ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 “เย็นไว้พี่นัท เดี๋ยวคนจ้างเขาไม่จ่ายตังค์นะ” ชายหนุ่มสวมแว่นสายตารั้งแขนเสื้อสูทของชายหนุ่มรุ่นพี่ซึ่งเป็นนักเปียโนผู้ก่อนที่จะลุกขึ้นไป’ลุย’ กับคณะผู้จัดการงานเลี้ยงเปิดโรงงานและพิพิธภัณฑ์ “ไม่จ่ายก็ไม่จ่ายสิวะ!!!” นทียังโมโหไม่หาย ที่รับงานนี้เพราะเห็นแก่อาจารย์ซึ่งคุ้นเคยกับคุณเงินยวงซึ่งเป็นประธานบริษัทเนื่องจากเธอเป็นผู้สนับสนุนงานของวงดุริยางค์สากลของโรงเรียนที่เขากับนักไวโอลินรุ่นน้องเป็นศิษย์เก่าและเขาก็เป็นอาจารย์พิเศษอยู่ด้วย “ถึงหน้าตาเหมือนโจรห้าร้อยกับเด็กเมื่อวานซืน แต่ไม่ได้หมายความว่าฝีมือเล่นดนตรีจะห้าร้อยนะเว้ย อย่างงี้จะจ้างมาเล่นหาหอกอะไร” ต่อม’ติสท์’ของนทีท่าจะแตกจนยากที่จะกู่กลับเสียแล้ว กว่าจะพูดให้สงบได้ประณตถึงกับปาดเหงื่อ แต่ก็เข้าใจว่าหนุ่มผมยาว ไว้หนวดไว้เครารุ่นพี่ของเขาคนนี้เป็นศิลปินแท้ ๆ ระดับมือรางวัลที่ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกได้ง่าย ๆ “คิดว่าทำเพื่อคนที่เขาอยากฟังดนตรีคลาสสิกดี ๆ แล้วกันนะพี่นัท เอาคำพูดคนไม่รู้อะไรมาเป็นอารมณ์ทำไม เดี๋ยวรู้กันว่าโจรห้าร้อยกับเด็กเมื่อวานซืนที่แข่งชนะมาหลายเวทีมันมีฝีมือขนาดไหน “ นักเปียโนฟังแล้วพยักหน้า นี่เป็นคำพูดสุดแสนจะคลาสสิกของสมาชิกวงดุริยางค์สากลของโรงเรียนที่เขาเป็นศิษย์เก่าซึ่งประธานชมรมทุกคนรวมทั้งเขาต้องพูดแบบนี้จนเป็นประเพณีก่อนออกแสดง เหมือนกับไม่มีปัญญาคิดคำอื่นให้ดีกว่านี้อีกแล้ว ประณตมองไปที่สนามหญ้าหน้าพิพิธภัณฑ์ แสงแดดตอนเช้าในฤดูหนาววันนี้กำลังพอดี สว่างสดใสแต่ไม่ร้อนจนเสียบรรยากาศ แวบหนึ่งเขารู้สึกเหมือนจะเห็นใครสักคนที่ดูคุ้นหน้าอยู่กับแขกคนอื่น ๆ ที่เก้าอี้ในสนาม แต่เมื่อพยายามมองดูอีกครั้งก็ไม่เห็นเสียแล้ว และนทีที่รวมสมาธิได้สำเร็จก็คว้าแขนเขาออกไปที่เปียโนพอดี โชคดีที่ทุกอย่างจบลงด้วยความเรียบร้อย ถึงนทีออกจะเล่นแบบดุเดือดไม่ยอมออมฝีมือจนเหนื่อยไปทั้งคู่ก็ตาม คุณเงินยวงมีท่าทางปลื้มใจมากกับสิ่งที่รชตะกับรัชดา ลูกชายและลูกสาวของเธอจัดให้ เธอคงไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ทั้งสองคนพูดถึงเขากับนทีว่าอย่างไร โดยเฉพาะการตอบรับจากแขกที่มาร่วมงานยิ่งทำให้เธอพอใจมากขึ้นอีก นอกจากพยาบาลที่เข็นรถเข็นให้คุณเงินยวงแล้ว ประณตยังสังเกตเห็นชายวัยกลางคนสองคน คู่หูอ้วนผอมที่ไปติดต่อเขากับนทีที่สตูดิโอของอาจารย์ คนตัวอ้วน เตี้ย ผมบางคล้าย ด.ต. กุศล ชื่อ  สุวัฒน์ เป็นผู้จัดการโรงงาน ส่วนคนตัวผอมสูง หน้าเสี้ยม ชื่อ ชำนาญ เป็นผู้จัดการฝ่ายขายภายในประเทศ เขาไม่ค่อยชอบหน้าสองคนนี้เท่าใดนัก แต่ก็ไม่ชอบใจตัวเองที่ไม่ค่อยมีเหตุผลขึ้นมาง่าย ๆ อย่างนั้นด้วย พยาบาลประจำตัวของคุณเงินยวงชื่อทรายขวัญเข็นรถเข็นเข้ามาหา ประธานบริษัทอินเตอร์-ลานนา ซิลเวอร์แวร์เพิ่งออกจากโรงพยาบาลหลังจากการรักษาแผลเนื้อตายจากโรคเบาหวานซึ่งทำให้เธอต้องเสียนิ้วเท้าไปนิ้วหนึ่ง แม้จะทำการรักษาแล้วแพทย์ก็ยังไม่อาจรับรองได้ว่าเธอจะกลับมาเดินได้ปกติดีเหมือนเดิมหรือไม่ เพราะหากดูแลไม่ดี โอกาสที่แผลจะลุกลามถึงขั้นต้องตัดนิ้วอื่นๆหรือแม้กระทั่งขาข้างนั้นไปยังคงมีอยู่ นอกจากนี้เธอยังมีโรคประจำตัวอยู่หลายโรค เช่น ความดันโลหิตสูงและโรคข้อเข่าเสื่อม แต่หญิงสูงวัยผู้นี้ก็ยังคงเข้มแข็งและแจ่มใสอยู่ตลอดเวลา “นทีกับประณตใช่ไหมจ๊ะ” คุณเงินยวงทักทายอย่างเป็นกันเอง “ลูกศิษย์ของอาจารย์เกร็กนี่ ฝีมือไม่แพ้อาจารย์เลย สมกับที่เพื่อนของลูก ๆ ฉันยืนยันไม่มีผิด” เธอยิ้มให้ชายหนุ่มสวมแว่นสายตา “ถ้าฉันจำไม่ผิด เธอคงเป็นลูกชายของท่านรองฯประพจน์สินะ เรียนอยู่ปีไหนแล้วจ๊ะ” “ตอนนี้ เขาเป็นร้อยตำรวจตรีประณตค่ะ คุณเงินยวง” หญิงสาวผมยาวในชุดแส็คสั้นสีเทาเงินซึ่งแยกตัวออกมาจากกลุ่มสนทนาใกล้ ๆ กันเป็นผู้ตอบเสียเอง “เขาเป็นรุ่นน้องกานต์ปีเดียวเองค่ะ” “ตายจริง ขอโทษนะ” หญิงสูงวัยอุทานเบา ๆ แต่อดหัวเราะไปด้วยไม่ได้ นทีพยายามกลั้นหัวเราะแทบแย่ เวลาที่ประณตใส่คอนแทคเลนส์ยิ่งแย่กว่านี้หลายเท่าเมื่อมีลูกค้าของร้านเคยถามว่ารุ่นน้องของเขาเรียนอยู่โรงเรียนไหน และยิ่งขำกับหน้าตาอึ้งปนงงเวลาพบกับแฟนเก่าโดยไม่ได้คาดหมายของเขาไปกันใหญ่ ในขณะที่เธอคนนั้นเพียงแต่ยิ้มๆ ให้เท่านั้น นทีรู้จักกานตาภามานานแล้ว เขารู้สึกตั้งแต่ครั้งแรกที่พบว่าเธอเป็นคนมีเสน่ห์อย่างที่คนเห็นแล้วต้องหันกลับมามองแต่รุ่นน้องของเขาเป็นไปในทางตรงกันข้าม เขาเป็นคนที่ไม่สะดุดตาแต่แรกเห็นแต่ถ้ามองให้ดี ๆ แล้วก็จะพบว่าเป็นคนหน้าตาดีทีเดียว สองคนนี้คบกันมาด้วยดีแต่ในที่สุดก็เลิกรากันไปโดยไม่มีใครรู้สาเหตุ ล่าสุด ประณตเล่าให้เขาฟังว่าเธอหมั้นกับหนุ่มลูกครึ่งฝรั่งเศสเจ้าของสปารีสอร์ทริมทะเลไปแล้ว แม้คนเล่าจะพูดเหมือนเล่าเรื่องของเพื่อนธรรมดา ๆ แต่นทีก็ยังสงสัยอยู่นั่นเองว่าทำไมเขาไม่ยอมเปิดตามองหาใครคนใหม่สักที “แสดงว่าเธอสองคนรู้จักหนูกานต์มาก่อนแล้ว” คุณเงินยวงตั้งข้อสังเกต เธอมองออกทันทีว่าความสัมพันธ์ระหว่างกานตาภา หลานสาวของสามีที่เสียชีวิตไปแล้วกับนักไวโอลินหนุ่มในเครื่องแบบผู้นี้ไม่ใช่แค่เพื่อนเก่าธรรมดาแน่ๆ สายตาของทั้งสองคนบอกเช่นนั้น “เพื่อนเก่าได้เจอกันทั้งที นทีกับประณตก็อยู่ชมพิพิธภัณฑ์ แล้วก็ทานข้าวกลางวันด้วยกันสิจ๊ะ จะได้คุยกันนาน ๆ “ “ต้องขอโทษจริง ๆ ครับ ผมคงอยู่ต่อไม่ได้ เพราะต้องคุมเด็กที่ร้านขนเปียโนกลับ ต้องใช้ในงานฉลองแต่งงานเย็นนี้อีกงานน่ะครับ” นักเปียโนบอก “ณต มัน เอ๊ย เขาคงอยู่ต่อได้ครับ” ว่าแล้วนทีก็ยกมือไหว้คุณเงินยวง กล่าวลากานตาภา ส่วนประณตก็ขอตัวเอากล่องไวโอลินไปเก็บที่รถซึ่งจอดไว้ที่ที่จอดรถด้านนอก แต่ก็ยังกลับมาทันได้ยินคำพูดของประธานบริษัทซึ่งกล่าวกับกานตาภาและทรายขวัญพอดี “พ่อหนุ่มสองคนนี้เก่งนะ ถ้าลูกชายฉันเป็นแบบนี้ได้ ฉันคงหมดห่วงเสียที” “นินทาอะไรผมอยู่ครับคุณแม่” รชตะยิ้มอารมณ์ดีเข้ามากอดหญิงสูงวัยในรถเข็นอย่างเอาใจ เขาอายุราว 35-40 ปี รูปร่างสันทัดค่อนข้างสูง ใบหน้ามีส่วนคล้ายกับผู้เป็นแม่มากเมื่อเทียบกับรัชดาซึ่งเป็นน้องสาว ประณตรู้สึกบอกไม่ถูกเมื่อรชตะยิ้มให้เขาอย่างกับรู้จักกันมาเป็นสิบปีทั้งที่ก่อนหน้านี้คนคนนี้กับน้องสาวยังปรามาสเขาว่าเป็น’เด็กเมื่อวานซืน’ ตามด้วยคำชมที่เหมือนจะเอาใจคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขามากกว่า “คุณเล่นดนตรีเก่งมากเลยนะครับ สมกับที่กานต์เคยแนะนำไว้จริงๆ กานต์รู้ได้ไงว่ามีนักไวโอลินฝีมือดีแบบคุณประณตอยู่“ กานตาภาขยับริมฝีปากเป็นรอยยิ้มแบบนักเจรจาธุรกิจ ตามด้วยคำพูดที่คนฟังตีความได้หลายแง่ “เราสองคนคบกันมาก่อนที่กานต์จะไปอเมริกาค่ะ คุณต้อม” “หาใครกันอยู่หรือ เทิด” ประธานบริษัทถามเลขานุการซึ่งออกมาจากอาคารสำนักงานฝั่งตรงข้ามกับพิพิธภัณฑ์พร้อมกับซองสีขาวสองซองด้วยท่าทางหันซ้ายหันขวาคล้ายกับตามหาคนอยู่ “คุณคนที่เล่นเปียโนละครับ” เทิดถาม หน้าตาไม่ค่อยสบายใจนักเมื่อได้ยินคำตอบว่านทีกลับไปแล้ว เขาลังเลว่าจะฝากซองเช็คไว้กับนักดนตรีคนที่เหลืออยู่ดีหรือไม่ แต่ในที่สุดกานตาภาก็แก้ปัญหาโดยรับรองว่าถ้าฝากประณตไว้แล้วเชื่อได้ว่าเช็คต้องถึงมือนทีแน่นอน เลขานุการของคุณเงินยวงคนนี้เป็นคนรอบคอบใช้ได้ทีเดียว นายตำรวจหนุ่มบอกตัวเอง ถ้าเกิดกานตาภาบอกว่าเขาเป็นตำรวจ น่ากลัวว่าเป็นตายอย่างไรเทิดก็คงไม่ยอมฝากซองเช็คไว้ที่เขาแน่นอน อย่างที่มี’โจ๊ก’ แสบ ๆ คัน ๆ เล่าสู่กันฟังในบรรดานักศึกษานิติศาสตร์สมัยที่เขาเรียนมหาวิทยาลัยว่า มีคนจนคนหนึ่งเคยบนกับอนุสาวรีย์ว่าขอให้ตัวเองได้เงินค่ารถกลับบ้าน แล้วตำรวจที่อยู่แถวนั้นได้ยินเข้าก็เกิดความเห็นใจจึงยื่นเงินให้เป็นค่ารถร้อยบาท คนจนนั้นจึงกลับไปไหว้ขอบคุณอนุสาวรีย์ที่ทำให้สมปรารถนาแต่แถมท้ายด้วยคำพูดแบบน้อยใจอยู่นิดหนึ่งว่า ‘ทำไมท่านต้องส่งตำรวจมาให้ค่ารถด้วย มันยักยอกเงินลูกช้างไว้ ให้มาแค่ร้อยบาทเท่านั้นเอง’ พอเขาเป็นตำรวจเสียเองก็ชักขำไม่ค่อยออก “ฉันเชื่อว่าตำรวจดี ๆ อย่างประณตไม่ทำอะไรแบบที่เธอกลัวหรอกเทิด วางใจเถอะ” คุณเงินยวงกล่าวเหมือนกับอ่านความคิดของเขาออก “หนูกานต์เรียกเธอว่าณตสินะ ฉันขอเรียกชื่อเล่นเธอด้วยได้ไหมจ๊ะ” “ได้ครับ” ชายหนุ่มยิ้มรับ หญิงสูงวัยผู้นี้มีส่วนคล้ายกับย่าของเขาตรงที่เธอเป็นคนฉลาดและสามารถทำให้คนที่อยู่ด้วยไม่รู้สึกเกร็งหากต้องเกรงในความเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพอยู่ในทีของเธอ คุณเงินยวงทำให้เขาเกิดอาการของ’โรคคิดถึงบ้าน’ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว        ------------------------------------ (ยังมีต่ออีกค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ (ปิยะรักษ์) - [ 8 มิ.ย. 47 23:09:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อนะคะ...) “คุณแม่คุยกับพี่ต้อมอยู่นี่เอง” หญิงสาวร่างเล็กอายุราวต้นสามสิบเดินตัดสนามหญ้ามาอย่างรีบร้อน บุคลิกของเธอกระฉับกระเฉงและคล่องแคล่วคล้ายกับผู้เป็นแม่ทว่าเค้าหน้าไม่เหมือนกันเท่าใดนัก “ตอนนี้แขกกำลังรออยู่ที่พิพิธภัณฑ์หมดแล้วนะคะ เดี๋ยวพี่ต้อมค่อยคุยกับคุณแม่ตอนอาหารกลางวันก็ได้ เชิญกานต์กับคุณประณตด้วยนะคะ” พูดจบรัชดาก็นำเข้าไปในอาคารโดยไม่รอคำตอบเหมือนกับกลัวว่าเวลาทุกวินาทีจะสูญไปโดยเปล่าประโยชน์ รชตะยักไหล่แบบไม่ใส่ใจกับท่าทางแบบจอมบงการของน้องสาวนักและอาสาเป็นผู้เข็นรถของคุณเงินยวงเองโดยมีเทิดและทรายขวัญตามไปข้างหลัง “พี่น้องคนละขั้วเลยเชียวละ เห็นเป็นแบบนี้แต่ไม่มีอะไรหรอก” กานตาภาบอก แต่ไม่เต็มเสียงนัก พิพิธภัณฑ์เครื่องเงินของบริษัทอินเตอร์-ลานนา ซิลเวอร์แวร์ยิ่งใหญ่และประกาศถึงความเป็นมืออาชีพของผู้บริหารได้อย่างน่าชื่นชม เครื่องเงินฝีมือประณีตจากภูมิปัญญาของคนไทยโดยเฉพาะงานของบริษัทโดดเด่นเป็นพิเศษจนเกือบจะกลบส่วนเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ของเครื่องเงินไปหมด ส่วนของเครื่องเงินจากต่างประเทศเกือบทุกมุมโลกนั้นก็สร้างความตื่นตาตื่นใจได้พอสมควร ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น   แต่ถ้ามองในมุมของการจัดแสดงเพื่อสนองจุดมุ่งหมายทางการค้า ถือว่าผู้ออกแบบประสบความสำเร็จอย่างสูง “ดูท่าทางณตไม่ค่อยชอบที่นี่เท่าไหร่ ออกไปหาอะไรดื่มกันมั้ย” กานตาภาชวนนายตำรวจหนุ่มออกไปบริเวณจัดเลี้ยงที่สนามหญ้าข้างนอกอาคาร เธอเองก็ไม่ค่อยประทับใจกับสถานที่ที่ได้ชื่อว่า ’พิพิธภัณฑ์’ นี้เช่นกัน เธออาจจะคาดหวังสูงเกินไปหน่อยเมื่อเทียบกับพิพิธภัณฑ์ที่เคยเห็นในต่างประเทศระหว่างการเดินทางไปดำเนินการเจรจาทางธุรกิจซึ่งเป็นงานของเธอ ในฐานะ ‘Lobbyist’ ให้กับบริษัทต่าง ๆ เท่าที่รู้มาคนจัดการงานนี้ไม่ใช่คุณเงินยวง งานนี้เสร็จเรียบร้อยก่อนที่คุณเงินยวงจะออกมาจากโรงพยาบาลเสียอีก ถ้าเป็นฝีมือท่านประธานบริษัททุกอย่างจะต้องไม่มีสภาพอย่างที่เห็น   แขกในงานเริ่มทยอยกันออกมาด้านนอกเพื่อรับประทานอาหารกลางวันที่จัดเป็นซุ้มต่าง ๆ หลายซุ้ม ประณตเห็นซุ้มเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์แล้วคิดถึงคู่หูต่างวัยอย่างด.ต.กุศลขึ้นมาทันที หากเขามาเห็นเข้าคงจะปรี่เข้าไปหาก่อนอาหารชนิดอื่นอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ก็ไม่แน่เพราะเครื่องดื่มส่วนใหญ่เป็นไวน์ ไม่ใช่เบียร์เย็นๆเกือบเป็นวุ้นกับฟองนุ่ม ๆ อย่างที่นายดาบตำรวจตัวอ้วนกลมชอบ มีจำนวนมากที่เป็นไวน์รสหวานแต่ราคาไม่หวานสำหรับคนทั่วไปอย่างโซแตร์น โทเคย์ และรีสลิ่ง “ไม่ได้อยู่ระหว่างปฏิบัติหน้าที่ไม่ใช่เหรอจ๊ะ ดื่มสักหน่อยคงไม่เป็นไรกระมัง” คุณเงินยวงแนะเมื่อเห็นชายหนุ่มเอาแต่ยืนมองไวน์แต่ละขวดอย่างสนใจ “ยังวันอยู่เลยครับ ผมดื่มแค่น้ำเปล่าดีกว่า” เขาตอบ “คุณเงินยวงชอบไวน์หวานหรือครับ” “รู้ได้ไงจ๊ะ” หญิงสูงวัยถาม น้ำเสียงเธอเป็นคำตอบให้เขาแล้วว่าใช่ เพียงแต่เธออยากจะทดสอบว่าเขาพูดมาแบบเดามั่ว ๆ หรือ เดาอย่างมีหลักการกันแน่ ความสนใจที่พุ่งตรงมายังเขาคนเดียวทำให้คนถูกมองเริ่มจะเขินๆ ให้ไปเล่นดนตรีต่อหน้าคนเป็นร้อยเป็นพันยังหนักใจน้อยกว่า “คือ ผมลองเดาสุ่มเอาครับ ดูจากคอนเสิร์ตที่จ้างพี่นัทกับผมมา แล้วหลาย ๆ ส่วนของงานก็เน้นที่ความพอใจของคุณเงินยวงเป็นหลัก ผมเลยเดาว่าอาหารกับเครื่องดื่มก็น่าจะเป็นแบบนั้นด้วย” “ไม่ลองไปซื้อล็อตเตอรี่ดูบ้างหรือจ๊ะ พ่อคุณ รับรองถูกแน่ๆ “ คุณเงินยวงแซวพร้อมหัวเราะอย่างพอใจ ถึงคนพูดจะบอกว่าเดา ก็นับว่าเป็นการเดาที่แม่นยำทีเดียว “ฝีมือตาต้อม คนที่รู้ใจฉันที่สุดเองแหละ” รชตะซึ่งยืนอยู่ด้านหลังรถเข็นยิ้มปลื้มอย่างเปิดเผย ส่วนรัชดาก็ยิ้มไปกับพี่ชายด้วยแต่นายตำรวจหนุ่มสังเกตเห็นร่องรอยความน้อยใจอยู่ลึก ๆ ในแววตาของเธอ “แต่ตอนนี้เห็นทีฉันจะอดไปอีกนาน ” ประธานบริษัทชำเลืองมองลูกสาวนิดหนึ่ง “ลูกสาวฉันเล่นคุมกันยิ่งกว่าพยาบาลตั้งแต่ฉันออกจากโรงพยาบาลมานี่ คนเป็นเบาหวานนี่ลำบากนะอยากกินอะไรอร่อย ๆ ก็ต้อง งดหมด” รัชดาหัวเราะ เสียงของเธอมีรสขม ๆ เจืออยู่ “คุณแม่พูดเหมือนหนูเป็นคนใจร้ายเหลือเกินอย่างนั้นแหละ ใครจะตามใจคุณแม่เก่งเหมือนพี่ต้อมละคะ” เมื่อเห็นท่าไม่ดีกานตาภาจึงเสนอทางออกให้ “กานต์ว่าวันนี้โอกาสพิเศษ ให้ท่านดื่มสักแก้วคงไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณขวัญเองก็อยู่นี่ทั้งคน” หญิงสาวหันไปถามความเห็นจากพยาบาลประจำตัวของของคุณเงินยวง คำตอบของพยาบาลทำให้รัชดาต้องยอมแพ้ “ คุณเทิดคะ รบกวนขอโซแตร์นให้คุณแม่สักแก้วเถอะค่ะ แต่แก้วเดียวพอนะคะคุณแม่” แม่ของรัชดายิ้มแบบรำคาญใจอยู่นิด ๆ แต่ก็ยอมรับตามข้อเสนอโดยดี และแอบหันไปสบตากับรชตะอย่างคนรู้กัน ทว่าไม่พ้นสายตาของรัชดาซึ่งแอบชักสีหน้าอยู่เช่นกัน ประณตชักจะเห็นด้วยกับคำพูดของอดีตคนพิเศษว่าทั้งสองเป็น“พี่น้องคนละขั้ว” แต่ที่บอกว่า ”เห็นเป็นแบบนี้แต่ไม่มีอะไรหรอก” นี่ เขาเริ่มไม่ค่อยแน่ใจ “กลางวันนี้มีอะไรบ้าง คงไม่ใช่ข้าวต้มปลาน้ำใส ๆ กับนมพร่องมันเนยจืด ๆ เหมือนเมื่อวานอีกนะ” หญิงในเก้าอี้รถเข็นถามพยาบาลแบบไม่หวังคำตอบเพราะรู้อยู่แล้วด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย “ถ้าฉันลุกเดินได้ ฉันไม่ยอมกินอาหารจืดชืดพรรค์นี้อีกแล้วนะ ขวัญ” วันนี้มันเป็นวันอะไรกันวะเนี่ย นายตำรวจหนุ่มบ่นอยู่ในใจ คำอวยพรของด.ต.กุศลให้สนุกกับการทำงานท่าจะเป็นหมัน มีเรื่องให้รกสมองมาตั้งแต่เช้า แต่โทษคนอื่นไปก็ไม่ถูก เพราะเขาเก็บมากังวลเอาเองคนเดียวทั้งนั้น ถ้าไม่เอาเรื่องชาวบ้านมาคิดมาก สมองก็คงพักผ่อนอยู่ว่าง ๆ ต่อไป “ถ้าเปลี่ยนเป็นณตละก็สบายมาก เขาลิ้นจระเข้จะตายไป กานต์ทำขนมปังไหม้เขายังว่าอร่อยเลยค่ะ” ถึงจะไม่ค่อยเป็นความจริงนัก เพราะเวลานั้นเขาพูดอะไรไม่ออกด้วยแววตาต้องการคำชมของเธอปิดปากเขาไว้ แต่เวลานี้กานตาภาสมควรได้รับคำชมจากการที่เป็นคนสร้างบรรยากาศดี ๆ ให้กลับมาอีกครั้งได้สำเร็จ เห็นได้ชัดเจนจากสีหน้าของคุณเงินยวง “น่าอิจฉาจัง ฉันคงต้องลองทำตัวแบบเธอดูบ้าง เผื่อคนแถวนี้จะได้ดีใจ เธอคงไม่สงวนสิทธินะจ๊ะ ณต” คุณเงินยวงกล่าวพลางขยิบตาให้ชายหนุ่ม “ฉันขอตัวเข้าไปทานอาหารคนไข้ก่อน เชิญตามสบายนะ” เธอสั่งเลขานุการก่อนบอกให้ทรายขวัญเข็นรถเข็นเข้าไปข้างในสำนักงาน “ฉันอยากจะงีบสักพัก ถ้าแขกจะกลับกันหรืออีกสักชั่วโมงช่วยโทรศัพท์เข้าไปปลุกฉันด้วย” เวลานี้เหลือประณตกับกานตาภายืนสนทนากันเพียงสองคนเมื่อรัชดาและเทิดขอตัวไปสนทนากับแขกในงาน ส่วนรชตะแยกไปสนทนากับชำนาญและสุวัฒน์หลังจากคุณเงินยวงและทรายขวัญลับสายตาไปแล้ว “ไหนว่าไปสิงคโปร์ไงฮะ” หญิงสาวเลิกคิ้วน้อย ๆ แกล้งทำเป็นงอน “ที่พูดแบบนี้แสดงว่าไม่อยากเห็นหน้าฉันละสิ”            ----------------------------------------- (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ (ปิยะรักษ์) - [ 8 มิ.ย. 47 23:16:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อค่ะ) “ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย” เขาแก้ “ไม่ได้ไปหรือว่ากลับมาก่อนเพราะงานนี้กันล่ะครับ” เธอถอนใจ คนอย่างเขาไม่เคยปล่อยอะไรให้รอดสายตาไปได้เลย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่เคยสังเกตคุณสมบัติแบบนี้ของตัวเองเท่าไหร่ถึงคอยปฏิเสธมาตลอดว่าไม่อยากเป็นตำรวจ ซึ่งที่สุดแล้วก็หนีไม่พ้น “ถึงไปก็ต้องรีบกลับ ไม่ใช่เพราะแค่ทำหน้าที่เป็นประสานงานต่างประเทศให้บริษัทนี้อย่างเดียวหรอกนะ แต่เพราะความเป็นญาติกันด้วย สามีของคุณเงินยวงเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อฉัน แล้วคุณต้อมกับคุณแตนก็เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วล่ะ “ “ดูท่าทางคุณเงินยวงรักคุณรชตะมากกว่า ” กานตาภาพยักหน้ารับ เธอเห็นใจรัชดาไม่น้อย ด้วยความที่เป็นคนตรงไปตรงมาทำให้เธอเอาใจคนไม่เก่งเท่ารชตะ หลายคนจึงรู้สึกว่าเธอเป็นคนแข็ง ๆ และไม่กล้าเข้าใกล้ แต่อย่างน้อยที่สุดหญิงสาวเห็นว่าเธอเป็นผู้ใหญ่กว่าพี่ชายที่มักจะทำตัวเป็นเด็ก ๆ ตลอดเวลาที่อยู่กับคุณเงินยวง เวลาต้องทำอะไรเองก็มักจะวิตกจริตเกินเหตุและเขาเองก็ทำอะไรไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอันมากนัก ด้วยข้ออ้างที่เขามักจะพูดกับเธอบ่อย ๆ ว่าไม่ค่อยถนัดในงานที่ทำอยู่ แต่ถ้าเทียบกับชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้าเธอคนนี้แล้ว ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนจริง ๆ ให้เขาไปสาบานเจ็ดวัดเจ็ดวาว่าไม่ถนัดงานผู้พิทักษ์สันติราษฏร์จ้างให้ก็ไม่มีใครเชื่อ “ไดเอ็ทเหรอ ไม่เห็นไปตักข้าว” ประณตเปลี่ยนเรื่องพูด “อิ่มมาตั้งแต่เช้ายังไม่ยุบเลย ว่าแต่ณตเถอะ ทำไมไม่ไป” กานตาภาย้อน เขาส่ายหน้า มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกว่ากินอะไรไม่ลง “อาหารไม่อร่อยหรือว่ายังโกรธเรื่องที่ผมคุยกับน้องสาวเมื่อเช้านี้กันล่ะครับ ผู้หมวด” รชตะแวะเข้ามาทักทาย แทนที่จะรอฟังคำตอบ คนถามก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน “คุณแม่ผมชมคุณไม่ขาดปากเลยนะ แต่ที่เมื่อเช้าที่ผมพูดว่าคุณดูเด็กเกินกว่าที่จะเล่นไวโอลินได้แบบมืออาชีพแบบนั้นก็เพราะว่าผมอยากให้งานออกมาดีที่สุด คุณแม่ท่านจะได้หมดห่วงเสียที ผมไม่ได้ตั้งใจดูถูกคุณเลยนะ อย่าถือสาผมเลย” “ไม่ถือหรอกครับ” รอยยิ้มของประณตดูเหมือนการยกมุมปากสองข้างขึ้นเท่านั้น ใช้นิ้วดันแว่นตาให้เข้าที่ ท่าทางแบบนี้เขามักจะทำเมื่อไม่ได้พูดความจริง บางทีเป็นก็เวลาพยายามเก็บอารมณ์’ยัวะ’อยู่ กานตาภารู้ดีและกลั้นไม่ให้หลุดหัวเราะกับประโยคถัดมาของชายหนุ่ม “ถ้าคุณรชตะไม่บอก ผมคงลืมไปแล้ว ขอบคุณนะครับที่บอก” ดูเหมือนรชตะจะอ่านนัยในคำตอบนั้นไม่ออกจึงยิ้มอย่างโล่งอกและหันไปสนทนากับหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มสนทนาต่อ “ถ้าไม่ได้กานต์ช่วยประสานงานต่างประเทศให้ บริษัทเราคงไม่ก้าวหน้าขนาดนี้หรอก ต่อไปคงต้องรบกวนกานต์อีก กานต์อย่าเพิ่งเบื่อหน้าผมเสียก่อนนะครับ แต่ผมไม่ได้หมายความว่าผมคิดจะแย่งกานต์มาจากคุณนะ ผู้หมวด อย่าเพิ่งเข้าใจผิด” คุณนั่นแหละที่เข้าใจผิด ผมยังไม่ทันคิดอะไรเลยด้วยซ้ำ  ให้ตายสิ! นายตำรวจหนุ่มเถียงอยู่ในใจ ขำก็ขำ รำคาญก็รำคาญ เกิดมาเพิ่งจะเคยเจอกับคนที่คิดมากไม่เป็นเรื่องเป็นราวยิ่งกว่าตัวเองก็ครั้งนี้เอง คำพูดของกานตาภาที่พูดกับรชตะต่อหน้าคุณเงินยวงทำเอาใครต่อใครเข้าใจผิดไปกันใหญ่ว่าเขากับเธอคบกันอยู่ ส่วนเธอเองก็ไม่ได้ใส่ใจแก้ข่าวให้ถูกต้องว่ามีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมาเมื่อชายผู้นี้ย้ายไปคุยกับกลุ่มอื่นเสียได้ “อย่าถือสาพี่ต้อมเลยนะคะ คุณประณต พี่ดิฉันเขาพูดอะไรไม่ค่อยเป็นสาระแบบนี้แหละ” รัชดากล่าวขณะแวะเข้ามาสนทนาด้วย เธอสนิทกับกานตาภามากพอดูและคงจะเข้าใจผิดตามพี่ชายไปด้วยถึงแสดงท่าทางสนิทสนมกับเขาพอๆกับกานตาภา “แต่เห็นแบบนี้ไอเดียงานออกแบบภายในของพิพิธภัณฑ์ก็เป็นของเขานะคะ แล้วเรื่องเมื่อเช้า ดิฉันไม่อยากขัดคอเขา ถ้ามีคำพูดอะไรที่ทำให้คุณกับคุณนทีไม่พอใจ ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ” เขาบอก “แค่ผมมีโอกาสได้มาเล่นดนตรีในงานดี ๆ แล้วมีคนตั้งใจดูจริง ๆ ผมก็ต้องขอขอบคุณคุณกับคุณรชตะเหมือนกันครับ” “ค่อยยังชั่วหน่อย” คนฟังค่อยยิ้มออก เวลายิ้มเธอดูมีชีวิตชีวาผิดจากผู้จัดการสาวจอมบงการที่ใคร ๆ ต่างกลัวกัน “ขอโทษนะคะ คุณประณต มีพี่น้องหรือเปล่าคะ” เขารับ “ครับ ผมมีน้องสาวคนนึง แต่ตอนนี้เธออยู่กับคุณแม่ผมที่อื่น” “ดิฉันว่าแล้วไม่มีผิด ถ้าพี่ชายดิฉันเป็นผู้ใหญ่แบบคุณได้สักครึ่งคงจะดี” รัชดายิ้มแบบเหนื่อยใจเต็มที “บางทีดิฉันก็รู้สึกว่าอยากแยกตัวออกไปอยู่ที่อื่นคนเดียว แม่จะได้เลิกทำหน้ารำคาญเวลาดิฉันคอยเตือนสักที แต่ก็อดห่วงไม่ได้ กลัวพี่จะเอาใจคุณแม่มากเกินไปจนเสียสุขภาพ เมื่อวานถ้าคุณแม่ไม่ทำน้ำตาลหกในลิ้นชักจนมดขึ้น ดิฉันคงไม่รู้ว่าแม่แอบนัดแนะกับพี่ให้เอาน้ำตาลใส่กล่องคลิปมาเก็บไว้เติมในนมให้หวานขึ้น” ตาทั้งคู่ของเธอแดงคล้ายกำลังจะร้องไห้ พอรู้ตัวเธอกลับกลบเกลื่อนด้วยการชวนคุยเรื่องทั่วๆไปแทน รัชดาเป็นคนที่น่าเห็นใจ เธอคงจะรู้สึกว่าแม่เอาใจใส่และสนิทสนมกับพี่ชายมากกว่าเธอ แต่ถ้าลองมองในทางกลับกัน ที่คุณเงินยวงดูเหมือนไม่ใส่ใจกับเธอมากนักอาจเพราะคุณเงินยวงหมดห่วงที่เธอสามารถทำงานเป็นผู้นำคนอื่นได้ แต่รชตะเก่งไม่เท่าน้องสาว คุณเงินยวงจึงต้องเอาใจใส่เขาเป็นพิเศษจนกว่าจะมั่นใจว่าเขายืนและก้าวไปข้างหน้าเองได้อย่างมั่นคงเพียงพอ ประณตเองเคยนึกอิจฉาน้องสาวที่ไม่มีใครคอยคาดหวังให้ต้องทำโน่นทำนี่ แต่ในเวลานั้นเขาไม่ทันนึกว่าน้องสาวของเขาจะรู้สึกเช่นเดียวกับรัชดาหรือไม่ “อ้าว! คุณขวัญไม่ต้องอยู่กับคุณเงินยวงหรอกหรือคะ” กานตาภาถาม ทรายขวัญยืนสนทนาอยู่หน้าสำนักงานกับพนักงานขายของร้านค้าของที่ระลึก “นี่เป็นปัญหาอีกข้อที่พี่แก้ไม่ตกจ้ะ” หญิงสาวร่างเล็กมองตามทิศทางที่ญาติห่าง ๆ ของเธอมอง “ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาแล้วก็ถูกคุมอาหารนี่ คุณแม่ไม่ยอมให้ใครเข้าไปยุ่งเวลาทานข้าวกลางวันเลย ถ้าทานเสร็จท่านก็จะเรียกของท่านเอง ขวัญเป็นแค่ลูกจ้างแล้วคุณแม่ท่านก็ส่งเรียนมาคงพูดไม่ออก เพราะคุณแม่เคยอาละวาดขู่จะตายให้ดูจนใครก็เข้าหน้าท่านไม่ติดทั้ง ๆ ที่รู้ว่าคุณแม่ไม่มีวันทำแบบนั้นจริงๆ  ถ้าพี่ต้อมไม่เข้าไปพูดให้คุณแม่สงบ เรื่องน้ำผึ้งหยดเดียวก็คงกลายเป็นเรื่องใหญ่โต” “คนอายุมากที่ต้องอยู่โรงพยาบาลนาน ๆ ก็หงุดหงิดเพราะปรับตัวไม่ได้อย่างนี้เองครับ ตอนคุณปู่ผมไม่สบายก็อาละวาดน่าดูเหมือนกัน” ประณตบอก อย่างน้อยหากรัชดารู้สึกว่าตัวเองมีพวกหรือคนที่เคยเจอปัญหาเหมือนๆกันก็จะสบายใจขึ้นบ้าง “ผมว่าคุณรัชดาลองผ่อน ๆ ให้คุณเงินยวงท่านทานรสหวานได้ แต่น้อยกว่าปกติสักครึ่งหนึ่งก็ได้นี่ครับ ถ้าท่านชินแล้วก็ลองต่อรองลดลงอีกที คนเคยทานหวานแล้วมางดเอาดื้อ ๆ นี่ทำให้เขาหงุดหงิดนะครับ คุณปู่ผมท่านก็เป็นเบาหวานเหมือนกัน ตอนแรกผมยังแปลกใจเลยเพราะท่านไม่ใช่คนตัวใหญ่ ” “ดิฉันจะลองดูค่ะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ” รัชดารู้สึกดีขึ้นที่มีคนมาแบ่งปันประสบการณ์ ท่าทีไว้ตัวในคราวแรกผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด เห็นได้จากรอยยิ้มและแววตาของเธอ “ถ้าเวลาเกิดอุบัติเหตุแล้วไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ จะทำยังไงละครับ” “คุณแม่มีกริ่งคล้ายๆกับของในโรงพยาบาลติดตัวค่ะ เวลากดกริ่งก็จะดังไปทุกห้องในออฟฟิศ ใครอยู่ใกล้ ๆ ก็เข้าไปช่วยก่อนได้ค่ะ” รัชดาสะกิดแขนกานตาภา “กานต์นี่โชคดีจังเลยนะที่ได้เจอคนดี ๆ อย่างคุณประณต” คำพูดของรัชดาแทงใจดำคนฟังเข้าอย่างจัง  หนุ่มสาวทั้งสองได้แต่มองตากันไปมาแล้วหัวเราะกลบเกลื่อนพอไม่ให้คำชี้แจงที่จะพูดต่อไปทำให้คนฟังต้องเสียหน้า “คือว่า เรื่องนี้เป็นกลายอดีตไปแล้วค่ะ คุณแตน”กานตาภาอ้ำอึ้งเล็กน้อย เป็นความผิดของเธอส่วนหนึ่งที่ไม่ได้บอกความจริงตั้งแต่แรก ส่วนเรื่องการหมั้นของเธอก็เกิดขึ้นจริงแต่เป็นการภายในและมีขึ้นที่ต่างประเทศ เธอแค่ไม่อยากผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีกเพราะคนอื่นเป็นตัวการก็เท่านั้น “กานต์กับณตเคยเป็นแฟนกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย แต่เกิดเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย กานต์เองก็ใจร้อนไม่ยอมฟังเขา เรื่องเล็กเลยกลายเป็นเรื่องใหญ่ พอเลิกกันไปแล้วกลับมาเจอกัน ทำความเข้าใจกันได้ แต่มันก็สายเกินกว่าที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นเองค่ะ” “ตายจริง” รัชดาอุทาน “ขอโทษนะจ๊ะ กานต์ คุณประณตด้วย” ขณะที่กำลังสนทนากันอยู่นั้น ชำนาญและสุวัฒน์แวะเข้ามาร่วมวงด้วย “คุณแตน ท่านประธานอยู่ในออฟฟิศใช่ไหม ผมอยากคุยกับท่านเรื่องจ้างคนมาตกแต่งภายในแกลเลอรี่สาขาใหม่ที่ท่านว่าจะให้คุณดูแลหน่อย” ชำนาญถาม สุวัฒน์มองนาฬิกาข้อมือ “ตะกี้เทิดบอกว่าเขาจะเข้าไปตามท่านออกมา คุณเข้าไปบอกท่านไว้ก่อนแล้วคุยหลังงานเสร็จก็ได้นี่” “อย่างที่คุณสุวัฒน์ว่าก็ดีนะคะ เดี๋ยวแตนเข้าไปด้วย” รัชดาสรุปแทนและขอตัวเข้าไปพร้อมกับผู้จัดการทั้งสอง จากนั้นไม่นานเทิดกับทรายขวัญก็เดินเข้าตามเข้าไปในส่วนของสำนักงานด้วย แต่ไม่ทันที่เทิดจะก้าวผ่านประตู ภายในอาคารมีเสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้น ลางสังหรณ์ว่าอาจจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นทำให้ประณตวิ่งตามเลขานุการของประธานบริษัทเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทางไปห้องทำงานของคุณเงินยวงต้องผ่านโต๊ะประชาสัมพันธ์ชั้นล่าง ขึ้นบันไดไปชั้นสอง ไปยังห้องสุดท้ายของทางเดินฟากปีกขวาอาคาร นายตำรวจหนุ่มวิ่งขึ้นบันไดทีละสองขั้นจนแซงหน้าเทิดกับทรายขวัญไปยังทิศทางของเสียงกรีดร้องนั้น สุดทางเดินของปีกขวาตรงหน้า คือ ชายวัยกลางคนสองคนกำลังช่วยกันประคองร่างไร้สติของรัชดาเอาไว้ โดยที่ทั้งสองต่างก็หน้าถอดสี ปากของชำนาญคล้ายกำลังขยับจะพูดอะไรบางอย่างแต่พูดไม่ออก เขาได้แต่ชี้นิ้วสั่นเทาเข้าไปภายในห้อง ภาพที่ปรากฏต่อสายตาของเขานั้นไม่ใช่ภาพที่น่าดูเลยแม้แต่น้อย แม้กระทั่งกับคนที่เคยเห็นสิ่งที่ดูเลวร้ายกว่านี้มาแล้วก็ตาม ภาพของคนที่เพิ่งจะสนทนาอยู่เมื่อชั่วโมงที่ผ่านมากลายเป็นร่างไร้วิญญาณบิดเบี้ยวด้วยความทุกข์ทรมานก่อนหมดลมหายใจอยู่บนพื้นห้องทำให้เขาอดใจหายไม่ได้ “คุณชำนาญ คุณสุวัฒน์ช่วยพาคุณรัชดาไปที่โล่ง ๆ หน่อยครับ” นายตำรวจหนุ่มซึ่งเป็นคนเดียวที่คุมสติอยู่สั่ง เขายกแขนขึ้นกั้นชายหนุ่มอีกคนที่ตามขึ้นมา “คุณเทิด อย่าเข้ามาจะดีกว่าครับ มันน่ากลัวเกินไป ผมว่าคุณช่วยพาคุณขวัญกับกานต์ไปห่าง ๆ แล้วช่วยแจ้งตำรวจด้วยนะครับว่ามีคนตายที่นี่” *****************************************   (จบตอนที่1)     เป็นมือใหม่หัดแปะ ถ้าอ่านลำบากยังไงต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะ - -' จากคุณ : ปิยะรักษ์ (ปิยะรักษ์) - [ 8 มิ.ย. 47 23:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สืบสวนสอบสวน! โอ้ว....ในที่สุดก็เอามาลงแล้วเหรอส้ม มาเกาะขอบจอเชียร์เพื่อนค่ะ^ ^ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 8 มิ.ย. 47 23:29:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าติดตามมากเลยฮะ อย่าลืมมาลงต่อไวไวนะฮะ จากคุณ : icewater - [ 9 มิ.ย. 47 02:29:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จัดหน้าได้โอเคแล้วค่ะ ^ ^ เรื่องสนุกน่าติดตามค่ะ จากคุณ : bookmark - [ 9 มิ.ย. 47 12:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เริ่มสนุกแล้วค่ะ ชอบค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : Viva Tam - [ 9 มิ.ย. 47 13:20:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอาตอนต่อไปมาลงเร็วๆนะคะ จากคุณ : oreocream - [ 9 มิ.ย. 47 13:46:09 A:210.86.188.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกดีค่ะ แถมคุณตำรวจนักไวโอลินยังตรงสเป๊คอีกด้วย จะติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ทินา - [ 9 มิ.ย. 47 15:03:26 A:161.200.40.60 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ทั้งสำนวนและวิธีการดำเนินเรื่องนั้นเข้าท่านะครับ มือใหม่ เฉพาะที่นี่ แต่เก่ามาจากที่อื่นหรือเปล่าเนี่ย? (ตั้งข้อสังเกตไว้แล้วก็เดินย้ายพุงไปนั่งรออ่านตอนต่อไป) ฮิๆ จากคุณ : wok - [ 9 มิ.ย. 47 16:19:59 A:138.217.81.236 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ช่วงต้นที่พูดถึงนาย ต้องอ่านซ้ำและตั้งใจถึงจะเข้าใจค่ะ อาจจะเพราะเปิดตัวตอนแรกก็ตายเลย เลยต้องมีตัวละครเยอะแยะ ส่ววนตัวรู้สึกว่ามันเยอะไป ทำให้ต่อไปจะติดตามลำบาก น่าจะเติมว่าประณตเข้าไปตรวจแล้ว ตายแน่ค่ะ จากคุณ : scottie - [ 9 มิ.ย. 47 23:31:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แอบมาดูงานตัวเองด้วยความหวาดหวั่นค่ะ (แหะๆ ^^') ขอบคุณที่สละเวลาแวะเข้ามาอ่านนะคะ * ตัว(Z) ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำในการแปะ กว่าจะสำเร็จแทบสิ้นใจ ทางนี้ก็จะขอเกาะขอบจอรอหนูนัสเหมือนกันจ้ะ * จะพยายามเอาลงไวไวค่ะ คุณ icewater *  ขอบคุณคุณ bookmark สำหรับคำแนะนำค่ะ นึกว่าจะอ่านยาก ค่อยยังชั่วหน่อย * ตอนนี้เริ่มสนุก...ตอนหน้าจะเป็นยังไงน้อ.. คุณViva Tam  ช่วยรออ่านด้วยละกันนะคะ^ ^   * จะพยายามสุดความสามารถค่ะ คุณ oreocream * คุณตำรวจนักไวโอลินคงปลื้มใจแย่เลยค่ะคุณ ทินา  (เคยเอาให้เพื่อนอ่านแล้วเขาถามว่ามีตำรวจงี้ด้วยเรอะ - -' ) *  คุณ wok ไม่ลองซื้อล็อตเตอรี่งวดนี้ดูบ้างเหรอคะ รับรองถูกแน่ๆ  ^ ^ ถ้ากัดฟันอ่าน Text ที่อาจารย์ให้มาจบ...รับรองตอนต่อไปอีกไม่นานแน่นอนค่ะ สัญญาๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 9 มิ.ย. 47 23:45:48 A:203.172.51.75 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ยอมรับผิดค่ะ ว่าตัวละครเยอะจริง ๆ ถ้าอ่านลำบากไปสักหน่อยก็ต้องขอโทษด้วย ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ คุณ scottie จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 มิ.ย. 47 00:03:46 A:203.172.51.75 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ในที่สุดก็เอามาลงจนได้นะ... เรื่องนี้น่ะ จะรออ่านตอนต่อไปเน้อว่าเฮียณตแกจะทำยังไงต่อไปกับคดีนี้ เหอๆๆ จากคุณ : styx - [ 12 มิ.ย. 47 19:15:54 A:192.168.1.11 X:127.0.0.1, 203.150.224.86 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนที่2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2866085/W2866085.html จากคุณ : Janer - [ 22 มิ.ย. 47 18:26:44 ]