CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown



    =Chance & Destiny=...Chapter 7...(THE END)

    ...มาแล้วจ้ามาแล้ว ถึงตอนจบจนได้เนอะ...ไม่รู้ว่าจะถูกใจคนติดตามรึเปล่านะคะ...งั้นไปอ่านกันเลยดีกว่าเนอะ...

    ................................................................

    ในขณะที่ผมนอนแผ่หลาอยู่กลางสนามหน้าบ้าน สายตามุ่งตรงไปยังหมู่ดาวนับล้านเบื้องบน แต่จิตใจกลับล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย
    ...ภูเก็ต...ใช่แล้ว...ในตอนที่ผมกำลังใช้ชีวิตอย่างเรื่อยเปื่อยอยู่อย่างนี้ ผมควรจะออกตามหาโลกส่วนตัว เพื่อพักกาย และที่สำคัญ...พักหัวใจตัวเองด้วย
    เมื่อมีเรื่องจูงใจเกิดขึ้น ผมก็ดีดตัวเองลุกขึ้นจากเสื้อผืนเล็กนั้นทันที ก่อนจะค่อยๆ รวบแล้วพิงมันไว้กับกำแพงบ้าน จิตใจของผมมันบินไปถึงภูเก็ตเสียแล้ว แต่ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวเข้าไปในบ้าน เสียงที่ตะโกนก้องดังมาจากข้างบ้านก็ทำให้ขาของผมหยุดชะงัก
    “เรน...เรนอยู่มั้ย...ช่วยพลอยด้วย พลอยเป็นอะไรไม่รู้...เรน”
    ผมรีบปีนกำแพงข้ามไปบ้านพลอยโดยไร้การลังเลใดๆ อีก ทันที่ที่ผมเปิดประตูเข้าไป ผมเห็นอาพัฒน์ตกจากรถเข็นลงมานั่งอยู่ที่พื้น ข้าวของกระจัดกระจาย ผมจึงรีบอุ้มท่านขึ้นมานั่งบนรถเข็น
    “พลอย...พลอยอยู่ในห้อง...” ผมไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปในห้องพลอยทันที สิ่งที่ผมเห็น มันบีบรัดหัวใจจนแทบจะหยุดเต้น ร่างของพลอยแน่นิ่งไร้สติ ดวงหน้าที่เคยสดใส ที่เคยปรากฏรอยยิ้มให้ผมได้ชื่นชมเสมอ เปรอะไปด้วยเลือดที่ไหลออกทางจมูก ตัดกับใบหน้าที่ขาวซีดไร้ความรู้สึก
    “พลอยเรนอยู่นี่นะ พลอยอย่าเป็นอะไรนะ”
    ผมรีบวิ่งไปในครัว เปิดตู้เย็นหาน้ำแข็งแล้วบิดใส่ถุง ก่อนจะกลับเข้าไปในห้องแล้วอุ้มพลอยออกมา โชคดีที่ผมยังได้เอารถเข้าบ้าน ผมอุ้มพลอยขึ้นรถทันที ก่อนจะค่อยๆ พยุงอาพัฒน์ขึ้นรถตามไปด้วย
    “อาพัฒน์ครับ เอาน้ำแข็งประคบที่หว่างคิ้วของพลอยนะครับ มันจะช่วยให้เลือดแข็งตัวเร็วขึ้น”
    อาพัฒน์ทำตามที่ผมบอกทุกอย่าง ผมเห็นสีหน้าวิตกของอาพัฒน์ที่ถึงแม้ว่าจะพยายามปกปิด แต่มันก็ปิดไม่มิด
    หากวันนี้ผมไปอยู่บ้านเจ้าวุธเหมือนทุกวัน พลอยจะเป็นยังไงบ้าง...ผมไม่อยากคิดเลย พลอยไม่เคยไม่สบายหนักขนาดนี้ พลอยไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

    “พลอยปลอดภัยแล้วนะ เป็นไข้สูง อาจจะเป็นเพราะเครียดมากไปหน่อย เส้นเลือดฝอยในโพรงจมูกเลยแตกทำให้เกิดเลือดกำเดาไหล” คำพูดของหมอทำให้ผมหายใจได้ทั่วท้อง
    “พัฒน์ ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อย” หมอพลผู้เป็นเพื่อนสนิทของอาพัฒน์เดินเข้ามาเข็นรถอาพัฒน์เข้าไปในห้อง ส่วนผมก็ขอเข้าไปเยี่ยมพลอย

    “พลอย...เรนอยู่นี่นะ พลอยได้ยินเรนมั้ย”
    ร่างซีดขาวยังนอนไม่ไหวติง มีแต่จังหวะสูดและผ่อนลมหายใจอย่างแผ่วเบาเท่านั้นที่ผมจะสังเกตเห็นได้ ผมจับมือเธอเบาๆ ก่อนจะยกขึ้นมาแนบจมูก
    “มันจะสายไปมั้ย...ถ้าเรนจะบอกว่าเรนหลงรักพลอยซะแล้ว...พลอยได้ยินเรนมั้ยครับ”
    เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ทำให้ผมวางมือพลอยลงบนเตียงทันที เพราะผมรู้ว่า...คนที่จะเข้ามาเป็นใคร...
    “พลอยอาการหนักเหรอเรน” รอยวิตกที่ปรากฏบนสีหน้าของเต้ทำให้ผมรู้ว่าในใจของเต้นั้นมันเปี่ยมไปด้วยความรักเพียงไหน
    “หมอบอกว่ามีไข้สูง เส้นเลือดฝอยในโพรงจมูกแตก นายมาก็ดีแล้ว ฉันจะได้กลับ”
    “เดี๋ยวเรน...ฉันอยากให้นายอยู่...พลอย...”
    ผมรีบพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน “อย่าเลย นายอยู่ล่ะดีแล้ว พลอยคงดีใจที่ได้เจอหน้านายเป็นคนแรก”
    เต้กำลังจะพูดเพื่อจะดึงผมไว้ แต่พลอยรู้สึกตัวพอดี ผมจึงได้โอกาสเดินออกไปทันที...ผมไม่ต้องรอคำตอบจากปากพลอยอีกแล้ว...เพียงแค่ได้เห็น ผมก็ให้คำตอบกับตัวเองได้...
    .....มันสายเกินไป.....

    ท้องฟ้าวันนี้มืดครึ้มไร้แววสดใส ความเงียบสงบยิ่งทวีความเหงาให้กับผมมากขึ้น ไม่มีแม้แต่เสียงนกร้องขับขานเหมือนทุกวัน ผมนั่งพิงต้นทองกวาวซึ่งตอนนี้กำลังผลิดอกสีแสดสวย แม้จะไม่สูงใหญ่นัก แต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่ให้ผมได้พักพิงได้ในตอนนี้
    เสียงใบทองกวาวต้องพลิกพลิ้วไปตามกระแสลม หากต้านแรงลมไม่ไหว ดอกสีสวยก็พร้อมจะปลิดขั้วลงมาได้ทุกเมื่อ...นี่ล่ะธรรมชาติ ผมเองก็เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาตินั้นเหมือนกัน จะแปลกอะไรหากวันหนึ่ง จะเป็นผมบ้างที่จะต้องปล่อยร่างให้หลุดร่วงกลับคืนสู่ผืนดิน
    ผมตกอยู่ในภวังค์มนต์ตราจากบรรยากาศรายรอบ...และขวดเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ในมือ ผมไม่ได้ยินแม้แต่เสียงใบไม้แห้งกรอบที่ถูกย่ำลงสู่พื้น ตั้งใจจะกระดกน้ำสีสวยเข้าปาก แต่ก็มีเสียงเรียกขัดไว้เสียก่อน
    “เรน...ทำไมนายทำตัวแบบนี้ ทำไมไม่ไปเยี่ยมพลอยบ้าง”
    “มีนายทั้งคน พลอยเขาก็ดีขึ้นแล้วล่ะ ไหนจะพี่ภูที่เพิ่งกลับมาอีก ฉันก็แค่คนอื่น จะทำอะไรได้มากกว่านี้อีกเหรอ”
    ผมตอบไปโดยไม่มองหน้าคนถาม ก่อนจะยกขวดแก้วในมือกระดกเข้าปาก แต่ไม่ทันที่ผมจะได้กลืนน้ำนั้นลงคอ คนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ปราดเข้ามากระชากคอเสื้อผมจนผมไม่ทันได้ตั้งตัว
    “แล้วนายไม่คิดบ้างเหรอ ว่าพี่ภูกลับมาทำไม”
    “ไม่...มันไม่ใช่เรื่องของฉัน นายแหละว่าที่น้องเขย ควรที่จะดูแลทุกอย่างนั่นล่ะถูกแล้ว”
    ทันทีที่ผมพูดจบก็รับรู้ถึงแรงกระแทกจากกำปั้นของเต้เข้าที่ปากผมเต็มเปาจนผมลงไปกองที่พื้น ผมบอกได้คำเดียวว่ามึนไปหมดและผมก็ไม่เข้าใจด้วยว่าผมได้ทำผิดอะไร ทุกอย่างที่ผมพูดที่ผมเข้าใจ มันถูกต้องทุกอย่างแล้วไม่ใช่เหรอ...
    “เมื่อไหร่ตานายจะสว่างสักทีฮะเรน...นายจำได้มั้ย...นายเคยบอกฉันว่าอะไร...สิ่งที่ได้มาง่ายๆ ก็จะเสียมันไปง่ายๆ แล้วนายล่ะ ...สิ่งนั้นเข้ามาอยู่ในมือนาย โดยที่นายไม่ต้องตามหา ไม่ต้องไขว่คว้าอะไรเลยแท้ๆ นายกลับจะเขวี้ยงมันทิ้งไป นายคิดว่านายทำถูกแล้วงั้นเหรอ”
    “นายหมายความว่าไง...พลอย...”
    คำตอบที่ผมได้รับคือรูปถ่ายเคลือบพลาสติกใสที่เต้โยนลงมาที่ตรงหน้าผม มันเป็นรูปที่ผมไม่เคยได้เห็น พลอยไม่เคยให้ผมดูสักครั้ง ภาพที่พลอยยิ้มรับกล้องร่าเริงสดใสผิดกับการถ่ายรูปในทุกๆ ครั้ง...และแน่นอนไม่ใช่พลอยที่หม่นหมองเหมือนอย่างปัจจุบัน
    ทันทีที่สมองสั่งการ ผมพลิกกลับไปยังด้านหลังของรูป สิ่งที่ผมเห็นทำให้ลมหายใจผมขาดห้วง...

    ...หากหัวใจมีเพียงหนึ่งเดียว ฉันก็ยินดีที่จะฝากมันเอาไว้กับผู้ชายคนนี้
    แม้ว่าเขา...จะไม่เคยรับรู้เลยก็ตาม...

    ผมจ้องรูปในมืออย่างปวดร้าว ภาพค่อยๆ พร่าเลือนเนื่องจากแววน้ำในตาของผมบดบัง ทำไมผมจึงปล่อยให้เธอเจ็บได้ถึงเพียงนี้...ทุกสิ่งที่ผมทำไปมันทำร้ายเธอแค่ไหน...ผมไม่อยากจะคิดเลย
    “มีอีกเรื่องที่นายต้องรู้...” ผมหันไปมองหน้าเต้ทันที เพื่อจะรอคำพูดต่อไป
    “พลอย...ไม่ได้เป็นไข้หวัดธรรมดา...ไม่ใช่แค่เส้นเลือดฝอยแตก” หัวใจผมหล่นวูบ...นี่พลอยกำลังเป็นอะไร
    “พลอยเป็นอะไร...บอกฉันมา...พลอยเป็นอะไร” ผมเขย่าแขนเต้เพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ
    “ลูคีเมีย...มะเร็งเม็ดเลือด...” ผมอ้าปากค้างกับคำตอบที่ได้รับและได้แต่ส่ายหน้ากับคำตอบนั้น
    “ไม่จริงใช่มั้ย พลอยไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงขนาดนั้นหรอก นายโกหกใช่มั้ย”
    “จริง...พลอยเป็นมาตั้งนานแล้ว แต่พลอยเข้มแข็งมาตลอด...เพื่ออะไรรู้มั้ย...เหตุผลเดียวที่พลอยมี...คือนายไง...พลอยอยู่ได้ กัดฟันทนมาจนทุกวันนี้ก็เพราะนายไงเรน”
    คำตอบที่ได้ทำให้ผมเข่าอ่อน เหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มมาที่ผมคนเดียว พลอยทำทุกอย่างเพื่อผม แล้วผมล่ะตอบแทนอะไรไปให้เธอ...ผมกลับตอบแทนเธอด้วยความเจ็บปวดงั้นเหรอ...
    “เหลือเวลา...เหลือเวลาสำหรับฉันอีกเท่าไหร่” เต้ตอบด้วยน้ำเสียงปวดร้าวและเยือกเย็น
    “จะหายขาดถ้าการปลูกถ่ายไขกระดูกสำเร็จ...แต่ถ้าไม่ได้...เดือนเดียว...”
    ผมไม่รีรออะไรอีก รีบวิ่งไปที่รถแล้วขับออกไปทันที ไม่ต้องคิดอีกแล้วว่าจุดหมายนั้นเป็นที่ใด

    “เสียใจด้วยนะ หมู่เลือดเดียวกันก็จริงแต่เซลล์เม็ดเลือด...เข้ากันไม่ได้” คำตอบของหมอทำให้ผมหัวเสีย
    “ผมช่วยอะไรพลอยไม่ได้เลยเหรอครับ...ผมจะทำอะไรได้บ้าง”
    “สิ่งเดียวที่เราจะทำได้ สร้างกำลังใจให้กับพลอยให้มากที่สุด อาให้คำแนะนำได้เท่านี้ล่ะ อาเองก็ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้” ผมจำใจพยักหน้ารับคำของหมอ ผมกัดฟันไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา ผมทำให้พลอยได้เท่านี้จริงๆ เหรอ...
    พี่ภูเดินมาตบไหล่เพื่อถ่ายทอดกำลังใจให้กับผม ดูแล้วพี่ภูก็พยายามควบคุมความรู้สึกให้มากที่สุด พี่ภูก็คงเสียใจอยู่ไม่น้อยที่เป็นสายเลือดเดียวกับพลอยแท้ๆ แต่ก็ไม่สามารถช่วยพลอยได้เลย
    ...และคำเดียวที่เหมือนกับมีดปลายแหลมปักลงกลางใจผมอย่างเต็มแรง...นั่นคือ...
    “คุณหมอคะ คนไข้ช็อกค่ะ”
    พลอยถูกส่งตัวเข้าห้องไอซียูทันที ร่างแน่นิ่งที่นอนอยู่บนเตียงฉุกเฉิน จมูกและปากสวยได้รูปที่อยู่ใต้ฝาครอบเครื่องช่วยหายใจช่างบีบรัดหัวใจของผมเหลือเกิน
    สามชั่วโมงที่นั่งรอคำตอบอยู่หน้าห้องไอซียูไม่มีใครไม่มีน้ำตา จิตใจของทุกคนจดจ่ออยู่กับคำพูดคำเดียวของหมอที่จะเปิดประตูออกมา...
    “....คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ...”

    “เราต้องรอผู้บริจาค ซึ่งตอนนี้ติดต่อขอรับไปแล้ว ต้องรอว่าเซลล์เลือดจะเข้ากันได้รึเปล่า...ทำยังไงก็ได้ให้เร็วที่สุดเพราะหากเซลล์มะเร็งกระจายไปทั่วแล้ว...เราก็ต้องยอมแพ้”
    “ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอครับ”
    “ไม่มี”
    ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดค่อยๆ กะพริบเกลี่ยน้ำที่มาเกาะอยู่ที่ขอบตาให้จางออกไป ไม่อยากให้พลอยมาเห็นผมในสภาพนี้ มันจะยิ่งทำให้เธอไม่สบายใจ
    มืออูมๆ ที่ผมเคยจับจูงมาตั้งแต่เด็ก บัดนี้แทบจะเป็นเพียงหนังหุ้มกระดูก มันซีดขาวไร้สีเลือดหล่อเลี้ยง มีรอยคล้ำเป็นจุดเป็นจ้ำไปทั่ว...ผมสงสารเธอเหลือเกิน
    “พลอยครับ...เรนอยู่ตรงนี้แล้วนะ เรนจะไม่ทิ้งพลอยไปไหนอีกแล้ว คนดีของเรน ตื่นมาฟังเรนพูดสิพลอย พลอยได้ยินเสียงเรนมั้ยครับ” ทุกอย่างเงียบ แม้ว่าเครื่องช่วยหายใจถอดออกไปแล้ว แต่ผมยังติดต่อกับเธอไม่ได้สักที...พลอยจ๋า พลอยอยู่ไหน เรนรอพลอยอยู่นะ รอพลอยอยู่คนเดียว...
    “ถ้าไม่มีพลอย...แล้วเรน...จะอยู่ได้ยังไงล่ะ”
    ผมซบหน้าลงบนฝ่ามือเธออย่างหมดแรง น้ำตาที่พยายามจะกักเก็บก็ไร้แรงต้านอีกแล้ว ผมปล่อยให้มันไหลลงรดฝ่ามืออันซีดขาวไร้เรี่ยวแรงนั้น เพียงครู่ผมก็รับรู้ได้ถึงแรงขยับของฝ่ามือที่เกาะกุมอยู่ เสียงหัวใจของผมมันเต้นกึกก้องดังกลองชัย
    “พลอยฟื้นแล้วครับ อาหมอครับพลอยฟื้นแล้ว”
    ....................................................................

    จากคุณ : Cookie CO. - [ 12 พ.ค. 47 00:38:16 A:203.113.66.73 X:203.150.209.232 ]