แปลจาก Stopping for a spell  โดย ไดอาน่า วิน โจนส์

เรื่อง หยุดให้คาถาบทหนึ่ง


ตอน มนุษย์เก้าอี้

บทที่ 1 กล่องของป้าคริสต้า


เรื่องที่เกิดกับเก้าอี้นวมมีลายตัวเก่าเป็นความผิดของป้าคริสต้า


เก้าอี้เก่าตัวนี้ตั้งอยู่หน้าโทรทัศน์มาตั้งแต่ไซมอนกับมาร์เซียจำความได้  เท่าที่พวกเด็ก ๆ รู้  เบาะพิงด้านบนเอียงไปด้านข้าง และก็นั่งไม่สบายเลยสักนิด   ที่นั่งสั้นไปสำหรับพ่อ  ต่ำไปสำหรับแม่ แถมยังสูงไปสำหรับไซมอนกับมาร์เซีย  

เท้าแขนก็มีรูปร่างผิดเพี้ยนไม่เหมาะต่อการวางของ    นี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้มีรอยเปื้อนกาแฟบนเท้าแขนข้างหนึ่ง  ส่วนอีกข้างก็มีรอยหมึก   แล้วยังมีรอยสีน้ำตาลเช็ดไม่ออก ซึ่งเกิดตอนที่ไซมอนกับมาร์เซียแย่งขวดซอสมะเขือเทศกันหนหนึ่งด้วย    

แล้วเย็นวันหนึ่ง  เบาะพิงด้านบนที่เอียงข้างก็ขาด  ไม่ว่าเก้าอี้ตัวนี้จะยัดด้วยวัสดุอะไรก็ตาม  มันขาดรุ่ยออกมาเป็นพุ่มแหลมสีน้ำตาล  



"เก้าอี้มีหนวดงอก" ไซมอนเอ่ย

"เหมือนโดนใครเอาเม่นเขวี้ยงใส่เลย"  มาร์เซียพูด


พ่อยืนขึ้นแล้วมองเก้าอี้   "เอามันไปทิ้งเถอะ"  เขาเอ่ย  "พ่อไม่ชอบมันอยู่แล้ว  จะบอกอะไรให้ - เราให้ผู้ชายนั่งเก้าอี้ตัวนี้ในคืนกายฟอกส์* ก็ได้   มันต้องเป็นกองไฟที่ดีแน่"


มาร์เซียเห็นว่าความคิดนี้ดีมาก ๆ  ตอนนี้เมื่อเธอลองคิดดู เธอก็ไม่เคยชอบเก้าอี้ตัวนี้อยู่แล้ว   ลายสีม่วง ส้ม กับฟ้าซีดบนเก้าอี้ดูไม่เข้ากับของในห้องเลยสักชิ้น   ไซมอนไม่แน่ใจนัก  เขามักชอบของที่เขารู้จัก  และเขาก็รู้จักเก้าอี้ตัวนั้นมาตลอดชีวิตเขา   ถ้าจะเผาบนกองไฟก็น่าเสียดาย   เขาจึงดีใจที่แม่คัดค้าน



"โอ้  คุณทิ้งเก้าอี้ไปไม่ได้นะ !"  แม่เอ่ย  "มันมีบุคลิกของมัน !"


"แต่มันพังแล้วนี่"  พ่อพูด  "ตอนเราซึ้อมา มันก็ไม่ใหม่อยู่แล้วด้วย  ตอนนี้เราสามารถซื้อตัวที่ดีกว่านี้เยอะได้แล้ว"


พ่อกับแม่เถียงกัน จนไซมอนชักเสียใจแทนเก้าอี้  แม้แต่มาร์เซียก็เริ่มรู้สึกผิดกับการเผาเก้าอี้ตัวหนึ่งที่เก่าจนมีบุคลิกเฉพาะตัว


"เราขายมันไปไม่ได้หรือ"  เธอถาม


"อย่าได้แม้แต่จะคิดเลยนะ !"  พ่อเอ่ย  "แม้แต่ร้านขายของเก่ายังไม่อยากได้ของเก่าสกปรกแบบ -"



ทันใดนั้นป้าคริสต้าก็เข้ามา  ป้าคริสต้าไม่ใช่ป้าจริง ๆ  แต่เธอชอบให้ทุกคนเรียกแบบนั้น  เหมือนเคย ป้าเดินพรวดเข้ามาในครัว พร้อมกับแบกถุงหิ้วสามใบ กับ กล่องกระดาษแข็ง พลางส่งเสียงเรียก   "นี่ ... !  ป้าเอง!"  


เมื่อเธอเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น  ป้าก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ลายทางแล้วเล่าด้วยอาการหอบ  

"ป้าต้องแวะมาน่ะ  ความจริงป้ากำลังจะไปศูนย์ประชาคม  แต่เจ็บเท้าเหลือเกิน  ตลอดช่วงบ่ายนี่ ป้าต้องรวบรวมรางวัลให้เด็ก ๆ ในงานดูแลสังคม วันเสาร์นี้ - ป้าต้องเดินเป็นไมล์เลย!   แต่พวกเธอต้องไม่เชื่อแน่ว่า คนอื่น ๆ ให้รางวัลเยี่ยม ๆ กับฉันขนาดไหน   ลองดูนี่สิ"  


ป้าทิ้งกล่องกระดาษแข็งบนเท้าแขนข้างหนึ่งของเก้าอี้ - ข้างที่มีรอยหยดหมึก - เพื่อจะหยิบตุ๊กตาหมีสีเขียวสดออกมาจากถุงใบหนึ่ง   ป้าแกว่งตุ๊กตาต่อหน้าพวกเขา   "น่ารักดีใช่ไหม ?"



"ก็ดี"  พ่อเอ่ยแล้วมาร์เซียเสริม   "คงดูดีกว่านี้ถ้าไม่มีริบบิ้นสีชมพู"   ไซมอนกับแม่สุภาพจนพูดอะไรไม่ออก


"ส่วนนี่ก็คือรถไฟไขลานแสนน่ารัก !"  ป้าคริสต้าเอ่ย พลางยัดตุ๊กตาหมีกลับลงถุง แล้วดึงรถจักรพัง ๆ ชิ้นหนึ่งขึ้นมา  

"น่าตื่นเต้นดีใช่ไหม  ป้าอยู่อวดของทุกชิ้นไม่ได้ด้วย - เดี๋ยวป้าต้องไปดูดนตรีสำหรับการเต้นรำของผู้สูงอายุแล้ว - แต่ป้าคิดว่ายังพอมีเวลาดื่มชาสักถ้วยนะ"



"แน่นอนค่ะ"  แม่เอ่ยด้วยความรู้สึกผิด  "เชิญค่ะ"  เธอรีบโฉบเข้าครัว



ป้าคริสต้าเก่งเรื่องทำให้คนทำสิ่งต่าง ๆ  ป้าเป็นผู้หญิงที่งานรัดตัว   ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่ศูนย์ประชาคม  คลับดิสโก้เยาวชน   ชุดแฟนซีของเด็ก ๆ   คณะนักร้องในโบสถ์ของพวกคุณแม่   การฝึกสุนัข   ซุปสำหรับคนจรจัด  หรือการขายของการกุศล  - แน่ใจได้เลยว่าป้าคริสต้าต้องอยู่กลางวง คอยบอกให้คนทำโน่นทำนี่    ป้ามักจะยุ่งจัดจนไม่ว่างฟังคนอื่นพูด    แม่บอกว่าป้าคริสต้าเป็นคนที่น่าทึ่ง  แต่พ่อมักจะแอบพึมพัมว่า "แกว๊ก ๆ ๆ" บ่อย ๆ เวลาป้าคริสต้าพูด



"แกว๊ก ๆ "  พ่อพึมพัมเมื่อป้าคริสต้ายังคงรื้อของออกจากถุงแล้วนั่งบรรยายสรรพคุณของรางวัล   ป้าคริสต้าเพิ่งรื้อของในถุงหมดทุกชิ้น แล้วหันไปทางกล่องกระดาษแข็ง บนเท้าแขนเก้าอี้  ตอนที่แม่เดินกลับมาพร้อมกับชาและคุ๊กกี้



"ชา !"  ป้าคริสต้าเอ่ย  "ป้าไว้ใจชาบ้านนี้เสมอ !"


ป้าหันมารับชาด้วยความยินดี  กล่องที่อยู่ด้านหลังเธอเลื่อนลงไปบนเก้าอี้


"ไม่ต้องห่วง"  ป้าคริสต้าเอ่ย  "เดี่ยวป้าจะให้พวกเธอดูว่าในกล่องมีอะไร  รับรองว่าไซมอนกับมาร์เซียต้องตื่นเต้นแน่ - อ้อ นั่นทำให้ป้านึกได้ !  วันเสาร์นี้ สมาคมช่วยเหลือชาวแอฟริกันต้องย้ายที่ เพราะนักสะสมแสตม์ต้องการห้องประชุม   ป้าว่าเราน่าจะจัดการชุมนุมที่นี่แทนนะ  เธอจัดการเรื่องกาแฟกับเค็กสำหรับคนยี่สิบคนในวันเสาร์ได้ง่าย ๆ ใช่ไหมล่ะ"  ป้าถามแม่    "มาร์เซียกับไซมอนก็ช่วยเธอได้นะ"




"เอ่อ -"  แม่อ้าปาก ส่วนพ่อท่าทางหวั่น ๆ


"งั้นก็เป็นอันตกลงตามนี้นะ"  ป้าคริสต้าเอ่ยแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องพูด  พ่อ ไซมอนและมาร์เซียต่างมองกันด้วยอารมณ์บูด   พวกเขารู้ว่าถูกจองตัวให้จัดการเรื่องเค็กในช่วงเช้าวันเสาร์ พร้อม ๆ กับต้องคอยระงับความตื่นตระหนกของแม่ด้วย   แต่ที่แน่ ๆ มันแย่ยิ่งกว่านั้น



"ทีนี้  พวกเธอต้องเดาไม่ถูกแน่ว่าในกล่องนี้มีอะไร"  ป้าคริสต้าเอ่ย พลางส่งถ้วยชาของเธอเพื่อขอชาเพิ่มอย่างรื่นเริง   "มาลองแข่งกันดีกว่า  ถ้าใครเดาผิด คนนั้นต้องมาช่วยป้าในงานช่วยเหลือสังคมตอนบ่ายวันเสาร์นะ"


"ผมว่าเราทุกคนคงยุ่ง -"  พ่อพยายามพูด


"ห้ามปฏิเสธนะ !"  ป้าคริสต้าร้อง  "ผู้คนสมัยนี้นี่ร้ายจริง ๆ  เวลาพวกเขาพยายามหลีกเลี่ยงการทำความดีน่ะ !  พวกเธอเดาได้แค่คนละครั้งเท่านั้นนะ   แล้วป้าจะบอกใบ้ให้อย่างด้วย   ตาแก่เพนนี่ฟีเธอร์เป็นคนให้กล่องนี้ฉันมา"



ในเมื่อตาแก่เพนนี่ฟีเธอร์เปิดร้านขายของเก่า  ของในกล่องนั้นก็แทบจะเป็นได้ทุกอย่างเลย   พวกเขาทุกคนคิดหนัก


ไซมอนคิดว่าตอนกล่องกระดกมีเสียงดังกรอกแกรก  "ชุดน้ำชา"  เขาเดา

มาร์เซียคิดว่าเธอได้ยินเสียงกระฉอกในกล่อง  "ปลาทองในอ่าง"  เธอเอ่ย

แม่คิดว่าคงเป็นสิ่งที่มีราคาเลยเดาว่า  "เครื่องเรือนของบ้านตุ๊กตา"

พ่อคิดถึงสิ่งที่มักมีอยู่ในร้านของคุณเพนนี่ฟีเธอร์แล้วพูดว่า  "ชิ้นส่วนจิ๊กซอว์"



"พวกเธอเดาผิดหมดเลย"  ป้าคริสต้าพูดตอนที่พ่อยังพูดไม่จบ   เธอลุกขึ้นแล้วดึงกล่องกลับขึ้นมาวางบนเท้าแขนเก้าอี้   "เป็นชุดแสดงกลรุ่นเก่าจ๊ะ   ดูสิ  น่าตื่นเต้นไหมล่ะ"  ป้ายกหมวกสีดำใบใหญ่ซึ่งมีลูกบอลสีฟ้าวาววับลูกใหญ่อยู่ข้างใน  น้ำหรืออะไรสักอย่างหยดจากหมวกลงมา



"อุ๊ยตาย"  ป้าคริสต้าเอ่ย   "ป้าว่าลูกบอลแก้วมันรั่วนะ  ดูสิเก้าอี้ของพวกเธอเปื้อนเลย"  

ของเหลวสีเข้มกระจายทั่วเบาะเก้าอี้ผสมกับคราบซอสมะเขือเทศอันเก่า


"แน่ใจหรือครับว่าป้าไม่ได้ทำชาหก"  พ่อถาม


แม่ส่งสายตาดุใส่พ่อ   "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ"  เธอบอก  "เรากะจะทิ้งเก้าอี้นี้อยู่แล้ว   พวกเรากำลังพูดกันอยู่เลยตอนที่ป้าเข้ามา"



"เหรอ ก็ดีสิ !"  ป้าคริสต้าพูดอย่างร่าเริง  เธอค้นของในกล่องต่อ  "ดูสิ  นี่คือไม้กายสิทธิ์ของนักเล่นกล"  ป้าพูดพลางดึงแท่งไม้สั้นสีขาวพันด้วยเชือกร้อยธงเล็ก ๆ เส้นหนึ่ง  

"มาเสกให้รอยเปียกเหม็น ๆ นี่หายไปเถอะ  ฉันจะได้นั่งลงได้"  ป้าเคาะไม้ลงบนรอยเปื้อนบนเก้าอี้  "นี่แน่ะ !"  



"รอยเปื้อนไม่หายนี่"  พ่อเอ่ย


"ป้าว่าพวกเธอกำลังจะทิ้งเจ้าของน่าเกลียดนี่อยู่แล้วนี่"  ป้าคริสต้าพูดขัด  "พวกเธอน่าจะอายนะ ถ้าต้องเชิญคนมาชุมนุม แล้วบอกให้พวกเขานั่งเก้าอี้แบบนี้ !"



"ก็คงงั้น"  พ่อตอบอย่างสุภาพ  "ป้าอยากช่วยพวกเรายกเก้าอี้ไปไว้ในสวนไหม"



"ป้าอยากทำแน่อยู่แล้วจ๊ะ"  ป้าคริสต้าตอบ แล้วรีบเก็บหมวกกับไม้ลงในกล่องก่อนจะรวบรวมถุงของเธอ   "แต่ป้าต้องรีบแล้ว  ต้องไปคุยกับพระราชาคณะ ก่อนที่ป้าจะไปดูดนตรี   ป้ามาเจอพวกเธอในงานช่วยเหลือสังคมวันมะรืนนี้ ตอนสี่โมงครึ่งเป๊ะนะ  อย่าลืมล่ะ !"



นี่คือสิ่งที่ไซมอนกับมาร์เซียสังเกตจากป้าคริสต้าประจำ   ต่อให้เธอยุ่งแค่ไหน  คนที่ทำงานหนักมักเป็นคนอื่นเสมอ



**********

* Guy Fawkes Night เป็นเทศกาลของสหราชอาณาจักร ซึ่งจัดในวันที่ 5 พฤศจิกายน  มีการจุดพลุและก่อกองไฟ


ช่วยติชม และขอคำแนะนำด้วยนะคะ   ความจริงชื่อเรื่องแปลถูกหรือเปล่าก็ไม่รู้    แต่ต้องการกำลังใจอย่างมากค่ะ

แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 47 17:01:19