ฉัน

ฉันเป็นแค่คนธรรมดา เป็นนักศึกษาเป็นวัยรุ่น เป็นคนที่ไม่มีอะไรที่วิเศษวิโสไปกว่าใคร เช้าไปเรียน เย็นกลับบ้าน ตรงนั้นป้ายรถเมล์ เย็นวันศุกร์ และ เช้าวันจันทร์ 4 ปี กับคนที่รอรถประจำทาง กว่าจะพูดจากันนานขนาดนี้ ในความทรงจำของฉันเลยมีไม่มากมาย

ฉันเจอเขา ตอนเรียนปี 1 เย็นวันศุกร์ที่แสนจะสนุก ฉันกลับจากวาดภาพหน้าพระลาน คนเยอะมากในวันศุกร์สุดสัปดาห์อย่างนี้ ไม่ว่าจะที่ไหน นักเรียน นักศึกษาที่พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียน คงเหมือนเขานั้นแหละ ชุดสีขาวของนักเรียนเตรียมอะไรสักอย่าง ที่ตอนนั้นฉันแทบไม่สนใจ เราเดินสวนกันฉันแค่มองเธอเพียงแวปเดียว ไม่สนใจอะไร แค่นักเรียนเหล่าคนหนึ่งกลับบ้าน มือที่ถือกระเป๋า หน้าตรง ๆ ที่มองไปข้างหน้า ดวงตาที่ไร้ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง จะว่าไปดู ๆ เหมือนมันว่างเปล่า

เช้าวันจันทร์ วันนี้ค่อนข้างรีบร้อน ฉันถือกระดานรองกระดาษสำหรับเขียนภาพ สะพายย่าม วันนี้ไม่มีเรียนอะไรที่หนักหนา เดินผ่านหน้าของนักเรียนเตรียมคนเดิม คนที่ใส่ชุดสีขาว ๆ รองเท้าหนังสีดำเงาวาววับ ยืนหน้าตรง มองแล้วน่าหงุดหงิด คนอะไรมองอยู่ได้ข้างหน้ามีอะไรหนักหนา หลายต่อหลายครั้งที่เจอนักเรียนเตรียมคนนี้ฉันเองพยายามมองไปข้างหน้าที่นักเรียนเตรียมคนนี้ยืนมอง แต่ให้ตายเถอะมันไม่มีอะไรน่าสนใจเลยนะ ฉันมองร่างกายของตัวเองแล้วมองสลับกับนักเรียนเตรียมคนนั้น ผิดกันอย่างกับเต่าและพระจันทร์

เย็นวันศุกร์ในปีที่ 4 ของการรอรถประจำทางเพื่อจะไปเรียน เขียนภาพ ฉันโตเป็นสาวเต็มตัว ถึงการแต่งตัวของฉันจะเซอร์ จะลุยแค่ใน แต่ยังไงฉันก็ยังเป็นฉัน เป็นผู้หญิงย่อมมีชายหนุ่มเป็นเพื่อนใจบ้างละ ฉันรู้จักกับรุ่นพี่ที่คณะ แน่นอนเราคบกันมา 2 ปีแล้ว สองปีที่ทำให้ฉันมีความสุขมาก คนรักในงานศิลปะเหมือนกันได้รักกันย่อมดี เข้าใจกัน ความรักของฉันเพาะบ่มมานาน สองปีแล้วคงใกล้ถึงเวลาที่มันต้องสุก และเน่าเสียไปในที่สุด ก่อนจะจบ ฉันได้เลิกรากันไปกับชายหนุ่มรุ่นพี่ ไม่แปลกหรอก มีรักก็ต้องมีเลิกฉันเอามันมาสอนเพื่อน ๆ ที่เจ็บช้ำกับความรัก แต่มันกลับไม่ช่วยอะไรฉันเท่าไร น้ำร้อน ๆ ในตามันพาลจะไหลในวันที่ต้องจากกันจริง ๆ เย็นวันศุกร์เราก็เลิกกัน ระหว่างนั่งรถประจำทางเพื่อกลับบ้านนั้น น้ำใส ๆ ในตามันไหลออกมาไม่รู้ตัวอะไร ๆ มันก็เป็นเครื่องตอกย้ำว่าฉันกับรุ่นพี่เคยรักกัน รถประจำทางสายนี่ก็เหมือนกันรุ่นพี่มักจะมาส่งฉันด้วยรถประจำทางสายนี่ทุกวันยกเว้นเย็นวันศุกร์ ฉันลงจากรถประจำทาง เจอนักเรียนเตรียมคนเดิมวันนี้เขาไม่ได้ยืนมองไปข้างหน้าอย่างเดียวแล้ว แต่เขามองฉันมองมาที่ฉัน ไม่มีสายตาว่างเปล่า แต่เหมือนมันมีคำถาม ที่ฉันอ่านไม่ออก ฉันไม่สนใจอะไร ไม่มีแก่ใจจะไปสนใจใครอีก

เช้าวันจันทร์เป็นวันที่ฉันไม่รีบร้อนที่จะไปคอร์สบางตัวไปปิดลงไปแล้วเพราะฉะนั้นฉันจึงไม่รีบร้อนนะ ฉันเดินออกมาสภาพเดิม ๆ กางเกงยีนส์ สีซีด รองเท้าคอนเวิดส์สีดำที่ตอนนี้มันดำกว่าเก่า เสื้อสีขาว เฟรมเขียนภาพ ย่ามใบเก่า แล้วก็พบกับนักเรียนเตรียมคนเดิมที่วันนี้ไม่มีเครื่องแบบสีขาว รองเท้าหนังมันวับ แต่เป็นกางเกงยีน กับ เสื้อยืด รองเท้าผ้าใบ ฉันนั่งลงเพื่อรอรถประจำทาง รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้าคม ๆ ของนักเรียนเตรียมคนเดิม ฉันหันซ้ายหันขวาไม่มีใคร แล้วเขาก็เดินเข้ามา

“สวัสดีครับ เราเคยเจอกันแล้ว” นักเรียนเตรียมคนนั้นพูด
“แล้วไงละ เคยเจอกันแล้วนะสิ”
“ผมชื่อ ชวิน เป็นนักเรียนนายเรือ ยังไงเราเป็นเพื่อนกันนะครับ” เสียงห้าว ๆ ของคนตรงหน้าฉันพูดต่อ ฉันมองหน้าเขาไม่คิดจะพูดอะไร
“….ได้… งั้นเย็นวันศุกร์นี่เจอกันตรงนี้” ฉันบอกพร้อมชี้ลงบนพื้น แล้วเดินขึ้นรถประจำทางไป

เย็นวันศุกร์ ฉันกลับจากเรียนเป็นการเรียนค่อนข้างเหน็ดเหนื่อย ฉันจะเรียนจบแล้ว สี่ปีกับการพร่ำศึกษา จนวันนี้ฉันสำเร็จการศึกษาแล้ว ฉันรู้จักนักเรียนเตรียมคนนั้นแล้ว นายวินกับฉันมักจะเจอกันอย่างที่บอกเช้าวันจันทร์ กับ เย็นวันศุกร์ เย็นวันศุกร์ที่บางครั้งก็ลงรถมาด้วยกัน เพราะนายวินไปหาฉันที่มหาวิทยาลัย คงจะแปลกที่คนแต่งตัวอย่างฉันกับคนแต่งตัวเนี้ยบอย่างนายวินเดินเคียงข้างฉัน เลยทำให้มีคนมองเราสองคนมาก วันรับปริญญาของฉันในวันศุกร์หน้า นายวินรับหน้าที่เป็นช่างภาพให้ วันศุกร์ที่ฉันกับนายวินได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเต็ม ๆ วัน ไม่ใช่แค่เย็นวันศุกร์เหมือนทุกครั้ง ของขวัญที่วินให้ฉันในวันรับปริญญาคือ สร้อยข้อมือทองขาวเล็ก ๆ ที่ตอนนี้มันยังอยู่บนข้อมือของฉัน สามปีแล้วที่เรารู้จักกัน นายวินจบนายเรือ รับกระบี่ ติดยศได้เป็นทหารเรือสมใจแล้ว ฉันไม่คิดว่าการพูดคุยกันวันนั้น แม้จะเป็นประโยคที่ไม่มีใจความอะไรมากมาย แค่ประโยคทักทาย มันจะทำให้ฉันมีความทรงจำดี ๆ กับนักเรียนเตรียมคนนี้


ในความทรงจำ ยิ่งคิดถึงเท่าไหร่ ฉันยิ่งรักเธอเท่านั้น^0^....