ความคิดเห็นที่ 1 คุณเป็นคนที่มีความขัดแย้ง อยู่ในห้วใจและหลักการดำรงชีวิตของคุณ  คุณไม่ผืดเลยสักนิดกับความคิดและความรู้สึกแบบนี้ (แบบที่คุณเล่ามา) ไม่ว่าจะแบกเป้ หรือหนีไปไหน มันคงช่วยคุณได้ชั่วครั้งชั่วคราว แต่ไม่มีวันช่วยคุณได้ตลอดชีวิต  คุณไม่มีทางหนีตัวเองพ้น แม้บางครั้งมีเหตุการณ์ชี้นำว่าคุณหนีพ้น ลองตั้งสติและเผชิญความจริง(ที่อาจดูเลวร้ายดู) ปัญหาของคุณที่จริงไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย เพียงแต่ลองหาทางค้นพบความต้องการและความเป็นตัวตนที่แท้จริงของคุณเท่านั้น ย้ำอีกที ปัญหาของคุณที่จริงไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย เพียงแต่ลองหาทางค้นพบความต้องการและความเป็นตัวตนที่แท้จริงของคุณเท่านั้น ผมว่าคุณทำได้นะ ถ้าไม่ได้ อย่างไร ทำไม บอกมา บางที/บางครั้ง/บางคน/บางความคืด อาจพอช่วยคุณได้ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม จากคุณ : GTW - [ วันวิสาขบูชา 22:11:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสริมอีกนิด จากตรงนี้ เดี๋ยวนี้เห็นหนังสือเหมือนเห็นงาน...เอียนๆไงไม่รู้ แถมช่วงไหนเร่งปั่นต้นฉบับ เครียดจนกินข้าวไม่ลง ผอมลงๆ จนแม่เป็นห่วง เห็นชัดเจนเลยว่าคุณติดกับตัวเอง ไม่เอานะครับ กับดักนั้นคุณสร้างเอง(โดยไม่ตั้งใจ) แค่เดินออกจากบ้าน มองสรรพสิ่งที่ผ่านไปผ่านมาด้วยจิตว่างและเติมเต็มด้วยความรักและไมตรีจิต ดีขึ้นนะ (เอีย....GTW  เป็นอะไรไปแล้วนี่) ยินดีที่ได้อ่านและคิดตามนะครับ จากคุณ : GTW - [ วันวิสาขบูชา 22:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ้อ ถ้าเบื่อ ก็ปล่อยอารมณ์ตามความเบื่อนั้นนะครับ สุดท้ายเมื่อเบื่อจนถึงขีด ความเบื่อนั้นจะพลิกสภาพมาเป็นแรงบันดาลใจในงานเขียนของคุณเอง ไม่เชื่อลองดูสิ ^__^.................. แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 47 22:22:37 จากคุณ : GTW - [ วันวิสาขบูชา 22:21:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เร่งเกินไปหรือเปล่าคะ? แบบรับงานที่มีเดทไลน์เข้ามาพร้อม ๆ กันหลาย ๆ งานน่ะ ส่วนตัวไอซ์เองทำอย่างนี้ค่ะ รู้สึกตันกับการเขียนหนังสือ ก็ไปแปลหนังสือ รู้สึกตันกับการแปลหนังสือ ก็ไปเขียนหนังสือ ทำสลับ ๆ กัน หาอะไรอย่างอื่นทำบ้าง ที่ไม่ใช่งานที่ทำเพื่อส่งอย่างเดียว บางทีไอซ์เครียด ๆ หรือนึกอะไรออก ก็มาเขียนแปะกระทู้เล่น ได้คุยกับคนโน้นคนนี้ มีความสุขและสนุก พอทำเสร็จสักงาน ก็หาเวลาพักทำอย่างอื่นบ้าง พยายามไม่รับงานมาติด ๆ กันมาก ๆ ไปเจอเพื่อน อ่านหนังสือเพื่อความบันเทิง ไปเที่ยว ฯลฯ พอช่วยได้ไหมเนี่ย? สู้ ๆ นะคะ กำลังทำตามความฝันทั้งทีน่า เอาสักตั้ง ^^ ปล. ทำไมไอซ์ไม่ผอมมั่งนะ เขียนงานแปลงานอยู่กับโต๊ะ หิวก็เข้าไปในครัว อ้วนเอา ๆ T-T แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 47 22:30:28 แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 47 22:28:42 จากคุณ : Clear Ice - [ วันวิสาขบูชา 22:27:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้...เข้ามาตอบกันเร็วจัง ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกคำแนะนำ จะลองเอาไปขบคิดและปรับใช้ดู อาการที่ว่าไว้ก็เป็นๆหายๆน่ะค่ะ บางช่วงก็ไฮเปอเป็นเหมือนกันนะ อิ อิ ตอนนี้ก็ทำอย่างคุณclear Iceนั่นแหละค่ะ เปลี่ยนมาทำงานแปลอยู่  เปลี่ยนบรรยากาศได้ดีเหมือนกัน แต่ก็เพิ่งไปตกปากรับงานเขียนคอลัมน์มาเพิ่มเหมือนกัน(แบบว่าอดใจไม่ไหวน่ะ คอนเซปต์มันน่าทำ) จากคุณ : คนเกิดหน้าหนาว - [ วันวิสาขบูชา 22:36:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอมอบรูปนี้ให้คุณG และสาวไอซ์ครับ เราเลยพลอยได้อานิสงฟังวิธีแก้ปัญหาไปด้วย ตัวเองไม่ใช่คนที่เขียนหนังสือเป็นอาชีพ  แต่เขียนหนังสือเป็นชีวิตจิตใจก็ยังตันเลยครับ ^_^ จากคุณ : ธามาดา - [ วันวิสาขบูชา 22:51:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : GTW - [ วันวิสาขบูชา 23:06:00 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ความฝันที่แท้จริงของคุณ อาจไม่ใช่เป็นคนเขียนหนังสือ แต่บางช่วงบางขณะ  เราคิดไปเองว่าเราชอบมาก จริงๆ อาจมีสิ่งอื่นที่เราชอบจริงๆ  เหมาะกับเราจริงๆ มากกว่าการเขียน เราก็เลยเบื่อๆไง  ที่ต้องมานั่งเขียน จากคุณ : ลู่ลม - [ วันวิสาขบูชา 23:28:18 A:203.118.125.242 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณเจ้าของกระทู้เขียนที่ไหนบ้าง ใช้นามปากกาอะไรครับ จะได้ไปหาอ่านดู จากคุณ : ลู่ลม - [ วันวิสาขบูชา 23:33:30 A:203.118.125.242 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 เราไม่ใช่นักเขียนอาชีพ  แต่เพราะเบื่องานที่มันกองสุมอยู่เต็มโต๊ะ  ซึ่งงานบ่างอย่างมันไม่ควรจะมาอยู่บนโต๊ะของเราด้วยซ้ำ   แต่เขาก็โยนมา  ๆ   จนเกิดความเบื่อสุดขีด  ก็เลยมาแต่งนิยายเล่นแก้เซ็ง  แต่เพราะทำด้วยใจอิสระก็เลยไม่รู้สึกเบื่อ  แต่งจบมั่งไม่จบมั่งก็ไม่ได้ไปกังวลอะไรกับมัน  ที่มาเตร็ดเตร่อยู่ตามเวบไซต์ต่าง  ๆ  ก็เพราะต้องการหาอะไรแปลกใหม่มาเติมให้ชีวิต  แต่คุณกำลังทำความฝันของคุณให้เป็นงานเพื่อแลกกับสิ่งที่คุณต้องการ  สมองถูกจำกัดด้วยความคิดของคนอื่น  แรก  ๆ ก็อาจน่าสนใจ  แต่นานเข้าก็จะรู้ว่ามันไม่ใช่ตัวเอราก็เลยเบื่อ  แต่เพราะยังยึดติดและปล่อยวางไม่ได้  จึงทำให้เอียน  ลองพยายามค้นหาตัวเองดูสิคะ  บางทีสิ่งที่คุณรักอาจจะเป็นสิ่งที่กลับมาเติมพลังใจให้คุณใหม่อีกครั้งก็ได้   จากคุณ : นวจันทร์ - [ วันวิสาขบูชา 23:44:16 A:203.113.50.15 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 อาจเป็นเพราะเราจำเจกับงานนั้นอยู่บ่อยครั้ง ก็เลยทำให้รู้สึกไม่สนุกกับงาน ถ้าได้ทำสิ่งที่เป็นงานอดิเรก อย่างเช่น รดน้ำต้นไม้ สะสมแสตมป์ หรือกิจกรรมที่ชอบ อย่าง ท่องเที่ยว นัดเพื่อนออกมาคุย อาจจะช่วยเรารู้สึกดีขึ้นก็ได้น่ะคะ แต่ก่อนคนชื่นชอบฯ ก็เป็นค่ะ (ไม่ใช่งานทางด้านการเขียนนะคะ) หน้าที่ของเรา คือ การทำเอกสารแบบเป็นกิจวัตรประจำวัน มันจะซ้ำๆ ซากๆ ไม่มีวันสิ้นสุด จนกระทั่งเราเกิดความเบื่อ เซ็ง หดหู่เหมือนกับคุณเกิดหน้าหนาวน่ะคะ สุดท้ายก็หาทางออก โดยการเดินเล่น ใครจะหาว่าบ้า ก็ช่างเถอะค่ะ คนชื่นชอบฯ ไปเดินรอบๆ ตึกที่ทำงาน หรือไม่ก็ย้ายงานลงไปทำที่ coffee shop เผอิญที่ทำงานเก่าเขามีร้านเปิดน่ะคะ อย่างน้อยก็เป็นการช่วยให้เรารู้สึกไม่จำเจกับบรรยากาศ :) ถ้าเราเกิดไม่ไหวแล้ว เอียนกับงานนั้นเสียเหลือเกิน คนชื่นชอบฯ ก็มักหาทางออก โดยการวางงานนั้นทิ้งซะ(ชั่วคราว) ออกไปทำอะไรที่เป็นการผ่อนคลาย แล้วค่อยกลับมาทำใหม่น่ะคะ....นอกจากเป็นงานเร่งด่วน บางครั้งก็ต้องยอมรับความจริง อดทน ก้มหน้าสู้ต่อไป เพราะไม่มีวันที่เราจะหนีมันได้ ตราบใดที่เรายังทำงานนี้อยู่ นอกเสียจากเราหยุดหรือลาออกจากงานนี้ไปน่ะคะ....   สุดท้ายนี้คนชื่นชอบฯ อาจจะแนะนำได้ไม่ดี แต่ถือว่าแลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่ได้พบเจอมาก็แล้วกันนะคะ @^--^@ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 3 มิ.ย. 47 02:10:00 A:203.113.33.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 อาจจะเป็นเพราะเบื่อๆ เฉยๆ ก็ได้นา ไม่ว่าจะทำอะไรมันก็มีช่วงเบื่อทั้งนั้นแหละค่ะ ต่อให้ชอบแค่ไหน ใครว่าเขียนหนังสือเป็นเรื่องง่าย ขอเถียงเอาหัวชนฝาเลยค่ะ ตอนเขียนไม่ง่าย แต่เขียนจบแล้วมีคนอ่านเนี่ย หัวใจมันพองโตนะ ว่าแต่เจ้าของกระทู้ใช้นามปากกาอะไรเหรอคะ :) จากคุณ : นารูมิ - [ 3 มิ.ย. 47 11:14:44 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มัน "ตัน" ค่ะ  อิอิ ถ้าเป็นงานแปล  ทำไงก็ไม่หายเพราะเราตกอยู่ในกรอบ (การแปลความหมายบทประพันธ์เดิมไม่ว่าจะทำให้ดีขึ้น หรือเลวลงป้าว่าเป็นการ "หยาม+เหยียบ" เจ้าของเรื่อง) ถ้าเป็นงานเขียน  ลองทำอะไรห่ามๆ  ที่ไม่เคยทำ ชีวิตจะดีขึ้น...เยอะ  ทีเดียวเชียว จากคุณ : ป้าหนอน - [ 3 มิ.ย. 47 14:15:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เหมือนกันค่ะ เวลาตันก็มักจะวางทิ้งไว้ก่อนไปหาอะไรแก้เครียดทำ บางทีสิ่งแปลกใหม่ที่เราไปพบเจอแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็อาจเป็น พล็อตเรื่องใหม่ที่เราจะนำมาเขียนได้นะคะ แต่ชอบคำพูดของคุณ GTW จัง เข้าใจเขียนดีนะคะ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 3 มิ.ย. 47 17:19:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โห จานจี...พูดจาซะ... ลองปล่อยใจไปเดินเล่นบ้างอ่ะครับ งานเขียนผมว่าควรจะออกมาจากความสบายใจไม่ใช่เร่งรัดตัวเองใหแขงกับงานเพื่อปิดต้นฉบับ (พูดง่ายเนอะ) แต่จากที่เป็นคนปั่นคอลัมณ์เหมือนกันก็ถ้าวันไหนตันๆเราก็ไม่ต้องเครียดครับ (ใช้วิธีดูหนังฟังเพลง) บางครั้งก็หยิบหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาอ่านแล้วไอเดียจะแล่นผ่านหัวเอง งานเขียนี่เป็นอะไรที่แปลกยิ่งเราอยากได้มันก็จะยิ่งหาย (ผมเป็นคนเดียวหรือเปล่า) จากคุณ : (๑^^๑)Ooo (น๋อนหนังสือ) - [ 3 มิ.ย. 47 18:01:59 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อาการนี้ของคุณมันไม่แปลกหรอก   บางทีคุณอาจจะเขียนงานไปแนวเดียวกัน ประเภทไม่ได้เปลี่ยนพล็อตหรือยังไม่มีสิ่งอะไรใหม่ๆมาให้คุณได้คิดอยากจะเขียน คุณก็เลยรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ   วิธีแก้ก็คือ   หันไปทำอะไรที่แปลกๆกว่าที่คุณเคยทำ อาจจะไปเรียนทำอาหารแก้เบื่อก่อนก็ได้นะ   แนะนำว่าน่าจะไปเรียน  ไปเห็นสังคม ใหม่ๆ    จะทำให้เรารู้สึกactiveกับชีวิตขึ้น    เพราะตอนนี้คุณมีความรู้สึกเหมือนน้ำ ที่มันเต็มแก้ว  ใส่เข้าไปยังไงก็ล้นอยู่ดี    เราก็เป็นนะ   เราชอบอ่านนิยายมากๆเลย แต่มีอยู่ช่วงนึงที่เราเบื่อมันมากๆ   แบบว่าไปเจอแนวที่เราคิดว่ามันน่ารัก  สนุก  แต่พออ่าน เข้าไปมากๆเข้า   เราเบื่อ  เราเอียน   และทำให้เราไม่อยากอ่านนิยายเลยอ่ะ  เพราะรู้สึก จำเจกับพล็อตเรื่อง    เราก็หันไปอ่านนิตยสารด้านไอที  5555  หรือไม่ก็อ่านสารคดี   ทำให้ได้ ความรู้อีกแง่นึงที่เราไม่เคยคิดเลยว่าเราจะสนใจมันนะ    เป็นความรู้สึกประเภทที่ทำให้เราได้ activeที่จะเรียนรู้สิ่งที่เราไม่เคยรู้  ทำในสิ่งที่ชีวิตเราไม่เคยได้หันไปมองมันมาก่อนค่ะ   เราว่านะ คุณน่าจะหันไปหาสิ่งที่คุณคิดว่าคุณอยากจะทำอะไรนอกจากงานเขียนเป็นอันดับสอง   แล้วลอง ตั้งหน้าตั้งตาทำดูสักครั้ง  ไม่แน่ว่าประสบการณ์จุดนี้อาจจะทำให้คุณหันกลับมาเขียนงานได้ ดีกว่าที่คุณกำลังรู้สึกตอนนี้ก็ได้ค่ะ ปล.   การแบกเป้เดินป่าก็ดีนะ   แต่มันจะทำได้แค่พักเดียวอ่ะสิ   เหมือนกับว่าคุณหนีความเป็น ตัวตนของคุณอ่ะ    ถ้าใจคุณรักอยากจะท่องป่ามันก็ดีอ่ะ   แต่เราเคยทำแล้วแหละ   เราหนีมันได้ แค่ช่วงเวลาที่เราได้เที่ยวเท่านั้น   พอกลับมา  ความรู้สึกตรงนั้นมันfailกว่าอีก    เหมือนกลับมาสู่ วังวนเดิมๆ    เพราะนั่นเป็นแค่การพัก  ไม่ใช่การรักษาที่ถูกวิธีเท่าไหร่   (สำหรับความคิดเรานะ) อ้อ  ตอนนี้เราหันมาอ่านวรรณกรรมเยาวชนแหละ     หันไปมองตัวเองตอนเป็นเด็กที่เคยอ่าน มันได้อย่างสนุกสนาน    อึม  เราพูดไม่ถูกนะว่ามันเป็นยังไง  แต่รู้สึกว่าสนุกจังอ่ะ   5555 จากคุณ : เกิดหน้าหนาวเหมือนกัน - [ 3 มิ.ย. 47 18:09:00 A:10.21.2.19 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โดยส่วนตัวแล้วคิดว่า ความเบื่อ เกิดขึ้นได้กับ ทุกอาชีพ เมื่อต้องทำสิ่งเดิมประจำๆๆๆๆๆๆๆ น่ะค่ะ ลองเปลี่ยนดูบ้าง แบกเป้ก็ไม่เลวหรอก คิดว่าพอเปลี่ยนบรรยากาศน่าจะดีขึ้น แม้ว่า เมื่อกลับมาทำงานเดิม ก็อาจเกิดความรู้สึกเช่นนั้นขึ้นมาอีก ก็ตาม จากคุณ : bookmark - [ 3 มิ.ย. 47 20:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ที่เพื่อนๆพูดมา มันก็มีส่วนแหละค่ะ ความจำเจด้วย ความกดดันด้วย(อยากให้งานออกมาดีน่ะค่ะ) บางทีก็ออกไปเดินเล่นนะ แต่ก็ไม่รู้จะไปไหน เพราะเรียนจบก็ย้ายที่อยู่ไง แล้วสังคมเพื่อนๆก็อยู่กรุงเทพหมดด้วย เจอกันได้ไม่ทันใจเหมือนเมื่อก่อน เอ๊ะ...เริ่มกลายเป็นปัญหาชีวิตหรือเปล่าเนี่ย ต้องย้ายโต๊ะมั้ยอ่ะคะ อิอิ จากคุณ : คนเกิดหน้าหนาว - [ 3 มิ.ย. 47 20:32:53 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อืม ลองเปลี่ยนแปลงตัวเอง เช่นการแต่งตัว หรือไม่ก็หางานอดิเรกทำดูสิค่ะ เผื่อว่าจะช่วยได้ หรือไม่ก็หาเวลาไปเที่ยว เปิดหูเปิดตาดูโลกกว้างบางก็ดีนะค่ะ บางทีเราอาจจะดีขึ้นนะ จากคุณ : oreocream - [ 3 มิ.ย. 47 21:26:48 A:210.86.188.15 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 เพื่อนๆครับ   ผมขอแชร์เรื่องราวของผมบ้างนะครับ อันดับแรกอยากบอกทุกๆคนว่าตราบเท่าที่เรายังเป็นมนุษย์อยู่สิ่งเหล่านี้ก็จะยังวนเวียนอยู่ตลอดไปน่ะแหละครับ ..อาการเบื่อๆอยากๆ ..หรืออาการครึ่งฝันครึ่งตื่น หรือ .. หรือ ...   ที่บอกอย่างนี้ก็ใช่ว่าผมจะบรรลุหรือหลุดพ้นได้แล้ว ตรงกันข้าม -ผมอาจอยู่ในอาการที่หนักกว่าเจ้าของกระทู้ก็เป็นได้ ..ลองดูเรื่องของผมดูบ้างนะครับ คุณอาจได้อะไรๆบ้าง  ..ผมเรียนจบวิศวะจากสถาบันที่มีชื่อเสียงของไทย การยอมรับอยู่ในระดับดีมาก สมัครงานที่ไหนมักไม่พลาด เป็นเหตุให้ผมเข้าออกเปลี่ยนบริษัทเปลี่ยนงานเกือบสิบครั้งในช่วงเวลาห้าหกปีของชีวิตลูกจ้าง ผมเคยทำงานกับบริษัทใหญ่ๆของต่างชาติมา 2-3 ที่เคยเป็นรองผู้จัดการบริษัทซัมซุง (ขออภัยที่เอ่ยนาม -ด้วยความนับถือ) และเป็นผู้จัดการสาขาของบริษัทมหาชนด้านไอทีแห่งหนึ่ง ..เปล่าครับผมไม่ได้จะเล่าถึงความสุขความสำเร็จ เพราะผมกำลังจะบอกว่าวันนี้ วินาทีนี้ผมไม่มีความสุขกายใดๆเลย ..เชื่อไหมตอนนี้ ( 3 มิย. 47 เวลาเที่ยงครึ่ง) ผมมีเงินทั้งเนื้อทั้งตัว 300 กว่าบาท..  วินาทีนี้ผมว่างงานครับ! ผมลาออกมาอยู่บ้านเฉยๆ  ..  สิ่งที่เป็น ..สิ่งที่เกิดกับผมมันก็ไม่ถึงกับแปลกประหลาด แต่ผมว่าหาได้ไม่ง่ายนะ กับชีวิตยุคปากกัดตีนถีบทุกวันนี้ ที่ใคร (โดยเฉพาะแบ็คกราวนด์อย่างผม) จะมานอนเหยีดมือเหยียดเท้า (สลับกับนั่งงอมืองอเท้า) ไม่ทำงานหาเงิน ..แต่ผมมีฝันครับ  ..ผมกำลังล่าความฝัน!  ขณะที่ผมกำลังศึกษา (ภาคค่ำ) ที่สถาบันแห่งนั้น (ใบ้ก็ได้ว่าผมเป็นลูกหลานท่านรัชกาลที่4ครับ) ผมรู้สึกโลดแล่นเบาสบาย ชีวิตนี้คือนิทาน โลกทั้งใบคือสนามเด็กเล่น ผมมาพบว่าตัวเองเดินแบกกล้องเขียนสคู๊ปให้แมกกาซีนวัยรุ่น ผมรับจ้างแปลเอกสารและเขียนบทความด้านไอทีลงแมกกาซีน 2-3 เล่ม ..ผมทำงานอิสระนั้นด้วยใจอิสระ เงินทองเป็นเพียงทิวทัศน์สองข้างทาง พลังขับเคลื่อนของความสุขในการทำงานได้พาผมไปพบกับจุดหมาย ..เปล่าครับไม่ใช่ความยิ่งใหญ่ที่ห่างไกล แต่สิ่งที่ผมค้นพบแท้จริงเป็นสิ่งเล็กจ้อยและอยู่ใกล้ๆ .."ตัวตน"...  ประสบการณ์ในช่วงเวลานั้นถูกบันทึกและปิดลงโดยที่ผมก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เปิดมันดูอีกเมื่อไหร่ ผมจำเป็นต้องเดินทางบนทางที่พ่อแม่เลือกไว้ให้ ..การเป็นนักเทคโนโลยี ..ซึ่งผมก็ได้พยายามแล้ว .. จุดจบของการเดินทางของผมครั้งนี้อาจเป็นแค่การเริ่มต้นหรือแค่ที่พักกลางทางของใครคนอื่น ..แต่ผมมั่นใจว่านี่คือปลายทางของผม เทคโนโลยีและจักรกลที่ไร้ชีวิตชีวาไม่เหลือความหอมหวานไว้ให้ผมอีกแล้ว .. อย่างไรก็ตามมันพาผมมาพบคุณที่นี่ ขอขอบคุณ  เรื่องราวอันไร้ความหมายของผมอาจมีความหมายแฝงอยู่ ..คนที่ค้นหาจะค้นพบ  จนถึงตอนนี้คุณคงรู้จักผมมากขึ้นแล้ว วินาทีนี้ผมอยู่กับพวกคุณด้วยใจอิสระ -อีกครั้งเหมือนที่เคย (เป็นใจที่ว่างด้วยกระเพาะที่ว่าง )   ผมรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อได้เข้ามาในกระทู้นี้ ได้พบ (แม้เพียงตัวอักษร) กับพวกคุณที่หลายๆคนเป็นคนเขียนหนังสือมืออาชีพ ..สนามเด็กเล่นยังคงสนุกจริงๆด้วย  ผมเพียงอยากบอกพวกคุณว่า ที่เราเป็น ที่เรารู้สึก ที่เราคิด เป็นเพียงปรากฏการณ์ชั่วคราว ..ก็เราเป็นของชั่วคราวนี่ครับ ..ไม่ว่าหน้าไหนยากดีมีจนสูงส่งต้อยต่ำล้วนมีข้อจำกัด   "ที่"ของผมอาจมีบางคนใฝ่ฝันจะเข้ามา  แต่อนิจจา.."ที่"ของคุณก็ช่างหวานหอมสำหรับผมเหลือเกินในตอนนี้  ..คุณเดินบนเส้นทางของคุณ ผมมีเส้นทางของผม คุณเบื่อๆ อยากๆกับทิวทัศน์ข้างทางของคุณ ผมไปๆหยุดๆบ้างเปลี่ยนจากรถเป็นเดินเอาบ้าง ..แต่ขอให้เชื่อว่าตลอดเวลาเรายังคงได้พบกัน ..ฝากสายลมมาก็แล้วกัน ป.ล. ..ใครยังเบื่อๆอยากๆ บอกมาได้เลย ..ใครอยากให้ช่วยงานเขียนบอกมาได้เลย "ผมอยากเป็นเพื่อนกับพวกคุณมากนะครับ" shanwit@wethai.com จากคุณ : อั๋น - [ 4 มิ.ย. 47 13:45:54 A:203.113.80.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 แวะมาให้กำลังใจค่ะ... ตัวเองก็สับสนอย่างนี้เป็นพักๆเช่นกัน... อาชีพส่วนตัวเกี่ยวข้องกับงานศิลปะค่ะ.. รักการวาดรูปมาตั้งแต่เด็ก ประกอบกับทำได้ค่อนข้างดี เลยมุ่งมาทางนี้โดยไม่เปลี่ยนแนว...ตั้งแต่เด็กจนโต...จนถึงระดับปริญญาโท.. แต่วันนี้ ลองถามตัวเองว่าชอบจริงๆหรือเปล่า... บอกไม่ได้เหมือนกันค่ะ.. รู้แต่ว่าเป็นสิ่งที่ทำได้ มีความสุขในสิ่งที่ทำมั้ย คำตอบก็ขึ้นๆลงๆเหลือเกิน จนบอกไม่ได้ว่า มีความสุขหรือเปล่า.. บางครั้งก็รู้สึกบีบคั้น จากสิ่งที่รัก กลายเป็นสิ่งที่ถูกบังคับให้ทำ... ทุกวันนี้ก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ดีนัก พอเบื่อก็คว้าเป้ออกเดินทางไปสูดอากาศในโลกกว้างสักหน่อย แล้วก็ย้อนกลับมาหางานที่ทำ.. ถึงช่วยได้ไม่มากนัก แต่ก็นับว่าไม่เลวเลยค่ะ... จนกว่าจะถึงวันที่ค้นพบตัวเองเจอ... เป็นกำลังใจให้นะคะ... จากคุณ : กุ๊กๆ - [ 4 มิ.ย. 47 16:40:01 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รักในงานที่ทำ แต่เกลียดภาวะบีบคั้นที่บังคับให้เราต้องทำ จนบางทีเราก็เกือบลืมไปว่าเรารักงานนี้มากแค่ไหน จากคุณ : cainam (cainam) - [ 5 มิ.ย. 47 17:07:14 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เกิดจาก "ความกดดัน" หรือเปล่าคะ เมื่อเราเขียนด้วยใจอิสระ อยู่กับหนังสือเพราะความรู้สึกเป็นเพื่อน ..ดังนั้นเราจึงมีความสุขกับมัน แต่พอมาจับเป็นงานประจำ.. เราจะเกิดความรู้สึกว่า เราต้องทำมันให้ดีที่สุด  รู้สึกเหมือนกำลังแข่งขัน ไม่ใช่การกระทำกับสิ่งที่เรารัก มันก็เลยเกิดความเครียด เหมือนกับ.. คนช่วงเป็นแฟนกัน..อะไรๆ ก็หอมหวาน แต่พอมาเป็นคู่ชีวิตแต่งงานกันแล้ว.. บางทีความหวานมันก็หมดไป หรือคนที่เป็นเพื่อนกัน.. คุยเล่นเที่ยว สนิทสนม แต่พอมาเป็นเพื่อนอยู่ที่ทำงานเดียวกัน.. ความขัดแย้ง ก็เกิดขึ้นได้ง่าย.. เป็นต้น แหะๆๆ..เลยเถิดไปไหนแล้วเนี่ย ^^'' สรุปว่าอาการแบบนี้ เข้าใจและเคยเป็น ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่ใช่นักเขียนอาชีพก็ตามเถอะ.. แต่เข้าใจดีว่า การเขียนช่วงแรกๆนั้น มันสสสนุกและเต็มไปด้วยความฝันเพริศแพร้วเพียงไหน  แต่พอมีคนมาติดต่อจะให้เขียนจริงๆ มันก็เกิดอาการตื้อ เขียนไม่ได้ซะเลย.. จริงๆ -_-' นอกจากนี้.. มีคนบอกว่า วัยของคนก็มีผลนะคะ  ช่วงวัยรุ่น  เราจะมีความฝัน สดใสมาก  แต่พอเราเห็นโลกมากขึ้น (อย่าใช้คำว่าว่าแก่เลยนะ หุหุ)  ความสดใสตามวัยของเรา  บางทีมันก็ลดลง ความคิดที่เคยเต็มไปด้วยความฝัน มันจะเข้าสู่สัจจธรรมมากขึ้น เคยได้ยินไหม.. มีคนเคยบอกว่า ถ้ารักจะชอบงานอดิเรกอะไร ..อย่าเอางานนั้นมาทำเป็นงานประจำ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกับใคร.. ก็อย่าเอาเพื่อนคนนั้นมาเป็นรูมเมท  และยิ่งอย่าสมัครเข้าทำงานในที่ทำงานเดียวกันกับเพื่อนคนนั้น คำเตือนนี้..เคยได้ยินมาตั้งแต่สมัยเรียนเลย และในชีวิตนี้ก็ได้พิสูจน์แล้วว่า มันเป็นเป็นความจริง.. จริงๆ  ^^'' แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 47 11:26:48 จากคุณ : kjb - [ 6 มิ.ย. 47 11:25:35 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เมื่อก่อนก็เคยชอบเขียนหนังสือ และก็ทำเป็นงานอดิเรก แต่ก็เริ่มเบื่อเหมือนกัน คนเราทำอะไร นานๆก็เบื่ออยู่แล้ว ขนาดงานประจำทีทำเป็นงานที่มั่นคง...คือเป็นทันตแพทย์ จบมาได้5ปีแล้ว ทุกวันนี้ทำงานไป บางครั้งก็เบื่อ อยากจะไปทำอาชีพอื่นเหมือนกันแต่มาคิดดู คนอาชีพอื่น บางที่นอกจากจะเบื่อกับการทำงานแล้ว บางครั้งรายได้ยังไม่พอใช้อีกแต่พอทำมาได้ มีเงินมากๆ บางครั้งก็ยังเบื่ออีก ตอนนี้ได้ข้อสรุปแล้วว่า ควรจะพอใจในสิ่งที่เรามี สิ่งที่เราเป็น พยายามมองสิ่งต่างๆ ให้เป็นเรื่องสนุกค่อยๆเปลี่ยนวิธีคิดของเราเอง แล้วเราจะรู้สึกดีขึ้นคะ จากคุณ : คนเกิดหน้าหนาว - [ 13 มิ.ย. 47 19:15:10 A:202.57.175.69 X: ]