ความรัก 1
เฌย์ ปิศโน
apisek07@hotmail.com
“พี่ก็เป็นคนดีนะคะ คงหาคนที่ดีคู่กับพี่เพื่อนไม่ยาก
สำหรับหนูตอนนี้ มีคนที่ต้องดูแลแล้วค่ะ
แต่พี่ก็ยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของหนูตลอดไป…/อุ๋ม ”
เวลา สี่ทุ่มกับอีกสามนาที ขณะที่ผมกำลังมีความสุขกับการเล่นเกมส์ที่ห้องของเพื่อนบอย อยู่นั้น ก็มีข้อความที่ส่งทางเพจเจอร์มา ลงชื่อผู้ส่งว่า “อุ๋ม” เพจเครื่องนี้ของผมนี่นา แล้วอุ๋มก็เป็นแฟนผมนี่ แล้วข้อความนี้มันหมายความว่าอย่างไร ?!
ผมรีบกลับห้องพักในทันทีทันใดทำอะไรไม่ถูก ปลุกไพศาล จะเล่าเรื่องให้ฟังเพื่อนรักผมมันก็ไม่ยอมตื่น จนผมขี้เกียจปลุกเลยกลับมาที่เตียงนอนนอนคิด กดเพจอ่านข้อความอีก 22 รอบ ข้อความก็เหมือนเดิม สรุปว่าผมอกหักหรือนี่ !………………………………………..
“เฮ้ย ! ศาลเดี๋ยวนายแวะจีบเด็กจุฬาแล้วไปเป็นเพื่อนเราหน่อยนะโว้ย”
“ไปไหนวะ”
“สาวร้านข้าง ๆ นี่น่ารักโว้ย”
นึกถึงวันที่ผมกับไพศาล เพื่อนคู่หู ไปเที่ยวงานกาชาดติดต่อกันถึง 5 วันเต็ม ๆ ทั้งเที่ยวเอง และเป็นเจ้าหน้าที่ช่วยเหลือที่ซุ้มแม่บ้านตำรวจ ด้วยเหตุผลว่า ไพศาล แอบหลงรักสาว ขาวสวย
หมวยอึ๋มคนหนึ่งเข้า ผมเลยต้องติดสอยห้อยตามเพื่อนไปคอยลุ้นอยู่ห่าง ๆ แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะไพศาลจีบเธอในระยะห่างประมาณ 100 เมตร ไม่กล้าเข้าใกล้เธอ เพราะว่าเขิน แล้วก็เพื่อนผลจนเพื่อนเมื่อขณะแอบมองเธออยู่นั้น และเมื่อผมก็เดินไปคุยกับสาว ๆ บริเวณใกล้เคียงกลับมาเห็นไพศาลคุยกับเพื่อนคนหนึ่ง เมื่อผมเดินไปถึง ไพศาลก็แนะนำให้ผมรู้จักกับเพื่อนคนนั้น ผมเห็นว่าเพื่อนเก่าเจอกันทีก็กลับมาฐานที่ตั้ง ที่ซุ้มแม่บ้านตำรวจ เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง ไพศาลกลับมาถึงด้วยใบหน้าอันบึ้งตึง
“เพื่อนนิสัยไม่ดี..! เรารอให้นายมาช่วยนายกลับเดินหนี” ไพศาลกล่าวด้วยใบหน้าแดงกล่ำ
“อะไรวะ นายคุยกับเพื่อนอยู่ไม่ใช่หรือ”
“เพื่อนบ้านายนะสิ ตุ๊ดโว้ยตุ๊ด มันมาจีบเรา นี่เบอร์โทรมันมันให้เรามา”
อยากจะขำกลิ้งลงตรงนั้นแต่ก็ต้องปั้นสีหน้าให้เข้ากับอารมณ์ของเพื่อนไว้ มันไปจีบสาวแต่ดันถูกตุ๊ดจีบเอาจนเพื่อน..
และวันสุดท้ายของงานกาชาดก็มาถึง ไพศาลก็ยังไปจีบเธอคนนั้นอยู่ห่าง ๆ เช่นเดิม ผมก็เดินมองหาสุดที่รักของผมก็หาไม่เจออุตส่าห์จะมาขอเบอร์โทร. วันสุดท้าย แต่ก็แห้วจนเพื่อน เมื่องานเลิกจึงต้องขึ้นรถกลับโรงเรียนนายร้อยตำรวจ ขณะนั้นเองเหมือนสวรรค์บันดาล ผู้บังคับหมวดของเราหายไป ผมจึงต้องเดินไปตามหา ตามหายังไงก็ไม่เจอก็เลยเดินกลับมาที่รถตู้ ขณะเดียวกันนั้น มีเพื่อนชายคนหนึ่งของสาวเจ้านั้นเดินเข้ามาหาผม ผมจำไม่เพื่อนอยู่พักหนึ่งเมื่อเขาแนะนำตัวผมจึงจำเพื่อน
“ผมที เพื่อนน้องอุ๋มที่พี่ไปจีบหน่ะครับ”
และแล้วผมก็เพื่อนสิ่งที่ผมต้องการจาก ไอ้เจ้าคนชื่อทีนี้
……“สวัสดีค่ะ พี่เป็นใครหรือคะ” เสียงใส ๆ ของเธอดังมาตามสายโทรศัพท์
เรารู้จักกันบ้างแล้วเมื่อตอนไปเที่ยวงานกาชาดที่สวนอัมพร จึงสนทนากันเพื่อนยาวนานและค่อนข้างที่จะเข้ากันเพื่อนดี
เมื่อความรักเกิดขึ้นโลกนี้ทั้งโลกก็มีแต่สีชมพู แม้จะลิเกไปบ้างแต่มันก็รู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ ผมมีความสุขอยู่เป็นเวลานาน กลับเข้าโรงเรียนนายร้อยตำรวจทีไรก็อยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ อยากออกมาเจอหน้าเธอ อยากพบ อยากพูดคุย นึกถึงวันเวลาที่เราดูหนังด้วยกัน เวลาที่เรามีความเอื้ออาหร ห่วงใยกัน ทานข้าวด้วยกันที่แม้เธอจะไม่กินเนื้อผมก็ไม่กินตาม แม้บางครั้งเธอจะงอนผมก็ง้อ เธอเข้าห้องน้ำผมก็รอหน้าห้องน้ำ
แต่..วันนี้…วันนี้….เมื่อเพื่อนรับข้อความนั้นด้วยศักดิ์ศรีลูกผู้ชายแล้ว ผมไม่เคยคิดที่จะง้อเธออีกเลย “หนูมีคนที่ต้องดูแลแล้ว…” เป็นประโยคที่สะเทือนใจผมอย่างแรง ถึงแม้ระยะหลังนี้ผมจะรู้มาก่อนแล้วว่าระยะเวลาอันใกล้ผมจะต้องเพื่อนยินคำ ๆ นี้แน่นอน แต่ก็ยังรู้สึกสะเทือนใจอย่างช่วยไม่เพื่อน
นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาหลายปีจนถึงบัดนี้ เหมือนเป็นอาถรรพ์ ไม่เคยมีผู้หญิงผ่านมาให้ผมเพื่อนรักอีกเลย แม้จะดี น่ารักสักแค่ไหนผมก็คิดเป็นเพียงแค่เพื่อน และคนที่รู้จักเท่านั้น ไม่กล้าที่จะรักใครเพราะกลัวความผิดหวัง
“เรื่องของเราจบแล้วว่ะ”
“แล้วเรื่องของนายล่ะไอ้บิ๊ก”
ผม บิ๊ก ศาล ชุม บอย และ เล็ก แต่ละคนก็จะเล่าถึงความอกหัก การอยู่เป็นโสดของตัวเองให้เพื่อนฟัง
แม้ว่าผมจะสังกัดชมรมยูโดโรงเรียนนายร้อยตำรวจก็ตาม แต่มาวันนี้ “ร้านโฟร์แมน”บริเวณ ชั้น 4 ห้างมาบุญครองฝั่งโตคิว คือสถานที่ ที่ผมและเพื่อน ๆ เพื่อนร่วมกันก่อตั้งชมรมใหม่ขึ้นนั่นก็คือ “ชมรมคนกินแห้ว” !