ฉันเริ่มต้นเช้าวันแรกของการเป็นนักศึกษาในมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ชานเมือง ฉันจำได้ว่าเมื่อวานซืนรถที่วิ่งระหว่างกรุงเทพ และสงขลา นำฉันมาสู่แผนดินที่ฉันเองไม่คุ้นตานัก วันนี้ฉันเริ่มเข้าปฐมนิเทศน์ อย่างที่นักศึกษาใหม่คนอื่นๆทำกัน
ฉันไม่รู้จักใครเลย ฉันมาเรียนในที่ ที่ฉันไม่รู้จักเพราะมหาวิทยาลัยที่บ้านของฉันมันไม่มีอะไรที่ฉันสนใจ อยู่ที่บ้าน ฉันเป็นคนแปลกแยก ฉันอยู่คนเดียวมากกว่าที่จะใช้ชีวิตอย่างคนอื่นๆ "เพื่อน" ไม่ใช่เรื่องสำคัญของฉันมีหรือไม่มีมันไม่ได้แตกต่างอะไรนัก สำหรับฉัน สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่เพื่อนฉันมาเพราะฉันฝัน ฉันฝันว่าวันหนึ่งฉันจะสามารถทำในสิ่งที่จะทำให้คนอื่นๆเหลียวหลังและพูดคุยในสิ่งที่ฉันทำ ฉันฝันว่าวันนึ่ง สิ่งที่ฉันทำจะสามารถสะกดผู้คนให้หลงใหลและประทำใจ ฉันรู้มันเป็นความฝันของเด็กบ้านนอก
ฉันไม่ได้เป็นเด็กฉลาดเท่ากับลูกคนอื่นๆในบรรดาญาติสนิท แม่ถามฉันเสมอ ว่าทำไมแกไม่ขยันเหมือนพี่ๆ น้องบ้าง ฉันไม่เคยที่จะตอบคำถามนั้นได้ การที่ฉันเอนทร้านเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐจึงเป็นการสร้างความอับอายให้กับพ่อแม่ของฉันไม่น้อย ท่านไม่พูดแต่สีหน้าของท่านก็แสดงออกเช่นนั้น.....แต่ถึงกระนั้นความฝันของฉันก็ยังอยู่
ชีวิตในมหาลัยช่างน่าตื่นเต้นนัก นักศึกษาสาวที่เข้ามาเรียนรุ่นเดียวกัน ล้วนแต่สดใสและน่ารัก มีกิจกรรมต่างให้ฉันเพลิดเพลินเสมอ แต่ถึงอย่างไรฉันและคนอื่นๆต่างก็ยังเด็ก สิ่งที่เราต้องการเราแค่แบมือขอหรือโกหกที่บ้าน เราก็จะได้เงินมาจับจ่ายในสิ่งที่เราต้องการ สิ่งที่ฉันฝันถูกบิดเบือนโดยสิ่งที่น่าหลงใหลตรงหน้าของฉันเอง แต่มันก็ยังอยู่...ฉันยังคงมีความฝัน
สองสามปีในชีวิตมหาลัย ทำให้ฉันรู้ว่าบางสิ่งที่เราต้องการก็ไม่สามารถใช้แค่คำพูดหวานๆ หรือการออดอ้อนที่บ้านให้ช่วยเหลือฉันได้ บางคนที่ฉันรู้จัก หลงในสิ่งที่เป็นความเพลิดเพลินจนถอนตัวไม่ขึ้น บางคนเริ่มยอมจำนนกับความจริง การจะได้อะไรมาซักอย่างจึงต้องทำในสิ่งที่คนทั่วไปมองอย่างเดียดฉันท์...มันทรมาณน่าดู แต่ทางออกของฉันคือการแอบทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเพื่อความฟุ่มเฟือยของฉันเอง โชคดีหรอโชคร้ายไม่ทราบที่ฉันไม่มีความรัก คนที่มีรักในช่วงนั้นมีความสุขกันมากแต่เขาก็มีภาระในความอยากมากขึ้นเป็นเงาตามตัว ตอนนี้ความฝันของฉันเจือจางไปมาก
เมื่อ5ปีผ่านไปฉันสำเร็จการศึกษา สิ่งที่ฉันต้องทำก็เช่นบัณฑิตคนอื่นๆ "หางาน" ช่ววงนั้นคือความลำบากที่สุดที่ฉันเคยพบ ฉันไม่สามารถแบมือขอได้อีก มันหมดเวลาสำหรับการพึ่งพาแล้ว 3เดือนแห่งความทนทรมาณของฉันพ้นไป ฉันได้งานในบริษัทแห่งหนึ่ง แถวชิดลม เงินเดือนไม่สูงนักฉันสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว ทุกๆวันฉันใช้เวลาจมอยู่กับจอ มอนิเตอร์ท่ามกลางเพื่อนรวมงานอีกกลุ่มใหญ่ ตอนนี้ฉันกลายเป็นมนุษย์เงินเดือนเต็มรูปแบบ
จนกระทั้ง วันหนึ่ง ฉันพบเด็กเล็กๆ คนหนึ่งบังเอิญพ่อของเขาถามว่า "โตขึ้นอยากเป็นอะไรลูก" ฉันแค่เดินผ่านพ่อลูกคู่นั้น แต่ความฝันของฉันที่เลือนลางเหมือนถูกจุดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ฉันจะไม่ฝันอีกต่อไป ฉันจะลงมือทำให้เป็นจริง ฉันรู้ดีมันไม่ง่ายจะฉันจะไม่หลงทางอีกแล้ว....
จากคุณ :
CrazySpace 
- [
10 มิ.ย. 47 14:14:40
]
เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ขอลองเขียนมั้งคับ
