“ไม่มีวัน ไม่มีวัน และไม่มีวัน”เสียงการยื่นคำขาดจากสโนไวท์

“เถอะน่าสโน เธอจำเป็นต้องทำมัน”เดอาน์พยายามเกลี่ยกล่อมเธอ

“ข้าไม่ชอบการเรียนมารยาทและข้าก็ไม่เห็นว่าจะได้ใช้ประโยชน์อะไรจากมันเลยด้วย”สโนไวท์ยังคงดื้อดึง(พอๆกับเดอาน์เลยแฮะ)

“แล้วเจ้าไม่อยากจะอยู่ในปราสาทสวยหรู มีทาสและบริวาร แถมมีเจ้าชายทรงเสน่ห์อีกต่างหากหรอกหรอ”เดอาน์ลองหาอะไรมาล่อเธอ

“นั่นแหละที่ข้าถึง [b]พอใจ[/b] ที่จะอยู่ที่นี่มากกว่า ข้าเกลียดการแต่งงาน”สโนไวท์ตอบแล้วก็กอดอกหันหน้าไปทางอื่น ทำให้เดอาน์ถึงกับต้องถอนหายใจทรุด

“เหมือนส่องกระจกไม่มีผิด”เสียงพึมพัมจากเคอัสแว่วมา

“นายว่าไรนะ”เดอาน์หันไม่ส่งสายตาอาฆาตใส่ แต่เจ้าคนรับก็เมินแถมทำเฉยไม่สะทกสะท้าน

สโนไวท์เริ่มเงี่ยหูฟังพร้อมกับเริ่มหันมาพร้อมกับยื่นข้อเสนอที่เดอาน์ได้ยินจะต้องไม่เชื่อหูว่า

“ตกลงข้าจะฝึก แต่ว่า. . .เดอาน์เจ้าจะต้องมาฝึกเป็นเพื่อนข้าด้วย”สโนไวท์ขาดคำ

“อะไรนะ”เดอาน์อุทานออกมาอย่างไม่เชื่อหู “เจ้าคงต้องเข้าใจผิดอะไรสักอย่างแน่ๆ เพราะข้าไม่ใช่คนที่จะต้องแต่งงานกับเจ้าชายทรงเสน่ห์ หรือต้องทีความเป็นกุลสตรีอย่างที่ผู้หญิงทั่วไปจะต้องมี”เดอาน์ตอบเสียงเข้ม

“แล้วเจ้าชายทรงเสน่ห์องค์นี้ที่เป็นพระคู่หมั้นขององค์หญิงหล่ะ”วิมลี่ทำเสียงล้อเลียนพร้อมกับโบ้ยหน้าไปที่เคอัส โดยหารู้ไม่ว่านั่นมันกระทบเดอาน์อย่างแรงจนทำให้เธออดด่าออกมาไม่ได้

“เงียบไปเหอะน่า หรืออยากจะให้ฉันเปี่ยนไป๋เป็นมนุษย์หมาป่าเหมือนคราวที่แล้ว”เดอาน์เริ่มแยกเขี้ยวอีกครั้งทำให้วิมลี่อดสยองไม่ได้แล้วร่ายคาถารูดซิบปากไปทันที

“และอีกอย่างเรื่องคู่หมั้นก็เป็นเพราะทางพวกพ่อๆแม่ๆจัดการกันเองโดยไม่เคยบอกอีกด้วย”เดอาน์พูดเบาๆกับตัวเองแต่หารู้ไม่ว่าสโนไวท์นั้นได้ยินชัดทุกถ้อยคำ

แล้วเธอก็ถอนหายใจอีกเหือกใหญ่พร้อมกับยอมจำนนอย่าไม่ค่อยพอใจที่จะต้องมาทำเรื่องแบบนี้แต่เพราะว่ามันจำเป็นไม่เช่นนั้นเรื่องที่แม่นมเคยเล่ามาจะต้องผิดเพี้ยนไปอย่างมากแน่ๆ

“ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะฝึกเป็นเพื่อน แต่อย่านึกนะว่าฉันจะได้เอามันไปใช้”เดอาน์เหล่สายตาไม่พอใจใส่สโนไวท์

“อืม แค่มีเพื่อนฉันก็โอเคแล้ว”สโนไวท์กลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง

- - - - - - - - - - - - - - - - - หลายนาทีผ่านไป- - - - - - - - - - - - -

“นั่นๆ ระวังๆ เฮ้ยๆ หนังสือหล่ะหนังสือ ระวังแจกันนั่นๆ อ่าว แล้วนั้นด้วย ระวังโต๊ะตรงนั้น”เสียงพากย์จากวิมลี่แว่วออกมาจากกระท่อมน้อยหลังคาแดง

“รู้แล้วน่ารู้แล้ว”เสียงตอบรับจากเดอาน์ที่กำลังเดินโดยมีหนังสือ3เล่มอยู่บนหัว

“มันยากนะเวลามาเดินในที่แคบๆแบนี้หน่ะ”เธอพูดต่อ

“นี่ๆ เดอาน์ ลองนึกดูสิว่าเหมือนเดินบนไม้กระดานแคบๆ1แผ่น”สโนไวท์ผู้ซึ่งกำลังนั่นอยู่บนเก้าอี้ตัวจิ๋วแนะนำ

“มันก็ง่ายสำหรับเธอหน่ะสิ เธอเล่นเดินหนเดียวผ่านฉลุยกับฉันที่ไม่เคยต้องมาทำอะไรบ้าๆบอๆแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต”เดอาน์เริ่มบ่นอีกครั้ง

“ไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่าเธอทำได้”สโนไวท์ยังคงให้คำแนะนำต่อ

- - -- - - - - - - - - - - - - - - - เวลาผ่านไปแล้ว- - - - - - - - - - - - -

ทั้ง3ที่ได้แก่วิมลี่ เดอาน์ และสโนไวท์กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ปิกนิกกลางสวนส่วนเคอัส มังกรน้อย(ซึ่งอาศัยอยู่กับคนแคระมาก่อนที่เดอาน์ที่ไปเจอซินเดอเรร่าก่อนจะมาถึง)กำลังนั่งมองการฝึกอยู่ห่างๆจากลำธารเล็กๆใกล้ที่กระท่อม และตอนนี้พวกคนแคระก็กำลังออกไปขุดเหมือนแร่อยู่ซะด้วย

วิมลี่เดินพร้อมกับส่งแก้วน้ำชามาให้สโนไวท์ที่กำลังเรียนบทเรียนการขอบคุณอยู่แล้วเมื่อวิมลี่ยื่นแก้วชาส่งให้เธอก็พูดว่า
“ขอบคุณค่ะ”อย่างสุภาพและเปลี่ยนไปเหมือนกับว่าไม่เคยเป็นคนที่เหมือนภาพสะท้อนของเดอาน์อย่างสิ้นเชิง และส่วนเดอาน์

“เออ ขอบคุณ นี่ใส่น้ำตาลรึเปล่าเนี่ย ฉันไม่ชอบใส่น้ำตาลนะ”เมื่อพูดอย่างนั้นทำให้วิมลี่ถึงกับเอามือตบหน้าผากแล้วเอาอีกมืมาปิดหน้าแต่ก็ยังได้ยินเสียงแว่วๆออกมาว่า
“เกิดมาไม่เคยเห็นใครมารยาททรามแบบนี้มาก่อนเลย” แต่แล้วเขาก็ต้องเงยหน้าหันมาพบกับอีกเรื่องช็อคอีกเรื่องหนึ่งนั้นก็คือ เดอาน์ดื่มน้ำชาแบบกระดกรวดเดียวหมดแก้ว

“ไม่ๆๆ หมดกันมารยาท มันต้องค่อยๆซดอย่างนี้”แล้วเขาก็ทำให้เธอดู ส่วนสโนท์ก็หันมาหัวเราะกริยาท่าทางของเดอาน์แล้วกระซิบกับเธอว่า
“เรื่องที่ฉันมมารยาทหน่ะมันแค่การเล่นละคร เรื่องจริงฉันก็ไม่ค่อยได้ใช้หรอก”ทำให้เดอาน์ไม่สนใจการฝึกหันมาร่วมวงสนธนากับสโนไวท์อย่างสนุกสนานโดยหารู้ไม่ว่ากำลังมีคนจ้องมองพวกเขาอยู่จากที่ไกลออกไป พร้อมแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมา. . . .

((ติดตามตอนต่อไป “เจ้าหญิงสโนไวท์ผู้งามที่สุดในปฐพี ละมั้ง”))
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดีดี พักหลังๆนี่รู้สึกเราจะเขียนสั้นลงไป(เยอะเลยหล่ะ)อืม
แล้วเราก็จะพยายามเขียนให้ยาวขึ้นละกัน แล้วพบกันใหม่นะ