บทที่ 14
ทั้งสองสาวมาถึงที่พักในที่พักในเวลาบ่ายแก่ๆ แพรวพัชรอดชมรสนิยมคนวางแผนไม่ได้ว่าช่างสรรหาสถานที่และบรรยากาศได้โรแมนติกดีมาก อย่างนี้มีหรือที่พี่พิมพ์จะไม่หายหายงอน หากว่าพี่คมใช้ฝีมืออีกหน่อยรับรองว่าผ่านฉลุย
แพรว เป็นอะไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เปล่าค่า แค่คิดว่าบรรยากาศดีจัง เข้าบ้านพักกันดีกว่าเนอะ หญิงสาวพูดความจริงเพียงครึ่ง
ไปสิ
ที่พักที่ธนะธัชจองไว้เป็นบังกะโลสองหลังที่อยู่ลึกและค่อนข้างไกลจากหลังอื่นๆ มีหินก้อนใหญ่และแบนปูเป็นทางเดินทอดยาวเข้าไป สองข้างทางมีต้นปาล์มที่ถูกปลูกเป็นแนวสวยงาม ตัวบ้านพักทำจากปีกไม้ทั้งหลังรวมไปถึงการตกแต่งที่ทำให้บ้านพักนั้นดูราวกับว่าเป็นบ้านตุ๊กตา
บ้านที่สองสาวอยู่ไม่ใช่หลังที่อยู่ลึกที่สุดเนื่องจากธนะธัชบอกว่าเพื่อความปลอดภัยของทั้งคู่ เขาเสียสละที่จะอยู่หลังนั้นเสียเอง ทำเอาแพรวพัชรอดค่อนไม่ได้ว่าช่างเป็นสุภาพบุรุษเสียนี่กระไร ซึ่งชายหนุ่มที่ถึงรู้ว่าจะถูดกระแนะกระแนะเข้าให้ก็ยืดอกรับอย่างเต็มอกเต็มใจว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษ (ไหนเคยบอกว่าไม่ใช่ไง)
แพรวพัชรค่อนข้างล่อกแล่กเล็กน้อยเพราะรู้ว่าทั้งธนะธัชและอาคมมาถึงตั้งแต่เมื่อเย็นวาน ป่านนี้คงซุ่มสังเกตการณ์อยู่ที่ไหนซักแห่งใกล้ๆ
นั่นประไร! นึกถึงปุ๊บก็โผล่มาให้เห็นปั๊บ ตายยากชะมัด!
ร่างสูงใหญ่ของเขากำลังยืนพิงต้นไม้ใหญ่ข้างบ้านพักมองผ่านกระจกเข้ามา เขาอยู่คนเดียว..คู่ซี๊อย่างอาคมไม่ได้อยู่ด้วย โธ่! จะหลบให้มันพ้นๆ สายตาคนหน่อยก็ไม่ได้ ประเดี๋ยวพี่สาวหล่อนเห็นเข้าล่ะก็เป็นเรื่อง หล่อนยังไม่อยากแก้ตัวตอนนี้เสียด้วย ครั้นจะบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่จะมาพบกันนั่นก็เกินไป
แพรว..เป็นอะไร ทำท่าพิกล
เปล่านี่พี่พิมพ์ เราช่วยกันจัดของเข้าตู้ดีกว่านะ เสร็จแล้วพอแดดร่มลมตกกว่านี้อีกหน่อยเราจะได้ออกไปเดินเล่นกัน
แต่ตอนนี้แดดยังร้อนอยู่เลย ว่าแล้วก็ดึงผ้าม่านปิดเสีย
ไปเดินเล่นก็ดีเหมือนกันนะ แต่ตอนนี้พี่ขอไปอาบน้ำก่อนก็แล้วกัน เหนียวตัวจัง
ลับร่างพี่สาวไปแล้วแพรวพัชรก็กระโจนพรวดไปล๊อคประตูห้องก่อนจะเดินกลับมาที่หน้าต่าง หญิงสาวเปิดผ้าม่านออกก่อนจะเปิดหน้าต่างแล้วชะโงกหน้าออกไปทำปากขมุบขมิบ
มาทำไม
มาดูคุณไง ว่ามาถึงหรือยัง
ถึงเรียบร้อย สบายดี กลับบ้านพักคุณไปได้แล้ว
อะไร...ยังไม่ทันไร ไล่กันซะแล้ว ชายหนุ่มสาวเท้าเดินมาใกล้หน้าต่าง
แล้วจะเอายังไง
ไม่ยังไง ต่อไปก็เป็นคิวให้เจ้าคมมันจัดการเอง เพื่อนจัดให้ขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไม่มีปัญญาก็ให้มันรู้ไป
พี่พิมพ์คงไม่โกรธอะไรมากแล้ว วันนั้นก็คงแค่ใจร้อนไปเอง คนกำลังตกใจ
สมพรปากเถอะนะ เพื่อนผมมันจะตายเอาวันละหลายรอบ เห็นแล้วหมั่นไส้พิกล
แล้วนี่พี่คมไปไหน
ไปหาบรรยากาศ มันว่าของแบบนี้ต้องบิ้วท์
เป็นเอามากแฮะ...ฉันชวนพี่พิมพ์ไว้แล้วว่าเย็นนี้จะไปเดินเล่นกัน คอยดูเอาก็แล้วกันแล้วก็หาโอกาสเอาเอง คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว
อาบน้ำ! ธนะธัชทำหน้าเจ้าเล่ห์ ลงทะเลเหรอ ไปด้วยคนสิ
อาบน้ำ ไม่ใช่ว่ายน้ำ ดูปากนะ...อาบ...น้ำ
ว่าแล้วก็ผลุบหายเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้ธนะธัชยืนหัวเราะอยู่ตามลำพัง
หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแพรวพัชรก็มากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงอย่างใช้ความคิด ป่านนี้พี่สาวหล่อนคงกำลังง่วนอยู่ในครัวเพราะก่อนที่จะถึงที่พักทั้งคู่ได้แวะซื้อกับข้าวและของสดเอาไว้สำหรับประกอบอาหาร
สองสาวรอเวลาให้แดดร่มลมตกก่อนจะพากันออกไปเดินเล่นที่ชายหาดอย่างสบายอกสบายใจ
หากแต่ร่างสูงใหญ่คุ้นตาของคนที่ยืนห่างออกไปทำให้พิมพ์พัชรชะงักเล็กน้อย ไม่ใช่ความโกรธหากแต่วูบแรกกลับเป็นความดีใจเสียด้วยซ้ำและเมื่อสัมผัสได้ว่าคนข้างตัวท่าทางหลุกหลิกก็หันไปถามอย่างไม่จริงจังนัก
อย่าบอกนะว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ
เอ่อ..
เหมือนภาพในมิวสิคยังไงยังงั๊น...หากแต่ถ้าจะกรุณาจบด้วยความแฮปปี้ล่ะก็จะเป็นพระคุณอย่างสูงหาไม่แล้วหล่อนอาจจะโดนหางเลขไปด้วยก็ได้ ยังไม่อยากจะได้ชื่อว่าทำคุณบูชาโทษหรอกนะ
อาคมเดินเข้ามาใกล้ทุกทีๆ แพรวพัชรจึงค่อยๆ ถอยฉากออกไปอย่างระมัดระวัง หากแต่เมื่อหญิงสาวกำลังจะเดินกลับบ้านพักนั้น ขณะที่เดินผ่านต้นไม่ใหญ่ก็รู้สึกเหมือนถูกกระชาก
อุ๊ย! มือแข็งแรงเอื้อมมาฉุดแขนหล่อนให้เข้าไปหา คุณเองเหรอ ตกใจหมดเลย
จุ๊จุ๊จุ๊ อย่าเอะอะไปสิคุณดูนั่น
ธนะธัชเอ็ดเบาๆ ก่อนจะชี้ชวนให้ดูหนุ่มสาวทั้งสองที่ยืนเคียงกันอยู่บนชายหาด
(มีต่อค่ะ)
แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 47 13:56:38
จากคุณ :
นภันตรา 
- [
7 มิ.ย. 47 13:35:29
]
หัวใจแสนกล บทที่ 14 ...
