เริ่มต้นด้วยบรรทัดที่ว่างเปล่า อีกไม่นานมันจะกลายเป็นเรื่องราวสะกิดใจเล็ก ๆ (สักนิดนึงก็ยังดี)

วันนี้ผมนั่งมองดูฝนตกที่หน้าต่าง
วิทยุทรานซิสเตอร์ตรงหัวเตียงก็กำลังขับขานเพลงฝนตกที่หน้าต่างเช่นกัน
แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกับทุกครั้ง
ทั้งที่ฝนตกเหมือนเดิม
น้ำหล่นเป็นทางหยาดสายเหมือนเดิม
เสียงฝนกระทบสังกะสีกังวานเหมือนเดิม
แต่ใจมันกลับเต้นเป็นจังหวะที่แตกต่างจากเดิม
ทำไม
ทำไม
เพราะอะไร


ลุกจากหน้าต่างเดิน อาด ๆ ทิ้งตัวลงบนเตียง
หลับตาทั้ง ๆ ที่ไม่ง่วงเลยสักนิด
บางครั้งผมก็อยากหลับตา
บางครั้งผมก็ไม่อยากมองเห็นอะไร
บางครั้งความมืดมันก็ให้ความรู้สึกดีกว่าที่คิด
ความรู้สึกที่ดีกว่าตอนลืมตา
เพราะอะไร



หลับตามองความมืดใต้เปลือกตา
ความมืดที่คุ้นเคย
เสียงฝนดังเปาะแปะกระทบหูเป็นระยะ
ฝนเริ่มตกหนักขึ้นกว่าเดิม
เพลงฝนตกที่หน้าต่างกำลังจะจบไป
แต่ความรู้สึกบางอย่างในสมองยังไม่คลายไป
เพราะอะไร


ผล็อยหลับไปพร้อมกับเสียงฝนโดยไม่รู้ตัว



หลับ




ไม่ได้ฝันอะไร
ทำไม
เพราะอะไร



ตืนขึ้นมาพร้อมคราบน้ำตาที่หางตา
ฝนหยุดตกไปแล้ว
เดินงัวเงียไปตรงหน้าต่าง
นกน้อยกำลังโผบินกลับรัง
กลิ่นก้อนดิน ต้นไม้ใบหญ้าอ่อน ๆ กระทบปลายจมูก
สายลมชื้นเย็นกระทบผิวกายจนสั้นสะท้าน
พระอาทิตย์ปล่อยแดดอ่อน ๆ ปะทะตาช่างงามจับใจเหลือเกิน
แต่ทำไม
ความรู้สึกเดิม ๆ ตอนฝนตก
ยังไม่หายไป
ยังคงวนเวียนอยู่ไม่คลาย
เพราะอะไร


ฝนลาไปแล้ว
บรรยากาศงามตาเข้ามาทดแทน
แต่เรา
เหมือนไม่มีอะไรเข้ามาทดแทนความรู้สึกที่ขาดหายไปได้เลย
ความรู้สึกเจ็บปวดที่วิ่งย้อนเข้ามาพร้อมกับสายฝน
ฝนหมดไปแล้ว
แต่ความรู้สึกเจ็บนั้นยังไม่หมดไป
พระอาทิตย์กำลังส่องแสง
เหมือนใจมันกำลังหมดแรงลงไป
เพราะอะไร


เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
รู้สึกใจเต้นแปลก ๆ เหมือนโหยหา
วิ่งเข้าไปรับโทรศัพท์
พูดเสียงตะกุกตะกัก
ได้ยินน้ำเสียงปลายสาย
เพื่อนโทรมา
ความรู้สึกเก่า ๆ ตอนฝนพร่ำก็วิ่งเข้ามาอีกครั้ง
เพราะอะไร



เรากำลังรออะไร
รอใครสักคนหรือเปล่า
คนที่มาพร้อมกับฝน
อยู่กับเรากลางสายฝน
แต่เมื่อฝนจากไป
ใครคนนั้นก็ได้จากไปพร้อมกับสายฝน
ทิ้งให้เราหยุดชมความงามหลังฝนเพียงคนเดียว
เพราะอะไร







เพราะอะไร




รู้สึกว่าตัวเองหายไปซะนาน


ยังไงฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งนะครับ กับบทความด้นสด ๆ ข้างบน