องค์รักษ์ นักปราบผี 1

เสียงฝีเท้าเร่งรีบอยู่ในความมืด หญิงสาวร่างเพรียวกำลังถือดาบดูท่าทางอาจหาญกำลังวิ่งมาทางนี้ พร้อมด้วยปีศาจร้ายหน้าตาน่ากลัว ลำตัวดำยามรัตติกาล เกล็ดห่อหุ่มลำตัวที่เป็นตะปุ่มตะปั่มไว้ วิ่งไล่ตามมาติดๆ โดยที่รอบข้างเป็นสีดำไปหมด เผยให้เห็นแค่นัยน์ตาสีแดงก่ำอยู่1คู่ ‘เธอผู้นั้น ทำไมต้องมาทางนี้ ทางที่ฉันอยู่ด้วย ไม่ไม่’ หญิงสาวอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์เอาแขนมาประสานสานกันเพื่อป้องกันการเข้ามาอย่างกระทันหันของปีศาจ

และเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกที ปีศาจตัวนั้นก็มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ‘นี่มันอะไรกันเนี่ย’ เธอคิด แต่ไม่ทันไรร่างกายของเธอก็ขยับไปเองโดยไม่ได้คาดหมาย พร้อมกระซับดาบในมือให้แน่ขึ้นก่อนจะอาศัยจังหวะนี้กระโดดสุดตัวเพื่อที่จะขึ้นไปบนหลังของปีศาจร่างใหญ่ตัวเมื่อครู่แต่ไม่ทันที่เจ้าปีศาจจะรู้ตัวและหันกลับมา เธอผู้ที่ตอนนี้เหลืออยู่เพียงคนเดียวได้เวลาจัดการกำราบมันอย่างเด็ดขาดโดยการกระโดดไปขี่หลังมันอยู่พักเพื่อปราบพยศมันให้ได้ก่อนที่รอโอกาศลงมือสังหารมันด้วยการแทงดาบลงอาคมลงไปที่ผิวหนังมันจนเห็นคมดาบทะลุไปยังอีกฝั่งของมันก่อนจะเอี่ยวตัวออกจากมันก่อนที่จะได้ยินเสียงโหยหวนของมันก้องสะท้อนไปมา ไปมา ไปมา

“อ๊ายยยยย”เสียงกรีดร้องจากหญิงสาวที่ลุกขึ้นมาจากเตียงนอนโดยตัวของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผาก และหายใจรัวเร็วอย่างเหนื่อยหอบอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรู้สึกตัว

“ฝันไปหรอเนี่ย”เธอพูดกับตัวเองออกมาเบาๆก่อนที่จะผละออกจากเตียงแล้วเดินไปที่อ่างล้างหน้าก่อนจะวักน้ำมาล้างหน้าอย่างบ้าคลั่งเพื่อให้แน่ใจว่าเธอได้ตื่นแน่ๆแล้ว

แล้วเธอก็ทรุดตัวลงกับพื้นก่อนที่จะถอนหายใจเหือกใหญ่ เฮ้อ!!~

แล้วค่อยตัดสินใจลุกขึ้นไปแต่งตัวแล้วเดินลงไปกินอาหารเช้า

“ตื่นแล้วหรอแอนเดรีย”เสียงทักจากพีสาวผู้อารีแว่วมาขณะที่ตักอาหารเช้าใส่ในจานของผู้เป็นพ่อ

“ห้าว~ อืม ฉันตื่นแล้ว อันที่จริงก็คือนี่เป็นคืนที่3แล้วนะ”แอนเดรียตอบพี่สาวไป

“เอ๋ ฝันประหลาดอีกแล้วหรอ ระวังนะ ร่างกายไม่ได้พักผ่อน”พี่สาวแสดงความห่วงใยต่อน้องสาว
แต่ผู้เป็นพ่อก็ยังได้แต่นั่งสาละวนอยู่กับการอ่านหนังสือพิมพ์จนแอนเดรียอดไม่ได้ที่จะดึงหนังสือพิมพ์ที่พ่ออ่านออกมา ปรากฏว่าพ่อผู้ท่มีท่าว่าอ่านหนังสือพิมพ์จริงๆแล้วกำลังสัปหงกอยู่ต่างหาก

“นี่พ่อ อาหารจะเย็นอยู่แล้วนะถ้าไม่รีบกิน”แอนเดรียต้องตะโกนเพื่อปลุกพ่อผู้หลับไหลของเธอให้ตื่นขึ้นมา

“เออๆ นี่ๆ การขึ้นเสียงต่อบุพการีนั้นมันไม่ดีนะ”พ่อผู้เพิ่งตื่นพูด

“แต่ถ้าไม่ขึ้นเสียง พ่อก็จะพลาดอาหารเช้านะรู้ไหม”แอนเดรียตอบ

“เฮ้ย จริงๆเล้ย ลูกคนนี้ ทำไมไม่รู้จักเอาแบบพี่เขามั่งล่ะ”พ่อพูด

“แหม คุณพ่อก็พูดเกินไป”พี่สาวของแอนเดรียพูดพลางยิ้มพลาง

แอนเดียรขี้เกียจจะสนใจจึงลองแวบมองไปที่หนังสือพิมพ์ก่อนที่จะหยุดชะงักเพื่ออ่านมัน


[b]ประกาศด่วน

รับสมัครครูสอนเปียนโนของเจ้าหญิงคาริน่า
ปิดรับสมัครเมื่ออาทิตย์ตกดิน

จาก
ผู้รับผิดชอบด้านการจัดหา ลอร์ดไฟน์[/b]


“นี่แหละ”แอนเดรียพูดออกมาลั่นบ้าน

“มีอะไรหรอจ๊ะไหนพี่ขอดูสิ”แล้วพี่สาวก็หยิบหนังสือพิมพ์ไปอ่าน

“อย่างสมัครเลยนะจ๊ะแอนเดรีย เกิดมีอันตรายกับเธอแล้วจะทำยังไง”แอนเดรียเริ่มงงที่พี่สาวพูดแต่แล้วเมื่อพี่เห็นสีหน้าของแอนเดรียพี่ก็เริ่มพูดต่อ

“นี่ไง มันอยู่ตรงนี้ไง ที่บอกว่า รับสมัครองค์รักษ์ขององค์หญิง ต้องการผู้ที่สามรถใช้อาวุธเป็น”พี่สาวบอกทำให้แอนเดรียล้มครืนลงไปกับพื้นพร้อมเสียงหัวเราะลั่นบ้านของพ่อ

“5555 เจ้านี่ก็ใช้ได้แหะ แค่ตะโกนทีเดียวปราสาทก็พังลงมาแล้ว ยังงี้คนร้ายที่มาก็คงเพ่นหนีก่อนจะได้สู้แน่ๆ”

“นี่พ่อ ฉันไม่ได้จะไปสมัครเป็นองค์รักษ์ซะหน่อย ฉันจะไปสมัครเป็นครูสอนเปียนโนเท่านั้นเอง”

“เอ้าๆรู้แล้วๆ ฉันก็แค่อำแกเล่นหน่อยเดียวเท่านั้นเอง”พ่อตอบแบบกวนๆ

แอนเดรียขี้เกียจเถียงด้วยแล้วจึงเดินออกจากบ้านไปเพื่อที่จะไปยังปราสาท เธอหัวเสียงมากจนเดินไม่ดูทางแล้วก็สะดุดหกล้มไป แถมซวยซ้ำสอง ก็คือเมื่อเธอลุกขึ้นแล้วกระโปรงก็ยังไปติดอยู่กับอิฐแตกๆอีก และซวยขั้นที่สามก็คือ รถม้ากำลังตรงมาทางเธอด้วยความเร็วคงที่และเหมือนว่ารถม้านั่นจะมองไม่เห็นเธอที่อยู่บนพื้นเลยด้วยซ้ำ. . .
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------((ตามอ่านต่อไปนะจ๊ะ))