ตัวละคร...คนคิดกับคนเขียน [1]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2815608/W2815608.html
ตัวละคร...คนคิดกับคนเขียน [2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2818226/W2818226.html
...
...
...
ตัวละคร...คนคิดกับคนเขียน [3]
เธอไม่เขียนนิยายเรื่องนั้นต่อมาสองวันแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องปกติที่อยู่ๆ เธอก็เลิกเขียนไปดื้อๆ
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมถาม...แต่คำตอบก็ไม่ได้มาง่ายนัก
"วันนี้ไม่เขียนนิยายต่อหรือครับ?"
เธอก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือของเธอโดยทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่ผมพูด
"หรือกำลังหาแรงบันดาลใจ?"
เธอยังทำเหมือนกับว่าไม่มีผมอยู่ตรงนั้น...
"ไม่ต้องหาจากไหนให้เหนื่อยหรอก แรงบันดาลใจในนิยายเรื่องใหม่ของคุณยืนอยู่นี่แล้วไง"
เธอละจากหนังสือที่อ่านมามองผมด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายแกมหมั่นไส้
"เรื่องนั้นน่ะ...เลิกเขียนแล้ว" เธอตอบแล้วก็อ่านหนังสือเล่มนั้นต่อ
เธอนึกว่าผมไม่รู้หรือไง ว่าในขณะที่ผมอยู่ใกล้ๆ เธอแบบนี้
เธอไม่มีแก่ใจอ่านหนังสือหรอก สายตาของเธอจ้องที่บรรทัดเดิมมานานแค่ไหนแล้ว
เธอยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไป...
"ทำไมเลิกเขียนละครับ?"
เธอเม้มปากนิดหนึ่งก่อนตอบ นี่เป็นอีกอาการหนึ่งที่เธอไม่รู้ตัวเช่นกันว่าเธอชอบทำแบบนี้เสมอ
...ก่อนที่จะพูดในสิ่งที่ไม่ตรงกับใจ
"ก็...แบบว่า...หมดไฟ...สงสัยว่าจะไม่ใช่แนวที่อยากเขียน"
เธอตอบผมไม่ง่าย แต่คำตอบที่ไม่ชัดเจนของเธอก็ไม่ทำให้ผมพอใจง่ายๆ เช่นกัน
ก็วันนั้นที่เธอเริ่มลงมือเขียนนิยายเรื่องนี้...
เธอยังกระตือรือร้นอย่างกับดอกไม้แรกผลิต้นเดือนพฤษภาอยู่เลย
"ผมไม่เชื่อ"
เป็นคำที่ได้ผลจริงๆ เพราะทันทีที่ผมพูดคำนี้เธอก็เงยหน้าขึ้นมาค้อนตาคว่ำ
เธอไม่ชอบคำพูดนี้เอามากๆ...
"ไม่รู้หรือไง ว่าฉันไม่ใช่คนชอบโกหก"
"รู้สิ...รู้ว่าไม่โกหก แต่พูดไม่ตรงกับใจบ่อยๆ"
"อย่ามาทำเป็นรู้ดีนักเลย คุณไม่รู้ใจฉันนักหรอก"
น้ำเสียงของเธอแฝงความรู้สึกบางอย่างที่ท้ายคำ...
หึๆ ...ไม่ต้องมองตาเธอ ผมก็รู้ว่าเธอพูดไม่ตรงกับสิ่งที่เธอคิดอีกแล้ว
เธอเหมือนเด็กสาวที่เคยอธิษฐานอยากให้มีใครสักคนรู้ใจและเข้าใจเธอ
แต่เมื่อเธอได้อย่างคำอธิษฐาน เธอกลับกลัวเสียนี่...
"คุณเลิกไม่ได้หรอก ผมรู้"
เธอกำมือ...คำว่า 'ผมรู้' สร้างปฏิกิริยาให้เธอยืนยันในสิ่งที่ผมสันนิษฐาน
"เรื่องแนวนั้นฉันไม่เคยเขียน ฉันก็เลยไม่มั่นใจ ฉันยิ่งมีปัญหาเรื่องภาษาอยู่ด้วย"
เธอตอบไม่เต็มคำ...เธอชอบพูดว่ามีปัญหาเรื่องภาษา และเธอก็คิดกังวลเรื่องนี้เสมอ
"ไม่เห็นต้องกังวลนี่ คุณบอกผมเองว่าคุณเป็นแค่ 'คนเขียน' ไม่ใช่ 'นักเขียน'
คุณไม่ได้เขียนในฐานะของผู้เชี่ยวชาญ การเขียนของคุณก็มีแต่กำไรและเสมอตัว
แล้วคุณจะกลัวทำไมกับเรื่องนั้น...ผมว่าถ้าคุณรักจะเขียน คุณก็เขียนไปเถอะ
อย่ากังวลเรื่องสำนวนประหลาดของคุณเลย"
ผมให้กำลังใจเธออย่างจริงใจที่สุด...
ส่งผลให้เธอใช้สายตาชนิดที่เมื่อเธอมองตอบผมกลับมา
ผมก็แทบจะอดใจไม่ให้จินตนาการว่าผมดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้ไม่ได้
...
...
...
จากคุณ :
ninaM 
- [
19 พ.ค. 47 01:14:59
]
ตัวละคร...คนคิดกับคนเขียน [3] -
