-9-
หัวใจเต้นแรงหลังจากวางโทรศัพท์ มีรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากจนเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว คนที่โทรเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหน ที่แท้ก็เป็นเพื่อนแฟนของผมเอง โทรมาบอกให้ผมไปรับแฟนผมที่บ้านของเธอ ผมรีบกดโทรศัพท์หาเพื่อนที่ขับรถตามหลังมาบอกไม่ต้องเป็นห่วง คืนนี้คงไม่มีปัญหาอะไรแล้ว
ขอบใจมากที่ช่วยเหลือในวันนี้
ไม่เป็นไรหรอก ยังไงมืงก็เพื่อนกุ อย่างนั้นกุขับรถกลับบ้านเลยแล้วกัน
อืม ๆ พรุ่งนี้กุโทรหา
วางโทรศัพท์อีกครั้งพร้อมกดคันเร่งมืด ผมไม่ต้องการสูญเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว เพียงเพื่อจะไปหาเธอให้เร็วที่สุด มองกระจกหลังรถเพื่อนกลับรถวนย้อนไปอีกทางแล้ว นึกขอบใจเพื่อนในใจถ้าคืนนี้ผมไม่ได้มันช่วยห้ามไว้ไม่รู้ว่าป่านนี้ผมจะเป็นยังไง ลงเอยยังไง จะไปหยุดที่โรงพัก หรือว่า โรงพยาบาล
เบี่ยงตากลับมาที่ถนนพร้อมกับแวบแสงขาวจ้ากระแทบสายตา
ในชั่วเสี่ยววินาที เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก บางอย่างเข้ามากระทบรถผมอย่างรวดเร็ว
ผมไม่สามารถควบคุมการบังคับรถได้เลยแม้แต่นิดเดียว
แรงเฉื่อยบวกกับแรงกระแทกทำให้ผมรู้สึกว่าร่างกายกระแทกกับอะไรบางอย่างเต็มแรง
ผมไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย ความคิดสำนึกมากมายวิ่งย้อนเข้ามาในหัวไม่รู้จบเพียงแค่ช่วงกระพริบตาเพียงครั้งเดียว ผมไม่รู้ว่าระยะเวลาที่เกิดขึ้นมันนานเท่าไร เสียงร้องโหวกเหวกตะโกนดังลั่นพร้อมกับเสียงหวอของรถกู้ภัย
สติผมเริ่มรางเลือน
ภาพพ่อแม่ บุคคลที่ผมรักผุดขึ้นในภาพมายา ผมลืมตาไม่ได้เลย น้ำอุ่นๆ บางอย่างกำลังวิ่งไหลผ่านเปลือกตาผม ภาพมายาภาพสุดท้ายหยุดลงตรงหน้า เธอ
เรี่ยวแรงทั้งหมดกำลังถดหายไปพร้อม ๆ กับลมหายใจ ผมเจ็บเหลือเกิน ความปวดแล่นแปรบไปทั่วร่างกาย ความเจ็บครั้งสุดท้ายของผมนี้ ผมบอกไม่ถูกว่ามันเป็นความเจ็บปวดทาง กาย หรือว่าความเจ็บปวดทาง ใจ
ผมตอบคำถามง่าย ๆ แค่นี้ไม่ได้จริง ๆ
และครั้งนี้คงเป็นอีกครั้งหนึ่ง
ที่ผม
ไปหาเธอไม่ทัน
อีกครั้ง
น้ำตาสีใสไหลเป็นทางผสมกับหยาดน้ำสีแดง
แค่ครั้งเดียวผมยังไม่สามารถให้เธอได้เลย
จากคุณ :
___t
- [
11 มิ.ย. 47 11:07:05
A:169.210.128.7 X:
]
___t
แชมป์ยูโร 2004
