ในที่สุดผมถึงเวลาแล้วที่ผมต้องจากที่นี่ไป ผมเองไม่เคยคิดว่าจะต้องไปจากที่นี่เร็วขนาดนี้ แต่ก่อนที่ผมจะไปมีสิ่งหนึ่งที่ผมต้องทำเสียก่อน ผมต้องมาลาเพื่อนผมเสียก่อน เค้าเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมเราอยู่ด้วยกันมาตลอด ตั้งแต่ผมจำความได้ ก็มีเพียงเค้าเท่านั้นที่อยู่กับผมเสมอมา เราไปไหนมาไหนด้วยกัน เรามีความสุข,ความทุกข์และเจ็บปวดร่วมกัน แต่มันก็มีบ้างที่เราทั้งสองนั้นต้องขัดแย้งกันในบางเวลา เขาทำให้ผมเสียใจ ผมทำให้เขาเจ็บปวด ทรมาน แต่สุดท้ายเราก็ปรับเข้าหากันได้ในที่สุด เพราะเรานั้นมีเพียงแค่กันและกัน ทว่าในครั้งนี้มันไม่อาจจะกลับไปเป็นเช่นเดิมได้อีกแล้ว เราขัดแย้งกันมากกว่าครั้งไหนและถึงเวลาแล้วที่ผมต้องจากไปเสียที เอาละนี้ก็ใกล้เวลาเต็มทีแล้ว ผมควรจะพบเขาเป็นครั้งสุดท้ายเสียที ท่ามกลางแสงไฟที่มืดสลัวของทางเดินที่ทอดยาวแห่งนี้ ผมรู้ว่าห้องที่เขาอยู่นั้นไม่ไกลจากนี้ นั่นไง ห้องที่ผมทิ้งเขาไว้ ห้องซึ่งเคยเป็นของเรา ผมเข้าไปในห้องที่มืดสนิท บรรยากาศหดหู่อัดรวมกันอยู่ภายใน เขานอนหลับสินทอยู่ตรงนั้น ผมเข้าไปอยู่ข้างกายเขา อยากที่จะปลุกเขาขึ้นมาอยากบอกความรู้สึกทั้งหมดให้เขาเข้าใจ แต่
ผมไม่สามารถทำได้ ความรู้สึกต่างๆที่เอ่อล้นขึ้นมา ผมทำได้แค่เพียงมองเขาและพยายามให้เขารับรู้ว่า ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่มา ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอดเวลา แต่ถึงเวลาแล้วที่เราต้องจากกัน ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะรั้งเราไว้ด้วยกัน ผมไม่อาจรู้ได้ว่าเขาจะได้เข้าใจและรับรู้ความรู้สึกของผมได้หรือไม่ แม้ความเศร้าที่ถาโถมเข้ามาในความรู้สึกของผมมากเพียงใด ผมก็ไม่อาจมีน้ำตาได้ เวลาผ่านไปนานเพียงใดไม่ทราบ ที่ผมถูกล้อมรอบไปด้วยความรู้สึกแห่งการจากลา ถึงเวลาแล้ว ถึงเวลาที่จะหยุดความเศร้าเสียใจทั้งหมดเพียงเท่านี้ ผมต้องจากไปเพื่อที่จะพบกับชีวิตใหม่ของผม โลกใหม่ที่ผมต้องเผชิญมัน ความทรงจำต่างๆที่ผมจะทิ้งมันทั้งหมดไว้ที่นี่ ลาก่อน เพื่อนรัก ร่างที่ปราศจากตัวตนภายใน
พึ่งหัดเขียนเรื่องแรกฝากแนะนำหน่อยนะครับ
จากคุณ :
Mu
- [
10 มิ.ย. 47 03:16:25
A:210.86.130.31 X:
]
--จาก--
