กับวันที่ฟ้ากว้างกว่าดาวดวงเดิม

“ดนัย ..นายว่าท้องฟ้ากว้างมากๆๆเลยไหม”
นรินชี้มือไปบนฟ้าเสียงสดใส ดนัย เงยหน้ามอง เอื้อมมือมาแตะที่กลางหน้าผากของเธอ
“ตัวก็ไม่ร้อนนะ เป็นอะไรไป เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย..”
ปึ้ก!!!
นรินทุบไปกลางหลังปึกใหญ่ ทำเอาดนัยเซไปข้างหน้าเหมือนกัน
“ตาบ้า ฉันถามเฉยๆ ไม่ได้บ้า นายนี่กวนอารมณ์ชะมัด”
ดนัยยังไม่หายเจ็บเอามือลูบกลางหลัง
“ก็กว้างน่ะดิ ถามได้”
“แล้วนายว่า คนที่เชียงใหม่จะเห็นฟ้าอย่างนี้ เมฆก้อนนี้ เหมือนกันไหม”
“เฮ๊อะ” ดนัยส่ายหน้าพลางล้มตัวนอนราบกับพื้นหญ้า
“เรื่องของเรื่อง ถามสะ ที่แท้ก็คิดถึงแฟน”
“เอ้ย”
นรินหน้าแดงรีบแก้คำพูดของดนัย
“พี่วัยวิทย์เค้าไม่ใช่แฟนซะหน่อย และอีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้คิดถึงเค้าด้วย”
นรินว่าพลางล้มตัวนอนข้างๆดนัยบ้าง
“ป่านเค้าคงเรียนหนักเนอะ ที่นั่นต้องหนาวแน่ๆ ถักผ้าพันคอไปให้ดีกว่า”
“แล้วบอกว่าไม่ใช่แฟน”ดนัยหันมาถาม
“ก็ไม่ใช่”
นรินกระทุ้งข้อศอกดนัยบ้าง
“แล้วนายล่ะ ไม่คิดถึงน้ำนิ่งหรอ ท่าทางเค้าเป็นห่วงนายดีนี่”
“ไม่ชอบ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ ปากจัด”
ดนัยหันมาพูดทางนรินชัดถ้อยชัดคำ
“แล้ว ทำไมต้องหันมาทางนี้ด้วย ว่าฉันใช่ไหม”
“ก็น่ะสิ เพิ่งรู้หรอ”
แดนดนัยรีบลุก นรินไล่กวดตามมาติดๆ
“พอแล้ว เหนื่อยอ่ะ อ่ะให้ทุบ”
นกรินทำท่าจะทุบแต่ก็เปลี่ยนใจ
“ไม่เอาล่ะ ทุบนายก็เจ็บมือน่ะสิ ตัวก็แข็ง”
“ก็ไม่เหมือนมือเธอนี่”
ดนัยพูดพลางจับมือของนริน
“นิ่มขนาดนี้”
ดนัยพูดไปไม่คิด แต่นรินจ้องหน้าแดนกระชากมือกลับนิ่งกันไปสักพักใหญ่
“กลับบ้านก่อนนะ”
นรินพูดขึ้นแดนมองตามไป
“หมู่นี้เราเป็นอะไรไปนะ แดนดนัยมันก็จับมือเรามาตั้งแต่เด็กๆ ทำไมถึง..”
นรินสลัดความคิดนี้ออกจากหัวรีบวิ่งกลับบ้าน
................
วันต่อมา
น้ำนิ่งเดินมาหา นริน ที่โต๊ะนั่งเธอกำลังทำการบ้านอยู่อย่างขะมักเขม้น
“ว่าไงนริน ดนัยไปไหนล่ะ”
นริน วางปากกาลงเงยหน้ามองผู้พูด
“ทำไมเห็นหน้าเราต้องนึกถึงอีตานั่นด้วยล่ะ ชั้นตัวไม่ได้ติดกับเขานะ”
น้ำนิ่งมอง นริน
“เป็นไรไป อารมณ์ไม่ดีมาหรอ”
“เปล่า” นริน ทำการบ้านต่อ ดนัยเดินมากับวีนัส คล้องไหล่กันมา
“ตลกดี เนอะแดน วันหลังชวนเราไปมั่งดิ”
ดนัยยิ้มกับวีนัสเดินไปนั่งที่โต๊ะ หันมามองนรินที่ก้มหน้างุดๆตัวแทบติดกับโต๊ะ น้ำนิ่งละจากนรินเดินไปคุยกับดนัย
นรินเขียนหนังสือไม่เป็นตัวแล้ว..นี่เราหงุดหงิดอะไรนะ..
แล้วนรินต้องรีบลบคำๆนั้นเพราะว่าเขียนว่า แดนดนัย
เอาเข้าไป
“ชั้นว่าเค้าหล่อดีนะ”
น้ำนิ่งมานั่งที่โต๊ะนริน
“อืม…แล้วไง”
นรินพูดได้แต่นั้นเพราะรีบลอก เอ้ยทำการบ้านอยู่
“แต่เค้าก็เล่นไปทั่วนะ สนิทที่สุด ก็เธอ”
นรินมอง
“แล้วมาเกี่ยวอะไรกับชั้นล่ะ ชั้นว่าเค้าสนิทกับวีนัสมากกว่า”
น้ำนิ่งท้าวคางมองมองดนัยขณะเล่นปิงปองอยู่
“หล่อมาก น่ารัก”
นรินรู้สึกไม่สบอารมณ์มาดื้อๆ เดินเข้าห้องน้ำมองกระจก แหวะ หล่อตายล่ะ ตอนเด็กๆคิ้วก็หนา ตาก็ตี่ จมูกก็โด่งยังกับเสากระโดงเรือ ใช่สิ เราล้อมันบ่อยๆ นรินจ้องหน้าตัวเอง
เราล่ะตอนเด็กๆน่ารักจะตาย ทำไมโตมาแล้วไม่เห็นจะสวยเลย หน้าก็จืดๆ ผมม้าเปิ่นๆนี่อีก ชั้นไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงเลยจริงๆ
นรินกลับมาทำการบ้านต่อ
“ทำอะไร”
ดนัยหันมาถาม
“มีตาก็ดูสิ “
นรินว่า
“เป็นไร รมณ์บูด ท้องผูก ถ่ายไม่ออกหรอ”
นรินร้องขึ้น
“จะบ้าหรอ” ปากกาก็เกือบทิ่มหน้าดนัยด้วยแต่หลบทัน
“จะฆ่ากันหรือไง มางัดข้อดีกว่า แข่งกันไหมคราวที่แล้วเธอก็แพ้ แก้มือได้นะ “
นรินมองแขนที่มีกล้ามเป็นมัด หน้าคม คิ้วต่อ ฟันสวย จมูกโด่ง เค้าหล่อขึ้น แต่ดูเราสิ แค่งัดข้อยังแพ้ สมัยก่อนเราเหนือกว่ามันทุกด้าน
“ขี้เกียจ”
นรินตอบปัดๆไป
“ชั้นจะไปเชียงใหม่”
ดนัยบอกนรินหันมามอง
“อะไรนะ”
“ก็พี่ชายชั้นวัยวิทย์ แฟนเธอนั่นแหละ เค้าชวนชั้นไป พ่อกับแม่ก็ไปด้วย”
“หรอ ดีนี่”
นรินหันมามอง
“แล้วผ้าพันคอล่ะ ที่บอกว่าจะถักให้พี่ชั้นเสร็จหรือยัง ชั้นจะไปอาทิตย์หน้า”
“จะเสร็จแล้ว เหลืออีกนิด”
ดนัยท้าวคางนั่งมองนรินอ่านการ์ตูนอยู่ตลอดแต่เธอไม่รู้สึกสนุกกับเรื่องที่อ่านเลย
เราเป็นอะไรไป ๆๆๆ นรินถามตัวเองซ้ำๆ
“มันจะไปไหนก็ช่าง เพื่อกันเท่านั้น แค่เพื่อนตอนเด็ก สมัยประถม ไม่สิตั้งแต่อนุบาลละมั้ง...”
............
“หนีกลับคนเดียวอีกแล้ว”
เสียงดนัยตามหลัง
“ตัวไม่ติดกันนี่”
ดนัยเดินมาใกล้ๆ ล็อคคอ นริน “นี่ไง ติดกันแล้ว”
นรินหน้าแดงรีบเอามือออกแต่ดนัยไม่ยอมปล่อย
“เป็นไร เนี่ยจะไปพรุ่งนี้แล้วนะ ดูเค้าทำเข้าสิ เหมือนจะหนีสะงั้น “
“เปล่า”
นรินสลัดแขนของดนัยออกจากคอ
“เออ เพื่อนกันนะ พอไปก็กะจะเลิกคบกันเลยหรือไง”
“เออ ชั้นเลิกคบนาย มีอะไรมั้ย”
นรินกล่าวอย่างท้าทาย
“เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวไม่ให้พี่ชั้น ไม่ให้เป็นแฟนเธอหรอก”
“แหวะ ใครว่าชั้นชอบพี่นาย ชั้นชอบ น..........”
นรินหยุดพูด
“ใคร.. ชอบใคร”
“ยี้..แล้วเรื่องอะไรชั้นต้องบอกนายด้วยล่ะ ลาก่อน ไปดีมาดีนะเพื่อน”
นรินโบกมือบ๊ายบายแต่แดนดนัยกลับดึงมือเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน ใครบอกมา เราเพื่อกันไม่ใช่หรอ ไหนสัญญาว่าจะบอกกันทุกเรื่อง”
แดนดนัยยังจับแขนไม่ปล่อยจนนรินยอมแพ้
“ก็ได้ ชั้นจะบอกก่อนไปเชียงใหม่ละกัน”
“สัญญา”
‘อีตาบ้าแดนดนัย ชั้นไม่ได้ชอบพี่นายสะหน่อย ที่ถามว่าฟ้ากว้างอะไร เพราะว่าฉันอยากไปเชียงใหม่ เห็นบ้านนายอยู่ที่นั่นหรอก เลยจะให้นายพาไป แล้วไอ้ที่ชั้นสนิทกับพี่นายเพราะเค้าชอบยายวีนัสหรอก
พรุ่งนี้ นายคงต้องไปแล้ว ฉันยังเหลือคำสัญญาที่จะบอกนายพรุ่งนี้’
นรินหยุดเขียนไดอารี่แล้วคิด
“ฉันพอรู้สาเหตุที่ทำให้ฉันหงุดหงิดแล้ว”
…………………

ดนัยกำลังขนของขึ้นรถ นรินมองหน้าตาเฉย
“ขอบใจนะที่ช่วย บอกสะทีสิ จะไปแล้วนะ”
นรินอิดออดหน้าแดงๆ
“ไว้นายขึ้นรถก่อน”
แดนดนัยเปิดกระจกรถลงมาพร้อมจะไป นรินยื่นไดอารี่ให้
“นี่แหละที่เราเขียนอยู่ในนี้”
แดนรับพลางค้นกระเป๋าหยิบสมุดส่งให้”อ่ะ เอาไว้อ่าน แก้คิดถึง”
“แหวะ.. บ๊ายบาย โชคดีนะ”
รถลับไปแล้ว นรินนึกถึงบรรทัดสุดท้ายของไดอารี่เธอ
“ฉันยังเหลือคำสัญญาที่จะบอกนายวันพรุ่งนี้ว่า เราชอบนาย”
นรินนึก นี่ถ้าอีตานั่นไม่ไปเชียงใหม่ เราคงไม่กล้าบอกหรอก หล่อนคิดพลางหยิบสมุดบันทึกของตานั่นอ่าน
“ที่เธอบอกเกี่ยวกับท้องฟ้าเชียงใหม่น่ะ เราอยากพาไปเที่ยวด้วยเหมือนกัน แต่ไม่เอาหรอก เราไม่อยากให้เธอเจอพี่เรา ทำไมน่ะหรอ ก็เราหึงเข้าใจไหม ความรู้สึกนี้ไม่ยักรู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไร แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว เธอจะหัวเราะก็ตามใจ แต่เราไม่ยอมแพ้พี่เราหรอกนะ”
นรินหน้าแดง อดยิ้มขำขึ้นมาไม่ได้ ที่แท้ตานั่นก็โรแมนติดเป็นเหมือนกัน นรินกอดสมุดแนบอกแต่เราก็คงไม่ได้พบกันอยู่ดี
หลายวันต่อมา
นรินนั่งเล่นอยู่หน้าบ้านแม่ก็เรียก
“ริน เรากุญแจแล้วไปดูทำความสะอาดบ้าน ดนัยที”
“ใครจะมาอยู่ใหม่หรอ”
“จะใครที่ไหนล่ะ เปล่าหรอก พวกดนัยเค้าไปซัมเมอร์แค่ 3 อาทิตย์เท่านั้น จากเชียงใหม่ เดี๋ยวก็กลับ เนี่ยเขาก็จะกลับแล้ว อ้าวดนัยไม่ได้บอกลูกหรอ”
นรินตัวแข็งหน้าซีด ตายล่ะเขาจะกลับมา เจอเขา ฉันจะทำหน้ายังไง เผลอไปสารภาพสะหมดแล้ว กลับมาทำไมเนี่ย หลอกกันนี่น่า
“อ้าวพวกเขากลับมากันแล้ว สงสัยกลับก่อนกำหนด” แม่ว่า
ดนัยรีบลงจากรถถือไดอารี่ของเธอติดมือมาด้วย
“นริน”
เขาเดินมาโน่นแล้ว
“แม่บอกไปนะว่าหนูไม่อยู่นะ”
นรินรีบเดินหนีไปหน้าแดงแจ๋
อีตาบ้า........กลับมาทำไม
แล้วฉันจะเอาหน้าไว้ที่ไหนล่ะ
..................

จบ....