ความคิดเห็นที่ 1 อย่างแรกเลยก็คงเป็นเรื่อง การเว้นระยะบรรทัดในหน้าจออะครับ  คือมันอ่านค่อนข้างยาก  รวมถึงการเว้นวรรค และความกลมกลืนในแต่ละประโยค เพราะบางครั้งอ่านๆ ไป แล้วรู้สึกสะดุด เหมือนกับว่ามีบางคำขาดหายไประหว่างนั้น โดยปกติการพิจารณาเรื่องสั้นจะพิจารณาในองค์ประกอบต่างๆ  คือ  ฉาก/บรรยากาศ   บทสนทนา/ตัวละคร   เนื้อเรื่อง/จุดมุ่งหมาย(สารัตถะ) ฉากร้านกาแฟ(อันกำลังเป็นที่นิยมในขณะนี้) น่าจะเป็นร้านที่ยุ่งอยู่ตลอดเวลา   จน นัททา ไม่ทันได้เห็นว่า เขา นั่งมาตั้งแต่เช้าจนบ่าย ฉากร้านกาแฟจึงเป็นฉากโรแมนติกที่มองเห็นอยู่ลิบๆ แต่เห็นว่ามีส่วนเอื้อให้เกิดเรื่องราวได้อย่างไร เพราะหากให้รายละเอียดเกี่ยวกับฉากเพียงแค่นี้  เรื่องนี้จะเกิดขึ้นที่ไหนก็ได้  อนึ่ง การนั่งในร้านกาแฟครั้งละนานๆ เป็นเรื่องที่เป็นไปได้หากใส่ความสมเหตุสมผลมากกว่านี้ เพราะหนุ่มมาดนักธุรกิจไม่น่าจะมานั่งนานๆ  การนั่งทำใจเมื่อคนรักไปแต่งงานใหม่ไม่ใช่เรื่องสำคัญในชีวิตของนักธุรกิจ  ถึงขนาดต้องละทิ้งการงานมานั่งเหม่ออะครับ  หากจะว่ามานั่งจีบนัททา รายละเอียดตรงนั้นก็ยังไม่เพียงพอสำหรับการนำไปสู่จุดจบครับ บรรยากาศฝนฝน ในเรื่อง ผู้เขียนหยิบมาใช้ได้ดี แต่จะได้ผลสมบูรณ์มากว่านี้ หากบอกว่าบรรยากาศรอบตัวนั้นมันส่งผลกระทบต่ออารมณ์ความรู้สึกของตัวละครอย่างไร  แต่ก็ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าเมื่อฝนตกรถติด แล้วร้านจะยุ่งอย่างไรวุ่นวายอย่างไร คนเข้ามาหลบในร้านหรือหรือว่าอย่างไร  และคำถาม “แค่สงสัยว่ามาเร็วจัง” ยังทำให้เกิดความสับสนว่า ร้านกาแฟเปิดกี่โมง  และจะสงสัยทำไมว่ามาเร็ว เพราะเค้ามาเป็นคนแรกในร้านอยู่แล้ว  ตั้งแต่ตอนเปิดเรื่องบรรทัดแรก  ทำให้ “วันต่อมา” นึกไม่เห็นว่าร้านจะวุ่นวายได้อย่างไรเมื่อเป็นงานกะเช้า(ซึ่งปกติร้านต้องสะอาดเอี่ยมตั้งแต่เย็นวาน)  หรือหากคิดว่า “วันต่อมา” วันนี้นันทามาทำกะบ่ายก็เป็นไปไม่ได้ว่า จะถามว่าทำไมมาเร็วไปทำไม เพราะเธอเองเป็นฝ่ายมาช้า  หากถามว่า “ทำไมยังนั่งอยู่”  อาจจะสมเหตุสมผลมากกว่า บทสนทนากระชับชัดเจน จนเหมือนขาดอรรถรสหากผู้เขียนลองเปล่งเสียงอย่างในบทสนทนาที่เขียนไว้ จะรู้สึกได้เองว่า น้ำเสียงที่ออกมานั้นกระด้างเกินความจำเป็น และดูจะผิดมารยาทของพนักงานบริการ มองอีกมุมหนึ่งคือ  ผู้เขียนเอาความคุ้นชินกับวิธีการพูดของตนมาใส่ปากตัวละครโดยลืมคำนึงไปว่าสถานะของตัวละครในเรื่องควรจะแสดงกิริยาท่าทางและน้ำเสียงอย่างไรกับลูกค้า ไม่ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรกับเขาก็ตาม ส่วนการเห็นกล่อง(อันเป็นกุญแจของเรื่อง) ผู้เขียนจงใจบังคับตัวละครเกินไปจนผู้อ่านเดาตอนจบได้ตั้งแต่ตรงนั้น  เรื่องอาจจะเนียนกว่านี้หากให้เขาเป็นฝ่ายเปิดเผยเสียเองว่าในถุงคือของขวัญ แล้วจึงมอบให้เธอ จากพฤติกรรมตลอดเรื่องตัวนัททา (คำนี้ไม่คุ้น เคยได้ยินแต่ นันทา) จึงดูเหมือนมาเป็นคนที่มีอารมณืแปรปรวนอย่างฉาบฉวย อาจเป็นเพราะผู้เขียนไม่ได้ปูเรื่องไว้ด้วยว่าเธอ มองเขามานานแค่ไหน จึงจะนานพอที่ทำให้เธอรู้สึกอย่างที่รู้สึกในเรื่องได้  ในขณะที่ ตัว กันต์ ก็สะท้อนความเป็นผู้ชายที่เปลี่ยนง่ายจนคล้ายจะโลเล นี่ก็เนื่องมาจากการขาดการปูเรื่องที่ดี ผู้อ่านอาจตีความไปได้ด้วยซ้ำว่า ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้เป็นแผนการของ กันต์ ที่สร้างขึ้นเพื่อจีบนัททา ซึ่งนั่นหมายความว่า ผู้ชายคนหนึ่งสามารถตลบตแลงให้เหยื่อหลงเชื่อได้ในที่สุด และเหยื่ออย่างนัททาเป็นเหยื่อที่ไม่เข้มแข็งเอาเสียเลย ที่จริงโครงเรื่องนี้มีอะไรให้คิดให้เขียนให้ผู้อ่านตีความได้มาก อย่างที่กล่าว เพราะการที่ผู้ชายสักคนจะจีบหญิงสักคนให้สำเร็จเค้าอาจจะยอมทำทุกอย่าง แต่การจะให้ผู้ชายลืมผู้หญิงสักคนนั้นไม่ใช่เรื่องยาก (อาจไม่จำเป็นต้องลืม เพียงแต่นำเธอไปซ่อนไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ) แล้วผู้ชายก็จะพร้อมหารักใหม่ๆ กับคนใหม่ๆ อย่างที่ในเรื่องนี้ได้นำเสนอ ทว่าเนื้อเรื่องคือการเสนอรายละเอียดอาจเป็นเพราะผู้เขียนยังไม่ชำนาญพอในการจับอารมณ์ในสถานการณ์ที่ตัวละครกำลังเผชิญ ทั้งยังไม่สามารถแสดงความเป็นตัวของตัวเองของตัวละครในเรื่องได้ชัดเจนพอ  ที่จำเป็นต้องมองเกี่ยวกับอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครในหลายๆ องค์ประกอบก็เพราะเรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เน้นการนำเสนอความคิดความรู้สึกล้วนๆ ว่าต่างคนต่างนำพาตนเองมาสู่จุดจบของเรื่องได้อย่างไร ในความรู้สึกของผู้อ่าน(คนนี้) แก่นของเรื่องจึงโยกกลับไปอยู่ที่คำถามที่ว่า  “จริงๆ แล้วผู้ชายคนนี้เป็นคนวางแผนเรื่องที่เกิดขึ้น มากกว่าจะเป็นการบังเอิญเกิดขึ้น” ซึ่งนั้นหมายความว่า  ผู้เขียนกำลังบอกคนอ่าน(โดยเฉพาะสาวๆ) ว่าการนำพาความรู้สึกของตนเองไปสู่เรื่องต่างๆ นั้นจะต้องนำพามันไปอย่างไม่ประมาท ไม่ว่าจะในเรื่องความรักหรือเรื่องใดๆ ก็ตาม   แม้นว่าทั้งหมดที่กล่าวมาเกี่ยวกับแก่นของเรื่องอาจจะคนละประเด็นกับสิ่งผู้เขียนต้องการนำเสนอ   แต่ผู้เขียนก็ประสบความสำเร็จในแง่ที่ว่า ทำให้ผู้อ่าน(คนนี้) ได้ตระหนักถึงสัจจะที่ดำรงอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงอย่างหนึ่งก็คือ “สิ่งที่เห็นอาจไม่เป็นอย่างที่คิด” ด้วยมิตรไมตรีครับผม เอ๊ะ .ยาวไปมะนี่ ^-------------------------^” ...มีคำผิดเล็กน้อยครับ (นัททาเข้าไปเปลี่นชุด) (หรือไม่ก้มองโต๊ะ) และถ้าตรวจเรื่องการสะกดคำทับศัพท์สักนิด เรื่องจะสมบูรณ์ยิ่งขึ้นครับ แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 47 15:39:13 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 47 15:38:32 จากคุณ : SONG982 - [ 3 มิ.ย. 47 15:25:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ...................... แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 47 22:10:31 จากคุณ : GTW - [ 3 มิ.ย. 47 22:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 @^-----^@ เป็นเรื่องที่น่ารักดีคะ ถ้าเขียนบรรยายละเอียดกว่านี้ก็จะดีเลยน่ะคะ ;) จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 4 มิ.ย. 47 01:31:40 A:203.113.33.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ว้าว ... ขอบคุณ คุณSONG982 และทุกคน มากค่ะ ที่มาให้คำแนะนำ และหวังว่าคงมีโอกาสได้นำเรื่องมาให้ช่วยวิจารณ์อีกนะคะ จากคุณ : โอ้เอย - [ 5 มิ.ย. 47 02:18:32 A:202.5.88.134 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังดูลอยๆ บ้างค่ะ แต่ร้านกาแฟที่ไม่ยุ่งก็มีเยอะแยะ เนาะ .. จากคุณ : scottie - [ 5 มิ.ย. 47 10:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เออ...วิจารณ์ไม่เป็น.. เอาเป็นว่า..หนูยีมาเป็นกำลังใจ เขียนเรื่องต่อไปแล้วกันนะคะ จากคุณ : หนูยี - [ 5 มิ.ย. 47 23:13:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยกับคุณ SONG982 นะคะ  รู้สึกว่าจะเป็นผู้ที่มีความรอบรู้ในการเขียนอย่างดี ส่วนตัวเองนั้น  ก็พวกหัดเขียน เขียนเล่น ๆ ไปไม่มีหลักการอะไรเช่นกัน  แต่สิ่งสำคัญที่อยากจะบอกคนเขียนเรื่องนี้คือ เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ  อ่านแล้วชอบมาก ไปเสียตรงจุดอ่อน  ที่มีหลายจุด  ในสายตาส่วนตัวนั้นสรุปสั้น ๆ ก็คือ 1.  การดำเนินเรื่อง  มองแต่ประเด็นหลักของเรื่อง   คือ  " ได้ของขวัญจากชายหนุ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ  แล้วก็แอบชอบเขา  ในที่สุดเขาก็กลับมาคบหาตน" แต่ลืมรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ   และบรรยากาศต่าง ๆ ที่จะทำให้เรื่องสมบูรณ์ขึ้น 2. การเขียนโดยใช้ความรู้สึกของฝ่ายหญิงเขียนเพียงฝ่ายเดียว  อีกทั้งตอนจบก็ไม่มีบทสรุปว่าฝ่ายชาย   คือ  ฝ่ายชายมีเจตนาอย่างไร  ของขวัญชิ้นนั้นคืออะไร สำคัญแค่ไหนสำหรับเขา  หญิงคนที่แต่งงานไปนั้นเป็นแฟนเขาหรือ  แล้วทำไมเขาถึงทำใจเร็วนัก มองเห็นจุดอ่อนสองจุดใหญ่นี้นะคะ  ถ้าแก้ไขได้  เรื่องนี้จะออกมาน่ารักโรแมนติกมาก  ผู้เขียนลองเรียบเรียงใหม่นะคะ  จะรออ่าน จากคุณ : วังวน - [ 6 มิ.ย. 47 18:17:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เนื้อเรื่องน่ารักโรแมนติคดีน่ะนะ แต่ขาดความสมเหตุสมผล ไม่ค่อยลื่นไหล แต่แนวคิดการปิ๊งกกันระหว่างหนุ่มสาวนี่ก็ใช้ได้ เราเป็นคนอ่านดูเหมือนว่าผู้อ่านหลาย ๆ คนจะให้ความสำคัญที่ร้านกาแฟมากกว่าของขวัญอีกนะ อาจเป็นเพราะว่าเริ่มเรื่องที่ร้านกาแฟ และเหตุการณ์ก็เกิดที่ร้านกาแฟมากกว่า ของขวัญกลับดูเหมือนเป็นส่วนประกอบ น่าจะบอกที่มาที่ไปของเรื่องราวมากกว่านี้หน่อย อ้อแล้วการจัดหน้าควรจะมีย่อหน้า แบ่งเนื้อเรื่องเป็นช่วง ๆ ให้ผู้อ่านได้อ่านไปทีละย่อหน้า จะทำให้อ่านแล้วสบายตาไม่รู้สึกลายพรืด จะรออ่านผลงานหน้านะจ๊ะ จากคุณ : Joecan (Joecan) - [ 20 มิ.ย. 47 01:47:04 ]