กลางดึกคืนหนึ่ง....
ผมนั่งอยู่ปลายเตียงท่ามกลางความมืดด้วยอารมณ์สับสน มึนงง และ เสียใจ จนไม่สามารถบอกได้ว่าความรู้สึกของผมตอนนี้มันเป็นความรู้สึกอะไรมากกว่ากัน
นาฬิกาบอกเวลาตีหนึ่งแล้ว ทำไมผมยังหาทางออกกับชีวิตตัวเองไม่ได้สักที หัวของผมเริ่มรู้สึกร้อนตื้อจนเกือบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ จะมีใครในโลกนี้ที่ซวยซับซวยซ้อนเท่าผมไหมนี่ ???
เมื่อ 3 เดือนก่อนผมถูกไล่ออกจากงาน ทั้งๆที่ผมทำงานนี้มาตั้งแต่บริษัทเริ่มก่อตั้งจนใหญ่โต พอเดี๋ยวนี้กลับให้เด็กใหม่เพิ่งจบกระโดดก้าวขึ้นไปเป็นหัวหน้า แล้วมันก็สั่งเอา สั่งเอา แล้วในที่สุดมันก็เอาผมออก
" คุณไม่ต้องมาทำงานอีกแล้วนะ ถ้าปกครองกันไม่ได้ก็คงทำงานด้วยกันลำบาก " ดูสิดูมันพูดกับผม แล้วจะต้องให้ผมไปง้องอน อ้อนวอนไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างนั้นเหรอ ผมทำไม่ได้หรอก
" ตกงาน !!! นี่แกรู้ไหมว่าหนี้สินต่าง ๆ มันมีอยู่เท่าไหร่ ทำเป็นหยิ่ง จองหอง ยอมไม่ได้ แล้วตอนนี้จะเอาอะไรกินกันเข้าไปฮ้า "
ประโยคแรกที่ผมได้ยินหลังจากเมียรู้เรื่องการตกงาน ผมได้แต่ปลอบใจเธอว่ายังไงซะก็คงจะหางานใหม่ได้ในเร็วๆนี้ นึกไม่ถึงว่าผมจะตกงานนานขนาดนี้ ทรัพย์สินต่างๆ ที่มีก็ทยอยเอาออกมาขาย รายได้ตอนนี้ก็มีเพียงแค่รับจ้างรายวันได้เงินวันละ 170 บาท มันช่างแตกต่างจากรายได้ที่ผมเคยได้รับสิ้นเชิง
" อืมมม อายุคุณขนาดนี้จะมาเริ่มงานใหม่ คุณจะทำไหวเหรอ "
" เอาเป็นว่าแล้วเราจะติดต่อกลับไป แล้วกันนะครับ "
บริษัทที่ 50 ได้แล้วมั้งที่ปฏิเสธผม คงเป็นเพราะผมแก่เกินไป หรือไม่ก็คงเป็นเพราะผมไม่มีใบวุฒิอะไรติดตัวมาเลยตั้งแต่ผมออกจากบ้านมา ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมต้องมาตกงานเอาตอนนี้
************************
แสงไฟในห้องถูกเปิดขึ้นจากมืองของหญิงสาวที่ผมรัก ในขณะที่ผมยังนั่งนิ่งอยู่ที่เก่าปลายเตียง ข้างๆ ลูกสาวที่กำลังหลับใหล ผมมองหน้าเธอนิ่งงัน เกือบตีสามแล้วเธอไปไหนมา ???
" ไปไหนมา "
" เรื่องของฉัน"
" กลับบ้านเอาตี 3 ทำไมคิดจะหากินกลางคืนหรือไง " ผมฉุนขาดกระชากตัวเธออย่างแรงจนเธอร้องออกมาอย่างสุดเสียง
" เจ็บนะ ก็ทำไมละก็ในเมื่องานกลางคืนมันเงินดีนี่ อย่างน้อยมันก็มากกว่า 170 ของแก "
เธอจ้องหน้าผมอย่างท้าทาย ไม่มีแววของความรู้สึกผิดเลยสักนิด ผมทนไม่ไหวเผลอตัวมือตบหน้าเธอไปอย่างแรง กว่าผมจะรู้สึกตัวอีกทีเธอก็ลงไปนอนอยู่บนเตียงด้วยน้ำตากลบตา และรอยแดงเป็นปื้ดที่ข้างแก้ม
" ผมขอโทษ.... เอ่อ ผมไม่ได้ตั้งใจ " ตั้งแต่อยู่กินด้วยกันมาผมยังไม่เคยลงไม้ลงมือกับเมียผมเลยสักครั้ง ผมแทบจะร้องไห้เมื่อเธอสะบัดตัวหนียามที่ผมเอื้อมมือไปประคองเธอ
" ไม่ต้องมาแตะต้องตัวฉัน " เธอสะบัดตัวหนีผมในขณะที่พยายามยัดเสื้อผ้าและข้าวของของเธอลงในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ จัดกระเป๋าไปร้องไห้ไป ผมพยายามง้องอนเธอเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล ในที่สุดเธอก็เดินไปอุ้มลูกสาวตัวน้อยของผมจากเตียง
" พอกันที " เธอพูดเพียงแค่นั้นแล้วก็จากผมไป พร้อมเสียงลูกสาวที่ร้องไห้จ้าด้วยความตกใจ ผมได้แต่ยืนมองเธอทิ้งผมไปด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจจะขาด
*******************
ตี 4 ผมยังคงนั่งอยู่ปลายเตียง อาการมึนงง ยังไม่จางหายไป โลกนี้มันไม่ใช่ของผม มันไม่ใช่ที่ที่ผมควรอยู่ ผมจะพยายามทำทุกอย่างไปเพื่ออะไรกัน ในเมื่อไม่มีอะไรในโลกที่เป็นของผม แม้แต่เธอก็ยังจากผมไป
ฉับพลันสายตาผมก็ไปสะดุดเข้ากับขวดพลาสติกสีขาวขวดใหญ่ ผมพอจะมองเห็นทางออกแล้ว หนทางที่ผมไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน หนทางที่ผมไม่ต้องมานั่งรับรู้เรื่องราวอะไรอีกต่อไป หนทางที่ผมจะได้ไม่ต้องเผลอตัวทำร้ายเธอที่ผมรักอีกต่อไป อ้า..... มันช่างเป็นหาออกที่วิเศษจริงๆ
ผมกรอกของเหลวในขวดนั้นลงคอรวดเดียวหมด รสชาติมันเฝื่อนๆ ชวนให้อาเจียนดีแท้ แต่ผมต้องกลั้นเอาไว้ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นหนทางของผมอาจจะไม่สำเร็จ ปลายลิ้นของผมเริ่มชาตั้งแต่ได้สัมผัสรสชาตินั้น ผมเริ่มรู้สึกว่ามีของเหลวบางอย่างพยายามจะไหลย้อนออกมาทางปาก แม้ผมจะพยายามกลืนมันลงไปอีกครั้งก็ไม่สามารถทำได้ ผมจึงได้แต่ปล่อยให้ของเหลวนั้นไหลออกมา
โลกเริ่มหมุน จนผมไม่สามารถตั้งตัวตรงได้อีกผมปล่อยตัวเองให้ตกลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก ผมหลับตารอคอยเวลาที่ปัญหาต่างๆ จบ ลาก่อนที่รักของผม.....
ภาพต่างๆเริ่มพร่าเบลอ ความทรงจำหลายๆอย่างเริ่มวนกลับมาเหมือนหนังที่ฉายซ้ำ
....
....
....
" ฉันรักคุณนะคะ ฉันไม่รู้จะอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีคุณ "
" ผมไม่มีวันทิ้งคุณครับ เราจะฝ่าฝันอุปสรรคไปด้วยกัน "
" คุณรู้ไหมคะ แม้ว่าฉันจะโกรธคุณแค่ไหนก็ตาม แต่ฉันไม่มีวันจะทิ้งคุณ ตราบใดที่คุณยังต้องการฉัน "
....
....
....
" แม่ไม่อยากให้แกไปอยู่กรุงเทพเลย ถึงแม้อยู่ที่บ้านแกจะได้เงินน้อยหน่อยแต่แกก็อยู่สบายนะ "
" โถ่แม่ อยู่แต่บ้านนอกอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะรวย "
" เออ ตามใจแก แต่ถ้าอยู่ไหนไม่ได้ก็กลับมาบ้านเรานะลูก "
" ไปนะแม่ "
....
....
....
คำสุดท้ายที่ผมพูดกับแม่ มันคงเป็นการร่ำลากันครั้งสุดท้ายจริงๆ ละมั้ง
ไม่สิ !!!!!!!
ใช่แล้วผมมีแม่ ผมยังมีบ้านของผม !!! ผมพยายามลืมตาอีกครั้ง แต่มันหนักเหลือเกิน ไม่เอาแล้ว ผมไม่อยากตายแล้ว ผมมีทางออกแล้ว
....
....
....
" ฉันตั้งชื่อลูกว่า พิมพ์ใจ เค้าจะเป็นเหมือนความรักที่พิมพ์อยู่ในใจของเรา "
" ผมสัญญานะว่าผมจะเลี้ยงแกให้ดีที่สุด "
" นะลูกนะ พ่อจะเฝ้าดูวันที่หนูโต พ่อจะเลี้ยงหนูให้ดีที่สุดเลย " มือเล็ก ๆ ของลูกกำรอบนิ้วผมแน่น เหมือนเป็นดังการเกี่ยวก้อยสัญญา
.....
.....
.....
ใช่แล้ว!!! ลูกสาวผม เด็กน้อยที่นอนข้างๆผมเมื่อกี้ ผมให้สัญญากับแกไว้ว่าผมจะเลี้ยงดูแกจนเติบโต ไม่นะผมผิดสัญญากับลูกผมไม่ได้
ไม่!!!!!!!!!!!!! ผมเปลี่ยนใจแล้ว ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยผมทีเหอะ
ผมพยายามมองสิ่งต่างๆรอบตัว หาทางรอด แต่ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตาผมกำลังหลับหรือลืมอยู่ ผมไม่เห็นอะไรเลย ผมพยายามเปล่งเสียง แต่มันก็ไม่สามารถทำได้ ผมเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว
.
. มันใกล้แล้ว มันใกล้แล้ว ไม่เอานะ ผมไม่ต้องการแบบนี้ ผมเปลี่ยนใจแล้ว.........
ผมยังอยากเห็นลูกสาวผม.... ผมยังอยากเห็นแม่ผมอีกครั้ง ..... ขอร้องละ ช่วยผมที
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตี 4 ครึ่ง
ผมนั่งอยู่ปลายเตียงที่เก่าด้วยอารมณ์ที่ เศร้าเสียใจมากกว่าเดิม
มันจบลงแล้วครับ !!!
ปัญหาต่างๆ มันจบลงแล้ว ผมซบหน้าร้องไห้กับร่างของตัวเอง ที่ผมเพิ่งจากมา เมื่อกี้ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วผมก็ทำสำเร็จ แต่ตอนนี้ผมอยากมีชีวิตอีกครั้ง
ใครมีวิธีช่วยผมได้มั่งไหมครับ ???
แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 47 01:13:27
แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 47 21:07:19
จากคุณ :
*แชมพู* 
- [
18 พ.ค. 47 20:56:13
]
~*~ เหตุเกิด ณ. กลางดึกคืนหนึ่ง ~*~
