องค์รักษ์ นักปราบผี2


รถม้าใกล้เข้ามาๆ ทุกที และมันก็ยังคงความเร็วไว้เท่าเดิม

“หยุดก่อน”เสียงดังแว่วมาจากรถม้า

[b][i]เอี๊ยด[/i][/b]

เสียงเบรกกระทันหันของรถม้าเนื่องจากเสียงของใครบางคนที่ส่งคำสั่งมาให้หยุด

ก่อนที่รถม้าจะเคลื่อนมาตรงหน้าของแอนเดรียที่พยายามดึงชายกระโปรงที่ติดอยู่กับซอกอิฐ

“นี่เจ้าหน่ะ วันหลังอย่ามาเกะกะขวางทางรถม้าอีกนะรู้ไหม”เสียงของชายหนุ่มที่อยู่บนรถม้าตะโกนออกมา แต่เนื่องด้วยมม่านกำมะหยี่สีแดงปกปิดตรงช่องหน้าต่างของรถม้าไว้ก็เลยทำให้เธอไม่สามรถเห็นหน้าค่าตาได้

แล้วรถม้าก็จากไปพร้อมทิ้งแต่เสียงกระซิบกระซาบของผู้คนในเมืองเรื่องที่ว่ามีคนพยายามดึงความสนใจของรถม้าราชวงค์ ซึ่งแอนเดียรผู้ถูกซุบซิบก็พยายามแก้ความเข้าใจผิดแต่กระนั้นก็ไม่มีใครเชื่อเธอจึงหยุดสนใจผู้คนเหล่านั้นก่อนจะหาทางไปยังปราสาทให้ได้ซะก่อน

----------------------------------------------------------1ชั่วโมงต่อมา--------------------------------------------

“เฮ้อ มาถึงซะที”เธอเริ่มเหนื่อยหอบกับการที่ต้องเดินจากย่านชานเมืองเข้ามาในเมืองละเดินเข้ามาถึงปราสาทและเหตุผลที่เธอไม่ใช้รถม้าก็เพราะว่ามันมีราคาสูงมาก มากๆ และเมื่อเธอเดินเข้าไปในเขตปราสาทที่เปิดต้อนรับผู้ที่สนใจมาสมัครก็ต้องพบกับผู้คนมากหน้าหลายตา ทำให้แอนเดรียตื่นเต้นมากที่ได้พบกับคนมากมายเช่นนี้และเธอก็คงจะไม่ตื่นเต้นมากหรอกถ้าไม่ใช้

“นั่นๆ คาลลอฟสกี้ มาริโอต้านักเปียโนระดับเซียน และนี่ด้วย ทาลาลิซ คริสเตียน นักเปียโนอัจฉริยะที่เขาเล่าลือกัน โอ๊ะๆ นั่นด้วย ฟรานซิส โรมีนอฟ ครูสอนเปียนโนระดับเซียนที่มีคนมาขอเรียนด้วยทุกๆวันถึงขั้นที่ต้อมาขอจองคิวเรียนข้าม2ปีเชียว”ไม่พูดเปล่าเธอก็วิ่งแจ้นไปขอลายเซ็นทันที แล้วรู้สึกว่าพวกนักเปียนโนบางคนที่หลงตัวเองก็ท่าจะยอมให้ลายเซ็นเธอซะด้วยสิ(เหอๆ)

“ท่านผู้มาสมัครเป็นครูสอนเปียโนทุกท่านโปรดมาทางนี้ครับ”มหาเล็กคนหนึ่งออกมาประกาศแข่งกับอีกคนหนึ่งทำให้ผู้สมัครทั้งหลายต่างก็จัดแถวยาวเหยียดเพื่อที่จะเข้าไปสมัคร

แอนเดรียก็ไหลไปตามผู้คนที่แออัดยัดเยียดกันเพื่อที่จะได้เข้าไปในปราสาทเป็นคนแรกๆจนเธอแทบไม่รู้เลยว่าตัวเองจะได้ไปที่ไหนจนกระทั่ง. . .

“ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย”เธอพึมพัมออกมาเบาๆขณะที่มองไปยังรอบๆห้องที่มืดมิดพร้อมกับไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เธอก็เลยสะกิดคนข้างๆแล้วถาม

“เออ ขอโทษนะ ที่นี่มันที่ไหนหรอ”เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล

“ก็ด่านทดสอบองค์รักษ์นะสิ ไม่นึกนะเนี่ยว่าจะมีผู้หญิงมาร่วมด้วย”ชายร่างกำยำที่ดูไม่เหมือนคนที่เล่นเปียโนเป็นตอบทำให้เธออึ้งกับคำตอบนั้นมาก

“ดะ ดะ เดี๋ยวนะฉันไม่ได้จะมาสมัครเป็นองค์รักษ์ ฉันจะมาสมัครเป็นครูสอนเปียโนเท่านั้นเอง”แล้วเธอก็ตั้งท่าหวาดกลัวแล้วรีบกุมเข็มกลัดนำโชคของที่แม่เธอเหลือไว้ให้ดูต่างหน้าทันทีพร้อมกับตะโกนโหวกเหวกออกไป

“นี่ๆ ปล่อยฉันไป ฉันไม่ได้มาสมัครเป็นองค์รักษ์นะ นี่ๆ”เธอพยายามตะโกนเพื่อที่จะได้มีคนได้ยินแต่กลับไม่เป็นผล

เธอเห็นเหรียญทองตกอยู่บนพื้นเลยก้มลงไปเก็บกับจังหวะเดียวกันที่มีลูกตุ้มเหล็กเหวี่ยงลงมาพอดิบพอดีทำเอาคนที่มาทดสอบบางคนตกรอบไปทันที

แต่แล้วเมื่อเธอลองจุดคบเพลิงเพื่อที่จะได้มีแสงสว่างขึ้นมาก็กลับพบว่ามีลูกดอกพุ่งมาที่เธอประมาณ20ดอกซึ่งเธอรู้ว่าถ้าโดยเข้าไปคงจะต้องตายอย่างอนาถอยู่ที่ห้องมืดๆนี่แน่นอนและเธอไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นด้วย เธอเลยได้แต่สวดอ้อนวอนพระเจ้าก่อนที่จะเริ่มกำเข็มกลัดนำโชคที่ไม่รู้ว่านำโชคดีหรือร้ายกันแน่แน่นขึ้นมากๆ ((หลังจากหลับไหลมานาน เมื่อตื่นมาก็มีการออกกำลังกายกันเลยรึ จะเอาอย่างนั้นก็ได้)) เสียงแว่วๆเหมือนเสียงของผู้หญิงที่พูดขึ้นมาโดยที่ไม่มีใครได้ยินเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเริ่มทำให้สติของแอนเดรียเริ่มเลือนลางขึ้นและเจ้าของเสียงที่พูดมาเมื่อครู่ก็เข้าควบคุมร่างของแอนเดรียแทน และหญิงคนนั้นก็สั่งให้ร่างกายกระโดดหลบลูกธนูทั้งหลายนั่นได้พอดีกับจังหวะที่มันพุ่งมาทางเธอ
เมื่อลงถึงพื้นโดยอยู่ในท่าการคุกเข่าก็เกิดมีลูกดอกที่ยังคงหลงเหลืออยู่พุ่งมาทางเธอทำให้ เธอต้องหาอะไรที่สามารถป้องกันตัวเองได้ และแล้วเธอก็เห็นกระเก่าขึ้นสนิทของใครบางคนที่ตกอยู่เธอเลยเอามาใช้ป้องกันลูกธนูก่อนที่จะวิ่งฝ่ากับดักลูกธนูระรอกสองมา
พ้นจากด่านนั้นมาเธอก็ยืนพิงกับกำแพงอิฐที่ทั้งชื้นและเย็บเฉียบเพื่อพักเอาแรงแต่เอก็ได้พักไม่นานนักเพราะว่าอิฐก้อนหนึ่งจู่ๆก็หดกลับเข้าเข้าไปในกำแพงและทำให้เกิดเสียง คลิ๊ก เบาๆขึ้น

ก่อนที่คนที่เข้ามาควบคุมแอนเดรียจะได้รู้ตัวช่องกับดักบนพื้นก็เริ่มเปิดออกมาเรื่อยๆที่ละ3ช่องและทำให้เธอไม่สามารถเดินต่อไปได้เธอก็เลยต้องล่าถอยออกไปจากพื้นที่บริเวณนั้นและรอจนกับดักได้เปิดหมดเรียบร้อยแล้ว

“ที่นี้จะทำยังไงดีหล่ะ”น้ำเสียงที่ฟังดูแปลกไปเนื่องจากเสียงนั่นมีความทุ้มเพิ่มมากขึ้น และก็ตั้งท่าครุ่นคิด พร้อมกับมองไปรอบๆเพื่อที่จะหาทางข้ามไปยังอีกฝังซึ่งกะโดยสาตายแล้วก็ประมาณ3เมตร แล้วเธอก็คิดออก

เธอถอยหลังจากขอบกับดักไป4ก้าวก่อนจะลงมือวิ่งอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และเมื่อถึงขอบที่สิ้นสุดพื้นแล้วเธอก็เริ่มสปริงตัววิ่งไปบนขอบกำแพงด้านข้างแทนแล้วพอไปได้ถึงครึ่งเธอก็กระโจนขึ้นไปคว้างห่วงที่ยื่นออกมาจากเพดานแล้วห้อยต่องแต่งอยู่อย่างนั้น

“เอาละนะ”เธอพูดก่อนที่จะโหนตัวไปมาบนห่วงเหล็กนั่นและยิ่งออกแรงมากขึ้นในรอบที่2และ3 ก่อนที่จะได้โอกาศปล่อยมือและพาร่างกายลอยละลิ่วไปในอากาศก่อนที่จะค่อยๆร่วงสู่พื้นอีกข้างอย่างปลอดภัยและงดงามก่อนจะเริ่มออกเดินหาทางออกไปอีกครั้ง

“อื่ม เจ้านี่แน่มากๆ เป็นผู้หญิงซะด้วยสิ”เสียงๆหนึ่งเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิดก่อนที่ต้นเสียงจะก้าวออกมาข้างหน้าเผยให้เห็นถึงชุดเกราะมันวาวขัดอย่างดีที่ป้องกันทางออกอยู่

“องค์รักษ์ที่ดีจะต้องใช้ทั้งดาบและใช้ทั้งเวทย์ได้ และถ้าเจ้าผ่านข้าไปได้เจ้าก็จะได้ตำแหน่งนี้ไปและจะได้ออกไปจากที่นี่ เจ้าคิดว่าจะผ่านข้าไปได้หรือไม่?”เสียงนั้นทวีคูณความดังขึ้นเรื่อยๆก่อนที่จะดังก้องไปมาอยู่รอบๆ

“ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้น่ะสิ”เธอตอบ. . . .

((มีต่อตอนหน้าจ้า))
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แหะๆขอโทษด้วยนะที่เขียนสั้น(มากๆเลย)นะ แต่ว่าเราชอบแต่งหลายๆเรื่องพร้อมกันแบบนี้แหละ มันท้าทายดีจ้า ก็เลยอาจจะสั้นบ้าง ยาวบ้าง แล้วแต่นะแต่ว่าที่แน่ๆจะมีเนื้อเรื่องประมาณ3หน้าA4เป็นต้นไปนะ