CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown



    ___t

    -6-

    “เป็นเอี้ยไรของมืงวะไอ้เบิร์ด ของขึ้นไงว่ะ มืงมานี่เลย” น้ำเสียงตะคอกกรอกใส่หูพร้อม ๆ กับแรงดึงจากเพื่อน ผมถูกกระชากออกจากร้านไปจนถึงลานจอดรถ

    “มืงมาลากกุออกมาจากร้านทำเอี้ยไรวะ” ผมตะคอกกลับหลังจากเพื่อนหยุดแรงฉุดตรงลานจอดรถ กำลังทั้งหมดสะบัดตัวให้หลุดออกจากแรงพันธนาการ กวาดตามองรอบ ๆ รถของผมอยู่ไม่ไกลจากตรงจุดนี้เท่าไร

    “มืงจะเดินไปไหนไอ้เบิร์ด” เสียงเพื่อนตะโกนไล่มาจากข้างหลัง

    ผมบิดคอกลับไปมองแต่สองขาย่างก้าวไปข้างหน้าไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ สองตาจับจ้องมันเขม็ง ครั้งนี้ผมไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาหยุดผมได้อีกแล้ว “มืงไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกุเลย”

    หลังจากสิ้นเสียงเดินไปได้ต่ออีกสองก้าว ก็มีอุปสรรคพุ่งโถมเข้ามาข้างหลังอีกครั้ง ผมเซถลำหัวขมัมคลุกฝุ่นด้วยลักษณะของคนล้มทั้งยืน ไม่มีคำพูดสนทนาหรือประนีประนอมขึ้นอีกแล้วระหว่างผมกับเพื่อนผู้หวังดี ภาพผู้ชายสองคนกำลังล้มลุกปลุกปล้ำคลุกฝุ่นกันกลางลานจอดรถ ดึงดูดสายตาผู้คนจนตอนหยุดดู พร้อมกับเสียงซุบซิบจอแจสนุกปาก

    หลังจากชุลมุนได้ไม่นาน ผมก็รู้สึกตัวว่ากำลังนอนแนบแผ่นหลังไว้กับพื้นโลก มีเพื่อนนักคร่อมทับตัวไว้ สองมือของมันกำแน่นไว้ที่ปกเสื้อของผม มันกำแน่นพร้อมกับดึงผมคอผมขึ้นมา

    “เป็นเอี้ยอะไรของมืงไอ้เบิร์ด” มีตะคอกใส่ผมอีกครั้ง รู้สึกว่าที่ริมฝีปากจะมีรสแปล่ม ๆ ไหลซึมเข้าปลายลิ้น ผมสะบัดตัวฮึดผืนแรงกดทั้งตัวของเพื่อน แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย

    “มืงไม่ต้องมายุ่งกับกุได้ป่ะ” ผมตวาดกลับ น้ำสีแดงกระเด็นออกจากปากไปติดที่ปกเสื้อเพื่อน

    “ไม่ยุ่งได้ไงวะ มืงเพื่อนกุนะโว้ย ใจเย็น ๆ สิวะ”

    “ใจเย็นเหรอ ถ้ามืงเป็นกุ แล้วมืงจะทนใจเย็นอยู่ได้มะ กุขอถามมืงหน่อยเถอะ”

    “ไอ้สาด มืงนี่...”

    “มืงปล่อยกุได้ไหม เรื่องของกุ กุจัดการเองได้ มืงไม่ต้องเป็นห่วงกุหรอก”

    “มืงเชื่อกุสิไอ้เบิร์ด กลับบ้านไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”

    “กุไม่กลับ มืงปล่อยกุสิวะ กุจะไปเคลียกะแง่ง ไอ้ชาติ มา-หา แง่งมานั่งกับแฟนกุได้ไงวะ”

    “เออ มืงเชื่อกุสิ กลับไปก่อน ขืนอยู่ต่อเดี๋ยวมืงก็จมทีนตายพอดี นี่กุไม่รู้ว่าถ้าเมื่อกี้กุดึงมืงออกมาไม่ทันมืงจะเป็นไงมั่งเนี้ย”

    “เออ กุขอบใจมืง แต่เรื่องกุ กุเคลียร์เองได้”

    “ไอ้ห่านี่ เดี๋ยวก็ตายฟรีหรอกมืง”

    “กุไม่กลัวโว้ย ถ้ามืงกลัวมืงก็กลับบ้านไป กุไปจัดการเรื่องของกุเอง มืงไม่ต้องเป็นห่วงกุหรอก”

    “มืงท่าจะบ้าไปแล้วนะ มืงเห็นไหมพวกแง่งเป็นสิบ มืงคนเดียวจะเอาส้นทีนที่ไหนไปสู้กับพวกแง่งวะ”

    “สิบก็สิบสิวะ กุไม่กลัวแง่งหรอก แฟนกุนะมืง แฟนกุ มืงเห็นมันนั่งเบียดกับแฟนกุไหม”

    เพื่อนและผมมองหน้ากันโดยไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาฟาดฟันกันต่อ เพื่อนคลายแรงกดแล้วลุก ยื่นมือฉุดผมให้ลุกขึ้น ลุกขึ้นมายืนมองหน้ากันอย่างคนรู้ใจ

    “เออ เดี๋ยวกุไปกับมืงด้วย เป็นไงเป็นกัน”

    จากคุณ : ___t - [ 9 มิ.ย. 47 14:55:01 A:169.210.128.21 X: ]