ฮั่นตง เหวินเหม่ยชิง เสี่ยวซา หลี่ซังซัง เสี่ยวโกย และฟาหลินซี หกคนออกเดินทางตั้งแต่เช้ามืด ตกบ่ายก็ถึงเมืองน้อยแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ๆ เหวินเหม่ยชิงตกลงจะแยกตัวจากไป
ฟาหลินซีเสนอให้พักแรมที่เมืองนี้ก่อน รุ่งเช้าจึงค่อยแยกย้ายกันเดินทาง ด้วยตัวมันเองและเสี่ยวโกยก็มีเรื่องที่ต้องขอตัวไปกระทำเช่นกัน ทั้งยังให้เหตุผลเพิ่มเติมว่า เวลาหนึ่งคืนนี้จะได้ปรึกษาเรื่องราวต่างๆ ให้เรียบร้อยเสียก่อน ทีแรกเหวินเหม่ยชิงอิดออดเล็กน้อย อ้างว่าต้องรีบเดินทางกลับหันซาน สุดท้ายทนการรบเร้าของเสี่ยวโกยและฟาหลินซีมิได้ จึงตกลงตาม และมุ่งหน้าไปโรงเตี๊ยมฉิกจับอิดที่ใกล้ที่สุด
"แม่นางเหวินโปรดสวมนี่ไว้เพื่อความสะดวก" ฮั่นตงยื่นหมวกปีกกว้างใบหนึ่งแก่เหวินเหม่ยชิง จากนั้นยื่นอีกใบให้หลี่ซังซัง ซังเอ๋อเจ้าก็ด้วย ที่เขาต้องทำเช่นนี้เนื่องเพราะสายตาของคนโดยรอบซึ่งต่างจ้องมองมาอย่างสนใจ
ยังมีผู้ใดไม่ใส่ใจหญิงงามเช่นเหวินเหม่ยชิง? ซ้ำร้ายกว่านั้นยังมีหลี่ซังซังที่งดงามสดใสอีกผู้หนึ่ง
สองหญิงงามที่จัดว่าเป็นอันดับหนึ่งของยุทธภพในเวลานี้ต่างมาอยู่กันโดยพร้อมหน้าเช่นนี้ หากมิสร้างความแตกตื่น นั่นกลับเป็นเรื่องที่พิสดารแล้ว!!!
เหวินเหม่ยชิงรับหมวกมาสวมไว้โดยมิได้กล่าวอันใด ส่วนหลี่ซังซังกลับเชิดปากน้อยๆอันจิ้มลิ้มของนาง
"ข้าพเจ้ามิอยากสวมใส่หมวกนั่น ข้าพเจ้ามิใส่" หลี่ซังซังกล่าวแง่งอน
ฮั่นตงจ้องมองเด็กสาวตรงหน้า ในที่สุดยิ้มออกมา รอยยิ้มซึ่งอบอุ่นราวกับกำลังจ้องมองน้องสาวเล็กๆ คนหนึ่ง กล่าวว่า
"วันนี้เจ้ากลับดื้อเป็นพิเศษ"
หลี่ซังซังเบิ่งตากลมโตของนางจ้องมองฮั่นตง ตอบโต้ว่า
"ข้าพเจ้าก็เป็นของข้าพเจ้าเช่นนี้มาตลอด มีบ้างบางคราที่เปลี่ยนเป็นเชื่อฟังต่างหาก" กล่าวพลางแลบลิ้นน้อยๆ ใส่อีกฝ่าย
"ฮา ฮา ซังเอ๋อ เราล่วงเกินอันใดเจ้า ตอนนี้ถึงได้ดื้อดึงเช่นนี้?" ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ
"ท่านมิได้ล่วงเกินอันใดข้าพเจ้า ท่านแค่คุยกับ... ช่างเถอะ ใส่ก็ใส่" หลี่ซังซังทำท่าเหมือนจะกล่าวอันใดออกมา สุดท้ายมิยอมกล่าวกลับฉวยหมวกใบนั้นสวมลงไป
การสวมหมวกครานี้ของนางมิเพียงปกปิดใบหน้างดงามหวานซึ้ง ยังปกปิดความในใจบางส่วนของหญิงสาวด้วย ทว่ากลับมีผู้คนถึงสามคนที่เข้าใจถึงความในใจของนาง
แน่นอนผู้หนึ่งคือฮั่นตง เขาย่อมรู้ดี เพียงนึกมิถึงเด็กสาวจะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขามิได้จงใจปิดบังอีกฝ่าย เพียงแต่มิอยากให้เด็กสาวต้องขุ่นข้องหมองใจเท่านั้น
อีกคนย่อมเป็นเหวินเหม่ยชิง คืนนั้นที่พูดคุยกับฮั่นตงก็คือนาง ส่วนคนที่สามนั้นเล่า?
ย่อมเป็นคนที่ตื่นแต่เช้ามืดหุงหาอาหาร เป็นเสี่ยวซา!
เด็กหนุ่มเวลานี้จับจ้องด้านหลังอันอ้อนแอ้นอรชรของเด็กสาว ในใจนึกถึงคำพูดประโยคเมื่อครู่ จิตใจพลันหม่นหมองลง
ทันใดนั้นเอง
"พี่ฮั่น! ท่านดูคนเหล่านั้น!" ฟาหลินซีร่ำร้องขึ้นมา การร่ำร้องครานี้ช่วยให้บรรยากาศหนักๆ ผ่านพ้นไปได้อย่างหวุดหวิด ทว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้ากลับสร้างความประหลาดใจ และความในใจให้แก่ทั้งหกมากกว่าเดิมหลายเท่า
เนื่องเพราะเบื้องหน้านั้น มีผู้คนสองสามคนกำลังเดินอยู่ ดูเผินๆมิได้แตกต่างจากชาวบ้านตามท้องถนนทั่วไป เพียงแต่คนทั้งสามกลับเป็นคนที่ป่วยเป็นโรค ผีตายซาก
ทั้งหกต่างนึกมิถึงว่าจะได้พบกับโรคประหลาดที่กำลังระบาดอยู่โดยกระทันหันเช่นนี้!!!
...................
.......................................
ฮั่นตงและพวกเข้าพำนักในโรงเตี๊ยมฉิกจับอิด โดยเขาปิดบังฐานะของคนทั้งหมดเอาไว้ คนของโรงเตี๊ยมซึ่งเป็นเพียงชนชั้นระดับล่างของพรรค ย่อมมิกล้าสอบถามมากความกับผู้คุ้มกฎขวา ดังนั้นมิมีใครทราบว่าเหวินเหม่ยชิง แห่งหันซานซึ่งจัดเป็นคู่ปรับสำคัญของฉิกจับอิดได้เข้าพักอยู่ในโรงเตี๊ยมของพรรคในเวลานี้!
ทั้งหมดแยกย้ายกันพัก เนื่องจากโรงเตี๊ยมฉิกจับอิดนั้นเป็นที่นิยมในบุคคลทั่วไปแทบทุกประเภท ดังนั้นห้องพักที่มีอยู่จำนวนกว่าสามสิบห้อง ล้วนเต็มโดยสิ้น ทั้งหกได้แต่เข้าพักในห้องรับรองของโรงเตี๊ยมซึ่งมีเพียงสองห้อง โดยบุรุษทั้งสี่พักห้องหนึ่ง
ดังนั้นเหวินเหม่ยชิงและหลี่ซังซังจึงจำต้องพักอยู่ในห้องเดียวกัน!
ตอนนี้หลี่ซังซังกำลังใช้ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าอันงดงามหมดจดของเหวินเหม่ยชิง เด็กสาวคิดคำนึงขึ้น
"เหวินเหม่ยชิงผู้นี้นับว่างดงามยากหาผู้ใดเทียม จมูกของนางโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเรียบแสดงถึงความเฉียบขาด แต่ที่งดงามที่สุดกลับเป็นดวงตา!!! ดวงตาของนางมิเพียงดำขลับ ยังกลมโตสุกใส และหวานซึ้งแต่ในความหวานแฝงความเด็ดเดี่ยวประการหนึ่ง ดวงตาเช่นนี้มิว่าผู้ใดสบเข้าอาจถูกพรากวิญญาณออกจากร่าง มิเว้นแม้แต่ผู้ที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวที่สุด"
หลี่ซังซังสะบัดหน้า เด็กสาวมิสามารถจ้องมองดวงตางดงามคู่นั้นได้อีก มิใช่ว่าตนกลัวเกรงวิญญาณถูกชักนำออกไป หรือลุ่มหลงอีกฝ่าย เพียงแต่ยิ่งมองสบดวงตาคู่นั้น หลี่ซังซังอดคิดมิได้ว่า...
พี่ฮั่นของนางใช่ถูกดวงตาคู่นี้กระชากวิญญาณออกจากร่างไปหรือไม่?!!
"ซังเอ๋อ เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?" เสียงใสเย็นของอีกฝ่ายปลุกให้เด็กสาวตื่นจากภวังค์
"ป...เปล่า..มิได้เป็นอันใด" เด็กสาวละล่ำละลักตอบ
น่าแปลกเด็กสาวกลับมิรู้สึกขุ่นเคืองที่อีกฝ่ายเรียกตนว่า...ซังเอ๋อ!
ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะเป็นเกี่ยมฮุ้น หรือเสี่ยวซาเคยเรียกขานเช่นนี้ ล้วนแต่ถูกนางต่อว่า
เกี่ยมฮุ้นมิต้องพูดถึง เนื่องเพราะเด็กสาวชิงชังรังเกียจมันนัก
ส่วนเสี่ยวซาก็ต้องใช้ระยะเวลาหนึ่ง เด็กสาวจึงคุ้นเคยกับการเรียกขานจากอีกฝ่าย ทว่ากับเหวินเหม่ยชิงผู้นี้ อยู่ร่วมกันมิถึงสามวัน กลับสามารถเรียกขานเช่นนี้ เจ้าตัวก็มิได้ต่อว่าประการใด นับเป็นเรื่องเหลือเชื่อนัก
เหวินเหม่ยชิงกำลังจ้องมองใบหน้าสวยใสตรงหน้า
ถ้าหากมีคนบอกว่าใบหน้านี้เป็นใบหน้าที่งดงามที่สุด กระทั่งงดงามกว่าตัวนางเอง เหวินเหม่ยชิงก็มิกล้าที่จะปฏิเสธ เนื่องเพราะเด็กสาวผู้นี้มีความงามเป็นเลิศจริงๆ ดวงตาของเด็กสาวกลมโตและดำขลับ ถึงกับกลมโตยิ่งกว่านาง ในแววตาแฝงไว้ซึ่งความไร้เดียงสาราวกับลูกกวางน้อย จมูกของนางโด่งรับกับปากจิ้มลิ้มที่เชิดงอน แสดงให้เห็นว่าเป็นคนเอาใต่ใจ แต่กลับเป็นข้อเด่นของนาง เพราะใบหน้า ดวงตา และจมูกโด่งชันน้อยนั้น เมื่อรวมกับปากจิ้มลิ้มที่เชิดงอน กอปรเป็นบุคลิกที่บุรุษทุกผู้ทุกนามล้วนต้องการทนุถนอม เหล่าบุรุษล้วนยินยอมกระทำทุกประการเพื่อให้นางพอใจ...
"หืม" หลี่ซังซังเงยหน้าขึ้นพอดีสบเข้ากับดวงตางดงามคู่นั้นของเหวินเหม่ยชิง พบว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมองตนอยู่เช่นกัน
ทั้งสองต่างนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่
เหวินเหม่ยชิงอดคิดมิได้ ฮั่นตงที่ยินยอมรับตำแหน่งผู้คุ้มกฏของฉิกจับอิด ส่วนหนึ่งใช่มาจากเด็กหญิงผู้นี้หรือไม่?!!
ส่วนหลี่ซังซังก็อดคิดมิได้ว่า พี่ฮั่นของนางใช่พึงพอใจเหวินเหม่ยชิงผู้นี้หรือ?!!
"เอ่อ..."
"เอ่อ..."
ทั้งสองตั้งท่าจะพูดขึ้นพร้อมกัน
"เจ้าพูดก่อน" เหวินเหม่ยชิงกล่าวขึ้น
"ข้าพเจ้าจักไปเดินเล่น ท่านพักผ่อนเถอะ" หลี่ซังซังกล่าวพลางพรวดพราดออกจากห้องพัก
คล้อยหลังเด็กสาว เหวินเหม่ยชิงก็ถอนหายใจออกมาอย่างยืดยาว...
.................
...............................
แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 47 19:06:57
จากคุณ :
ทีมแต่งนิยาย 
- [
3 มิ.ย. 47 16:36:18
]
=[+] ฉิกจับอิด [+]= นิยายจีนร่วมแต่งแนวทดลอง : ตอนที่ 48 ความลับของ โรคผีตายซาก (1)
