ความคิดเห็นที่ 1 >> ไกลออกไปนั้น หมู่นกพิราบขาวเหินลอยขึ้นไปบนฟากฟ้าสูง ถลาร่อนสลับไปมาหยอกล้อกันท่ามกลางปุยเมฆขาวที่ฟุ้งกระจายอยู่ทั่วแผ่นฟ้า ทันใดนั้นก็เกิดเสียงอึงอล พร้อมๆ กับที่ตัวต้นกำเนิดเสียงนั้นตัดแหวกก้อนเมฆออกมาปรากฏเป็นรูปปั้นนางเงือกสาวที่มีปีกอยู่กลางหลัง ทำให้ฝูงนกตื่นตกใจบินเลี่ยงมาตีขนาบข้างแทน “เงือกสาว” ค่อยๆ เคลื่อนต่อไปจนที่สุดก็เห็นได้ถนัดตาว่ามันคืออากาศยานที่มีลักษณะคล้ายเรือเดินสมุทรขนาดใหญ่เทียบเท่าปราสาทหลังหนึ่งได้ทีเดียว กลางลำเรือมีโดมโค้ง รายล้อมด้วยหอคอยสูงเสียดฟ้า และใบพัดจำนวนมากมาย ทุกส่วนล้วนก่อสร้างด้วยสถาปัตยกรรมและประติมากรรมที่วิจิตรงดงาม เรือนั้นขับเคลื่อนอย่างช้าๆ ข้ามผ่านทะเลหมอก และป่าต้องห้ามเบื้องล่างเข้าสู่อาณาจักรอเล็กซานเดรีย อันเป็นจุดสิ้นสุดของการเดินทาง นี่คือเรือพรีมาวิสต้า เรือโรงละครขนาดใหญ่ที่หรูหราและทันสมัยที่สุดแห่งมหานครลินด์บลัม ณ กราบขวาของเรือนั่นเอง ใครคนหนึ่งกำลังเดินดุ่มไปรอบๆ ท่าทางกระสับกระส่ายเหมือนกับว่าเขากำลังมองหาอะไรบางอย่าง มันคงจะไม่แปลกประหลาดอะไรหรอก ถ้าเพียงแต่เขาไม่ได้มีผิวสีเขียวอมเทา และตัวผอมแห้งราวกับผีตายซาก แถมยังแบกกลองขนาดใหญ่เดินไปไหนมาไหนด้วยอีกต่างหาก หลังจากที่หันรีหันขวางอยู่พักหนึ่ง เขาก็พบว่าเป้าหมายซึ่งเป็นชายหนุ่มผมทองอายุประมาณสิบหกปี กำลังนอนเอกเขนกอยู่บนยอดหอคอยใกล้เคียงกันนั้นเอง “ซีดานโว้ย! หัวหน้าเรียกแน่ะ”  ชายร่างผีตะโกนเรียก เห็นว่าไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับมา จึงร้องเรียกซ้ำอีกสองสามครั้ง แต่อีกฝ่ายกลับยังคงนอนเฉย หนำซ้ำยังกระดิก “หาง” ไปมาอย่างสบายอารมณ์ คราวนี้นาฬิกาปลุกจำเป็นจึงต้องใช้ไม้เด็ด งัดเอาไม้ตีที่ขัดหลังไว้ออกมาจัดการกระหน่ำตีกลองคู่ชีพอย่างไม่เป็นทำนอง พร้อมกับตะโกนแหกปากให้ดังกว่าเดิมควบคู่ไปด้วย “ไอ้ลิงขี้เซา! หัวหน้าเรียกหาแกอยู่นะ จะนอนไปถึงไหนฟะ ตื่นได้แล้ว โว้ย!!” ทำเสียงอึกทึกขนาดนี้แล้ว “ลิง” ขี้เซาก็ยังไม่ยอมตื่น ไม่รู้หลับจริงหรือว่าแกล้งหลับกันแน่ ชายร่างผีชักมีน้ำโห ตั้งท่าจะรัวกลองชุดต่อไปเป็นจังหวะกลองศึก พลันรู้สึกว่ามีคนมาสะกิดเรียก เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าเป็นชายหนุ่มผมสีแดงเพลิง บนศีรษะคาดเข็มขัดเส้นโตไว้แทนรัดเกล้า “ปลุกเจ้านั่นด้วยวิธีนี้ไม่ได้ผลหรอก ให้ข้าจัดการเองดีกว่า” ชายผมแดงเสนอตัว “งั้นก็ฝากด้วยแล้วกัน ข้าจะได้กลับไปซ้อมต่อ” ชายร่างผีเห็นดีด้วยจึงขยับถอยออกมาให้ผู้มาใหม่แสดงฝีมือ มุ่งหน้าไปยังโดมโค้งซึ่งมีเพื่อนสมาชิกในวงจับกลุ่มซ้อมดนตรีอยู่ข้างบนนั้น รูปร่างหน้าตาของสมัครพรรคพวกแต่ละคนก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเขาเท่าไรนัก เมื่อดูจากสภาพโดยรวมแล้วเหมือนกับเป็นวงดนตรีของปีศาจไม่มีผิด ผู้ที่ต้องทำหน้าที่นาฬิกาปลุกจำเป็นคนใหม่ยืนท้าวเอว นิ่งไปอึดใจหนึ่งก็ร้องตะโกนขึ้นมาว่า  “เฮ้ย! ผู้หญิงสวยหนึ่งนาฬิกา- -” “ไหนวะ ไหนๆๆ สาวสวยที่ว่าน่ะ!” ยังไม่ทันขาดคำ ลิงขี้เซาพลันลุกพรวดขึ้นมา เหลียวซ้ายแลขวาเป็นการใหญ่กวาดตามาเจอะหน้ายียวนของเจ้าหนุ่มผมแดง ก็มีอันต้องหยุดชะงัก รู้ตัวทันทีว่าโดนเพื่อนอำเข้าเต็มเปา จึงแสร้งทำเป็นโมโหแก้เก้อ “โธ่เอ๊ย แบลงค์ คนกำลังฝันดีได้ที่เชียว อย่ามาอำกันอย่างนี้สิ แกล้งคนนอนหลับน่ะบาปกรรมรู้ไหม” “ข้าว่าจะเป็นการทำบุญเสียมากกว่า หัวหน้าเรียกประชุมแน่ะ” แบลงค์พูดขรึมๆ “ง้านเหรอ ” ซีดานลากเสียงยานคางอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วล้มตัวนอนลงไปอย่างเก่า ไม่สนใจอะไรอีก เขารู้อยู่แล้วว่าหัวหน้าคณะจะเรียกประชุมด้วยเรื่องอะไร เพราะก่อนหน้านี้มีการประชุมทำนองนี้มาหลายครั้งแล้ว เขาคิดว่าไม่จำเป็นจะต้องเข้าร่วมประชุมในหัวข้อซ้ำซากอีก “ก็คงเตี๊ยมเรื่องเดิมๆ น่ะแหละ แกไปแทนข้าที ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงค่อยมาเรียกก็แล้วกัน” ชายผมแดงส่ายหน้าปลงสังเวชกับพฤติกรรมของเพื่อนตัวแสบ พูดต่อไปว่า “ข้าลืมบอกไปว่ะ ว่าอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเราจะเดินทางถึงอเล็กซานเดรียแล้ว และถ้าแกไม่รีบย้ายก้นลงมาจากข้างบนนั้นล่ะก็ แกถูกตัดออกจากงานคราวนี้แน่” “ชิบหาย!! แล้วทำไมไม่รีบปลุกข้าวะ” คราวนี้ได้ผลทันตาเห็น คนขี้เซารีบโดดพรวดลงมาทีเดียวถึงพื้น พร้อมกับลากคอเพื่อนผู้หวังดีตามเข้าไปด้วยอย่างรวดเร็ว ********* “อ้าว! ลูกพี่  ซีดานก็ด้วย หายไปอยู่ไหนมาน่ะ” ชายหนุ่มร่างกำยำสันทัด โพกผ้าบนศีรษะดึงรั้งลงมาจนแทบปิดตา ใบหูแหลมเปี๊ยบอย่างชนเผ่าเอลฟ์ เอ่ยทักสองหนุ่มทันทีที่ทั้งคู่พากันพรวดพราดเข้ามาในห้อง ห้องประชุมดัดแปลงมาจากห้องเก็บของใต้ท้องเรือนั่นเอง ภายในห้องมืดทึบ มีเพียงแสงสว่างรางๆ จากตะเกียงเก่าคร่ำคร่าเพียงดวงเดียว และจากช่องโหว่เล็กๆ น้อยๆ ตามกำแพงบ้างเท่านั้น ส่วนกลางห้องมีโต๊ะกลมตัวใหญ่ที่มีหุ่นจำลองแบบต่างๆ วางไว้ จากเดิมที่เคยมีหีบของสัมภาระวางระเกะระกะอยู่ทั่วห้อง เวลานี้สัมภาระทั้งหมดถูกจัดเรียงใหม่อย่างเป็นระเบียบอยู่มุมห้อง และมีกลุ่มชายฉกรรจ์อีกร่วมสิบคนบ้างนั่งบ้างยืนพิงหีบของเหล่านั้น “เจ้านี่มันแอบหนีไปนอนกลางวันตามเคยน่ะสิ มาร์คัส กว่าจะลากตัวมันมาได้ต้องใช้มุขหลอกล่อซะเหนื่อย” แบลงค์บอก พร้อมกับเบี่ยงตัวหลุดออกมาจากการเกาะกุมของเพื่อนขี้เซา ผละไปยืนพิงกำแพงอยู่มุมหนึ่ง “คนง่วงก็ต้องนอน มันผิดตรงไหนไม่ทราบ” ซีดานว่าฉิวๆ ทิ้งตัวลงนั่งโครมลงบนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งที่อยู่ใกล้กับโต๊ะกลางห้อง หันหน้าเกยพนักเก้าอี้ กวาดตามองรอบห้องคร่าวๆ “เห็นบอกว่าหัวหน้าเรียกประชุม แล้วหัวหน้าล่ะ ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีก” “ประธานของงานก็ต้องมาทีหลังสุดสิฟะ ไอ้สมองย้วย!” เสียงห้าวใหญ่พลันตวาดลั่น พร้อมกับที่บานประตูห้องถูกถีบด้วยกำลังแรงให้เปิดผางออก เผยให้เห็นชายวัยกลางคนร่างหนาบึกบึน ลักษณะรูปร่างหน้าตาคล้ายกับหมูป่า เพียงแต่หมูป่าตัวนี้ไว้หนวดเครายาวเฟิ้ม ดวงตาหยีเล็กสวมทับด้วยแว่นตาแบบนักบิน และยังใส่เสื้อกั๊กตัวใหญ่โคร่งเก่าปุปะ แถมพกด้วยดาบเล่มโตที่สะพายอยู่ข้างหลัง เขาคือบาคู หัวหน้าคณะทันทาลัสที่สมาชิกทุกคนต่างเคารพยำเกรง บาคูหันขวับมาทางชายหนุ่มผมทองด้วยสีหน้าแววตาอาฆาตมาดร้าย พริบตานั้นเอง! ชายร่างหมูป่าก็พุ่งปรี่เข้าประชิดตัว แต่เป้าหมายที่ระวังตัวอยู่ก่อนแล้ว เพียงกระโดดเบาๆ ก็สามารถหลบการโจมตีได้อย่างง่ายดาย แล้ววาดเท้าเตะสวนกลับไปทันที ลูกเตะถูกเข้าที่ลิ้นปี่เต็มเปา แม้ร่างกายหมูป่าหนุ่มใหญ่จะหนากำยำ แต่ก็ทำให้จุกไปเหมือนกัน ซีดานไม่รอช้า เงื้อหมัดขึ้นหมายจะเสยเข้าที่ปลายคาง ทว่าบาคูโถมตัวเข้าคว้าข้อมือไว้ได้ ตวัดพลิกร่างลูกน้องหนุ่มฟาดโครมลงกับพื้นรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ สยบอีกฝ่ายลงได้อย่างราบคาบ   “เก่งขึ้นมากนี่” หัวหน้าพูดขรึมๆ “แน่ล่ะ ใครจะยอมถูกซ้อมง่ายๆ อยู่ฝ่ายเดียวกันเล่า” ซีดานยิ้มแยกเขี้ยว พยุงตัวลุกขึ้นยืนประจัญหน้าอย่างท้าทาย ตลอดเวลานั้นทุกสายตาจับจ้องดูเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปด้วยใจเต้นระทึก เป็นที่รู้กันดีว่าหากหัวหน้าโมโหขึ้นมาแล้วจะออกอาการบ้าดีเดือดขนาดไหน เรียกว่าใครทำให้ขัดใจเป็นต้องแหลก ท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มตึงเครียดขึ้น จู่ๆ บาคูก็หัวเราะเสียงดังลั่น พลางตบศีรษะลูกน้องตัวแสบเบาๆ ด้วยความเอ็นดู แล้วจึงเดินออกไปหยุดอยู่หน้าห้อง “เอาล่ะ ! เริ่มประชุมได้” ทุกคนค่อยโล่งอก รีบกลับเข้าประจำที่ทันที ต่างยกแขนทั้งสองขึ้นไขว้ขัดฉาก ท่าทางขึงขัง เพื่อเป็นการแสดงความเคารพ บาคูรอให้พวกลูกน้องพร้อมแล้วจึงกล่าวต่อไป “เวลานี้เราใกล้จะเดินทางถึงจุดหมายปลายทางแล้ว ข้าจึงอยากซักซ้อมทำความเข้าใจแผนการกันอีกครั้ง ทุกคนคงจะรู้กันดีอยู่แล้วว่าอาณาจักรอเล็กซานเดรียปกครองโดยพระราชินีบราห์เน่ ผู้ขึ้นครองราชย์ต่อจากราชาองค์ก่อน ซึ่งก็คือพระสวามีของพระนางเองที่สวรรคตไปเมื่อสามปีก่อน ราชินีมีพระธิดาอยู่พระองค์เดียว คือเจ้าหญิงการ์เน็ต พระองค์เป็นเจ้าหญิงที่ทรงพระสิริโฉมงดงามยิ่งกว่าเจ้าหญิงองค์ใดที่เคยปรากฏมาในประวัติศาสตร์ราชวงศ์อเล็กซานเดรีย และขณะนี้กองโจรที่ขึ้นชื่อลือชาที่สุด ซึ่งก็คือพวกเรา กองโจรทันทาลัส กำลังมุ่งหน้าไปยังอาณาจักรอเล็กซานเดรีย เพื่อปฏิบัติภารกิจสำคัญ ” เว้นจังหวะพูดนิดหนึ่ง พลางไล่สายตามองลูกน้องเรียงตัว เว้นก็แต่พยายามทำเป็นไม่เห็นซีดานที่กลับมานั่งเก้าอี้ตามเดิม และกำลังอ้าปากหาวหวอดๆ ทำหน้าหน่ายเต็มที่ ก่อนจะกล่าวเน้นเสียงเข้ม “นั่นก็คือ การลักพาตัวเจ้าหญิงรัชทายาท การ์เน็ต ทิล อเล็กซานดรอสที่สิบเจ็ด!” ถึงตอนนี้บรรยากาศสบายๆ ในห้องเปลี่ยนไปเป็นตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง สายตาของทุกคนฉายแววมุ่งมั่น เอาจริง ชินน่าก้าวออกมาที่โต๊ะกลางห้องด้วยท่าทางขึงขัง “จากตรงนี้ ข้าจะอธิบายแผนการต่อไป ตั้งใจฟังให้ดีล่ะ!” ประโยคสุดท้ายหมายจะว่ากระทบใครบางคนที่เปลี่ยนจากนั่งหาว มาเป็นนั่งลอยหน้าลอยตา เอนหลังกระดิกเท้าเฉย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้สำนึกเอาซะเลย ชายหนุ่มร่างเล็กจึงเลิกใส่ใจ หยิบหุ่นจำลองเรือพรีมาวิสต้าขึ้นมาเทียบกับปราสาทอเล็กซานเดรียจำลอง “พรีมาวิสต้าจะจอดเทียบที่บริเวณลานหน้าปราสาทตรงนี้ เมื่อถึงเวลา พวกเราจะแสดงละครสุดฮิตของอเล็กซานเดรียเรื่อง “ยามเมื่อรักโบยบิน”*  งานนี้มาร์คัสรับบทนำ ปล่อยฝีมือให้เต็มที่เลยนะพวก!” “เรื่องละครให้ข้าจัดการเอง รับรองจะแสดงสุดฝีมือ เอาให้ติดตาตรึงใจไม่รู้ลืม” มาร์คัสตบอกผาง หันมาทางสองหนุ่มคู่หู “ส่วนพวกที่จะปฏิบัติการอุ้มก็คือลูกพี่กับซีดาน อย่าให้พลาดได้ล่ะ” “แน่นอน พอไปถึงหลังเวทีแล้ว ข้าจะใช้เจ้าอ็อกโลปตัวจ้อยพวกนี้เบี่ยงเบนความสนใจของคนดูเอง อ่ะ เฮ้ย !” พูดจบ แบลงค์ก็หลุดอุทานคำโต เมื่ออยู่ๆ แมลงตัวหนึ่งที่มีลักษณะรูปร่างคล้ายแมลงสาบผสมกับเต่าทองกระเด้งหลุดออกมาจากกระเป๋ากางเกง ทำเอาเจ้าของผวาไล่ตะครุบกลับมาแทบไม่ทัน ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่เจ้าหนุ่มผมแดงในทันที พร้อมกับต่างก็คิดเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมายว่า จะไหวเหรอเนี่ย? “ย.ห. อย่าห่วง ถึงข้าเองจะแหยงๆ มันอยู่เหมือนกัน แต่รับรองว่าจัดการได้” แบลงค์หัวเราะแหะๆ ขยับกลับมายืนวางมาดเคร่งขรึมเหมือนเดิม ก่อนจะตบหลังคู่หู “ เอ้า ! จากนี้ไปก็ถึงตาซีดานออกโรงล่ะ” “หน้าที่ของข้าก็แค่จัดการอุ้มราชินีบราห์เน่ใช่ป่ะ?” ชายหนุ่มผมทองพยักหน้ารับเนือยๆ ตอบด้วยท่าทางไม่ค่อยใส่ใจเหมือนเดิม แต่นัยน์ตาสีมรกตนั้นกลับทอแววขี้เล่น “ถูกต้อง แกจะต้องลักพาตัวราชินีก้นใหญ่ หน้าตาเหมือนยักษ์ขมูขีนั่น ” บาคูตบโต๊ะผางอย่างชอบใจ ชูตุ๊กตาราชินีบราห์เน่ขึ้นมา พลันชะงักค้าง เมื่อรู้ตัวว่าดันเผลอไปรับมุขปัญญาอ่อนเข้า “ซะเมื่อไหร่กันเล่า! ซีดานแกอย่าทำให้เขวได้มั้ย เดี๋ยวก็ให้ไปพาตัวยัยราชินีช้างนั่นมาจริงๆ หรอก” โยนตุ๊กตาราชินีทิ้งไปอย่างนึกฉิว แล้วชูต๊กตาเจ้าหญิงการ์เน็ตขึ้นมาจ่อหน้าลูกน้องตัวแสบ “คนที่แกจะต้องลักพาตัวก็คือเจ้าหญิงการ์เน็ต อย่าไปจับผิดตัวมาล่ะ” “ข้าล้อเล่นน่า” ซีดานพูดกระเซ้า พยายามกลั้นหัวเราะกับมาดหลุดของหัวหน้า ลุกขึ้นยืนตัวตรงเต็มความสูง ยิ้มแยกเขี้ยว “ขอรับรองด้วยเกียรติของเพลย์บอยอันดับหนึ่งแห่งลินด์บลัม ข้าจะพาตัวเจ้าหญิงการ์เน็ตมาให้ได้!” =:=:=:=: = : =: = : = : = :=:=:=:= จากคุณ : แมวใบตอง - [ 29 พ.ค. 47 22:25:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีผู้ที่หลงเข้ามาทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจทุกคนเจ้าค่ะ        วันนี้เป็นวันครบรอบ ๑ ปีพอดีพอดิบที่ข้าน้อยได้ออกมาวิ่งเล่นบนถนนฯ หลังจากหันไปแฝงตัวเป็นนักอ่านเงามานาน เลยถือโอกาสนี้เอาเรื่องกลางเก่ากลางใหม่มาฝากไว้ในอ้อมใจของมิตรรักชาวน้ำหมึกไซเบอร์ทุกท่าน (อ่ะนะ ว่าเข้านั่น)        ที่จริงเขียนเรื่องนี้ลงในสมุดบันทึกฝัน http://www.jj-book.com มานานแล้ว ในชื่อแมวน้อย หลังจากจด ๆ จ้อง ๆ มานานก็ตัดสินใจอยากลองของอามาปล่อยที่ถนนนักเขียนถิ่นเก่าดูบ้าง        ก่อนอื่นขอชี้แจงว่านี่คือ Fan Fiction (ล่ะมั๊ง?) ที่ยึดเนื้อเรื่องจากเกมส์ไฟนอลแฟนตาซี ภาค ๙ เป็นหลักในการดำเนินเรื่อง โดยผ่านการตีความและเรียบเรียงใหม่ในรูปแบบนวนิยายอีกที งานนี้คนที่ไม่เคยเล่นมาก่อนก็อ่านได้ เพราะเป็นการรวบรวมเนื้อเรื่องล้วน ๆ  และขอออกตัวอีกนิดว่าข้าน้อยเป็นแค่แฟนพันธุ์ทางของเกมส์ตระกูลนี้ (แต่เผอิญว่าบ้าภาคนี้มากจนเหิมเกริมเอามาแต่งนิยาย) ก็อาจจะมีอะไรผิดพลั้งพลาดไปบ้างล่ะ ถ้าใครเห็นว่าตรงไหนแปลกประหลาด รับไม่ได้ว่ายัยนี่เขียนอะไรวะฟะเนี่ย ก็ตะโกนบอกกันดัง ๆ ได้เลย รับรองไม่โกรธ ไม่โป้ง ไม่งอน  ^^         ป.ล. กะว่าจะมาปล่อยแฟนฟิคเรื่องนี้ก่อกวนถนนอาทิตย์ละ ๒ ครั้ง วันอังคาร และวันเสาร์ เจ้าค่ะ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะจ้ะ จากคุณ : แมวใบตอง - [ 29 พ.ค. 47 22:40:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฮืมม์ ที่จริงคนชื่นชอบฯ ก็อยู่ในเว็บ JJ แต่ยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้ เพิ่งจะได้มาอ่านน่ะคะ ท่าทางจะเป็นการผจญภัยที่สนุกน่าดู ดูท่านายซีดานคนนี้จะเป็นพระเอกใช่ไหมเอ่ย :) จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 29 พ.ค. 47 23:03:46 A:203.113.32.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาอ่านครับผม จากคุณ : wok - [ 30 พ.ค. 47 15:19:28 A:138.217.80.77 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวบมาแอบดู (จะแอบทำไมก็กระทู้ตัวเอง ^^") มีคนแวะมาเยี่ยมเยียนซะด้วย #คนชื่นชอบนิยาย       สวัสดีค่ะคุณคนชื่นชอบฯ รู้สึกว่าเราจะเคยเฉียดกันไปเฉียดกันมาที่บ้านพี่จูนหลายครั้ง คราวนี้มีโอกาสได้ทักทายกัน ดีใจนะคะที่แวะมาเยี่ยม       เจ้าซีดานเป็นพระเอกของเรื่องค่ะ แต่หลายคนมักจะไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ว่ามันเป็นพระเอก ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะพฤติกรรมแหกคอกของมันเอง จะเป็นยังไงคงต้องรอดูต่อไป #wok      สวัสดีค่ะคุณwok ถ้าจำไม่ผิดคุณคือคนเดียวกับสาวกห้ากระสอบใช่มั้ยคะ ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนกันนะคะ ตอนนี้อากาศร้อน รับน้ำเย็น ๆ ชื่นใจหน่อยมั๊ยเอ่ย ตักเอาเองจากในตุ่มเลยค่ะ น้ำฝนแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ผสมคาร์บอนมอนน็อกไซด์ปนสารตะกั่วเล็กน้อย ฮี่ ๆ ^^ จากคุณ : แมวใบตอง - [ 30 พ.ค. 47 17:46:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบวิธีปลุกให้ตื่น อิอิ จากคุณ : scottie - [ 31 พ.ค. 47 11:41:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^w^= ตอนที่ ๒ เจ้าค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2847153/W2847153.html จากคุณ : แมวใบตอง - [ 5 มิ.ย. 47 16:16:05 ]