http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2810665/W2810665.html
ตอนที่แล้ว
==========
เสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาจากในครัว ปริมขมวดคิ้วอย่างสงสัย เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงผู้หญิง และมีผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นที่พี่ปรามของเธอจะพามาที่บ้าน ยังไม่ทันคิดอะไรต่อไป เพื่อนสาวของพี่ชายก็วิ่งออกมาที่ห้องรับแขก
อ้าว! ปริมกลับมาแล้วหรอจ๊ะ มาเงียบเชียวนะ หิวมั้ย พวกพี่กำลังช่วยกันทำอาหารเย็นอยู่จ้ะ ปิ่นขวัญทักทายด้วยน้ำเสียงแจ่มใส
ค่ะพี่ปิ่น ปริมรับคำสั้น ๆ ด้วยเสียงเนือย ๆ
ปิ่นหายตัวไปไหน อย่าให้จับได้นะ! เสียงพี่ชายตะโกนออกมาจากห้องครัว ก่อนที่จะพาร่างสูงก้าวตามเข้ามาทันที
ปริมช่วยพี่ด้วยจ้ะ พี่ปรามของปริมจะรังแกพี่นะ ปิ่นขวัญรีบวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังปริมด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม
ปริมขอตัวก่อนนะคะ ปริมเดินเลี่ยงออกมาจากห้องรับแขก
ทั้งสองมองปริมอย่างรู้สึกงุนงง ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?
ปิ่นตามไปดูปริมก่อนนะปราม เธอรู้สึกถึงความผิดปกติของเด็กสาว
ปรามมองตามหลังไว ๆ ของน้องสาวด้วยสายตาห่วงใย
ปล่อยให้ปริมเขาอยู่คนเดียวซักพัก ตอนนี้เขาอาจจะไม่อยากให้เราเข้าไปวุ่นวายนะ ปรามพยักหน้าย้ำตามความหมายที่พูดไว้อีกครั้ง เพราะเขารู้นิสัยของน้องสาวดี
ทั้งคู่จึงกลับไปทำอาหารในครัวกันต่อ
คอยดูแลอยู่ห่าง ๆ และเฝ้ารอเวลาที่อาจจะทำให้เรื่องหม่นหมองในหัวใจของปริมดีขึ้นได้
ผิวน้ำกระเพื่อม เกิดคลื่นน้ำแผ่รัศมีกระจายตัวออกไปเป็นวงกว้างจากจุดศูนย์กลาง เมื่อปลาช่อนตัวโตโผล่ขึ้นมาฮุบเอาอากาศหายใจเหนือผิวน้ำ ก่อนมุดตัวหายลงไปใต้น้ำสีหยก กลีบดอกพลับพลึงสีขาวลอยไปตามน้ำในบึงที่เคลื่อนไหว ก้อนหินเล็ก ๆ ถูกขว้างไปกลางบึงก้อนแล้วก้อนเล่า คิ้วขมวดย่นอย่างกำลังใช้ความคิด ริมฝีปากเม้มสนิทราวกับกำลังตัดใจจากอะไรบ้างอย่าง ร่างของหญิงสาวที่สะท้อนเงาในน้ำไหวไปมาช้า ๆ
เรื่องราวเมื่อเช้านี้ยังวนเวียนอยู่ในสมอง บอกตัวเองให้ เลิกคิด! เลิกคิด! เลิกคิด! แต่ทำไม่ได้! ทำอย่างไรมันก็กลับมาคิดอีกอยู่ดี เบื่อตัวเองเหลือเกิน ที่ไม่อาจจะควบคุมความคิดของตัวเองได้ นี่เธอเผลอใจให้กับเขาแล้วหรือนี่!! ความหนักแน่น ความเข้มแข็ง มันหายไปไหนหมด
เธอถอนหายใจยาว ก่อนลุกขึ้นจากท่าน้ำ ปลาในบึงเคยเป็นที่สนอกสนใจของเธอเสมอ ตอนนี้ทำไมถึงไม่น่าสนใจอย่างเคย แล้วพาตัวเองไปเดินเล่นในสวนผลไม้ อาจจะทำให้รู้สึกดีขึ้นได้บ้าง พยายามดึงความสนใจให้อยู่กับสิ่งรอบตัว เอาใจจดจ่อกับสิ่งรอบข้าง
มะม่วงลูกโตกำลังห้อยเป็นพวงเล็กพวงน้อยดกเต็มต้นเชียว เป็นแต่ก่อนต้องรีบปีนป่ายไปเก็บมาทำน้ำปลาหวานจิ้มกินไปแล้ว แต่ตอนนี้
ทำไมรู้สึกเฉย ๆ ก็ไม่รู้ เงาะโรงเรียนสีแดงสดตัดใบสีเขียวเข้มห้อยระย้าเต็มต้นไปหมด มังคุดกำลังออกลูกสีม่วงอ่อน ๆ ผลไม้โปรดของเธอทีเดียว แต่ทว่าไม่ว่าจะเดินดูอะไร มันก็ไม่สดชื่นแจ่มใสเหมือนเคยเอาซะเลย แถมยังมีแต่เงาของเขาปรากฎอยู่ทุกหนทุกแห่ง ภาพที่เขาเคยวิ่งไล่จับตัวเธอมาหวดตีจนต้องกระโดดกระหยองกระแหยงหลบไม้เรียว เธอยังจำได้ติดตา เรื่องราวของเขามันกลับเข้ามารกสมองอีกแล้ว ยิ่งพยายามไม่คิด กลับยิ่งคิดมากขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ เธอไม่เข้าใจตัวเองเลย
นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ รู้สึกตำหนิตัวเองอย่างแรง ทำไมต้องแสดงกิริยาโวยวายโกรธขึงบึ้งตึงกับเขาขนาดนั้นด้วยนะ แบบนี้เขาคงรู้หมดว่าเธอเผลอใจให้เขาแล้ว
เฮ้อ
.หมดกัน!!
อยากจะลืมเขาให้ได้เดี๋ยวนี้!! ทำไมทำไม่ได้นะ เฮ้อ
เธอได้แต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า
ปริม
ฉันขอเวลาหน่อยนะ สักวันฉันจะต้องลืมเขาให้ได้ เธอบอกตัวเอง
ถ้าเขามาหาอีกจะทำอย่างไรดี ถ้าเจอหน้าเขาอีกจะทำอย่างไร ถ้า
.ถ้า
ถ้าและถ้า
. ฯลฯ
เธอจะเป็นเพื่อนกับเขาต่อไปได้ไหม
เธอไม่รู้เลย รู้สึกแต่ว่า ตอนนี้ไม่อยากพบหน้าคนหลอกลวงคนนั้นอีกแล้ว
มันเจ็บที่หัวใจเหลือเกิน
เสียงใบไม้แห้งบนพื้นดินเกิดเสียงดังกรอบแกรบ!! เหมือนมีคนกำลังเดินมา หญิงสาวรีบหันไปมอง
ปฎิการ!! เธออุทานอย่างตกใจ!!
ปริม
เธอฉุนเฉียวเดินเลี่ยงไปทันที
เดี๋ยวปริม!!
ไม่มีถ้อยคำใด ๆ หลุดออกจากปากของเธอ เธอตอบเขาด้วยความเงียบ และสีหน้าบูดบึ้งแทนคำพูด รีบเดินหนีเขาไปอย่างรวดเร็ว
อย่าเพิ่งไป ฟังฉันก่อน เขาคว้าข้อมือเธอไว้ได้ทัน
ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย!! เธอเน้นคำ แล้วดึงมือตัวเองออกมา
แต่ทว่ากลับถูกชายหนุ่มดึงรั้งไว้
ปริม!! ฟังฉันก่อน
ปริมพยายามยื้อข้อมือตัวเองกลับคืนมา
เขามองเธอที่ไม่สนใจจะรับฟังอะไรทั้งนั้น พยามยามดื้อดึงจะเดินหนีไปอยู่ท่าเดียว เขาไม่มีวันปล่อยเธอเดินจากเขาไปอีกแล้ว
.
ชายหนุ่มตัดสินใจก้าวซวบเข้าไปหาแล้วดึงเธอเข้ามาสวมกอดไว้ เขาไม่รู้จะทำอย่างไร จะให้เธออยู่เพื่อรับฟังเหตุผล ไม่ได้คิดจะล่วงเกินเธอแบบนี้เลย
เธอกำลังเข้าใจผิดนะ ฉันมาเพื่ออธิบาย เธอยังฟังไม่จบ ฉันมาเพื่อตอบคำถามของเธอทุกคำถามที่เธอถามไว้เมื่อเช้านี้
นายกล้าดียังไงที่ทำแบบนี้!
ปริมจ้องหน้าเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง และฉายแววโกรธอยู่ในดวงตาคู่นั้น
นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!! ไปทำแบบนี้กับผู้หญิงของนาย! แฟนคลับของนายโน่น! เธอพยายามผลักไสไล่ส่งเขาออกไปอย่างสุดแรง แต่ยิ่งพยายามออกห่าง กลับยิ่งถูกเขากอดเอาไว้แน่นขึ้นด้วยกำลังของคนหนุ่ม ไม่อาจจะหลีกหนีหลุดพ้นออกไปได้เลย
ฟังนะ!! ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใคร!! และไม่เคยคิดจะใช้วิธีนี้ล่วงเกินใครด้วย เขาตะโกนเสียงดัง
แต่ฉันจะไม่ยอมให้เธอเดินจากฉันไปแบบนี้อีกแล้ว จากไปอย่างไม่เคยเข้าใจอะไรเลย จากไปอย่างเข้าใจผิดแบบนี้ ฉันไม่ให้เธอไป จนกว่าเธอจะฟังฉันจบ ได้ยินมั้ย!! ปริม!! เธอบอกฉันสิ! ว่าถ้าฉันไม่ทำแบบนี้เธอจะอยู่ฟังฉัน เธอจะไม่เดินหนีจากฉันไป เขารัวพูดใส่เธอเสียงดังลั่น ราวกลับว่ากลัวเธอจะไม่ยอมรับฟังอะไรอีกเลย
ปริมนิ่งอึ้ง ไม่รู้จะทำอย่างไร สมองหยุดสั่งการชั่วคราว
จากคุณ :
ริเศรษฐ์ 
- [
18 พ.ค. 47 22:59:30
]
คือสัญญา ตอนจบ
