ร่างบางที่กำลังวิ่งตามรถประจำทางด้วยท่าทางกระหืดหระหอบ ที่ตอนนี้เคลื่อนตัวออกไปข้างหน้าโดยไม่สนใจว่าข้างหลังมีคนเรียกแต่อย่างใด ชายหนุ่มที่กำลังมองดูอยู่ที่ศาลารอรถประจำทางนั้นได้แต่หัวเราะเบา ๆ จะว่าไปเขาก็เห็นมันจนชินนะ ท่าทางแบบนี้อีกเดี่ยวแม่คุณต้องหัวเสียแน่นอน

"รอหน่อยก็ไม่ได้ โธ่โว้ย" ออล กำลังสาวเท้ามาหาอีกคนที่ตอนนี้กำลังอมยิ้มกับท่าทางของเธอ ปากก็บ่นพึมพำ
"บ่นทำไม ออล ตัวตื่นสายแล้วยังจะบ่น" เสียงห้าว ๆ ถามปนหัวเราะ ก็เธอตื่นสายแทบทุกวันตั้งแต่เรียนประถมจนตอนนี้มัธยมแล้ว ไม่มีวันไหนที่ชายหนุ่มไม่ต้องเธอไปเรียน และเกือบจะทุกเช้าที่ทั้งสองต้องยืนหน้าเสาธงโทษฐานมาโรงเรียนสาย
"ก็....." เสียงใส ๆ เริ่มจะเถียง
"ไม่ต้องเถียงเลย รีบ ๆ ไปเถอะจะได้ไม่ต้องยืนหน้าเสาอีก"
"ฝันรึไง ก็ไปสายทุกวันแหละ"
"ไม่ได้ฝัน นี่ไง" ชายหนุ่มชี้ไปที่มอเตอร์ไซค์คันใหม่เอี่ยม
"ต่อไปก็ไม่ต้องไปเรียนสายแล้วก็วิ่งเป็นหมาหอบแดด อีกแล้ว" หญิงสาวร้องบอกเพื่อนชายตรงหน้า

เขาและออลเจอกันตอนเรียนชั้นประถมเพราะบ้านอยู่ใกล้ ๆ กัน ทำให้ทั้งคู่สนิทกันมาก เรียนด้วยกันมาตลอด ตั้งแต่ประถม มัธยม ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเรียกได้ว่าเหมือนเงาตามตัว ไม่แปลกหากข้าง ๆ สนามฟุตบอลจะมีร่างบาง นั่งอยู่ใกล้ ๆ หรือ หลังเฟรมเขียนภาพจะมีร่างสูง ๆ ของ อนล หรือ อ๋า ยืนเป็นแบบให้

“วันนี้จะไปเหรอ ตาอ๋า” เสียงของแม่ออลทักทายเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้าน
“ออ…จะพาออลไปซื้อหนังสือครับป้า หนังสือสำหรับติวครับ” เขาตอบเสียงเรียบ ๆ
“งั้นฝากด้วยละกัน ถ้าให้ไปคนเดียวมีหวัง…”
“อะไรอีกค่ะแม่ ห่วงจริงเชียว หนูโตแล้วนะค่ะ” เสียงใส ๆ บอกเหมือนน้อยใจที่แม่ไม่เห็นว่าเธอโตสักที ฝากเธอไว้กับอ๋าเหมือนเธอเป็นเด็ก ๆ อีกทั้งคนตรงหน้าที่กำลังยิ้มอยู่ก็คิดเช่นนั้น

“อ๋าจะเจอชื่อออลมั้ยนี่ “เสียงใสถามแบบตื่นเต้น โดยที่ตาทั้งคู่ยังอยู่ที่กระดานไม้ยาว ๆ
“เจอสิ ออลเก่งออก”
“นี่ไง ๆ นางสาวอลณา อยู่นี่ไง ออลมาดูเร็ว” ชายหนุ่มเรียกเพื่อนสาวมาดู ยิ้มให้กำลังใจ ออลยิ้มตอบกระโดดดีใจกอดคอกับชายหนุ่มสนุกสนาน เขาคิดอยู่แล้วว่าเธอต้องติดแน่นอน เธอกำลังจะเดินเข้าสู่เส้นทางของความฝัน ความฝันที่จะได้เขียนภาพทำในสิ่งเธอรัก ทำในสิ่งที่เธอพยายามทำมาตลอด ตลอดเวลาที่รู้จักกัน เธอมักจะหอบเอาเฟรมเขียนภาพ ขาตั้ง เดินหาที่เหมาะ วิวดี ๆ แสงดี ๆ เพื่อจะเขียนภาพ และเขานั้นเองที่มักจะโดนขอร้องแกมขู่เล็ก ๆ ให้เป็นแบบเสมอ แต่เขาไม่เคยบ่น รู้สึกเอ็นดูเพื่อนรัก เวลาออลเขียนรูปที่ไรเหมือนออลได้หลุดเข้าไปในอีกโลก โลกที่ทำให้เพื่อนของเขาคนนี้มีความสุข
“เก่งจริง ๆ อย่างนี้ต้องฉลอง” พูดพลาง มือหนา ๆยกขึ้นขยี้หัวเล็ก ๆ หญิงสาวมองค้อนแบบไม่จริงจัง
“แล้วอ๋าละ ว่าไงตกลงจะเรียนนายเรือใช่มั้ย” ออลถาม รู้ดีว่าเพื่อนของตัวเองฝันอะไร การได้เป็นรั้วของชาติเป็นสิ่งที่เขาฝันมาตลอด
“ใช่แล้ว” อนลลไม่พูดอะไรมาก จะว่าไปนี่ก็ครั้งแรกที่เราทั้งสองคนจะแยกจากกัน ไม่มีท่าทางงอแงจากเพื่อนรักอย่างที่เขาคิดไว้ วันนี้ออลคงโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริง ๆ
“งั้นต้องฉลองกำลังสองเลยสิ” หน้าขาว ๆ ยิ้มให้กระชับมือหนาที่อยู่ในมือ แล้วเดินออกจากที่ที่ยืนอยู่เดิม

“อย่าลืม คิดถึงออลละ ได้เพื่อนใหม่ก็อย่าลืมเพื่อนเก่า ๆ คนนี้” ออลบอกคนตรงหน้าที่กำลังจะไปเรียน ฝึกอย่างหนักเพื่อจะไปตามฝันที่เค้าได้ฝันไว้ จะว่าไปมันก็น่าเศร้าอยู่หรอก คบกันมาเป็นสิบ ๆ ปี ไม่เคยต้องจากกันเลย แต่ทำไงได้เพื่อนรักจะไปทำตามฝัน จะไปได้ดี เพื่อนดี ๆ อย่างเธอต้องทำใจให้ได้ ต้องเปิดทางให้เค้าไป
“ออลก็เหมือนกัน อย่าลืมเรา เราไปไม่นานแล้วจะกลับมา อย่าดื้อ อย่าซน โตแล้วนะ” เสียงห้าว ๆ ตอบกลับ “อีกอย่างต้องเป็นกำลังใจให้เรา เหมือนที่เรามีให้ออลนะ” อนลพูดหน้าใส ๆ ของเพื่อนรักตอนนี้มีรอยยิ้มให้เขา

“เบื่อจังเลยแม่” ออลบ่นกับแม่ที่กำลังนั่งเย็บปลอกหมอนอยู่
“เบื่ออะไรอีกละ อ๋าไม่โทรมาเหรอ” แม่ถาม
“โทรมา แต่ไม่เห็นหน้านะแม่” เสียงใส ๆ บอกเจือรอยเศร้า ๆ นี่ก็เกือบจะสี่ปีแล้ว ชายหนุ่มไม่เคยขาดการติดต่อเลย แม้บางครั้งในจดหมายจะบอกว่าฝึกหนักแค่ไหน บางครั้งก็โทรมาถึงจะนาน ๆ ครั้งมันก็ทำให้หญิงสาวไม่เหงา โปสการ์ดจากแดนไกลที่ส่งมาจากคนไกลที่คุ้นเคยนั้น ทำให้เธอรู้ว่าความเป็นอยู่ของเพื่อนสนิทเป็นอย่างไร อีกปีเดียวเค้าก็จะจบแล้ว ถึงตอนนั้นเธอคงไม่เหงา ไม่เบื่อ อย่างนี้ ความเหงาของเธอมาจากไหน เพราะอะไร เพราะใคร ทั้งที่เป็นคนมีเพื่อนเยอะ ตอนเข้าเรียนใหม่เธอไม่มีอาการโหว่งแหว่งในหัวใจอย่างนี้คงเพราะได้เจอเพื่อนใหม่ ๆ แต่หลังมานี้เธอเรียนจบ มีงานทำ เธอกับมีอาการอย่างนี้ อาการเหงา ๆ เมื่อไม่มีจดหมายจากเพื่อนสนิม ไม่มีเสียงตามสาย ไม่มีแม้กระทั้งโปสการ์ดแผ่นเล็ก ๆ ยามที่เค้าต้องไปฝึกภาคสนามไกล ๆ

แสงแดดส่องผ่านต้นไม้ที่ออกกิ่งก้านมากมาย ผ่านมายังห้องของหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังกระวืดกระวาดเพื่อแต่งตัวให้เสร็จตามเวลาที่มีแต่เดินไปข้างหน้า
“เสร็จแล้ว แม่รอออลก่อน” เสียงตะโกนจากด้านบนของบ้านดังขึ้นก่อนจะมีวิ่ง ตึง ตึง ตามมา
“นี่ ยัยออล จะวิ่งทำไมละลูก โตแล้วนะลูก” เสียงของแม่เอ็ดเบา ๆ
“ก็ออลรีบนี่แม่ อยากจะเห็นอ๋าใส่ชุดนายเรือ” เสียงใส ๆ บอกยิ้ม เมื่อนึกถึงเพื่อนสนิมที่กำลังจะได้เป็นนายเรือในเร็ววัน ‘อ๋าเรียนจบแล้วนะ วันรับกระบี่ ออลต้องมานะ’ ประโยคที่อนลบอกเธอเมื่อ เดือนก่อน

ชุดสีขาวที่เดินกันอยู่ดาษดื่นนั้นล้วนแล้วแต่เป็นว่าที่เรือตรีกันทั้งนั้น แต่ละคนใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ ร่างบางพยายามมองหน้าเพื่อนสนิมที่ตอนนี้ความคิดถึงมันมีมากจนแทบทะลัก กี่ปีแล้วที่ไม่ได้คุยกันแบบเต็มที่ กี่ปีที่ไม่ได้เห็นหน้า กี่ปีแล้วที่มือหนา ๆ ของเพื่อนคนนี้ไม่ได้ขยี้หัวเธอเล่น กี่ปีแล้วที่เขาไม่ได้มาเป็นแบบให้เธอ…กี่ปีแล้วนะ

“ออล หาอะไรนะ” เสียงห้าว ๆ ดังขึ้นเมื่อเห็นร่างบางในชุดกระโปรงสีอ่อน กำลังชะเง้อหาอะไรสักอย่าง
“อ๋า แหมหล่อจริง ๆ นะ” ออลยิ้มรับ มองชายหนุ่มอย่างเต็มตาวันนี้เพื่อนรักของเธอแต่งชุดนายเรือที่เขาอย่างแต่งมาตั้งแต่เด็ก ด.ช.อนล ที่ตอนนี้โตเต็มตัว สูงใหญ่ ผิวเข้มคงเพราะฝึกหนัก
“ออล ก็โตขึ้นนะ สวยขึ้นด้วย” อ๋าอมยิ้ม
“ก็ออล 23 แล้วนะนี่ ยังเห็นเป็นเด็กอีกเหรอ” หญิงสาวพูดขณะที่กำลังเดินกันไป มือเล็ก ๆ ยกขึ้นเกาะแขนหนา ๆ
“ไม่มีอ๋า เหงานะ เบื่อด้วย” ตาแป๋ว ๆ มองหน้าคนตัวโต ที่ยืนเงียบ “ไม่รู้เพราะใครทำให้ออลเป็นอย่างนี้ จบแล้วกลับไปอยู่บ้านเรานะ” เสียงใส ๆ พูดต่อ ตาแป๋วเมื่อกี้ เริ่มมีน้ำใส ๆ คลออยู่เต็มตา
“ขี้แงจริง ๆเลย ไหนบอกเราว่าโตแล้วไง ยังจะร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ อีก”
“ก็มันเหงานี่ อ๋าไม่เป็นเหมือนออลเหรออย่าจากออลไปอีกนะ” เสียงใสบอกเจอรอยน้อยใจ

“ไม่รู้จะดีหรือเปล่านะ แต่อ๋าได้ประจำฐานทัพที่บ้านเรา” ร่างสูง ๆ บอกเมื่อเห็นว่าร่างบางสะอื้น
“จริงเหรอ จริง ๆ นะ ไม่โกหกนะ”
“จริงสิ เราเคยโกหกออลเหรอ ตอนเรามาไม่เสียใจเลย แต่ตอนนี้ดันมาร้องไห้เสียนี่ เด็กเอ่ย” เสียงห้าว ๆล้อ มือหนา ๆ ขยี้หัวเล็ก ๆ อย่างอ่อนโยน ออลยิ้มทั้งน้ำตากับร่างสูง


เพราะเธอหรือเปล่า ก่อนไม่เคยเหงา เพราะเธอหรือใคร
ก่อนไม่เคยรู้ใจกัน จนวันที่เธอต้องไป
ฉันเคยสุขเพราะใคร …เพราะเธอ