และแล้วนักเดินทางของเราก็ย้อนเวลาไปอีกครั้ง

"คราวนี้ที่ไหนอีกหล่ะ"เดอาน์มึนๆถาม

"ไม่รู้สิลองไปถามคนในกระท่อมเล็กๆนั่นดีกว่า"วิมลี่เสนอไอเดีย

"ก็ดี"เคอัสตอบสั้นๆ

ทั้งหมดก็ตรงไปยังกระท่อมเล็กน่ารักแล้วเคาะประตูไม้จิ๋วเบาๆคนละทีเพื่อเรียกเจ้าของบ้าน

ฉันเปิดเอง ฉันเปิดเอง เสียงอันอ่อนหวานของผู้หญิงที่อาศัยอยู่ในบ้านพูดขึ้นมา

"มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าค่ะ"หญิงผมสีดำขลับราวกับท้องฟ้าในยามราตรี ปากของเธอแดงดั่งกลีบกุหลาบ ผิวสีน้ำนม ตอบมาเมื่อเห็นแขกแปลกหน้า

"คือเราอยากจะขอทราบว่า ที่นี่มันคือที่ไหนครับ”วิมลี่ถามสาวสวยอย่างสุภาพตามนิสัย

“เออที่นี่คืออนาจักรของราชินีผู้เป็นแม่เลี้ยงของฉันเองแหละ”หญิงสาวตอบ

“แล้วคุณบังเอิญรู้จักวิลเฟรที่เป็นพ่อมดไหม”วิมลี่เริ่มเก็กเสียงพูดขึ้นทำให้การสนทนาในครั้งนี้เริ่มน้ำเน่าลงทุกทีๆ

“เออคงไม่หรอกพวกคุณกลับไปเถอะ”หญิงสาวผู้น่ารักตอบ

“ใครมาหน่ะสโนวไวท์”เสียงที่ดังมาจากในบ้านเอ่ยขึ้น

“ยุ่งน่า กลับไปทำงานไป๊”สโนวไวท์ผู้ซึ่งทุกคนคิดว่าเรียบร้อยกลับตะคอกออกมาทำให้นางฟ้ากลายเป็นนางมารได้อย่างฉับพลัน

“เอองั้นถ้าเราขอพักอยู่ที่นี่ซักคืน-2คืนจะได้ไหม”เดอาน์เริ่มถามอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะเดี๋ยวคุณเธออาจจะตะคอกกลับมาเหมือนที่ทำเมื่อครู่ก็ได้

“เออ โอเคเข้ามา”สโนวไวท์ผู้ที่ดูเหมือนเรียบร้อยตอบแบบห้าวๆ

“เดี๋ยวก่อนนะวิมลี่”เดอาน์ถามทำให้วิมลี่หยุดกึก

“ฉันเคยได้ยินเรื่องทำนองนี้มาก่อนนะ”แล้วเธอก็ตั้งท่าครุ่นคิด และเธอก็ถึงบางอ้อ

“ฉันจำได้แล้ว นี่มันเหมือนนิทานหลอกเด็กที่แม่นมเคยเล่าให้ฟังหนิ“ วิมลี่ทำหน้างงๆพร้อมกับหันไปหาเคอัสที่ฉงน

แต่เดอาน์ยังไม่ได้พูดอะไรต่อไปก็ต้องรีบเดินเข้าไปในกระท่อมน้อยหลังคาแดงซะแล้ว เมื่อเข้าไปถึงก็มีบรรดาเจ้าบ้านเดินออกมาต้อนรับ

“สวัดดี”คนแคระที่เดินออกมาคนแรกพูดตามด้วยคนที่สอง
”คุณคง”คนที่3พูดต่อ

“เป็นแขก”คนที่4ต่อ

“ของ”

“เรา”

“สินะ”คนแคระแบ่งกันพูดจนครบทุกคน

แล้วเดอาน์ก็เริ่มมานับจำนวนคนแคระ

“1 2 3 4 5 6. . . .”เดอาน์สะดุ้งเนื่องจากนับได้แค่6แล้วเธอจึงค่อยๆเริ่มใหม่

“1 2 3 4 5 6. . .”เธอก็ยังไม่วายลองนับใหม่อีกหน และก๋อีก และก็อีก และก็อีก จนวิมลี่สงสัยเลยถามขึ้นมาว่า

“นับทำไม”เดอาน์ไม่รอช้าจึงตอบวิมลี่ไปทันที
“ก็ในนิทานสโนไวท์ต้องอยู่กับคนแคระทั้ง7หนิ”

ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะถามพวกคนแคระ

“แล้วคนที่7หายไปไหนหรอ”เธอพูดซะเสียงดังจนเหล่าคนแครพต้องแห่กรูกับมาปิดปากเธอ

“เรื่องมันยาวหน่ะสาวน้อย”คนแคระที่แก่สุดตอบ

“เรื่องมันเป็นยังไงหล่ะ แล้วอย่ามาเรียกฉันว่าสาวน้อยนะ”เดอาน์แหวเข้าให้ทำให้คนแคระตกใจถอยครืนออกห่าง

“เรื่องมันก็คือว่า หลังจากที่สโนไวท์มาอยู่ไม่นาน เธอก็ทำตัวกระโดกกระเดก ใช้พวกเราเป็นทาส จนเจ้าหมายเลข7มันทนไม่ไหวเลยต้องหนีไป”คนแคระตอบ

“โห ก็แย่หน่ะสิเนี่ย ไม่นึกว่าสโนจะเปี่ยนไป๋จากในนิทานขนาดนี้”เดอาน์แปลกใจ

“ได้โปรด ช่วยไล่สโนไวท์ไปด้วยเถิดพวกเราจะทนไม่ไหวแล้วนะ”คนแคระคนหนึ่งอ้อนวอนทำให้ที่เหลือทำตามเช่นกัน เดอาน์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงได้ความคิด

“เอาหล่ะ ฉันมีความคิดดีกว่านั้นนะ”เธอพูด

“มันคืออะไร”วิมลี่สงสัย แล้วมองไปที่เคอัสผู้ที่อยากรู้เช่นเดียวกัน

“มันก็คือ การฝึกมารยาทยังไงหล่ะ”เดอาน์ตอบแบบมั่นใจสุดๆทำให้ทุกคนพากันงงกันท่วนหน้า

“หา การฝึกมารยาท”. . . .

((ติดตามตอนต่อไป “การฝึกมารยาท แล้วทำไมฉันต้องฝึกด้วยหล่ะ”))
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ห่างหายไปซะน้านนานจนเกือบจำไม่ได้(เอ๊ะเอ็งอัลไซเมอร์กินเรอะ) จิงๆก็เปล่าไปไหนหนอกแต่ว่าเรามัวแต่ไปอัพเรื่อง เลียร์จอมเวทย์อ่อนหัดอยู่หน่ะ แหะๆ ว่างๆก็ลองไปอ่านกันดูดิ เห็นมีหลายกระแสบอกว่าอ่านแล้วนึกถึงแฮร์รี่แหะ(o_0)ก็เลย. . .อ่ะนะ ลองไปติชมก็ได้นะตอนนี้ก็ถึงบทที่4แล้ว คราวหน้าเราสัญญาว่าจะมาอัพเรื่องนี้แบบเต็มตอแน่เลยคอยดู