CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown



    ตัวละคร...คนคิดกับคนเขียน [2] -

    ฉันสร้างตัวละครในจินตนาการขึ้นมาแล้ว...สิ่งที่ต้องทำต่อไป คือฉันจะต้องผูกเรื่องจากตัวละครของฉัน
    ผูกเรื่องจากตัวละคร...ฉันคงต้องจินตนาการต่อไปสินะว่าเรื่องของตัวละครในจินตนาการของฉันจะเป็นอย่างไร
    แล้วฉันจะเริ่มตรงไหนดีล่ะ...

    "เริ่มที่ 'ฉันตั้งท่าจะเขียนนิยายสักเรื่องหนึ่งมาหลายวันแล้ว' ...สิครับ" ตัวละครช่างแนะของฉันเสนอ
    "เรื่องนี้ไม่ได้มีฉันเป็นตัวละครด้วยสักหน่อย"
    "ก็ไม่เห็นให้ผมทำอะไรเลย แถมปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่มีตัวประกอบสักคน
    ฉะนั้นคุณนั่นแหล่ะต้องเป็นตัวละครกับผม"

    จริงสินะ การจะพัฒนาตัวละครจะต้องสร้างสถานการณ์และตัวประกอบ
    จากนั้นก็เพิ่มทัศนคติของตัวละครลงไป แล้วทัศนคตินั้นก็จะสร้างพฤติกรรม...

    สมองของฉันเริ่มทำงานแล้ว ฉันคงต้องสร้างสถานการณ์ให้เขาสักอย่างก่อน
    "อยากเดินทางไหม?" ฉันถามเขาอย่างกระตือรือร้น
    เขาส่ายหน้า "อยากช่วยคิด"

    ฉันไม่สนใจตัวละครที่กำลังดื้อ เขาจะทำให้การผูกเรื่องของฉันมีอุปสรรค
    "เมื่อเกิดสถานการณ์หนึ่งๆ ขึ้น ตัวละครจะมีเหตุการณ์ในชีวิตที่ผ่านมาบ่งบอกว่า
    เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไรกับสถานการณ์นั้นๆ"
    ฉันคิดว่าฉันเริ่มเรื่องได้แล้ว...

    "อยากเจอใครไหม? จะสร้างตัวประกอบให้" ฉันหันไปถามเขาอีกครั้ง
    "อยากช่วยคนเขียนคิด"
    ฉันทำเป็นไม่ได้ยิน...

    ตัวละครที่เหมือนคนจริงๆ จะต้องมีอดีต มีที่มา...
    และสิ่งนั้นจะบอกได้ว่าเขาจะพูดอย่างไร ทำอย่างไร กับสถานการณ์ที่ฉันสร้างขึ้น
    "คุณต้องปล่อยให้ผมพูดเองโดยที่คุณไม่ได้ตั้งใจบ้างนะครับ"
    "แต่..." ฉันไม่แน่ใจ "ส่วนใหญ่แล้วพฤติกรรมจะต้องคาดหมายได้นะ"
    "แต่ปฏิกิริยาของตัวละครจะขึ้นกับสถานการณ์ สถานที่และอารมณ์" เขาแย้ง ซึ่งนั่นเป็นความจริง
    "แปลว่าถ้าสิ่งที่ตัวละครพูดไม่ใช่พฤติกรรมที่คาดหมาย ก็น่าจะต้องมีสิ่งแวดล้อมอะไรบีบคั้นอยู่"
    ฉันพยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด และการรับรู้ของฉันกำลังแปรเปลี่ยนไป

    "แต่คุณก็รู้ ว่าตัวละครอย่างผมไม่ชอบอยู่ภายใต้แรงกดดัน ผมอาจจะทำอะไรที่คุณไม่คาดคิดได้เสมอ"
    "อย่างนี้..." ฉันเริ่มพูดไม่ออก เขาหักเลี้ยวอีกมุมหนึ่งจนฉันตั้งตัวไม่ทัน
    "ฉันชักกลัวแล้วว่าฉันอาจไม่สามารถเขียนจนจบได้"
    "คุณเขียนจบแน่" เขาให้กำลังใจ "แต่ต้องเสี่ยงที่จะไม่รู้บทสรุปก่อนบ้าง" เขายิ้มน้อยๆ อย่างไว้ภูมิ

    ฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าคราวนี้เขามาเหนือความคาดหมายของฉันไปมากกว่าทุกครั้ง
    แต่...เขาห้ามฉันตัดสินใจแทนเขา แล้วจะให้ฉันปล่อยตัวละครไปตามยถากรรมงั้นหรือ...

    "การผูกเรื่องให้เป็นโครงเรื่องที่สมจริงต้องมีตัวละครที่สมจริง...
    บางครั้งคุณต้องปล่อยให้ตัวละครเลื่อนไหลไปเอง ราวกำลังอยู่ในกระแสแห่งวิถีทางที่คุณไม่อาจกะเกณฑ์"
    ตัวละครของฉันเอ่ยขึ้นเหมือนกวี

    "ไปหัดพูดอะไรลึกซึ้งแบบนี้มาจากไหน?" ฉันอดถามไม่ได้ เขาอมยิ้มอีก และไม่ยอมตอบคำถาม

    สิ่งที่เขาเสนอดึงดูดใจฉัน
    ดูเหมือนว่าโครงเรื่องของฉันครั้งนี้ คงจะต้องเป็นไปอย่างที่เขาต้องการอย่างไม่อาจจะหลีกเลี่ยง
    ถึงแม้จะเสี่ยงบ้าง แต่ฉันก็ยอม...ฉันเหมือนศิลปิน ที่มักจะทำอะไรสักอย่างด้วยอารมณ์มากกว่าเหตุผล

    .....
    .....
    .....

    หากฉันไม่ได้ผูกเรื่องและคิดบทสรุปไว้ก่อนอย่างทุกครั้ง...
    ฉันก็อยากจะรู้จริงๆ ว่าเรื่องนี้จะมีจุดเริ่มต้นอย่างไร...
    จะผ่านวิกฤติที่เป็นความขัดแย้ง แล้วลงเอยได้เหมือนเรื่องที่ใครๆ เขียนหรือไม่

    แต่ตัวละครของฉันกลับสนใจแต่เพียงการสร้างอารมณ์และการรับรู้แก่คนอ่านเท่านั้น

    "ไม่ต้องมีสถานการณ์อะไรก็ได้หรือ" ฉันถามเหมือนกำลังอยู่บนหนทางที่เต็มไปด้วยหมอกที่เขาพาฉันเดินไป
    "มีสิ อาจจะเป็นสถานการณ์ง่ายๆ แล้วเราก็มีแรงกระตุ้นที่จะส่งนำผู้อ่านเข้าสู่เรื่องราว เท่านี้ก็พอ" เขาตอบ
    "แรงกระตุ้น...อย่างไรล่ะ?" ฉันหันไปมองเขาแต่ก็มองไม่เห็น หมอกขาวๆ กำลังหนาทึบ
    "เริ่มที่...คุณอยากจะเขียนนิยายสักเรื่องหนึ่งมาหลายวันแล้วสิ"

    เสียงของตัวละครของฉันดังกังวานท่ามกลางหมอกขาวนั้น...ฉันนึกว่าเขาอยู่ข้างๆ ฉันเสียอีก
    "แล้วเราก็สร้างแรงต้าน สร้างความขัดแย้ง ให้แรงกระตุ้นนั้นมีอุปสรรคเพื่อเรียกร้องความสนใจ"
    "ตัวละครของฉันนี่ล่ะ อุปสรรคและตัวขัดแย้งของฉันเอง" ฉันพูดด้วยเสียงประชดประชัน เขาหัวเราะ

    "ฉันไม่นึกเลยว่าจะเขียนเรื่องออกมาแบบนี้"
    "แบบนี้ไม่ดีหรือครับ?" ฉันได้ยินเสียงของรอยยิ้มในน้ำเสียงของเขา
    "เรื่องต้องมีเหตุมีผลนะ" ฉันอาจจะทำตามอารมณ์มากเกินไป...มากเกินไปจริงๆ
    "อาจดูเหมือนไร้เหตุผล แต่ผมก็คิดว่าเรื่องที่คุณกำลังเขียนนี้มีที่มาและเข้าใจได้
    อย่าลืมสิว่าปฏิกิริยาขึ้นอยู่กับสถานการณ์และอารมณ์ที่บีบบังคับ" เขาอ้างทฤษฎี

    ฉันเริ่มไม่แน่ใจในทางที่เขาพาไป ฉันหยุดยืนและไม่เดินต่อ...
    "ฉันจำได้ว่าฉันไม่ใช่ตัวละครในเรื่องนี้นี่นา"
    "ใช่...คุณเป็นคนเขียน" เขายืนยัน แต่เหมือนการพูดลอยๆ มากกว่า
    "ฉันสร้างคุณขึ้นมา" ฉันเริ่มสับสน "และฉันกำลังผูกเรื่องด้วยตัวละคร"
    "แล้วคุณก็สร้างสถานการณ์" เขาเสริมอีก
    "แต่...สถานการณ์ที่ฉันสร้างขึ้นมา...ไม่ใช่แบบนี้นี่นา...ใช่ไหม?"
    "เรื่องต้องมีความไม่แน่นอน สถานการณ์เปลี่ยนแปลงได้เสมอ"

    เขายิ้ม...ฉันมองเห็นเขาบ้างแล้ว...ผ่านหมอกที่เริ่มจางลง
    "แล้วเรื่องนี้ ก็น่าจะมีสิ่งไม่คาดคิด...ไม่น่าเป็นไปได้...มีเรื่องให้ประหลาดใจ และคาดไม่ถึงด้วย...ดีไหมครับ?"
    "ไม่หรอก ไม่ดี...พอแล้วล่ะ"
    ฉันคิดว่าฉันควรจะเลิกเขียนดีกว่า...
    ฉันรู้สึกว่าฉันเริ่มกลัวตัวละครของฉันเอง
    ดูเหมือนว่า เขาจะไม่ได้เป็นเพียงแค่ตัวละครในเรื่องของฉันเท่านั้น...ไม่น่าเป็นไปได้...
    .....
    .....
    .....

    แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 47 10:07:05

    จากคุณ : ninaM - [ 16 พ.ค. 47 09:24:43 ]