บทที่8 คืนเดือนมืด


“นายแน่ใจนะว่าไม่เป็นไร”ฟรานเชสไต่ถามเลียร์

“อื่มแน่จายสิ ฉ้านไม่เป็นไรหรอก”เลียร์ตอบ

“แต่นายดูแปลกๆไปนะ การพูดก็อีก ทำตัวเป็นเด็กเล็กๆ”ฟรานเชสชี้ให้เลียร์เห็นแต่เลียร์ก็กลับไม่ฟังที่ฟรานเชสพูดเลย ซ้ำกลับกระโดดโลดเต้นไปตลอดทางทำให้ฟรานเชสต้องลากเขาไปเข้าห้องเรียน แต่ไม่ทันไรที่จะได้เข้าห้องเรียนก็เกิดเรื่องอีกครั้ง

“ลีแอนเดอร์ นายชักจะมากไปแล้วนะ เล่นทำตัวรบกวนผู้อื่นอีกแล้วคราวนี้ฉันไม่ปล่อยนายไปแน่ และเฟร์ตันก็ไม่อยู่ช่วยพวกนายซะด้วย”ลิซ สารวัตรนักเรียนผู้เกลียดเด็กผู้ชายตั้งข้อหาเขา แต่คราวนี้เลียร์ไม่เถียง หากกลับยืนนิ่งๆ แล้วสักพักหยดน้ำใสๆก็ไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสายมาจากนันย์ตาสีน้ำตาลทู่คล้ายสีเหลืองคู่นั้น

“ ใจร้าย เค้า. .ยัง. .ไม่ได้. .ทำ. . .อะไรเลย”เลียร์เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น

“นิ ไม่ต้องมาเล่นละครเลย ฉันรู้ว่านายไม่ได้ร้องไห้จริง”ลิซพูด แต่เลียร์ก็ยังคงสะอึกสะอื้นต่อไป

“ใจร้าย. . .มาว่าเขา. .ว่าแกล้งทำ. . .ซึ่งมัน. . .มัน. . .มันก็ถูกอ่ะ”เลียร์ตอบพร้อมกับยิ้มยิงฟันกว้างจนถึงรูหูและอาจจะกว้างกว่านั้น แล้วทำเหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรมาก่อน

“นายนี่มัน”ฟรานเชสเริ่มที่จะทนกับเลียร์ที่เป็นแบบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว “นี่ ลีแอนเดอร์ นายชักจะเลยเถิดไปใหญ่แล้วนะ เย็นนี้หลังเลิกเรียนไปที่ห้องปกครองด้วย”เสียงประกาศิต จากสารวัตรผู้เข้มงวดมากที่สุดประกาศก้อง ทำให้ฟรานเชสที่รู้สึกว่า เลียร์เปลี่ยนไปจึงต้องรีบยื่นมือเข้าไปช่วยแก้ไข

“นี่ลิซ ฉันว่าคราวนี้เลียร์อาจป่วยก็เลย เพ้อบ้าๆบอๆอยู่ คราวนี้เธอช่วยปล่อยเขาไปเถอะ เขาก็แค่คนป่วยซึ่งไม่สามารถช่วยตัวเองได้เท่านั้น”ฟรานเชสสาธยายเป็นชุด
ลิซขมวดคิ้วเป็นเชิงว่าไม่เชื่อก่อนที่จะหันไปมองดูเลียร์ ผู้บัดนี้กำลังเต้นแร้งเต้นกาอยู่คนเดียว แล้วเธอจึงถอนหายใจ

“เออ คราวนี้ปล่อยไปก็ได้ แล้วรีบพาไปห้องพยาบาลหล่ะ ก่อนที่โรคนี้จะระบาดไปทั่วโรงเรียน”ลิซตอบแล้วตบมือครั้งหนึ่ง ทำให้มีเก้าอี้โพล่ขึ้นมาจากพื้นแล้วตรงมาให้เลียร์นั่ง ก่อนที่ลิซทำแบบเดิมอีก แต่คราวนี้เก้าอี้ตัวเดิมกลับมีเข้มขัดมารัดไว้ที่รอบๆเอวของเลียร์แทน และรัดแขนทั้งสองข้างให้ติดกับที่วางแขน

“นี่ ยัยใจร้าย ปล่อยฉันไปนะปล่อย”เลียร์พยายามจะดิ้นให้หลุด แต่มันก็ทำให้ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นเขาตัดสินใจที่จะลองใช้เวทย์มนต์ พยายามแก้คาถา แต่ก็ไม่เป็นผล เวทย์ของลิซมีพลังแข็งแกร่งกว่าเขาหลายเท่านัก

“นี่ ถ้าเธอไม่ปล่อย ฉันจะฟ้องลุงราฟท์”เลียร์ขู่

แต่ลิซก็ไม่สนใจคำขู่นั้น ตรงกันข้าม กลับปรบมืออีกครั้ง ทำให้มีผ้าลอยมาอุดปากเลียร์ไว้แทน จากนั้นจึงค่อยหันไปหาฟรานเชส

“รีบจัดการพาส่งห้องพยาบาลให้เร็วที่สุด ฉันจะไปบอกทาเนียให้ช่วยมาดูอาการให้”จากนั้นลิซก็เดินจากไป แล้วหายไปในประตูไม้สนอันแข็งแกร่งอีกบาน เมื่อเธอไปแล้วฟรานเชสจึงหันไปหาเพื่อนตัวดีของเขา

“เป็นไงหล่ะ โดนท่านสารวัตรจับมัดติดกับเก้าอี้แล้วเป็นไง เฮ้อ!! นายไม่น่าหาเรื่องเป็นโรคเล้ย ให้ตายสิ ฉันเลยต้องพานายไปห้องพยาบาล แต่ก็ดีเหมือนกันที่ไม่ต้องเข้าเรียน”เมื่อฟรานเชสพูดจบเขาก็ลากเก้าอี้ของเลียร์ไปที่ห้องพยาบาล พร้อมกับบ่นไปตลอดทางว่าอาจจะเป็นโรคยังนั้น ยังนู้น ยังโน้น และเลียร์ผู้ที่ถูกมัดแขนมัดตัวก็ยังต้องภาวนา ขอให้ฟรานเชสหยุดพูดซะที เนื่องจากเขาเบื่อจนจะหลับอยู่แล้ว

ทันที่มาถึงหน้าห้องพยาบาล เลียร์ก็ส่งเสียงอู้อี้ไม่ได้ศัพท์ผ่านผ้าผืนหนาที่ลิซจัดการยัดเข้าปากเขา แล้วหลังจากที่พยาบาลเข้ามาดูอาการของเลียร์อย่างใกล้ชิด ตามมาด้วยเสียงเปิดประตูที่แสดงการมาถึงของทาเนีย

“อ่าว เลียร์ เธอเป็นอะไรไปหรอจ๊ะ”ทาเนียพูดอย่างสุภาพไต่ถามอาการของเลียร์ แต่แล้วเลียร์ที่ถูกอุดปากจนพูดไม่รู้เรื่องก็ต้องถูกฟรานเชสพูดแซง

“อ๋อ เจ้านี่มันเกิดประสาทกลับนิดหน่อยหน่ะทาเนีย”ฟรานเชสพูดแต่ท่าทีการพูดกลับไม่เหมือนตอนอยู่กับลิซโดยสิ้นเชิง

“แล้วเขามีอาการอะไรบ้าง”ทาเนียถามต่อ

“ก็รู้สึกจะ เปลี่ยนไป ทำตัวเด็กกว่าอายุ มีท่าทีบ้าๆบอๆ เต้นแร้งเต้นกาในที่สาธารณะโดยไร้ยางอาย พูดจาลากเสียงยานคาง แล้วก็ คงหมดและ”ฟรานเชสตอบยาวเป็นกิโลตามนิสัย

“อื่ม ไหนดูสิ”ทาเนียเข้าไปมองอาการของเลียร์ใกล้ๆทำให้เขาเริ่มหน้าแดง

ก่อนที่เธอจะเอี่ยวตัวออกและกระพริบตาข้างซ้ายหนึ่งที เพื่อใช้เวทย์มนต์เอาผ้าปิดปากและแก้มัดเข้มขัดอาคมของลิซได้อย่างง่ายดายเพราะฝีมือของเธอนั่นอยู่สูงกว่าลิซเยอะมาก นั่นก็หมายความว่าเลียร์แทบไม่ติดฝุ่นเลยถ้าเทียบกับทาเนีย

ทาเนียใช้เวทย์มนต์พาตัวเลียร์ลอยไปนอนบนเตียง ก่อนจะค่อยๆทดสอบจิตวิทยากับเขาด้วยการให้ดูรอยหยดหมึกและบอกสิ่งที่เขาเห็นเป็นอันดับแรก

“นั่นลูกบอล”เลียร์ตอบฉะฉาน

“แลวอันนี้ล่ะ”ทาเนียถามต่อโดยที่เปลี่ยนแผ่นกระดาษอีกแผ่นขึ้นมาแทน

“นั่นก็คือเซเล”เลียร์ตอบทำให้ทาเนียงงมากว่าเซเลคืออะไรเมื่อเลียร์เห็นดังนั้นเขาจึงเริ่มอธิบาย

“เซเลเป็นนกของผม มันเป็นนกแก้วที่พูดมากกว่านกแก้วตัวอื่นๆ”เลียร์ตอบทำให้ทาเนียยิ้มน้อยๆก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ และได้อ่านสิ่งที่เธอจดบันทึกเกี่ยวกับอาการของเลียร์ ก่อนที่จะเริ่มบอกผลตรวจ

“ขอสรุปผลคร่าวๆนะ คือเลียร์ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแต่เขาอาจจะยังไม่ชินกับที่โรงเรียนเลยทำให้ร่างกายอ่อนล้าเป็นพิเศษเท่านั่นเอง”ทาเนียสรุปผลออกมา ก่อนที่จะหันไปเก็บสมุดบันทึกและพูดต่อไปว่า

“คำแนะนำก็คือให้เขานอนพักผ่อนซักระยะ เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องใบลาในชั่วโมงเองนะ”ทาเนียส่งยิ้มมาให้เลียร์ ทำให้เขายิ่งหน้าร้อนมากขึ้นไปอีก

“ขอบคุณมากครับ”เลียร์ตอบเบาๆเนื่องจากไม่กล้า แต่ทาเนียก็ยังได้ยิน

“ไม่เป็นไรจ๊ะ ฉันยินดีช่วยถ้าทำได้”เธอยิ้มให้เขาเป็นคนสุดท้าย ก่อนที่จะกระพริบตาแล้วหายตัววับไปเลย

“ทาเนียน่ารักดีเนอะ”เลียร์เริ่มเพ้อ

“เออ จะว่างั้นก็แล้วแต่นายละกันแต่ยังไงฉันก็ว่าลิซ. . . .”ฟรานเชสเริ่มเอามือมาปิดปากตัวเองก่อนที่จะพูดอะไรออกไปให้เลียร์ได้ยิน “แล้วทำไม ทาเนียถึงมาอยู่ห้องพยาบาลได้ล่ะ”เลียร์ผู้ที่อาการเพี้ยนเริ่มหายไปถาม “ก็เพราะเธอเป็นผู้ช่วยของรองประธานชมรมห้องพยาบาลที่มีแต่พวกหัวกระทิเท่านั้นที่เข้าได้น่ะสิ ซึ่งเธอเองก็อยู่เพียง ปี2 เท่านั้นเอง”ฟรานเชสอธิบาย

“มิน่าล่ะ รู้งี้หาเรื่องเป็นโรคบ่อยๆดีกว่า”เลียร์ที่นึกออกมาดังเกินเหตุ จนกลายเป็นว่าพูดออกมาดังๆแทน

“นายชอบทาเนียหรอ”ฟรานเชสได้ทีเริ่มแซว

“เปล่าไม่ใช่อย่างนั้น แค่สนใจ”เลียร์เริ่มใช้มุขเดียวกับที่ฟรานเชส บอกปัดใช้ทำให้ทั้งคู่หัวเราะกันเบาๆก่อนที่ฟรานเชสจะเดินไปส่งเลียร์ที่ห้องพัก และสักพักตัวเองจึงค่อยไปเรียนทิ้งให้เลียร์นอนกองอยู่บนเตียงคนเดียว

“แค่นี้ไม่ไหวแล้วหรอไอ้หนู”เซเลนกแก้วที่พูดมากผิดธรรมดาพูดขึ้น เมื่อเห็นเลียร์กลับมาที่ห้องก่อนหมดชั่วโมงเรียนต่างๆแล้วนอนแผ่อยู่อย่างนั้น

“ถ้าลุงราฟท์รู้จะเป็นยังไงนะ”เซเลทำท่าครุ่นคิด

“ขอร้องเถอะเซเลอย่าบอกเรื่องนี้กับลุงเลยนะไดโปรด”เลียร์ลุกฮวบขึ้นจากเตียงทันที

“ก็ได้ๆ แต่มีข้อแม้อยู่อย่าง นั่นก็คือนายต้องจัดกรงของฉันให้ดีๆ แล้วต้องทำความสะอาดมันตลอด1อาทิตย์ ตกลงไหม?”นกแก้วผู้ฉวยโอกาศทอง ที่จะมีคนมารับใช้มัน ต่อรอง

“ตกลงๆ ฉันจะทำ”เลียร์บอกแล้วเอนกายลงไปนอนต่อ

เซเลเจ้านกแก้วโผบินไปยังปฏิทินของเลียร์ที่เปิดทิ้งไว้แล้วเอียงคอมอง

“แคว้ก คืนเดือนมืดแล้วรึ เลียร์รู้รึยังเนี่ยว่าคืนนี้เป็นคืนเดือนมืด”เซเลส่งเสียงดังผิดปกติ แล้วจากนั้นก็บินไปหาเลียร์ และพยายามระดมจิกที่หูของเขา จนเกิดรอยจ้ำสีแดงลามไปทั่วใบหูแต่กระนั้นก็ยังไร้ผลเพราะเลียร์เพลียเกินกว่าที่จะตื่นขึ้นมารับรู้ได้. . .

((โปรดติดตามตอนต่อไปนะ))
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอคำติชมเช่นเคยค่ะ