กลับมาอีกแล้วค่ะ ลองเอาเรื่องมาลงให้เพื่อนๆได้อ่านกันอีกแล้วค่ะ ยังไงช่วยแนะนำ ติชม กันบ้างนะค่ะ แล้วก็ขอขอบคุณ คุณผิงผิง คุณscottie
คุณ[:-Ancharee-:] คุณ Psycho man
คุณ นาย (หูโน่) คุณต้นไม้-ดอกหญ้า
คุณ คุณวีรยา คุณninaM
คุณClear Ice คุณโอริสา อามิ** และคุณ คุณ(ไม่)บังเอิญผ่าน (Jax เองครับ)
สำหรับการอ่านแล้วก็ความคิดเห็นนะค่ะ เรื่องนี้เอาคำแนะนำของทุกคนมาปรับปรุงแล้วคะ ยังไงช่วยแนะนำอีกนะค่ะ ขอบคุณค่ะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฝากหัวใจไว้ที่ไร่ ตอนที่1 เตรียมตัวกับงานใหม่

มันคงเป็นความบังเอิญที่แย่ที่สุดเท่าที่ฉันเจอมา ฉันเจอกับคนรักเก่าของฉันในเที่ยงของวันที่ฉันว่ามันเป็นวันที่แย่ที่สุด 2ปีแล้วสินะที่เราเลิกกัน และ ล่าสุดฉันเองก็เพิ่งได้ข่าวว่าเค้ากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น ฉันก็ได้แต่ภาวนาขอให้เค้าทั้งคู่มีความสุข วันนั้นฉันกลับมาที่ห้องด้วยความคิดหลายอย่าง

"เดียร์ มีจดหมายถึงเธอวางอยู่บนโต๊ะนะ" เจนหันมาบอกฉันหลังจากที่ฉันปิดประตู

ฉันพักอยู่กับเจนจิรามาได้หลายปีแล้ว เราเป็นเพื่อนมาจากโรงเรียนเดียวกัน สอบติดมหาลัยเดียวกัน พ่อกับแม่ของเราก็เลยไว้ใจให้เรามาอยู่ร่วมกัน
"ขอบใจจ๊ะเจน แล้วนี่ทานข้าวยังเนี่ย" ฉันถามหลังจากที่วางของทั้งหมดลงบนโต๊ะ

"ยังเลยก็รอเดียร์แหละ มีอะไรติดกลับมาฝากบ้างหละ"
ฉันเริ่มเทผัดไท 2 กล่องใส่จานที่หยิบมา เจนเป็นมัณฑากร ส่วนฉันเป็น เลขา หลายคนคิดว่าเราไม่น่าจะมาเป็นเพื่อนกันได้

"เจน ทายสิเมื่อกลางวันเราเจอใครมา"
"แหม พูดยังกับว่าวันนี้เธอเจอ แบรด พิท อย่างงั้นแหละ"

"ป่าว ฉันเจอ กร ต่างหากหละ"
เจนวางช้อนลง แล้วเงยหน้ามามองฉัน "อีตากร แฟนเก่าเธอหนะเหรอ???"

"ใช่ เมื่อเดือนที่แล้วเราได้ข่าวว่าเค้ากำลังจะแต่งงาน แล้ววันนี้เค้าก็พาคู่หมั่นไปลองชุด เราก็เลยเจอกับเค้าโดยบังเอิญ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เราทำใจได้แล้ว" ฉันพูดเหมือนไม่สนใจ แต่มันก็ไม่สามารถปิดเจนได้

"ไม่จริงหรอก เดียร์ เธอยังไม่ลืมเค้าต่างหาก ผู้ชายเฮงซวยคนนั้น ถ้าเธอทำใจได้แล้ว ทำไมเธอต้องไปสมัครงานใหม่ไกลถึงเชียงรายด้วยหละ"

"เธอรู้ได้ไง เจน!!!"

"รู้สิ ก็มันมีจดหมายมาจากไร่ที่เชียงราย ฉันคิดว่าฉันเดาไม่ผิดนะ"

"อืม เราลืมเค้าไม่ลงจริงๆ ยิ่งเราเดินผ่านที่ๆเราเคยไปกับเค้า มันยิ่งทำให้เราเจ็บ เราต้องการหนีสิ่งที่มันเป็นอดีตไป เราเคยหวังว่าเวลาจะช่วยรักษาให้เราลืมเค้าได้แต่ยิ่งเราได้ยินใครๆเค้าพูดถึงกร เรากลับยิ่งเจ็บ"แล้วฉันก็เริ่มร้องไห้ คืนนั้นเจนปลอบฉันอยู่ครึ่งคืน แล้วฉันก็หลับไป

"ตื่นแล้วเหรอเจน ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง"

"วันนี้ มีงานด่วนเข้ามา เมื่อกี้ที่ทำงานเพิ่งโทรมาปลุกเอง เดียร์ หวังว่าวันนี้เธอคงไม่คิดฟุ้งซ่านนะ แล้วฉันจะรีบกลับนะ แล้วเธออย่าลืมโทรไปบอกคุณลุงกับคุณป้าด้วยนะว่าเธอจะเปลี่ยนงาน แล้วไปรักษาแผลใจไกลถึงเมืองเหนือโน้น"

"อืม แล้วเย็นนี้ไปซื้อของกับฉันได้ไหม ฉันจะได้ไม่ฟุ้งซ่านไง"ฉันถามพร้อมส่งรอยยิ้มกวนๆไปให้เจน

"ได้สิแล้วเจอกันนะ"

ช่วงสายๆฉันโทรทางไกลไปหาพ่อกับแม่ฉัน พ่อกับแม่ย้ายไปตั้งรกรากใหม่ที่นิวซีแลนด์ ตอนนั้นเป็นช่วงที่ฉันกำลังได้งานใหม่พอดีฉันเลยตัดสินใจที่จะไม่ไปอยู่ที่นั้น

"แม่เหรอค่ะ นี่เดียร์นะค่ะ"

"จ้าาามีอะไรหรือเปล่าลูก เสียงหนูดูไม่ดีเลย"

"ป่าวค่ะ เดียร์จะโทรมาบอกแม่กับพ่อว่า เดียร์จะย้ายงานค่ะ"

"เหรอ แล้วไปทำที่ไหนหละลูก"

"เชียงรายค่ะ เป็นไร่หนะค่ะ เดียร์คิดว่ากำลังเบื่อสภาพแวดล้อมเดิมๆอยู่ก็เลยคิดจะลองย้ายไปทำงานที่นั้นดู"

"ความจริงถ้าเดียร์เบื่อสภาพเดิมๆ ลูกก็มาเที่ยวหรือไม่ก็ย้ายมาอยู่กับพ่อกับแม่ที่นี่ก็ได้หนิ อากาศที่นี่ดีจะตาย ถ้าลูกมาแม่คิดว่าลูกคงไม่ผิดหวังนะ แล้วลูกจะย้ายไปเมื่อไหร่จ๊ะ"

"ก็สิ้นเดือนหน้าค่ะ รอหนูส่งมอบงานใหม่ให้กับเลขาคนใหม่เรียบร้อยก่อน แล้วจะเดินทางทันทีค่ะ"

"เดียร์ พ่อกับแม่เคารพในการตัดสินใจของลูกนะ แต่ถ้ายังแล้วอยู่แล้วไม่สบายใจก็บินมาอยู่ที่นี่กับพ่อกับแม่นะ ลูก"

"ค่ะแม่ เดียร์รักแม่กับพ่อ ที่สุดนะค่ะ แค่นี้นะค่ะแม่"
"แม่ก็รักหนูเหมือนกันจ๊ะ ถ้ามีปัญหาโทรหาแม่กับพ่อนะลูก"

หลังจากที่วางสายจากแม่ ฉันก็เริ่มเตรียมข้าวของเพื่อจะย้ายไปทำงานใหม่ ...ไร่เหรอ งานจะเป็นยังไงบ้างนะ อืม แต่ในจดหมายตอบรับมันมีรายละเอียดเพิ่มเติมว่างานที่ต้องทำมีดูแลเด็กด้วย บ้าจังเกิดมาก็ยังไม่เคยเลี้ยงเด็กเลย แล้วฉันจะทำได้ไหมเนี่ย อืมแต่ก็คงต้องลองหละ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มันผิดจากที่ฉันคาดไว้เลย งานที่ส่งมอบให้กับคุณเลขาคนใหม่เสร็จเร็วกว่าที่ฉันคิด ฉันเลยมีเวลาเหลือในการเตรียมตัวไปไร่วรัญยา อีกตั้ง 7 วัน
กว่าที่กำหนดการเดินทางไปไร่ และด้วยความที่ บอส ผู้ใจดีของฉันจะจัดงานอำลาให้ คืนนั้นฉันเลยได้สุดเหวียงกับงานเลี้ยงเล็กนั้น

"ผมขอดื่มอวยพรให้คุณ เดียร์ โชคดีกับงานใหม่นะครับ" บอสกล่าวขึ้น "เอาพวกเราดื่มกันเต็มที่นะ..."
และกว่าฉันจะได้กลับบ้านก็เข้าเช้าวันใหม่

"เดียร์ กลับดึกจังเลย" เจนทักขึ้นหลังจากที่ฉันนั่งลงที่โซฟา

"ฮิฮิฮิ ไม่ดึกหรอก เนี่ยมันเช้าแล้ว"ฉันคิดว่าวันนั้นฉันเมา

"เดียร์ กินไปกี่แก้วกันเนี่ย ไปอาบน้ำก่อนดีมะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน"

"ม่าย... เราม่ายเมาหรอก เราแค่มึนๆ"

"ไปอาบน้ำดีกว่านะ เดียวฉันต้องแก้งานอีกหน่อย"

"ด้ายยยย...ง้านนนเราไม่กวนแล้วนะ"
ตอนเช้าเป็นอาการที่แย่ที่สุด ฉันรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดออกมา ฉันว่าฉันคงไม่กินมันอีกแล้ว แย่จริงๆ

"เป็นไงบ้างจ๊ะนางเมรีขี้เมา เนี่ยแหละน้าาาา น่าจะคิดบ้างว่าหลังจากดื่มเข้าไปแล้วจะเป็นไง"

"อือ...."ฉันตอบได้แค่นั้นแล้วก็วิ่งไปที่ห้องน้ำ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เวลาผ่านไปเร็วจังเลย พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันต้องไปจากที่นี่ รู้สึกใจหายจังเลย
"คิดอะไรอยู่จ๊ะเดียร์" เสียงเจนดังขี้นมาทำลายความเงียบ
"กลับมาแล้วเหรอ ทำไมกลับไวจัง....กำลังคิดว่าพรุ่งนี้แล้วสิที่ต้องไปเร็วเนอะ"

"อืม แล้วพรุ่งนี้เครื่องออกกี่โมงหละ ฉันลางานไว้แล้วนะ จะไปส่งเธอเอง"

"ขอบใจมากนะเจนเธอเลยต้องมาลำบากเลย"

"ไม่เลย ถ้าไม่ไปส่งเธอแล้วใครจะช่วยขนสัมภาระหละ"
แล้วคืนนั้นฉันก็นอนไม่หลับไม่ทั้งคืนกว่าจะหลับได้ก็ตอนใกล้วจะสว่างแล้ว

"เดียร์ ยังไม่ตื่นอีก เดียวก็ตกเครื่องหรอก สายแล้วนะ" เจนเข้ามาเขย่าตัวฉัน มันทำให้ฉันดีดตัวขึ้นจากที่นอน

"สายแล้วจริงๆด้วย เจนขอเวลาเราเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนะ เดียวจะออกไป"
ตลอดทางเราคุยกันทุกเรื่องจนทำให้ฉันคิดว่า ฉันคิดดีแล้วเหรอที่ต้องจากเพื่อนรักไปไกลขนาดนั้น....แต่มันเป็นทางที่ฉันได้เลือกไว้แล้วหนิ

"เดียร์ ถึงแล้วก็โทรมาบอกด้วยนะ แล้วถ้ามีเวลาก็ อีเมล์มาหรือไม่ก็เขียนจดหมายมาคุยนะ ถ้าไม่สบายใจกลับมาอยู่กับเรานะ"

"ได้ แล้วเจนก็อย่าลืมปิดไฟก่อนนอนด้วยนะ อย่าร้องไห้สิ เราถึงแล้วเราจะโทรมาบอกนะ"

"ไปเถอะเดียร์ แล้วอย่าลืมหาพ่อเลี้ยงรวยๆมาฝากเราตอนกลับด้วยนะ"

"จ้าาาา...จะไม่ลืม" ฉันคิดว่าการจากกันครั้งนี้ถึงจะเศร้าแต่เจนก็ยังเป็นเจนที่ขี้เล่นเหมือนเดิม....
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าเครื่องกำลงจะลงแล้ว โอ!! ฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย พอเครื่องลงถึงพื้นฉันก็เตรียมหาเอกสารที่ทางไร่ส่งมาให้ อืมจะมีรถมารับฉัน หวังว่าพวกเค้าคงไม่ลืมนะ

"ไร่แสนรักครับ ไร่แสนรัก....." ฉันเดินตรงไปที่ผู้ชายคนนั้นที่ถือป้ายชื่อไร่

"ขอโทษนะค่ะ ฉันชื่อ เดือนฉาย ไตรลัขณา ค่ะ"ฉันพูดพร้อมยื่นเอกสารให้

"ครับเชิญทางนี้ครับ"
พอขนของขึ้นรถได้เรียบร้อยแล้ว ฉันก็ตื่นเต้นมากเลยที่จะได้เห็นไร่แสนรัก

"อีกไกลไหมค่ะกว่าจะถึง"
"ไม่ครับ พอไปถึงคิดว่านาย คงกลับออกมาจากไร่พอดี แต่นายสั่งเด็กที่เรือนไว้แล้วให้เตรียมที่พักให้คุณเดือนฉาย...ทางข้างหน้าแหละครับเป็นทางเข้าไร่"

ฉันนั่งมองดูวิวไปรอบๆอืมก็ไม่ไกลมากนะ ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงดี... บรรยากาศดีๆอย่างนี้ มันคงทำให้หัวใจของฉันดีขึ้นบ้างนะ

"ถึงแล้วครับ"
เสียงคนขับทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ความคิดของฉัน ฉันลงจากรถพร้อมกับมีคนกลุ่มใหญ่ยืนอยู่ที่หน้าบ้านเรือนไทย"ยินดีต้อนรับสู่ไร่แสนรักค่ะ ดิฉันชื่อมาลัยเป็นแม่บ้านที่นี่ค่ะ แล้วนั้นก็คำเอื่อง กับบัวตอง"

"ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนนะค่ะ"

" ป้าว่าคุณมาเหนื่อยๆไปพักก่อนนะค่ะพวกเราได้เตรียมที่พักไว้แล้วหละค่ะ มาค่ะ เดียวให้สองสาวไปเอากระเป๋าไปส่งคุณที่ห้อง" แล้วป้ามาลัยก็หันไปสั่งสองสาวให้ยกกระเป๋าฉันไปที่ห้อง..."ป้าคิดว่าเย็นนี้คุณคงได้เจอกับนาย ที่โต๊ะอาหาร ไว้เจอกันเย็นนี้นะค่ะป้าไม่กวนคุณแล้ว"

... พอป้ามาลัยออกไปฉันก็เริ่มจัดข้าวของ แล้วก็คิดว่า เดียวจัดของเสร็จแล้วต้องรีบโทรหาด้วยเจน กลัวเจนเป็นห่วงจังเลย ความที่ฉันเหนื่อยจากการเดินทางฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่แล้วฉันก็ตื่นมาพร้อมกับเสียงเอะอะโวยวาย....

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ติดตามตอนต่อไปนะค่ะว่านางเอกของเราจะเจอกับอะไร