเร่ง
สักพักเลียร์ก็เห็นร่างลุงของลุงเดินปะปนมากับฝูงชนพร้อมกับตรงมาที่เขาซึ่งนั่งเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่หน้าร้านขณะที่เด็กบางคนแม้เวลาเดินยังถือหนังสืออ่านเพื่อเตรียมสอบอยู่เลย

“เอ้านี่ หมายเลขสอบของแก และนี่บัตรสำหรับผู้เข้าสอบ รับไปซะ”ลุงพูดพร้อมกับยัดกระดาษแผ่นเล็กๆ2แผ่นใส่ในมือเขา

“เออ ทำไมผมได้เลขที่ตั้ง 259ละครับ”เลียร์เกิดพลั้งปากถามออกไปโดยไม่ได้คิด

“โว๊ย เรื่องมากจริงๆเลย จะสอบรึเปล่า”ลุงผู้รำคาญต่อการที่ต้องตอบคำถามต่างๆของเจ้าหลานชายสบถออกมาอย่างเริ่มหงุดหงิด

“ครับ ครับ สอบครับ”เลียร์รีบตอบอย่าทันทีโดยไม่ต้องคิด

ไม่นานก็มีเสียงดังลั่นประกาศออกมาจากยอดหอคอยเล็กที่อยู่ติดกับหอคอยสูงที่มีธงสีฟ้าขาวโบกสะบัดอยู่บนยอดที่เลียร์เคยเห็นก่อนจะเข้ามาในเขตแดนของโรงเรียน ประกาศลงมา

“ถึงผู้มาสอบทุกท่าน ขอย้ำ ถึงผู้ที่เข้าสอบทุกท่าน ขณะนี้ทางโรงเรียนได้อนุญาตให้ผู้สอบ เข้าห้องสอบได้แล้ว”เสียงประกาศอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมาอีก2-3ครั้งทำให้เด็กชายหญิงทั้งหลายหยุดการกระทำแล้วเดินเป็นขบวนตรงไปที่ทางเข้าปราสาท

“แกก็ไปเข้าห้องสอบกับเขาได้แล้ว ลุงจะรอฟังผลอยู่ตรงนี้”

ไม่ทันขาดคำกลุ่มคนผู้ซึ่งรีบไปเข้าห้องสอบเหล่านั้นก็ได้ผลักเลียร์ให้ไปตามทางก่อนที่เขาจะได้เอ่ยคำลากับลุงของเขาและแล้วกลุ่มคนก็ค่อยๆชะลอความเร็วลงเมื่ออยู่หน้าปราสาทเพราะต้องผ่านการตรวจบัตรเพื่อที่จะเข้าไปในห้องสอบซะก่อน

เมื่อมาถึงคิวของเขาที่จะเข้าไปในห้องสอบผู้ตรวจบัตรที่อยู่หน้าประตูก็มองบัตรขอเขาอยู่พักก่อนจะปล่อยเขาเข้าไปข้างในพร้อมอาการโล่งใจไป1อย่างของเลียร์ที่กลัวว่าบัตรจะผิดพลาด แล้ว
เมื่อเขาเข้าไปข้างในก็พบกับลูกศรชี้ทางอยู่เต็มไปหมดและที่แปลกก็คือลูกศรเหล่านั้นกำลังลอยอยู่กลางอากาศและมีตัวเลขอยู่ข้างใต้กำกับไปตามทางที่ชี้ไปว่า
<- เลขที่1ถึง150
และลูกศรอีกอันที่ชี้และมีตัวอักษรขึ้นมาว่า
เลขที่ 151ถึง300 ->

<- เลขที่300ถึง450

และก็มีอีก2-3ป้ายที่ขึ้นแบบเดียวกันแต่เปลี่ยนตัวเลขเป็นเลขอื่น ส่วนเขาก็เดินเดินตามป้ายที่สองที่ขึ้นว่า เลขที่151-300ไป เมื่อเดินไปสุดก็พบห้องที่เปิดประตูรออ้าไว้และเห็นกลุ่มนักเรียนส่วนใหญ่มานั่งคอยอยู่ก่อนแล้วและอาจารย์ผู้คุมสอบก็เข้ามารอนักเรียนที่ขาดไปอีก3-4คนซึ่งนั่นก็รวมถึงเลียร์ด้วย เพราะเมื่อเขาเดินเข้ามา ก็ถูกทุกๆสายตาที่มาคอยสอบอยู่ก่อนแล้วนั้นจับจ้องเขาที่เดินไป เมื่อเลียร์หาที่นั่งที่อยู่ริมหน้าต่างได้แล้วทุกสายตาจึงหันกลับไปสนใจหน้าห้องอย่างเดิม

“เอาหล่ะ 2-3คนที่ยังไม่มา เราก็คงจะไม่รอแล้ว”อาจารย์แม่มดท่าทางใจดีพูด จากนั้นก็เป็นการแจ้งลายละเอียดของข้อสอบให้ทุกๆคนทราบกันท่วนหน้า

“ข้อสอบจะมีด้วยกัน3ชุด ชุดแรกจะเป็นวิชาภาษาเวทย์มนต์ จะมีเวลาให้ทำ1ชั่วโมง ชุดที่2 จะเป็นวิชา ประวัติศาสตร์และตำนาน มีเวลาทำ1ชั่วโมงเช่นกัน และชุดสุดท้าย วิชาพืชวิเศษ ก็มีเวลาทำ1ชั่วโมงเหมือนเดิม ขอย้ำว่าห้ามขีดเขียนสิ่งใดลงไปในกระดาษข้อสอบเพราะทางเราจะแจกกระดาษคำตอบให้และให้เขียนคำตอบลงไปในนั้นแทน จำไว้ว่าควรนำความรู้เท่าที่มีอยู่ออกมาใช้ให้เต็มที่ ไม่สำคัญว่าจะได้มากน้อยแค่ไหนเพราะมันเป็นสิ่งที่ทุกคนยังไม่เคยเรียนจริงมากก่อนเลย เอาหล่ะ3..2..1.. เริ่มทำได้” เมื่ออาจารย์อธิบายอย่างละเอียดจบ

ทุกคนเริ่มตั้งหน้าตั้งตากับข้อสอบ ดูอย่างคนที่นั่งแถวหนาของเลียร์ที่เขียนยิบไม่มีการหยุดหายใจเลย ทำให้เลียร์เริ่มหันมาสนใจข้อสอบของตัวแล้วก็ต้องจอดสนิทเพราะว่าแค่ข้อแรกเขาก็ตอบไม่ได้ซะแล้ว

1.อารัฟ เดอ ฟลาเอสวิง คือคาถาสำหรับใช้ทำอะไร?
1.สำหรับเรียกสิ่งของ 2.สำหรับการจุดไฟ 3.สำหรับการส่งของ 4.สำหรับการการเคลื่อนย้ายสิ่งของ

โชคยังดีที่ข้อสอบเป็นตัวเลือกไม่เช่นนั้นเลียร์ก็คงตายสนิทไปแล้ว เขาก็เลยเลือกข้อ4.เนื่องจากหมุนปลายด้ามปากกาขนนกแล้วมันชี้ไปที่ข้อ4

เวลาผ่านไปสักพัก. . .

เลียร์ก็ยังต้องเจอกับข้อสอบอีก3ชุดแต่บางข้อก็รู้บางข้อก็มั่วเอาทำให้เขาถูกคนข้างๆจ้องมองเอาเพราะทำเสร็จก่อนเวลาทุกฉบับ เมื่อทุกคนทำเสร็จแล้วก็ค่อยๆทยอยออกไปเผื่อรอฟังผลในอีก30นาทีต่อมา

ไม่นานผลคะแนนขอเลียร์ก็ออกมาโดยที่จะต้องไปเอาที่ๆเคยกรอกใบสมัครและเมื่อลุงของเลียร์ไปอ่านผลคะแนนสอบที่ปรากฏก็ออกมาว่า

* * * * * * * * * *

ชื่อผู้สอบ เลียแอนเดอร์ มิทริส อายุ 13ปี 2เดือน
สอบวันที่ 17/05 ศักราชเซนต์โอแลน

ผลคะแนนเต็ม50

วิชา ภาษาเวทมนต์ ได้ 34
วิชา ประวัติศาสตร์และตำนาน ได้ 21
วิชา พืชวิเศษ ได้ 28

คะแนนรวมต่ำสุดที่เข้าได้คือ 82
คะแนนรวมที่ได้ 83

ผลปรากฏออกมาว่า สอบเข้าได้

* * * * * * * * * *


และเมื่อเลียร์ได้ดูเขาก็แทบอยากไม่เชื่อสายตาของตัวเองเพราะว่าเขาสอบเข้าได้ด้วยความสามารถ+การมั่วอีกนิด แต่เหตุผลสำคัญก็คือเขาสอบได้แล้ว ความปิติยินดีก็บังเกิดขึ้นอย่างล้นหลาม ความตื่นเต้นที่อยากจะประกาศให้รู้กันท่วนหน้า ซึ่งทำให้เขาอยากตะโกนออกไปดังๆว่า

“ฉันสอบเข้าได้”

และเขาก็หลุดปากทำอย่างนั้นจริงๆโดยไม่รูตัว แต่เมื่อเสียงถูกเปล่งออกมาแล้วก็ทำให้หลายคนรอบข้างหันมามองแบบสนใจ เขาจึงต้องรีบเบนหน้าหนีแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ลุงราฟท์ของเขาก็ยังคงมองคะแนนแบบอึ้งๆอยู่อย่างนั้นแต่แล้วเมื่อสติ กลับมาหาลุงแล้วเขาจึงบอกกับเจ้าหลานตัวดีว่า

“นี่อย่างเพิ่งดีใจไป แกยังเหลือการสอบสำภาษณ์อยู่อีก”แล้วลุงก็ขมวดคิ้วเป็นสัญญาณแห่งความจริงให้เลียร์ได้รับรู้

เลียร์หยุดเนื้อเต้นจากการดีใจแล้วกลับมามองหน้าลุง แต่รอยยิ้มเมื่อครู่กลับหายไปจากใบหน้าของเขาแล้ว

“มีใครเคยสอบสัมภาษณ์ตกบ้างไหมครับ”เขาถามออกไปแบบที่ไม่ต้องการคำตอบ

แต่ทว่าลุงของเขาไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งที่หลานชายอยากให้เขาตอบเอาซะเลยเพราะเขากลับพูดให้เลียร์กลัวซะอีก

“ก็อาจจะมี แต่ฉันไม่รู้” เขาพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าเลียร์อย่างเคร่งเครียด

“ถึงผู้ที่สอบเข้าได้ทุกท่าน ขอย้ำถึงผู้ที่สอบเข้าได้ทุกท่าน ให้ไปรายงายตัวด่วนที่ห้องสอบเพื่อสอบสัมภาษณ์” เสียงเดิมที่คุ้นเคยแต่มีข้อความที่เปลี่ยนไปถูกประกาศออกมาอีก2-3ครั้ง

เลียร์จึงค่อยๆเดินเข้าในปราสาทเพื่อจะไปสอบสัมภาษณ์อย่างลังเลใจ แต่เขาก็ต้องพยายามผ่านไปให้ได้ . . . .

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------((ติดตามบทต่อไปนะ บทที่3"โรงเตี๊ยมเดอฟรีช"))

ช่วยติชมแนะนำด้วยนะ หรือถ้าเจอคำผิดก็ช่วยบอกอีกด้วยนะเพราะเราอาจจะตรวจแล้วดูไม่ทั่วถึง(สายตาไม่ค่อยดีอ่ะ)