http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2823516/W2823516.html
ทันทีที่หลุดพ้นจากอ้อมกอด...ฉันถามเขาว่าทำไม
เขา...ร้องไห้...และบอกว่า...รักฉันเหลือเกิน...ไม่อยากให้ฉันจากไป
ฉัน...ร้องไห้...ร้องไห้...ฉันไม่อยากรับฟังอะไรอีกต่อไป
เขาทำลายความภาคภูมิใจ...ความไว้ใจ...จนหมดสิ้น
ถ้าเป็นไปได้...ฉันคงรีบกลับขึ้นฝั่งและหนีเขากลับบ้านเดี๋ยวนั้น!!!!!
แต่...ท้องทะเลช่างกว้างใหญ่เสียนี่กระไร...ท้องฟ้าก็มืดมิดยิ่งนัก
ฉัน...ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอด...เขา...จนรุ่งสาง
เขา...สัญญาว่า...จะไม่มีวันล่วงเกินฉัน...อีกต่อไป
แต่...ใจฉัน...ไม่รู้...ฉันคิดอะไร
หลังจากนั้น...ฉันกับเขา...เราพบกัน....แต่...ฉันไม่เหมือนเดิม
ฉันหวาดระแวง...กระอักกระอ่วน...รู้สึกไม่ภูมิใจในตัวเขาอีกต่อไป
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...ทั้งที่เพียงสัมผัสภายนอก...ไม่ได้ล่วงล้ำ...ใดใด
ไม่ใช่ว่า...สัมผัสนั้นไม่หอมหวาน...แต่...
ฉันพยายามจะ...หนี
ใช่! ฉันหนีเขา...สุภาพบุรุษอันเป็นที่รักของฉัน
ขณะที่เขา...เริ่มรับงานระหว่างเรียน
เพียงเพื่อ...ต้องการสร้างครอบครัวของเรา...โดยเร็ว
งานของเขา...งานนำเที่ยว
วันหยุด...ที่เราเคยมีให้กัน...เริ่มไม่มีให้กัน
ฉันเที่ยวกลางคืน...หนักขึ้น
เพียงเพราะ...ฉันไม่อยากพบเขา...สุภาพบุรุษที่ฉันรักเหลือเกิน
จนเรา...เริ่มห่าง...ห่างกันเรื่อยเรื่อย
วันหนึ่ง...เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...ตรงตามเวลาที่เขาเคยโทร
เขาเอง...เขาบอกฉันว่า...เขาอยู่ในสนามบินของประเทศเพื่อนบ้าน...กำลังจะกลับ
เขาซื้อขนม...ซื้อของใช้สวยสวยเก๋เก๋...มาฝากฉัน
เขา...คิดถึงฉันมาก...ขอให้ฉันมารอ...ที่บ้านของเขา
ครอบครัวเขา...ใช่สิ...ครอบครัวของเขา
เขา...เป็นลูกคนเล็ก...ลูกหลง...พี่คนโตของเขา...ควรจะเป็นแม่
ในขณะที่แม่เขา...ควรจะเป็น...ยาย
เอ๊ะ! ฉันจะเรียกครอบครัวแบบนี้ว่า...ครอบครัวเดี่ยว...หรือครอบครัวขยายดีนะ
เรียกว่า...ครอบครัวขยายแบบเดี่ยวเดี่ยว...ท่าจะดี
บ้าน...ของทุกคน...อยู่ใกล้กัน...แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
บ้าน...ทุกบ้าน...เข้าออก...ถึงกันได้
แม่...เป็นจุดศูนย์กลางของทุกบ้าน
เช้าเช้า...แม่จะเดินปลุก...ลูก...ทุกบ้าน
ตกเย็น...ทุกคนจะรวมตัวที่บ้านแม่
เมื่อไรที่ฉันไปดูแลเขา...แม่จะไม่เข้ามาก้าวก่าย
ไม่ใช่ว่า...แม่...ไม่รักฉัน
แต่...แม่บอกว่า...มีฉันคนเดียว...ที่ปราบลูกคนเล็กที่เอาแต่ใจ...อย่างเขาอยู่หมัด
แม่...อยากให้ฉันอยู่กับเขา...นานนาน
แต่ทุกครั้ง...ฉันชอบไปขลุกอยู่กับแม่...มากกว่าที่จะอยู่ตามลำพัง...กับเขา
แม่ยิ้ม...ทุกครั้ง...ที่ฉันทำหน้าแป้นไปกราบที่อก
...เรามีความสุขกันประสา...ผู้หญิง
ฉัน...ชอบฟังแม่...เล่า...เรื่องราว...ความหลัง
เขา...ค่อนขอด...เพื่อนรัก...ต่างวัย
.........................................................................
อย่างที่บอก...ฉันและเขา...เหินห่างกันเหลือเกิน
แน่ละ...รัก...ฉันยังรักเขา...ไม่เสื่อมคลาย
แต่...ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
แต่...อะไรที่ตัดสินใจ...มันก็เป็นเรื่องที่ฉันคิด...ดีแล้ว
เศร้า...มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฉันไปถึงที่บ้านเขา...ในเวลาไม่นานนัก
...ฉัน...ไม่มาที่นี่...นานเท่าไรแล้วนะ
และ...ฉัน...จะไม่มาอีกแล้ว...ใช่ไหม
เงียบ...เหงา...เหลือเกิน
น้ำตา...ท่วมท้น...หัวใจ
วันนี้ใช่ไหม...ที่ฉันตั้งใจ...จะบอกลา...สุภาพบุรุษของฉัน
เนินนานเท่าไร...ไม่รู้
เขา...กอดฉันไว้...เหมือนรู้ว่าฉันจะจากไป
เขา...เล่าเรื่องการเดินทางให้ฉันฟัง...
เขา...นึกถึงฉันตลอดเวลา...แล้วฉัน...จะทำร้ายเขา...ได้ไหม
คืนนั้น...ฉันอยู่กับเขา...ทั้งคืน
กอด...เขากอดฉัน...แน่นเหลือเกิน...เขา...ยังคงรักษาสัญญา
หัวใจ...ให้อภัยเขา...ได้ไหม
ไม่รู้สิ...ไม่รู้สิ...ไม่รู้สิ...ทำไม
หรือ...ฉันจะเปลี่ยนไป...คงไม่ใช่
รอยยิ้มของเขา...เสียงหัวเราะร่วน...ฉันจะบอกเขา...ได้ไหม
ฉันและเขา...จากกัน...ในวันรุ่งขึ้น
จากโดย...ฉันไม่มีโอกาสเอ่ยลา...ใดใด
เหงา...เหงา...เหงามาก...ฉัน...ไม่รู้...หัวใจตัวเอง
ความรัก...ที่ฉันโหยหามาตลอดชีวิต...ฉันเลือกที่จะทิ้งมัน!
ฉันเที่ยวกลางคืน...หนักขึ้น...หนักขึ้น...หนักขึ้น
เพื่อนร่วมงานกลุ่มใหญ่...เพื่อนใหม่ของฉัน
ฉันกำลังมี...ความสุข
แต่...ไม่เหมือนที่ได้จากเขาสักนิด...ฉันโหยหา...เหลือเกิน
ครั้งหนึ่ง...เสียงเพลงเบาเบา...ทำให้ฉันร้องไห้
เพื่อนชายคนสนิท...โอบกอด...ปลอบใจ
แต่...ไม่สุขใจ...เหมือนอ้อมกอดของเขา...
ไม่หรอก...ฉันไม่ได้เปลี่ยนไป...แต่เพราะอะไร...
I miss the way,
You hold me,
The serenity in your arms,
I could stay that way forever,
I feel so safe and warm,
And never want to leave.
เขา...ยังคงโทรหาฉัน...สม่ำเสมอ
เรา...ยังคงคุยกันสนุกสนาน...เหมือนเคย
แต่...ฉันไม่อยาก...พบ...เขา
สารพัดสารพัน...ข้ออ้างของฉัน
เขา...เชื่อใจฉันตลอดมา
จนกระทั่งวันหนึ่ง...ทุกสิ่งทุกอย่าง...เหมือนมืดดับไปต่อหน้า
จากคุณ :
เจ เจ
- [
20 พ.ค. 47 21:12:35
A:202.133.176.37 X:
]
เรื่องเล่า เรื่องรัก
