บทที่7 ทางลับ


“ไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อ และไม่อยากเชื่อ”เลียร์กำลังอ้าปากค้างกับคะแนนข้อสอบที่ถูกตรวจแล้วเรียบร้อย

“เอาน่าๆ ได้แค่นี้ก็บุญโขแล้ว ดีกว่าได้ไม่ถึงครึ่งละกัน”ฟรานเชสพูดเป็นเชิงปลอบใจเพื่อน

“เปล่า ฉันไม่ได้ตกใจกับเรื่องนั้น ฉันตกใจที่ว่าทำไมฉันได้คะแนนเกินความคาดหมายซะอีก”เลียร์เริ่มกระตือรือร้นที่จะพูดต่อ

“ฉันเริ่มรู้สึกจะชอบเลขขึ้นมาหน่อยแล้วนะเนี่ย”แล้วเขาก็ยิ้ม

“นั่นไม่รวมถึงการบ้านกับแบบฝึกหัดอีกหนึ่งตั้งนะ”เฟร์ตันเตือนความจำเลียร์ ทำให้เลียร์หุบยิ้มทันที

“อ้อ ถ้าอย่างนั้นเมื่อคำนวณออกมาแล้ว เปอร์เซ็นต์การชอบเลขของฉันก็เหลือศูนย์”เลียร์ตอบเฟร์ตันด้วยสีหน้าราบเรียบขณะที่กำลังเดินคุยกันระหว่างหาทางไปห้องเรียนวิชาภาษาเวทย์

เมื่อทั้ง3เดินเข้าเพื่อหาที่นั่งก็ต้องตกใจเพราะว่าท่านสารวัตรลิซได้มารายงานตัวเข้าห้องเรียนอยู่ก่อนแล้ว

“เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะลิซ”เฟร์ตันพูดออกมาซึ่งแน่นอนว่าถ้าเป็นเลียร์เขาคงจะไม่กล้าถามจนกว่าจะอดใจไม่ได้แล้วค่อยโพล่งออกมาดังๆ

“ฉันก็มาเรียนหน่ะสิ”ลิซตอบ สักพักเสียงเด็กสาวอีกคนก็ดังแว่วมาและเดินมานั่งข้างๆลิซ

“อ่าว สวัสดีทุกคน อ้อเลียร์ก็เรียนวิชาเดียวกันด้วยหรอ ฟรานเชสก็ด้วย”ริซ่าเอ่ยทักก่อนที่จะนั่งลงข้างๆลิซ เลียร์ก็ได้แต่ยิ้มๆตอบก่อนจะถูกลิซจ้องเขม็งมาที่เขาเนื่องจากเป็นการเตือนว่าไม่ควรเข้ามาใกล้ริซ่ามากกว่านี้มิฉะนั้นจะโดนเข้าห้องปกครองด้วยเหตุผล108 ทำให้เลียร์สะดุ้งจนต้องส่งสายตาตอบไปว่าไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นซะหน่อย แล้วดูเหมือนว่าลิซจะยอมเชื่อแล้วหันกลับไปคุยกับริซ่าต่อ ทำให้เลียร์เริ่มคิดหนักแล้วว่าทำไมฟรานเชสถึงได้สนใจลิซนักทั้งๆที่คุณเธอก็ดุแถมยังมีนิสัยแบบนี้อีก แต่แล้วเขาก็ได้รับรู้เหตุผลเนื่องจากเมื่อตอนที่อาจารย์นาลีล่า เรียกให้ลิซตอบคำถามเกี่ยวกับการยกตัวอย่างคาถาที่ทำให้เคลื่อนย้ายของได้ซึ่งก็ผิดคาดที่เลียร์นึกว่าเธอจะตอบไม่ได้
ซึ่งเขาก็รู้ว่าคิดผิดถนัดเพราะว่าเธอสามารถตอบได้อย่างคล่องแคล่วแถมอธิบายถึงผลเสียของมันได้อย่างถูกต้องจนอาจารย์นาลีล่าให้ 4 เธอในชั่วโมงแรกเลย

จู่ๆฟรานเชสก็หันมาพูดกับเลียร์ “แต่ยังไงก็อย่างที่เคยบอก เธอไม่เคยเทียบกับทาเนียได้เลยเพราะว่าทาเนียนั้นได้เกรด5ทุกๆวิชา” ทำให้เลียร์ผู้ยังใหม่กับการเรียนการสอนต้องถามฟรานเชสต่อ “แล้วเกรด5มันมีด้วยหรอ ฉันนึกว่าเกรดสูงสุดก็คือเกรด4ซะอีก”เลียร์สงสัย “นั่นมันก็ใช่แต่ว่า เกรด5นี่คือเรียกว่าสุดยอดได้เลยฉะนั้นอย่าไปตอแยเรื่องที่มันเป็นวิชาการกับทาเนียเลยนะ ฉันละแค่คิดก็ สยองแล้ว”ฟรานเชสผู้พูดมากบอก “แล้ว. . “เลียร์ยังพูดไม่เสร็จก็ถูกอาจารย์นาลีล่าเรียกขึ้นมา

“ลีแอนเดอร์ ฉันเห็นว่าเธอน่าจะรู้บทเรียนดีแล้วนะถึงได้คุยได้ ฉะนั้นเธอคงตอบได้ซิว่าคาถาการเผาไหม้เกิดจากการนำคาถาอะไรกับคาถาอะไรมาผสมกันถึงได้เกิดเป็นคาถานี้”อาจารย์นาลีล่าผู้เคยดูเหมือนใจดีกลับมีเสียงเข้มขึ้นมา ทำให้เลียร์อ้ำๆอึ้งๆที่จะลุกขึ้นมาตอบช้าๆก่อนที่เขาจะเกิดความรู้สึกร้อนวูบวาบบริเวณฝ่ามือก่อนจะแบฝ่ามือขึ้นมาดูก็ปรากฏข้อความที่เป็นรอยหมึกปากกาขึ้นมาว่า

‘คาถาเผาไหม้เกิดจาก คาถาจุดไฟ + คาถาสร้างความร้อน’

ทำให้เลียร์ไม่มีเวลาสงสัยว่าคำตอบที่ปรากฏขึ้นมานั่นใครเป็นคนบอกเขา ก่อนที่จะรีบตอบตามที่มีไป

“เออ คาถาเผาไหม้เกิดจาก การนำคาถาจุดไฟไปรวมกับคาถาสร้างความร้อนครับ”เลียร์ตอบพร้อมกับเหงื่อแตกไปทั่วบริเวณฝ่ามือ

“ดีมาก คราวนี้รอดไป เอ้านั่งลง”อาจารย์นาลิล่าพูดก่อนที่จะหันกลับไปสอนต่อ

“เฮ้อ เกือบไปแล้วสิ”ฟรานเชสกระซิบก่อนจะรีบหันกลับไปตั้งใจเรียนต่อเนื่องจากได้บทเรียนจากการที่เลียร์ถูกเรียกไปตอบคำถามของอาจารย์
ทำให้เลียร์กลับไปสนใจกับรอยหมึกซึ่งบัดนี้ได้จางหายไปแล้วแต่ก็ทำให้เกิดข้อความใหม่ขึ้นบนฝ่ามือของเขาแทนซึ่งเป็นข้อความที่แฝงไปด้วยความข่มขู่และคำเตือน

‘คราวนี้อาจรอด แต่ระวังไว้ลีแอนเดอร์ ฉันจะจับตาดูเธอทุกฝีก้าว’

เลียร์จึงหันไปมองรอบๆห้องเพื่อว่าคนที่มีท่าทีน่าสงสัยอาจจะเป็นคนส่งให้เขาซึ่งถ้าพบคำตอบของข้อสงสัยแรกแล้วมันก็จะนำไปสู่ข้อสงสัยต่อไปที่ว่า แล้วคนๆนั้นทำแบบนี้เพื่ออะไรเขาทำท่าครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะกลับไปจับผิดเพื่อนร่วมชั้นของเขาที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีคนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลยและเมื่อไล่สายตาไปรอบๆห้อง ก่อนที่เลียร์จะสะดุดตากับฝาแฝดเฟเบียน

เนื่องจากริซ่ามีท่าทีลุลีลุกลนผิดปกติและเขาก็เห็นเธอแอบทำอะไรอยู่ใต้โต๊ะ ขณะที่แฝดผู้พี่ของเธอกลับตั้งใจเรียนนั่งฟังที่อาจารย์พูดอย่างตั้งใจโดยที่ไม่สนใจแม้กระทั่งลมจากหน้าต่างที่พัดผ่านทำให้ผมของเธอปลิวขึ้นมาปิดหน้าปิดตาก็ไม่อาจทำให้ลิซหยุดตั้งใจเรียนได้ เพราะเมื่อลมพัดเส้นผมของเธอมาปิดตาไว้ ลิซก็แค่ใช้มือทัดเส้นผมเหล่านั้นที่ปลิวมาทัดที่ใบหูของเธอ ทำให้เลียร์สังเกตุเห็นว่าลิซกับริซ่านี่มีเค้าโครงหน้าเหมือนกับริซ่าไม่มีผิดแม้กระทั่ง ดวงหน้าสีนวลของคุณเธอหรือแม้กระทั่งจมูกที่ได้รูป ทำให้เขาเริ่มสนใจที่จะแยกความแตกต่างของทั้งสองคนนั่นโดยที่ส่วนมากจะจ้องไปทางลิซมากกว่าริซ่าแทนที่จะสนใจการเรียน

แต่แล้วสิ่งที่ทำให้เขาหยุดจ้องมองใบหน้าของลิซนั่นก็คือการที่เจ้าตัวรู้สึกตัวและรำคาญจึงหันมาส่งสายตาแหลมคมใส่ทำให้เลียร์รีบกลับไปนั่งท้าวคางเรียนต่อด้วยความเบื่อหน่าย และมันก็ยิ่งหน้าเบื่อขึ้นอีกเมื่ออาจารย์แจกชีตให้นั่งทำอีกตลอดชั่วโมงจนเลียร์ต้องภวานาให้วิชานี้จบลงเร็วๆก่อนที่เขาจะรู้สึกอยากทำร้ายตัวเองเพื่อให้ได้เข้าไปนอนในห้องพยาบาล

โชคยังดีที่พอเลียร์คิดว่าอยากให้หมดคาบปุ๊บ อาจารย์นาลีล่าก็เลิกสอนปั๊บทำให้เลียร์แทบวิ่งออกไปเป็นคนแรกตามมาด้วยเฟร์ตัน

“เฮ้อ นึกว่าจะตายซะแล้วซิ”เลียร์พูดออกมาอย่างโล่งอก

“ใช่ๆ แต่ก็ยังดีนะที่นายตอบคำถามของ อ.นาลีล่าได้ ไม่ยังนั้นก็ซวยแย่เลย”ฟรานเชสเริ่มออกความเห็นโดยที่ไม่สะทกสะท้านเลยว่าตัวเองนั่นแหละเป็นต้นเหตุให้เลียร์ถูกเรียกไปตอบคำถาม

“นายนี่เก่งแหะ รู้ด้วยทั้งๆที่ไม่เคยเรียนมาก่อน”เฟร์ตันชมเลียร์ ก่อนจะมีท่าทีเหมือนว่านึกอะไรออกก่อนที่จะบอกกับเพื่อนทั้งสอง “เออใช่ ลืมไป วันนี้เวรฉันที่จะตรวจตรารอบๆโรงเรียน งั้นพวกนายก็กลับไปรอที่ห้องก่อนนะเพราะต่อจากนี้ก็ไม่มีเรียนจนกว่าจะบ่าย2 ฉะนั้นฉันขอตัวก่อน”แล้วเฟร์ตันก็เร่งฝีเท้าเดินจากไปทิ้งให้เลียร์กับฟรานเชสเดินกลับไปที่ห้องโดยลำพัง

เลียร์ผู้ซึ่งกำลังกลับไปครุ่นคิดเรื่องตัวอักษรบนมือของเขาอีกครั้งระหว่างที่เลียร์กำลังไตร่ตรองอยู่เสียงของดินสอที่กลิ้ง ขลุกๆออกมาจากกระเป๋าย่ามของเขาลงไปอยู่ที่พื้นทำให้เลียร์ออกจากภวังค์และก้มลงไปเก็บ ขณะที่มันกลิ้งลงไปอยู่ใต้กรอบรูปวาดที่เป็นภาพเหมือนของอาจารย์ใหญ่คนปัจจุบันนั่นก็คือ อาจารย์กรานเต้ และเมื่อเขาเก็บมันขึ้นมาและกำลังจะหันไปหาฟรานเชส เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีใครมาผลักเขาให้เข้าไปอยู่ในห้องๆหนึ่งซึ่งเมื่อมองดูรอบๆแล้วก็พบแต่ห้องว่างเปล่าที่มีแต่เพดานซึ่งมีตัวอักษรโบราณสลักอยู่

“ให้ตาย รู้งี้ไปช่วยลุงราฟท์ถอดความบันทึกตำราแพทย์โบราณก็ดี”เลียร์พูดออกมาเนื่องจากว่าเขาเคยเห็นตัวหนังสือเหล่านี้มาแล้วเพียงแต่เขาอ่านไม่ออกเท่านั้นเอง

เขาเลยตัดสินใจที่จะไม่สนใจมันเนื่องจากว่าไม่มีอะไรอยู่ในห้องอีกแล้วนอกจากผนังสี่ด้านนี้และตัวอักษรโบราณก็คงบอกทางออกกับบอกประวัติของห้องนี้แน่ๆที่สำคัญสำหรับเลียร์ตอนนี้ก็คือหาทางออกจากห้องว่างเปล่านี่ให้ได้ก่อนที่จะขาดอากาศหายใจตาย และความตั้งใจที่จะเข้าเรียนที่นี่ก็คงสูญเปล่าและเมื่อเขาหมดหนทางเขาก็ไปยืนพิงกับกำแพงอิฐที่คาดว่าเขาเข้ามาจากทางนั้นและก็ต้องแปลกใจอีกครั้งที่จู่ๆกำแพงที่เขาผิงอยู่ก็สลายหายไปทำให้เขาพิงกับอากาศและทันทีที่กำแพงหายไปเลียร์ก็ทิ้งน้ำหนักตัวแล้วล้มครืนลงกับพื้นก้นกระแทกอย่างแรงทำให้แทบจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่ก็นึกถึงกฎข้อ2ของโรงเรียนได้นั่นก็คือ ‘ห้ามส่งเสียงหรือกระทำการใดๆที่เป็นการรบกวนผู้อื่นในที่สาธารณะ’

“เฮ้ย เลียร์ นี่นายเป็นอะไรไปฉันยังพูดไม่จบเลยนะเรื่องการเรียนการสอนและเรื่องกฎบ้าๆของโรงเรียนนี้”ฟรานเชสผู้ที่พูดจนไม่รู้สึกว่าเลียร์หายไปไหนมาตลอดการที่เขาพล่ามไปเรื่อย

“เออ เปล่า คือบังเอิญหกล้มน่ะ”เลียร์โกหก

“นายนี่แปลกนะ”ฟรานเชสขมวดคิ้วแต่ใบหน้าก็ยังคงมีรอยยิ้ม

“แค่นี้ยังน้อยไป ถ้านายรู้จักฉันดีอีกนิดนายจะว่านี่มันแค่เด็กๆ”เลียร์บ่นพึมพัมเบาๆเพื่อไม่อยากให้ใครได้ยิน

“เมื่อกี้นายพูดว่านายแปลกตรงไหนหรอ”ฟรานเชสผู้บังเอิญได้ยินเข้าทให้เลียร์แทบสะดุ้งโหยงเนื่องจากว่าเขาคิดว่าพูดเบามากๆแล้วนะแต่ฟรานเชสก็ยังจะได้ยินอีก

“เปล่า เปล่านิ ฉันไม่ได้พูด”เลียร์แก้ตัวก่อนที่จะรีบเดินกลับห้องไป

‘เลียร์ ดูท่าทางแปลกๆแหะวันนี้ หรือว่าจะมีความลับอะไรบางอย่างปกปิดอยู่’ฟรานเชสคิดในใจขณะที่เดินเข้าไปในห้อง. . .

((ติดตามบทต่อไป))
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอคำติชมเหมือนเดิมค่ะจะได้เอาไปปรับปรุง ถ้าขาดตกบกพร่องหรืออย่างไรก็ขอให้ช่วยแนะนำหรือบอกมาด้วยค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน