ความคิดเห็นที่ 1 คนที่เขารักข้างเดียว - เบญจมาศ ๒๙ พฤษภาคม – วันเกิดของเบญจมาศ เธอเริ่มกิจวัตรประจำวันด้วยการโทรกลับบ้านขอพรจากพ่อและแม่ ก่อนจะเลือกชุดแขนกุดสีฟ้าสดใสเข้ากับฤดูร้อนออกจากบ้านมา ตลอดทั้งวันนั้นเบญจมาศนั่งเรียนอย่างไม่ค่อยมีสมาธิมากนัก นึกถึงวันเกิดปีก่อนช่วงที่สุวินทร์เริ่มเข้ามาแสดงความห่วงใยเธอเป็นพิเศษ เขาทำให้เธอประหลาดใจด้วยการแอบขอให้นักศึกษารุ่นน้องที่อยู่ชมรมคอรัสมายืนร้องเพลงประสานเสียงขณะที่ทั้งสองนั่งอยู่ริมทะเลสาปในสวนสาธารณะ สุวินทร์ถามเธอว่าอยากฟังเพลงอะไร หญิงสาวนึกว่าเขาจะร้องให้ฟังเองจึงพยายามจะแกล้งเขาด้วยการบอกชื่อเพลงที่ร้องยากๆให้ ปรากฎว่ามีเสียงร้องเพลงนั้นดังมาจากด้านหลังอย่างไพเราะ เบญจมาศหันไปเห็นเด็กหนุ่มสาวห้าคนยืนจุดเทียนเค้กวันเกิดและกำลังร้องเพลงเดินใกล้เข้ามา เธอหัวเราะเบาๆกับความพยายามของเขา น้ำตาของอารมณ์อะไรสักอย่างซึมออกมาไม่รู้ตัว คืนนั้นเบญจมาศเข้านอนด้วยความสุขที่ไม่เคยได้รับมาก่อนในรอบหลายปี เบญจมาศไม่ได้พูดอะไรให้สุวินทร์ฟังเกี่ยวกับวันเกิดที่จะมาถึงในปีนี้จนดูคล้ายลืมวันเกิดตัวเอง แต่ก็รู้ว่าถึงไม่ได้บอก สุวินทร์ก็คงจำได้แม่น และคงกำลังหาทางเตรียมอะไรให้เธอแปลกใจเล่นอีกตามประสาหนุ่มราศีกุมภ์เป็นแน่ แต่ก็เปล่า.......ไม่มีโทรศัพท์จากชายหนุ่มที่เธอไม่รักแต่คิดถึงเลยแม้แต่ครั้งเดียวในวันนี้ หญิงสาวกดโทรศัพท์มือถือแล้วทำปากขมุบขมิบ อย่างน้อยน่าจะโทรมานัดชวนไปไหนบ้างอย่างที่เคยทำมา แต่กดดูกี่ทีก็ไม่มีสายเข้า หรือว่าเขาท้อใจจนเลิกรักเธอไปแล้ว หญิงสาวพยายามบ่นในใจ แต่เมื่อคิดได้อีกทีว่าเธอก็ไม่ได้รักและไม่ได้เป็นคนรักกับเขาเสียหน่อยจึงตัดสินใจไม่นั่งรอแล้ว เบญจมาศผลักประตูอาคารเรียนแล้วหยีตารีบเดินหลบแดดไปยังหอสมุด ทำไมแม้แต่พระอาทิตย์ก็ยังลืมว่าวันนี้เป็นวันพิเศษของเธอ อากาศถึงได้ร้อนเสียจนเจ้าของวันเกิดหงุดหงิดยิ่งขึ้นแทบเป็นบ้า เมื่อไหร่หน้าร้อนจะหมดลงเสียที ไม่นานเธอก็เดินมาถึงหอสมุด ช่วงปิดเทอมใหญ่เจ้าหน้าที่และผู้ใช้บริการบางตาจนแทบเป็นอาคารร้าง หญิงสาวไม่ได้มาค้นหนังสือ แต่ขึ้นลิฟท์ไปชั้นบนสุดที่เป็นห้องเก็บไมโครฟิลม์เพื่อนั่งดูข่าวหนังสือพิมพ์เก่าๆเป็นข้อมูลประกอบวิทยานิพนธ์ที่กำลังเขียนอยู่ ไม่มีใครอยู่บนชั้นนั้นเลยนอกจากบรรณารักษ์หญิงตัวเล็กคนหนึ่ง ทุกวันนี้คงไม่มีใครสนใจอ้างอิงข้อมูลจากไมโครฟิลม์อีกแล้วในเมื่อมีอินเตอร์เน็ต แต่เบญจมาศยังชอบวิธีนี้อยู่ หญิงสาวนั่งหมุนไมโครฟิลม์อ่านข่าวเก่าๆจนพลบค่ำ ห้องสมุดที่เงียบอยู่แล้วยิ่งเงียบขึ้นไปอีก เบญจมาศยกถาดฟิลม์ไปเก็บและขยี้ตาเบาๆ มองเห็นบรรณารักษ์คนเดิมเดินมาทำความสะอาดตู้ใกล้ๆ บนชั้นนี้คงมีแต่เบญจมาศและบรรณารักษ์คนนี้สองคนจริงๆ “ห้องสมุดจะปิดแล้วนะคะ” หญิงสาวผมสั้นตัวเล็กส่งยิ้มให้เธอ “ค่ะ” เบญจมาศยิ้มตอบนิดหนึ่ง นึกในใจว่าเดินออกจากหอสมุดแล้วจะไปหาข้าวเย็นกินที่ไหน ไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกันว่าวันเกิดตัวเองปีนี้ช่างเงียบเหงาเหลือเกิน “เป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ” บรรณารักษ์เอียงหน้าเข้ามาถามเมื่อเห็นหญิงสาวยืนซึมทำหน้าเศร้าที่หน้าผนังกระจกอาคาร ก็ชั้นนี้สูงจากพื้นใช่เล่นที่ไหน “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันจะกลับแล้วพอดี” เบญจมาศพยายามสะกดก้อนที่จุกอยู่ในลำคอ รีบเก็บของบนโต๊ะและดันเก้าอี้คืนให้เรียบร้อย กำลังจะเดินออกจากห้องไปก็มีเสียงของบรรณารักษ์ทักไว้ หญิงสาวหันหน้ามา นึกว่าตัวเองลืมอะไรไว้ แต่ก็เปล่า ภาพที่เห็นมีเพียงหญิงสาวตัวเล็กยืนยิ้มอยู่ที่สวิตช์ไฟห้อง “คุณเบญจมาศคะ สุขสันต์วันเกิดนะคะ” แล้วห้องก็มืดสนิท เบญจมาศยกมือขอบคลำโต๊ะและหันไปมาในความมืดเหมือนคนตาบอด รู้สึกหงุดหงิดและประหลาดใจว่าเกิดอะไรขึ้น ใครกำลังเล่นตลกอะไร แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีแสงวอมแวมจากเทียนหลายสิบดวงปรากฎขึ้นที่มุมห้องใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หญิงสาวไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง บรรณารักษ์คนนั้นเองที่กำลังถือเค้กวันเกิดก้อนโตปักเทียนเท่าปีอายุเธอพอดีไม่มีขาดเกินเดินมาวางบนโต๊ะตรงหน้า ยังไม่หายแปลกใจดีก็เห็นประตูห้องเจ้าหน้าที่เปิดออกและสุวินทร์ก้าวเข้ามา มือของชายหนุ่มบรรเลงกีตาร์โปร่งสะพายไหล่ ปากก็ร้องเพลงแฮปปี้ เบิร์ธเดย์ ทู ยู เสียงใสน่าฟัง หญิงสาวถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่เมื่อเขาเดินมาหยุดร้องเพลงตรงหน้า มือของเธอเผลอตบที่แขนของเขาเมื่อจบเพลงโดยไม่รู้ตัว “เป่าเทียนสิบี” เบญจมาศเป่าเทียนเค้กวันเกิดยี่สิบสองแท่งทั้งที่ยังสะอื้นอยู่ คนที่เจ็บปวดจากความรัก – จามจุรี จามจุรีเปิดสวิตช์ไฟให้ห้องสว่างขึ้นอีกครั้งเมื่อแสงเทียนดับลง เธอได้แต่มองดูคู่ชายหญิงตรงหน้าที่กำลังหัวเราะกันอย่างมีความสุขกับการอ่านข้อความที่เขียนบนหน้าเค้ก ต่อจากนี้คงหมดหน้าที่ของเธอแล้ว บรรณารักษ์สาวรู้สึกใจหายวูบเมื่อนึกถึงคำว่าหมดหน้าที่ เธอกลายเป็นส่วนเกินของห้องนี้ตั้งแต่วินาทีที่ไฟสว่างแล้ว “คุณจามจุรีครับ ทานเค้กด้วยกันนะครับ” สุวินทร์ยกเค้กที่ตัดแล้วเดินถือมาให้ เขายังเป็นคนใจดีเสมอสำหรับทุกคนจริงๆ “ขอบคุณค่ะ แต่พอดีฉันมีธุระ คงต้องขอตัวเลยดีกว่าค่ะ” จามจุรีเดินออกมาจากห้องสมุด ไม่ได้สนใจฟ้ายามค่ำที่แดงเมฆฝนหลงฤดู สักพักเธอก็รู้สึกว่ามีหยดน้ำมากมายพราวลงมาจากเบื้องบน แต่เธอก็ไม่ได้เดินเข้าไปหลบใต้ชายคาที่ไหน ฝนหลงฤดูหรือ......หญิงสาวคิดในใจ......ก็ดีเหมือนกัน ขอให้หน้าร้อนนี้จบลงเสียทีเถอะ เพียงไม่กี่วันที่ได้รู้จักคำว่ารัก จามจุรีก็รู้จักคำว่าอกหักด้วย หญิงสาวหยุดนั่งเก้าอี้ยาวข้างป้ายรถเมล์ที่ไม่มีคนป้ายหนึ่ง ไม่ได้สนใจสายฝนที่โรยลงมาไม่ขาดสาย เวลานี้เธออยากจะเข้าใจว่าเม็ดฝนแต่ละเม็ดคือมือที่โอบให้กำลังใจเธอมากกว่า และเวลานี้เธอต้องการกำลังใจ “จามจุรีไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมานั่งตรงนี้ล่ะ” เสียงคุ้นหูเสียงหนึ่งดังมาจากด้านข้างเมื่อเธอนั่งตากฝนได้สักพัก บรรณารักษ์สาวไม่เข้าใจ ที่จริงวันนี้คงเป็นวันแห่งความประหลาดใจของทุกคนอยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังต้องเห็นหน้าเขาอีกที่นี่เวลานี้ – สุวินทร์ “ฉันอยากอยู่คนเดียวค่ะ” “ไหนคุณบอกว่ามีธุระไง” “คุณพูดแบบนี้ก็รู้ตัวนี่ว่ามันไม่ใช่ธุระของคุณ จะให้ฉันบอกอีกครั้งไหมคะว่าฉันอยากอยู่คนเดียว” จามจุรีไม่ได้หันไปมองเขา แต่ก็สะดุดใจนิดหนึ่งที่ทำไมเขามาคนเดียว และเดินตากฝนเหมือนเธอ เบญจมาศล่ะ? “ผมเข้าใจแล้ว งั้น.....ผมกลับก่อนนะ” ชายหนุ่มทำท่าจะเดินคล้อยไป แต่ก็หยุดพูดอะไรลอยๆให้จามจุรีได้ยิน “เบญจมาศปฏิเสธผม เธอสนิทสนมและมีความสุขกับผมดี แต่เธอก็รับผมในฐานะคนรักไม่ได้ ผมไม่เข้าใจเธอ ผมไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นตอนนี้ ผมรักเธอแทบตายแต่เธอกลับบอกผมมาคำเดียวสั้นๆว่าผมไม่ใช่...... ” จามจุรีหันมองตามหลังสุวินทร์ นึกอะไรในใจอยู่นานจนเขาเกือบเดินไปไกลจนไม่ได้ยินเสียงแล้วจึงลุกขึ้นเรียกชื่อเขา ชายหนุ่มหันมา ใบหน้าเปียกฝน “ที่จริง....หนิงชอบคุณนะคะ หนิงชอบคุณมาก หนิงคงไม่สบายใจเลยถ้าไม่ได้บอกคุณเสียตอนนี้” ชายหนุ่มตั้งท่าเหมือนจะเดินกลับมา แต่แล้วก็ไม่มา “ ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณครับหนิง แต่มันเป็นไปไม่ได้ หนิงไม่ใช่......” จามจุรีนั่งหัวเราะและร้องเพลงกลางสายฝนฤดูร้อนอย่างเดียวดาย ทำไมหนอ.....คนสองคนทำไมถึงมีใจตรงกันยากเหลือเกิน เพลงสุดท้ายที่เธอร้องคือ SUMMER KISS , WINTER TEARS แต่ก็เปลี่ยนเนื้อร้องเสียใหม่ SUMMER LOVE , SUMMER TEARS เมื่อฝนเม็ดสุดท้ายออกเดินทางจากก้อนเมฆ เธอก็ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว คนที่ไร้รัก – สุวินทร์ สุวินทร์เดินทอดน่องไปตามชายหาดลุงดำของเกาะเสม็ด นึกถึงภาพในอดีตที่เขากับเบญจมาศลอยคอว่ายน้ำด้วยกัน ใกล้กับโขดหินนั้นเขาเคยบอกรักเธอและคว่ำห่วงยางแกล้ง เป็นวันที่เขาจดจำได้ไม่มีวันลืม ต่างแต่วันนี้และวันต่อๆไปจะไม่มีเธออีกแล้ว แดดปลายเดือนมิถุนายนยังร้อนจัดจ้าแต่ชายหนุ่มเดินบนหาดไปเรื่อยๆไม่รีบร้อนอะไร เขาไม่มีอะไรต้องรอคอย ทุกอย่างเป็นเพียงอดีต อดีตที่จะหายไปกับสายลมของฤดูร้อน ชายหนุ่มภาวนาในใจขอให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายของฤดูร้อนที่ยาวนานเสียที อยู่ๆก็มีลมเย็นชื้นกรรโชกมาจากทะเล ยอดมะพร้าวและธงทิวบนเรือโบกปลิวไปอีกด้านผิดกับที่เคยเป็น สุวินทร์หันไปมองขอบบรรจบของน้ำกับฟ้าที่แสนไกล เห็นเมฆฝนกลุ่มใหญ่ตั้งเค้าทะมึนลอยเคลื่อนอยู่ลิบๆ เสียงฟ้าร้องคำรามแว่วมาเหมือนจะบอกเป็นนัยให้รู้ว่าเวลาผลัดเปลี่ยนฤดูกาลมาถึงแล้ว ฤดูร้อนกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว ชายหนุ่มยืนเท้าสะเอวยิ้มกับเมฆฝนที่ปลายฟ้า ไม่แน่ว่าวันนี้คงเป็นคิมหันต์วันสุดท้าย ======================= หวัดดีครับ  ช่วงนี้เขียนอะไรไม่ออกเลยโดยเฉพาะนิยายแฟนตาซีที่เคยแปะไว้เลยเอาเรื่องสั้นเก่าๆมาแปะให้อ่านแก้เซ็งแทน ^^  เรื่องนี้ส่งไปที่ www.love-stories.net เป็นเรื่องประกวดแล้ว อยากดูเรื่องอื่นๆ?(สำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องเก่าๆ) - เจ้าบ่าวแห่งความเหงาและเจ้าสาวแห่งความโดดเดี่ยว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2782270/W2782270.html ใจจริงไม่ชอบเขียนแนวรักๆใคร่ๆเลยนะเนี่ย.......มันขัดกับชีวิตจริงเหลือเกิน (-_-') จากคุณ : ธามาดา - [ 20 พ.ค. 47 23:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตามมาอ่านค่ะ ที่จริงถ้าเขาไม่รักเราก็ช่างเขาสิ หาใหม่ก้ได้ นัทตี้ว่านะ ขนาดนัทตี้เป็นผู้หญิงยังรักคนได้เรื่อย ๆ เลย เดี๋ยวจะเข้าไปอ่านงานเก่าที่คุณทำลิงค์ไว้ จากคุณ : นัทตี้ - [ 21 พ.ค. 47 01:37:49 A:62.167.42.129 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนแรกคนชื่นชอบนิยายเข้าใจผิดคิดว่าคุณธามาดาเป็นผู้หญิงน่ะคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ _/\_ (ตามอ่านมาจาก withlove แล้วน่ะคะ) อยากบอกว่าเขียนได้ดีมากเลยคะ อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกของหนิง พี่สุ และบี นะคะ คนเรานั้นหากไม่ใช่เนื้อคู่กันแล้ว ต่อให้ทำอย่างไงก็มิอาจพบความรักนั้น... คิดไว้ว่าจะให้คะแนน ถ้ามีการเปิด Vote นะคะ (เหตุผล ชอบการเขียนอ่านแล้วไม่สะดุดเลยคะ...) ป.ล ว่าแต่มาเผยแพร่ในเว็บไซต์นี้ได้เหรอค่ะ คุณส่งเข้าประกวดมิใช่เหรอค่ะ   จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 21 พ.ค. 47 02:46:15 A:203.113.33.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ๋อ ขอถามอีกอย่างได้ไหมค่ะ ว่า คุณธามาดา ชื่อนี้มีความหมายไหมค่ะ (แบบว่า...เพราะดีน่ะคะ) จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 21 พ.ค. 47 02:59:40 A:203.113.33.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม .. รู้สึกว่าประโยคคนที่รักเขา คนที่เขารักอะไรเนี่ย บางทีมันอยู่ผิดที่ผิดทางไปบ้างน่ะค่ะ สุวินทร์เองก็เหมือนจงใจทำตัวให้ตามจุรีเข้าข้างตัวเองนะ จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ค. 47 10:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คือไม่แน่นักว่าสุวินทร์เองเขาอาจไม่ได้ตั้งใจนะครับคุณ scottie บ่อยครั้งไปความที่เป็นคนนิสัยดีก็อาจจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ ง่ายๆ ฉะนั้นเอง (แหะๆ  มาเถียงแทนอย่าง ‘อิน’ กับนิยาย  ฮิๆ) ขอชมว่าเขียนได้ดี ขอเชียร์ให้เรื่องที่ส่งเข้าประกวดนี้ได้รับรางวัล นะครับผม จากคุณ : สาวกห้ากระสอบ - [ 21 พ.ค. 47 16:37:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณทุกสายตาที่ผ่านมาเยี่ยมเยือนนะครับ มาถึงช่วงตอบคำถามจากทางบ้านบ้าง คุณนัทตี้ - ฟังคุณนัตตี้พูดแล้วทำให้นึกถึงกลอนเก่าๆสมัยเรียนเลย เวอร์ชั่นภาษาคำเมืองนะครับ ^^ สงสัยศัพท์คำไหนถามนักเขียนคนอื่นๆที่เป็นชาวเหนือได้ "เฮาฮักเปิ้นข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่ง เปิ้นฮักเฮาหวังตึ๊ดชึ่งหาฮู้ไม่ เปิ้นบ่ฮักเฮาแล้วเป็นอั้นไป เฮาฮักเปิ้นต่อไปก็แล้วกัน" แปลออกหมดทั้งบทยกเว้นคำว่า"ตึ๊ดชึ่ง"นี่แหละ หมายความว่าไงฟะ คุณคนชื่นชอบนิยาย ^^ - ธามาดาเป็นใคร เป็นชาย? เป็นหญิง? ลองกดดูข้อมูลที่ตัวอมยิ้มหลังนามปากกาดูสิครับ ว่าแต่......จะเชื่อตามนั้นเหรอ? ^^ เอาแค่ว่าธามาดาเป็นคนที่รักการเขียนหนังสือ และอยากจะเขียนให้ทุกๆคนอ่านแล้วเพลิดเพลินเสมอจนกว่าจะหมดแรงเขียนแล้วกัน  เรื่องส่งเข้าประกวดนั่นผมไม่ซีเรียสเลย  พอดีอยากส่งเข้าร่วมสนุกให้มีคนที่นั่นได้อ่านด้วยก็เท่านั้นเองครับ จะตกรอบเพราะเหตุนี้ก็ไม่คิดอะไร คุณคนชื่นชอบนิยาย ^^ (รอบ2) - ส่วนผสมของนามปากกาธามาดามาจากหลายที่มา ทั้งเพี้ยนจากชื่อตัว ทั้งบ่งบอกนิสัยธรรมด๊า-ธรรมดาเรียบง่ายของตัวเอง ทั้งเป็นตัวแทนบอกว่าหน้าตาคนเขียนนี่ธรรมดาจนเดินสวนกันหายใจรดต้นคอก็ยังไม่รู้สึกว่าน่าจะเป็นคนที่ชอบเขียนหนังสือเป็นตุเป็นตะได้  และก็คิดว่าเป็นชื่อที่เพราะด้วย  เพิ่งเริ่มใช้เมื่อตอนต้นปีนี้เองในเว็บpantipนี่แหละครับ (แทบไม่เคยไปโพสต์ที่อื่นเลย-รักเดียวใจเดียว) นามปากกาแต่ก่อนคือหทัยชนชื่นและลูกแม่ปิงในเว็บนี้เหมือนกัน คุณscottie - เจอแบบนี้พูดไม่ออกเลยเรา ^_^ คุณสาวกห้ากระสอบ - เขาเรียกว่าการอ่อยโดยไม่ได้ตั้งใจใช่ไหมครับ  ขอบคุณที่ช่วยกัน"อิน"นะครับ อืม.....ทำไมเวลาเขียนเรื่องรักๆใคร่ๆแล้วเรทติ้งกระฉูดกว่าทุกแนวที่เคยเขียนมา ไอ้เราก็ไม่มีหัวด้านเขียนเรื่องแนวนี้ซะด้วยสิ (บ่นกับตัวเอง) จากคุณ : ธามาดา - [ 21 พ.ค. 47 21:26:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ้เศร้าค่ะ...พูดไม่ออก... ฮือ ๆ.. จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 22 พ.ค. 47 00:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โทนเรื่องสวยมากครับ ชอบ แบบนี้ต้องตามไปอ่านงานอื่นๆคุณแล้วล่ะ จากคุณ : GTW - [ 22 พ.ค. 47 08:18:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ติดตามอ่านเรื่องของคุณธามาดามาหลายเรื่องแล้วค่ะ อ่านแล้วเพลินดี ใช้วิธีเขียนได้น่าสนใจมากค่ะ จากคุณ : FruiT SaLaD - [ 22 พ.ค. 47 22:25:07 A:202.133.179.97 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 วิธีเขียนแปลกดีค่ะ ทำให้เข้าใจความรู้สึกของตัวละครแต่ละตัวได้ดีจังค่ะ อย่างน้อย ความรักก็ไม่ได้จบอย่างสวยงามเสมอไป ชอบๆ จากคุณ : พริมระตา - [ 23 พ.ค. 47 21:01:59 A:140.247.67.187 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอบคำถามจากทางบ้านรอบสอง(ตื้นตันสุดๆ) คุณคิมมี่ - โอ๋ๆๆๆๆ อย่าร้องสิ  ไอ้เรายิ่งอินง่ายๆอยู่ เดี๋ยวก็เป่าปี่ตามไปอีกคนซะเลย คุณGTW - ขอบคุณที่ช่วยกันอุดหนุนครับ (รับหนมจีบซาละเปาเพิ่มมั้ยครับ) คุณFruiT SaLaD - ขอบคุณที่ติดตามมาหลายเรื่องแล้วครับ (แฮ่.....ชื่อน่ากินจัง) คุณพริมระดา - ชื่อเพราะจัง  คนที่สอนวิธีเขียนแบบนี้กับผมเป็นคนแรกคืออาจารย์สุพรรณ ทองคล้อย (แรคำ ประโดยคำ) ครับ ขอยกเครดิตนี้ให้อาจารย์ของผมนะครับ อ่านงานเขียนของธามาดาถ้าชอบเรื่องเศร้าๆ บอกได้คำเดียวว่า "เดี๋ยวจัดให้......" ขอบคุณทุกๆคนอีกครั้งนะครับ จากคุณ : ธามาดา - [ 23 พ.ค. 47 22:08:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชื่อเรื่องน่าสนใจครับเลยคลิกเข้ามาดู ผมชอบวิธีการเดินเรื่องจัง แสดงมุมมองและความรู้สึกของตัวละครแต่ละตัว แล้วก็บรรยายได้ชัดเจนดีครับ มีสงสัยอยู่นิดนึง สุวินทร์ไม่ได้รักจามจุรี แต่ทำไมมาชวนไปเทียวไปดูหนังบ่อยๆ ล่ะ อิอิ อันนี้ไม่ซีเรียสเพียงแต่สงสัยเพราะในชีวิตจริงถ้าผมทำแบบนี้คงโดนด่าไปเรียบร้อยแล้วว่า "ไม่รักแล้วมายุ่งกับฉันทำไม"  ;) จากคุณ : ไชยยันต์ - [ 24 พ.ค. 47 00:37:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาลงชื่อว่ามาตามอ่านแล้วค่ะ :D เขียนได้เก่งและลื่นดีจัง  แต่ขออนุญาตแสดงความเห็นนิด คือรู้สึกว่าชื่อตัวละคร มันออกจะเก่าๆ ไปนี้ด......ด นึง  :) จากคุณ : พริม @ Santa Monica - [ 24 พ.ค. 47 12:09:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คำว่า"ไม่ใช่" เนี่ยเป็นคำตอบสุดท้ายเสมอเลยนะ    แต่อยากจะรู้ว่า "ใช่" เนี่ยเป็นยังไง คนที่โดนบอกว่า"ไม่ใช่"  คงอึ้งเหมือนโดนฟ้าผ่าเลย     จากคุณ : Lady Marmalade (Lady Marmalade) - [ 31 พ.ค. 47 12:38:05 ]