ณ วันหนึ่ง วันที่ฟ้าสดใส เมฆลอยกระจัดกระจายไปมาบนท้องฟ้า ผมเริ่มคลานออกมาจากโพรงดินในป่าหญ้า ผมออกมายืนบิดขี้

เกียจอยู่พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงรถแล่นผ่านมา ผมจำได้เสียงรถแบบนี้ ผมรีบวิ่งออกจากป่าหญ้าไปที่ข้างทางริมถนน นั้นไงเธอมาแล้ว
เธอที่ผมรักที่สุด เธอที่เป็นของผม ผมนั่งลงอย่างเรียบร้อยแบบหมาผู้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ รถยนต์คันนั้นแล่นเข้ามาใกล้ผม
แล้วก็่จอด "โฮ่ง ๆ " ผมเห่าทักทายเธอ เธอยิ้มให้ผมแล้วเปิดประตูลงมาจากรถ วันนี้ก็เหมือนกับทุกๆ วัน เธอใส่เสื้อสีขาวกระโปรง
ยาวสีดำ "เอานี้จีะ อาหารเช้า " ผมรีบเข้าไปรับอาหารจากมือแล้วคาบมาไว้ใกล้ ๆ ตัว "เป็นไงบ้างจีะเมื่อคืนฝนตกเจ้าเปียกไหม ละ
เจ้าซี่อิ้ว นอนหลับ ไหม กลัวฟ้าผ่าหรือเปล่าเอ๋ย" ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นหมายถึงอะไร ผมรู้เพียงแต่ว่าเจ้าซี่อิ้วเป็นชื่อของผม
และผมก็มีความสุขที่ครั้งที่ได้ยินคำนี้ ผมไม่ได้ตอบอะไรนอกจากกระดิกหางน้อย ๆ ของผม และเอาหัวเข้าไปซุกที่ใกล้ ๆ ตัวเธอ
"จีะ ๆ โอ๋รู้แล้วกลัวใช่ไหมละเนีย ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว " เธอลูบหัวผมเบา ๆ ผมรู้สึกได้ถึงความรักและความเอ็นดูที่เธอมีให้
"พอได้ เล่นไอ้หมาข้างถนนอยู่ได้ทุกวัน" เสียงผู้ชายดุออกมาจากในรถ "หน่อย ขึ้นรถมาได้แล้วลูกเดียวก็ไปมหาลัยสายหรอก"
เสียงผู้หญิงอีกคนพูดตามออกมา "ค่ะไปเดียวนี้แล้วค่ะ " เธอตอบพ่อและแม่ของเธออย่างไม่เต็มใจนัก "ไปแล้วนะเดียวเย็นนี้เจอ
กันใหม่นะ บาย ๆ จีะ " แล้วเธอก็ลูบหัวผมเบา ๆอีกครั้งหนึ่งแล้วเดินขึ้นรถไป ผมรู้แล้วว่ามันได้เวลาที่เธอต้องไปแล้ว ผมจึงเห่า
"โฮ่ง ๆ " เพื่อบอกลาเธอ เธอขึ้นรถไปแล้วหันมายิ้มให้อีกครั้ง แล้วรถก็แล่นออกไป ผมวิ่งตามรถไปสักพักหนึ่งแล้วก็หยุด ผมทำแบบ
นี้ประจำ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่เคยตามรถทันสักที ผมเดินกลับมาที่ห่ออาหารที่เธอเอาให้ ผมใช้เท้าเขี่ยห่อกระดาษ
ออกมาแล้วก็เพลินไปกับรสอาหารและกระดูกที่แสนโปรดปรานของผม ผมวิ่งเล่นและไปเที่ยวที่ต่าง ๆ จนกระทั่งเย็น "แย่แล้วพระ
อาทิตย์ตกแล้ว" ผมรีบวิ่งกลับไปที่ป่าหญ้าของผม ผมต้องรีบกลับไปรอเธออันเป็นที่รักของผม ผมวิ่งไปคิดอะไรนอกจากให้ถึงที่ให้
เร็วที่สุด "โล่งไปที เธอยังไม่มา " ผมมาถึงป่าหญ้าแล้วแต่ยังไม่เจอเธอ "ดีนะที่เรามาถึงก่อนไม่งันแย่เลย" ผมพูดกับตัวเองเพราะผม
ไม่อยากให้เธอมาแล้ไม่เจอผม ผมเดินเข้าไปริมข้างที่ประจำที่ที่เพื่อเธอจะได้มาแล้วเห็นผม ผมรออยู่พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงคนเดินมา
"เธอนั้นเอง ผมจำได้ ผมจำเสียงเธอเดินได้ " ผมยืนขึ้น กระดิกหางเล็กน้อย แล้วก็ "โฮ่ง ๆ " เพื่อทักทายเธอให้รู้ว่าผมอยู่ตรงนี้
เธอยังคงใส่ชุดเหมือนเมื่อเช้าและเดินมาจากทางเข้าของหมู่บ้าน แสดงว่าวันนี้เธอกลับดึกกว่าปกติเลยไม่ได้อาศัยรถของที่บ้าน
กลับ เธอเดินมาหาผมแล้วก็ลูบหัวผมเบา ๆ อย่างเช่นเคย "เอานี้จ๊ะ ซี้อิ้ว ข้าวเย็น วันนี้พิเศษด้วยนะ ฉันซื้อไก่ปิ้งมาให้ตั้ง 3 ไม้ด้วยจีะ"
ผมทำตัวเรียบร้อยเข้าไปคาบห่ออาหารมาจากมือเธอแล้วไว้ใกล้ ๆ ตัวเหมือนเดิม "โฮ่ง ๆ " ผมเห่าขอบคุณเธอ เธอยิ้มให้ผมแบบเอ็นดู
ทันใดนั้นเองผมก็เห็นเงาประหลาดมาโผล่ที่ทางด้านหลังของเธอ "นั้นมันอะไรกัน นะ " สีหน้าที่ยิ้มของเธอเปลี่ยนไปเป็น เธอตกใจ
สุดขีด ผมได้แต่มองดูสิ่งที่เป็นไป แล้วสงสัยอยู่ในใจว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ความรู้สึกผมบอกผมว่าสิ่งไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้น ผมมั่นใจ

อย่างนั้น ไอ้เงาประหลาดนั้นได้ลากเธอเข้าไปป่าหญ้าข้างทางแล้วหายไปเพราะความสูงขอหญ้าที่บดบัง กับความมืดที่ปกคลุม
เพราะเป็นเวลาที่เย็นมากแล้ว ผมได้แต่เห่า "โฮ่ง ๆๆ " เพื่อเรียกร้องความสนใจจากผู้คนแถวนั้นและเป็นการเตือนไอ้เงาประหลาดนั้น
แต่ไม่มีเลยไม่มีคนเดินผ่านมาสักคนหนึ่ง " กรี๊ด ..........." เสียงเธอร้องออกมาอย่างโหยหวน ผมได้ยิน ผมได้ยินชัด ไอ้เงาประหลาด
นั้นมันทำอะไรเธอ ผมรีบวิ่งเข้าตามเสียงไปหาเธอ ผมวิ่งแวกหญ้าจนมาถึงใกล้บริเวณเสียง ผมหยุดดูด้วยความตกใจ สิ่งที่เห็นคือภาพ
ของผู้ชายคนหนึ่งกำลังทำสิ่งที่หมาอย่างผมทำคือ การพยายามใช้แรงบีบบังคับหมาตัวเมียให้เพศสัมพันธ์ด้วย แต่นั้นไม่ใช่หมาตัวเมีย
แต่เธออันเป็นที่รักของผมและเป็นคน คนคนนั้นทำได้ยังไรกันผมคิดอยู่ในใจและนิ่งด้วยความตกใจกับภาพที่ได้เห็น เธอพยายามดิ้น
ทุรนทุรายเพื่อให้รอดพ้นจากสัตว์เพศผู้ตัวนั้น ผมทนต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ผมวิ่งเข้าไปกระโดดกัดมันด้วยความโกรธแค้น และพยายาม
จะฉีกมันให้เป็นชิ้น ๆ "โอ้ย ๆๆ ไอ้หมาบ้าเอ่ย" ชายคนนั้นสะบัดผมออกมาจากขาของเขา แต่ผมไม่หยุดผมและพยายามกัดมันต่อ

ไป มันวิ่งออกห่างออกไป ๆ เรื่อย ๆ ผมวิ่งตามไปจนถึงขณะหนึ่งพอที่รู้สึกว่ามันจะไม่กลับมาอีกแล้ว จากนั้นผมรีบวิ่งกลับมาหาเธอ
เธอหยุดร้องไห้แล้วลุกขึ้นวิ่งจากไปโดนไม่หันกลับมามองผมเลย ผมวิ่งตามเธอจนออกจากป่าหญ้ามาถึงถนนผมจึงหยุดมองเธอ
เธอยังคงวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ พร้อมกับเสียงร้องไห้ตลอดทาง ผมไม่รู้หรอกว่ากับคน ๆ หนึ่งแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันร้ายแรงแค่ไหนแต่ที่
ผมรู้คือความรู้สึกเศร้าโศก ตกใจ และหวาดกลัวของเธอที่ผมสัมผัสได้ดีและยังจำได้ไปอีกนาน หลังจากเหตุการณ์ผ่านไปผมไม่เคย
ได้เห็นเธออีกเลยหรือแม้แต่เสียงของรถยนต์คันนั้นของเธอ