PANTIP.COM : W2856300 =[+] ฉิกจับอิด [+]= นิยายจีนร่วมแต่งแนวทดลอง : ตอนพิเศษ 3 คดีแรกของฮั่นตง [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

ใครมัดแม่ทัพปราบพายัพหวังหยัน? ใครมีความสามารถขนาดนั้น?

ความจริงทั้งสองไม่เคยพบกันมาก่อน หากมือปราบหนุ่มจำหน้านายพลหวังได้เพราะเห็นภาพวาดหน้านายพลที่ตุลาการเที่ยงธรรมนำมาให้ดูก่อนมาทำคดี
เขายังคิดหรือว่าท่านอ๋องเป็นคงลงมือจับมาเองด้วยความแค้น? ทอดสายตาทั่วแคว้นฉินมีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่มีความสามารถทำเช่นนี้ได้

ฮั่นตงมองเห็นจูคังและบริวารทั้งปวงยืนล้อมรอบตัวนายพลอยู่
จึงร้องถามว่า “ท่านอ๋อง ท่านจับนายพลหวังมาทำไม!!?”

“ไม่… ไม่นะ” ฉินอ๋องพูดอย่างคนกำลังตกใจ “เขามาเอง”

ฮั่นตงค่อยเหลียวไปทางนายพลหวัง พบว่าเขาอยู่ในอาการสงบ แม้จะถูกมัดแต่กลับนั่งหลับตาเหมือนนั่งสมาธิ “ท่านนายพล…”

“เสียงนี้คงเป็นมือปราบฮั่นตงจากเมืองหลวงสินะ” หวังหยันกล่าวทั้งๆที่ยังหลับตา

“ท่านกลับรู้จักข้าพเจ้า?” ฮั่นตงกล่าวด้วยความประหลาดใจ

“ข้ามีฉายาว่านายพลหูทิพย์ ตอนเจ้าสอบจอหงวนครั้งล่าสุดข้าบังเอิญได้ยินเสียงเจ้าครั้งหนึ่ง สิ่งใดที่รอดผ่านหูข้าไปแล้วจะไม่มีวันเลือนหายจากความทรงจำของข้าเด็ดขาด” นายพลหวังค่อยๆลืมตาขึ้น ฮั่นตงสังเกตได้ มันเป็นดวงตาอันนิ่งสงบของคนที่ผ่านโลกมามาก ดูไม่เหมือนคนที่จะขึ้งโกรธสหายเพราะเรื่องล้อเล่นอย่างจูคังเล่าเลย

ตอนนี้หวังหยันหันไปมองจูคัง “ก็อย่างที่บอก มีคนผิดก็ต้องมีคนรับผิด ข้ามาขอรับโทษจากท่าน บุญคุณความแค้นระหว่างเราจะได้สะสางหมดในคราวนี้”

“…แต่ผู้ต้องสงสัยที่ฆ่าจูอู่เอี๋ยนคือหวังลี่บุตรชายท่าน ใยท่านต้องเดือดร้อนมัดตัวเองมาอย่างนักโทษด้วย” จูคังกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้น หากคำตอบที่เขาได้รับนั้นกลับทำให้ต้องตกใจอีกครั้ง

หวังหยันตอบว่า “นับแต่วันแรกที่ก่อคดีหวังลี่ก็หนีหายไปจากบ้าน ข้าละอายใจนัก หวังเพียงสามารถใช้ศีรษะไถ่โทษแทนมัน…” เขามีสีหน้าสลด เท่ากับยอมรับว่าจูอู่เอี๋ยนตายด้วยน้ำมือบุตรชายตนเอง “มือปราบฮั่น ข้าพึ่งลาออกจากราชการเมื่อกลางวัน ขอให้ถือว่านี่เป็นเรื่องชาวยุทธ โปรดอย่าก้าวก่ายเลย”

ฮั่นตงฟังดังนั้นก็อ้ำอึ้ง หากพอเหลือบไปเขากลับเห็นฉินอ๋องในขณะนี้กำลังอยู่ในโทสะยากระงับแล้ว

“บัดซบ!! ท่านรักลูกท่าน แล้วข้าไม่รักลูกข้าหรือ ทำอย่างนี้เท่ากับปัดความรับผิดชอบอย่างโง่เขลาแท้ๆ ท่านเห็นชีวิตลูกข้าเป็นอะไร!!!” จูคังตวาดพลางชักกระบี่ของทหารรักษาการณ์ข้างๆ ออก “คนอย่างท่านอย่าหวังว่าจะทำให้ข้านับถือได้เลย ถ้าอยากตายนักข้าก็จะสงเคราะห์ให้เอง!”

สถานการณ์ตึงเครียดถึงขีดสุดเมื่อฉินอ๋องพุ่งกระบี่ใส่ฝ่ายตรงข้ามด้วยกระบวนท่าสุดยอดซึ่งเขาประยุกต์มาจากกระบี่สัณฐานที่สามของบู๊ตึ้ง

หวังหยันหลับตารับกระบี่นั้นด้วยอาการสงบ ณ สถานการณ์เช่นนี้ทางรอดทางเดียวคือต้องมียอดยุทธผู้มีฝีมือเทียบเท่าหรือเหนือกว่าจูคังปรากฏตัวออกมาช่วย
หากทอดสายตาทั่วแผ่นดินคนที่ยอดฝีมือระดับจูคังนั้นมีไม่เกินสามคนเด็ดขาด เห็นทีชีวิตของเขาต้องจบลงเป็นแน่แท้!!!

เสียงดังควับ!!เมื่อจูคังเสือกกระบี่ไปสุดมือ

หวังหยันน่าจะตายแล้ว… หากหวังหยันยังมีชีวิตอยู่!
เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นจึงพบว่าบัดนี้กระบี่ของจูคังกลับหักเป็นสองท่อน หรือว่ายอดฝีมือหนึ่งในสามคนก็อยู่ ณ ห้องนี้แล้ว!!!?

จูคังเหลือบมองไปทางฮั่นตงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “นี่คือไม้ตายของท่าน?”

ฮั่นตงพยักหน้ารับทั้งที่ยืนนิ่ง เมื่อครู่คนทั้งปวงเห็นเพียงแสงสีเขียววูบเดียว ยังไม่นึกด้วยซ้ำว่าเขาได้ใช้อาวุธแทรกขึ้นมาแล้ว!

“มันเรียกว่าอะไร?” จูคังถามต่อ

“เรียกว่า เงาพรายไร้รูป” ฮั่นตงตอบ

จูคังฟังดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นหัวเราะดังๆ “ฮาฮา เยี่ยม!มือปราบฮั่น ท่าไม้ตายอันยอดเยี่ยม เมื่อครู่หากท่านเล็งที่จุดตายข้าคงต้องจบชีวิตลงแล้ว!!!” เขาตวาดก้อง “อาศัยเหตุการณ์นี้ชื่อเสียงของท่านจะต้องขจรขจายไปทั่วแผ่นดิน เงาพรายไร้รูปจะต้องเป็นท่าไม้ตายที่ทุกคนกล่าวขวัญถึงด้วยความยำเกรง”

แล้วฉินอ๋องก็จ้องฮั่นตงด้วยแววตาอำมหิต “แต่อย่านึกว่าแส่หาเรื่องคนอย่างข้าแล้วมันจะจบลงง่ายๆ วันนี้ข้ากับหวังหยันต้องตายลงคนหนึ่ง หากท่านมาขวางก็ต้องตายด้วย!!!”

คำประกาศกร้าวของจูคังทำให้ทุกคนในห้องนั้นตกตะลึง อ๋องฉินที่เคยสุขุมเยือกเย็น บัดนี้กลับเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ ไยมิใช่น่าแตกตื่นยิ่ง?

หากฮั่นตงเพียงกล่าวเรียบๆว่า “ผิดแล้ว วันนี้ทั้งท่านและข้าต้องไม่ตาย นายพลหวังก็ต้องไม่ตายด้วย”

“เพราะเหตุใด!!!?”

“เพราะจูอู่เอี๋ยนยังมีชีวิตอยู่” ฮั่นตงพูดช้าๆ ชัดๆ

เพียงประโยคนี้ของมือปราบหนุ่มทำให้ทุกคนยิ่งตื่นตะลึงมากขึ้น และคลี่คลายความตึงเครียดทั้งปวงลงอย่างง่ายดาย

“มะ… หมายความว่าอย่างไร?” ฉินอ๋องถาม

ฮั่นตงยิ้มเล็กน้อยจึงตอบ “ข้าพบเขาที่กลางถนน ขณะนี้มอบตัวให้ทหารยามนำไปปฐมพยาบาลและที่มาก็เพื่อแจ้งข่าวแก่ท่าน เพียงแต่พึ่งมีโอกาส…”

เขาตรงเข้าแก้มัดหวันหยัง จากนั้นจึงพาทุกคนไปพบจูอู่เอี๋ยนที่ห้องพยาบาล
พอจูคังเห็นบุตรชายก็มือไม้สั่น จึงทิ้งกระบี่ตรงเข้ากอดจูอู่เอี๋ยนแล้วร้องไห้โดยไม่สนสายตาผู้คน

หวังหยันกล่าวด้วยความประหลาดใจว่าตกลงจูอู่เอี๋ยนไม่ตายหรือ?
ฮั่นตงจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเขาทั้งหมดรวมถึงเรื่องที่ยอดฝีมือชุดดำผู้มีวรยุทธคล้ายจูคังมาโจมตีเขาในยามดึกด้วย

“วรยุทธของมันแม้ผสมผสานมาจากหลายค่ายสำนักเหมือนท่านอ๋อง แต่ข้าดูออกว่ายังอ่อนด้อยกว่าเล็กน้อย แต่ละท่วงท่าร่ายรำติดขัดไม่สุดกำลัง แม้กระนั้นก็ร้ายกาจอย่างยิ่ง” มือปราบหนุ่มสรุป

“เหลวไหลมันต้องไม่ใช่อยู่แล้ว! ท่านอ๋องอยู่ในจวนตลอดจะออกไปฆ่าเจ้าได้อย่างไร” บริวารของจูคังคนหนึ่งร้องขึ้นพลางหันไปขอการสนับสนุน ทุกคนต่างก็ผงกศีรษะหงึกหงักเพราะประจักษ์ดีว่าเมื่อครู่ฉินอ๋องยุ่งกับเรื่องหวังหยัน ไม่มีทางลอบโจมตีฮั่นตงได้

“อย่างนั้นเป็นฝีมือใครล่ะ?” หวังหยันเอ่ยแทรกด้วยเสียงสงสัย เขาจ้องหน้าจูคังเป็นทำนองบังคับให้พูด

จูคังลูบเคราครู่หนึ่งจึงแค่นเสียงกล่าวว่า “หากที่มือปราบฮั่นพูดเป็นความจริง คนที่มีวรยุทธคล้ายข้าก็มีอยู่คนเดียว”

“มันเป็นใครครับ?” ฮั่นตงถาม

“มันคืออดีตศิษย์ของข้าชื่อจ้าวจื่อลู่” ฉินอ๋องมองไปรอบๆทราบดีว่าทุกคนต้องแปลกใจเพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีข่าวว่าเขารับศิษย์มาก่อน “พื้นเพมันเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง หากเมื่อสิบปีก่อนตอนข้าปลอมตัวท่องเที่ยวภาคใต้ เผอิญประสบอุบัติเหตุและได้รับการช่วยเหลือจากมัน ข้าอยากตอบแทนบุญคุณ จึงเอาตำรายุทธของสำนักต่างๆที่ติดตัวมามอบให้มันสิ้น
“ปรากฏว่าหลังจากนั้นสามเดือนมันย้อนมาทวงบุญคุณข้าที่จวน บอกอยากได้วิชามากกว่านี้ ข้าก็ให้มันหมดเว้นแต่วิชาของพวกพรรคมารในอดีตซึ่งข้าเห็นว่าเป็นอันตรายต่อตัวผู้ฝึก

“นึกไม่ถึงมันกลับหาว่าข้าตระหนี่และแอบลักลอบขโมยฝึกวิชาเหล่านั้น ข้าจึงจำเป็นต้องกำราบมันเสียแล้วขับไล่ไป …นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นหน้ามัน”

“อ้อ ที่แท้เรื่องราวเป็นเช่นนี้นี่เอง” ฮั่นตงกล่าว

“ถ้ามันเป็นคนมาทำร้ายท่านละก็ ไม่แน่ว่ามันอาจเป็นฆาตกรต่อเนื่องของเมืองนี้ก็ได้ …ข้าปล่อยเสือเข้าป่าแท้ๆ” จูคังกล่าวอย่างเสียใจ

อย่างไรก็ตามเมื่อไม่มีเบาะแสมากกว่านี้ เรื่องราวของคืนนั้นจึงจบลงโดยหวังหยันกลับบ้านและฮั่นตงขอพักอยู่ที่จวนเพื่อสืบคดีต่อ
กำหนดการงานศพของจูอู่เอี๋ยนถูกยกเลิก จูคังสั่งให้ตามหมอที่เก่งที่สุดในเมืองเสียนหยางมารักษาเขาโดยเร็ว ความว่าหมอคงถึงจวนเร็วสุดพรุ่งนี้เช้านั่นเอง

… … …

แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 47 18:45:28

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 7 มิ.ย. 47 18:38:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3

วันรุ่งขึ้นหมอก็มาตรวจอาการของจูอู่เอี๋ยน พบว่าเขาไม่ได้ความจำเสื่อม แต่ร้ายกว่านั้นคือถูกผ่ากะโหลกตัดสมองไปส่วนหนึ่งทำให้กลายเป็นโรคปัญญาอ่อน วิธีรักษานั้นไม่มี

จูคังเสียใจกับเรื่องนี้มาก นั่งร้องไห้ทั้งวัน ฮั่นตงมองอาการของเขาก็ได้แต่ถอนหายใจ

มือปราบหนุ่มยังคิด เท่าที่ดูอ๋องผู้นี้ตอนหนุ่มๆ คงเคยก่อกรรมกับคนอื่นไว้มาก ผลกรรมจึงตามสนอง

หากจริงๆใครมีกรรมคนนั้นก็ควรรับกรรม เหตุใดสวรรค์ต้องลงโทษบุตรชายของเขาซึ่งไม่รู้เรื่องด้วย คิดดังนั้นฮั่นตงก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ เขามักจะไม่พอใจความอยุติธรรมเสมอ

ขณะนั้นเด็กทโมนที่เป็นเขาพบเมื่อวานได้เดินมาหาเขา คราวนี้นางแต่งตัวด้วยชุดเหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดา กลับดูสวยงามน่ารักกว่าเดิมจนแปลกเป็นคนละคน
“พี่ฮั่น” นางเอ่ยเบาๆด้วยท่าทางเอียงอายกว่าเดิมมาก “ท่านคือฮั่นตงจริงๆ หรือ?”

“อืม” ฮั่นตงรับเนือยๆ

“ท่านเก่งยิ่งนัก… ตั้งแต่จำความได้ข้ามิเคยเห็นมีผู้ใดมีฝีมือพอที่จะต่อกรกับท่านอ๋องได้” เด็กหญิงกล่าวทั้งๆที่หน้าแดง

ฮั่นตงเห็นดังนั้นจึงทราบว่านางคงจะชมชอบเขาเสียแล้ว แต่ด้วยเขาไม่มีอุปนิสัยรักใคร่เด็กโดยเฉพาะเด็กผู้หญิงที่ทำตัวเหมือนเด็กผู้ชายเช่นนี้ จึงเพียงตอบเรียบๆ "ในยุทธภพยังมีคนที่เก่งกว่าข้าอีกมาก เพียงแต่เจ้ายังมิเคยพบเห็น ถ้าไม่มีอะไรข้าขอตัว”

“เดี๋ยวก่อน!” เด็กหญิงร้อง “ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกท่าน”

“อะไรหรือ?”

“ข้ารู้… พี่จูอู่เอี๋ยนนั่นไม่ใช่ตัวจริง”

คราวนี้มือปราบหนุ่มต้องเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “หืม!? ทำไมเจ้าถึงคิดเช่นนั้นล่ะ”

“ข้าจะบอกท่าน แต่ท่านต้องสัญญาเรื่องหนึ่งก่อน…” เด็กหญิงกล่าวด้วยหน้าแดงกว่าเดิม

ฮั่นตงดีใจที่จะได้ข้อมูลจึงกล่าวว่า “ได้ๆ ข้าสัญญาว่าจะรับปากเจ้าทุกอย่าง”

เด็กหญิงมองหน้าเขาทีหนึ่งจึงรวบรวมความกล้าพูดออกมาดังๆ “ท่านต้องรับปากจะแต่งงานกับข้านะ!!!” นางกล่าวขณะหลับตาปี๋

ฮั่นตงฟังดังนั้นถึกงับผงะหงาย นึกไม่ถึงว่าฝ่ายตรงข้ามจะมาไม้นี้ แต่เมื่อเห็นเป็นเด็กจึงคิดว่านางคงไม่จริงจังกับสัญญา อีกเดี๋ยวก็คงลืมเอง ที่สำคัญเวลานี้เขาจำเป็นต้องทราบข้อมูลดังกล่าว ดังนั้นได้แต่กล่าวเออออไปกับนาง “ได้… ได้สิ ข้าสัญญาจะแต่งงานกับเจ้า”

“ท่านพูดจริงนะ!” เด็กหญิงร้องด้วยความดีใจ

“จริงสิ” ฮั่นตงหัวเราะและอุ้มเด็กหญิงขึ้น “แต่นั่นต้องรอจนเจ้าโตกว่านี้ก่อนนะ”

เด็กหญิงยิ้มแย้มสดใสจึงกระซิบว่า “เมื่อครู่ข้าไปเยี่ยมพบชายคนนั้นมาแล้ว เขาไม่ใช่พี่จูอู่เอี๋ยนเด็ดขาด เพราะที่นิ้วก้อยขวาของพี่จูอู่เอี๋ยนนั้นมีแผลเป็นรอยหนึ่ง แต่ชายคนนั้นกลับไม่มี ความนี้แม้กระทั่งท่านอ๋องก็ไม่สังเกตเห็น”

“อ้าว แล้วเจ้าเห็นได้อย่างไรล่ะ?” ฮั่นตงถาม

“ท่านพี่ ท่านอย่าลืมว่าข้าตัวเล็ก ระดับสายตาย่อมอยู่ต่ำกว่าคนอื่น ดังนั้นจึงเห็นมือของเขาก่อน” เด็กหญิงกล่าว คราวนี้นางเปลี่ยนสรรพนามเรียกฮั่นตงเป็น ‘ท่านพี่’ แล้ว

ฮั่นตงฟังดังนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ หากเขาไม่ทันคิดไปตลอดก็มีเสียงร้องของคนในจวนดังขึ้นว่า “เกิดเรื่องใหญ่ หวังลี่มา!!”

ฮั่นตงตกใจกับคำพูดนั้นจึงพาเด็กหญิงไปที่ห้องโถงใหญ่ พบหวังลี่คุกเข่าอยู่

“หวังลี่… ข้านึกว่าท่านหนีจากบ้านสกุลหวังไปแล้ว!” มือปราบหนุ่มเบิกตาด้วยความประหลาดใจ

“ฮั่นตงท่านมาก็ดี” หวังลี่กล่าวด้วยน้ำตานองหน้า “ข้าทนไม่ไหวแล้ว ข้าขอสารภาพ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดคือหวังหยันบิดาข้าเอง!!!”

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 7 มิ.ย. 47 18:38:46 ]