"สวัสดีค่ะ" เสียงใสๆของพนักงานเสิร์ฟที่ยืนอยู่หลังเคาเตอร์เก็บเงินลอยเข้าหูผม ซึ่งเป็นเรื่องปกติเมื่อมีใครผลักประตูร้านค็อฟฟี่ ช้อป เข้ามา
ร้านค็อฟฟี่ ช้อป นี้เป็นร้านประจำของผมไม่ว่าเวลาใดก็ตามผมมักจะมาที่นี้เสมอทั้งเวลาสุขและเวลาเศร้า อาจจะเป็นเพราะว่าร้านนี้อยู่ใกล้บ้านและการตกแต่งของร้านที่ดู โล่งเป็นระเบียบและสะอาดด้วยกระมัง จึงทำให้ร้านนี้เป็นร้านโปรดของผมไปโดยปริยาย โดยปกติผมมักเลือกนั่งใกล้ประตูทางเข้าร้านเพราะจะได้เห็นการสัญจรไปมาของผู้คนข้างนอกและง่ายต่อการสังเกตของเพื่อนหรือคนที่นัดไว้ แต่วันนี้ผมไม่ต้องการนั่งใกล้ๆประตู ผมจึงเลือกที่จะนั่งในสุดของร้านแทน
"จะรับอะไรดีค่ะ" พนักงานเสิร์ฟเดินมาถามหลังจากผมหย่อนก้นลงนั่งไป ไม่กี่นาที
"อืม
กาแฟมอคค่า แก้ว"
"มอคค่านะค่ะ" เธอก้มลงจดยุกยิกลงบนสมุด "รอสักครู่ค่ะ" เธอกล่าวแล้วเดินจากไป
ผมมองดูไปรอบๆร้าน มีแขกอยู่เพียงไม่กี่โต๊ะเท่านั้น ในเวลานี้ซึ่งเป็นเวลาบ่ายเกือบเย็น(ในไม่ช้ากาแฟกลิ่นหอมกลุ่นก็ถูกวางลงบนโต๊ะ)ผมมองไปยังโต๊ะที่อยู่ใกล้กับประตู โต๊ะตัวนั้นมีคู่รักคู่หนึ่งนั่งอยู่ ภาพของพวกเขาทำให้ผมคิดถึงผมกับผู้หญิงคนหนึ่ง
มันเป็นเหตุการณ์ที่ยากจะลืม
วันนั้นผมต้องรีบเดินทางไปทำงานผมจึงต้องออกจากบ้านเร็วเป็นพิเศษเพื่อจะได้ขึ้นรถเมล์เที่ยวต้นๆทัน เมื่อไปถึงหัวมุมที่อยู่ไม่ไกลจากป้ายรถเมล์ ด้วยความเร่งรีบของผมจึงทำให้ผมเดินชนกับเธอเข้า
"ขอโทษค่ะๆ" เธอกล่าวระล่ำระลัก แววตาของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ
"ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเองที่ไม่เดินดูตาม้าตาเรือ"
"แต่ว่าฉันทำให้เสื้อคุณเปื้อน"
ผมก้มลงมองดูเสื้อ บริเวณเหนือกระเป๋าเสื้อมีรอยลิปสติกสีแดงจางๆติดอยู่ "ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมจัดการเอง"
เธอทำท่าว่าจะพูดแต่ผมต้องรีบขึ้นรถเมล์จึงไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร ตลอดทั้งวันนั้นผมไม่ได้ใส่ใจกับรอยลิปสติกนั้นเลย เย็นวันนั้นผมเจอเธอเป็นครั้งที่สองขณะที่ผมกำลังลงจากรถ
"คุณค่ะ" เธอกวักมือเรียกผมดูเหมือนว่าเธอจะจำผมได้ "เรื่องเมื่อเช้าต้องขอโทษจริงๆนะค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับเรื่องเล็ก"
"แต่ว่า
" เธอทำสีหน้าเป็นกังวล "ให้ฉันทำอะไรเป็นการขอโทษคุณเถอะนะค่ะ"
ผมมองเธอดูท่าเธอคงจะไม่ยอมแน่ๆถ้าตอบปฏิเสธ "ก็ได้ครับ งั้นคุณเลี้ยงกาแฟผมสักแก้วก็แล้วกัน พอดีผมรู้จักร้านดีๆแถวนี้"
วันนั้นเราคุยกันนานมาก ก่อนจะจากกันเธอได้ให้เบอร์โทรผมเอาไว้(อันที่จริงผมเป็นคนขอเบอร์โทรเธอน่าจะถูกกว่า)
"ทำไมวันนี้กลับเย็นนักล่ะ" แม่ผมถามหลังจากที่ผมกลับมาถึงบ้าน
"ไม่มีอะไรหรอกครับ" ผมบอก ก่อนจะเดินเข้าห้องไป
ภาพของเธอยังคงติดตา ผมหวังว่าพรุ่งนี้คงจะได้เจอเธออีก
วันรุ่งขึ้นผมออกจากบ้านเร็วเหมือนเมื่อวานโดยหวังว่าจะไดพบเธอแถวป้ายรถเมล์แต่เมื่อไปถึงผมกลับไม่พบเธอดังที่หวังไว้ ผมพยายามที่จะรอเมื่อแน่ใจว่าคงไม่พบแน่ๆผมจึงตัดสินใจขึ้นรถไปทำงาน
ตกเย็นผมลองมองหาเธออีกครั้งแต่ก็เหลว ระหว่างทางกลับบ้านผมนึกได้ว่าผมขอเบอร์เธอไว้
"ลืมไปได้ไง" ผมบ่นกลับตัวเองก่อนที่จะเดินจ้ำอ้าวกลับบ้าน เมื่อกลับไปถึงผมรีบเข้าไปในห้องค้นหาเบอร์ของเธอ แต่ก็ไม่เจอ ผมเริ่มหยุดค้นแล้วนั่งคิด "หรือว่ายังอยู่ในกระเป๋ากางเกง" ผมเปิดประตู เห็นน้องชายกำลังเดินขึ้นมา "ตั้ม เห็นกางเกงพี่ไหม"
"กางเกงพี่ก็อยู่ในตะกร้าไง" ตั้มบอก "แต่ไม่รู้ว่าเอาไปซักยังนะ
ผมวิ่งลงบันไกอย่างเร็วมุ่งตรงไปที่ตะกร้าผ้าทันที โชคดีที่ยังไม่ถูกซักผมรื้อหากางเกงอยู่นานในที่สุดก็เจอ ผมค่อยๆล้วงเอาเบอร์โทรออกมา
"เจอแล้ว" ผมยิ่มแก้มปริก่อนจะวิ่งไปคว้าโทรศัพท์มือถือในห้องมากด ในใจหวังว่าจะมีคนรับ
"สวัสดีค่ะนี้ นิ พูดค่ะ"
"สะ
สวัสดีครับ ผมต้อมครับ" ผมพูดพยายามระงับอารมณ์ที่ตื่นเต้นไว้
"ต้อม?ต้อมไหนค่ะ"
"ต้อม คนที่คุณเดินชนเมื่อวานไงครับ"
"อ๋อ
คุณนั้นเอง" เธอตอบ "ฉันนึกว่าคุณจะไม่โทรมาซะแล้ว"
"ขอโทษครับ" ผมผงกหัวขึ้นลงเป็นเชิงขอโทษอย่างกับว่าเธอจะเห็น "เอ่อ
แต่ว่าพรุ่งนี้คุณว่างไหมค่ะ คือผมอยากพบคุณอีก"
เสียงหัวเราะเบาๆดังมาจากอีกฝั่ง "อืม
พรุ่งนี้หรือค่ะ"
"ครับพรุ่งนี้บ่ายที่ป้ายรถเมล์"
"แล้วฉันจะไปค่ะ"
จากคุณ :
โอฮาน่า 
- [
13 พ.ค. 47 09:54:48
]
แก้ตัวจากเรื่องที่แล้วด้วยเรื่องนี้ครับ "เรื่องเล่าของชายในร้านกาแฟ"
